เราอยากเป็นลูกชิ้นในชามก๋วยเตี๋ยวของเธอ
" ก๋วยเตี๋ยวร้านนี้อร่อยดีนะตะวันออก " มีโอกาสได้มากินก๋วยเตี๋ยวกับเธอคนนั้นด้วยเราคราวนี้ นานหลายปีแล้วที่ไม่ได้เจอเธอ ตั้งแต่เรียนจบโรงเรียนช่างไม้ที่โคราชมา ได้เจอเธอโดยบังเอิญ ดูเธอไม่เปลี่ยนไปจากเดิมเลย ทั้งรอยยิ้ม และท่าทางน่ารักๆ ยังเหมือนเดิมยังไงยังงั้น มองเธอแล้วรู้สึกดี ทำให้นึกถึงวันเก่าๆ จัง
ในโรงอาหารของโรงเรียนช่างไม้ที่โคราช " มาแล้วก๋วยเตี๋ยวที่ใช้เงินทั้งหมดที่มีซื้อมากิน วู้ วู้ " เสียงไอ้จ่ามรเพื่อนตัวอ้วนของเราบรรยายสรรพคุณออกมา แม่ให้เงินมาโรงเรียนสิบบาท ค่ารถไปกลับสี่บาท ค่าก๋วยเตี๋ยวห้าบาท น้ำหนึ่งบาท สิบบาทพอดีเลยแม่เรา สมัยนั้นก๋วยเตี๋ยวห้าบาทได้ลูกชิ้นหกลูก(สมัยนี่ชามละยี่สิบห้าบาทได้ลูกชิ้นสามลูก ) " มาแล้ว มาแล้ว โอ้ ร้อน ร้อน " ไอ้บื้อกับไอ้โซดาไฟตามเข้ามาสมทบ
แต่ละคนมีวิธีกินแตกต่างกันออกไป ไอ้จ่ามรจะเหลือลูกชิ้นไว้กินตอนสุดท้าย และหวงลูกชิ้นมาก เพื่อนชอบแอบกินลูกชิ้นมัน มันก็โกรธ แต่เป็นการโกรธแบบล้อเล่นกัน ไอ้บื้อ ( เพื่อนรักและเป็นที่มาของชื่อยี่สิบเอ็ด ) กินธรรมดาแต่มันจะกินน้ำหมดเร็วมาก และชอบแกล้งเพื่อนมันจะตักเนื้อตักผักจากชามของเพื่อนๆ กินทุกครั้งทุกคน ไอ้โซดาไฟชอบทำให้ทุกคนหัวเราะ มันอมก่อนเลยลูกชิ้นหกลูก ใครอยากแย่งก็แย่งไปมันบอก
" เฮ้ย ช้ า ง" " ไหน " ทุกคนหันไปตามมือที่ชี้ แล้วไอ้สุดทวารมันก็ตักลูกชิ้นของไอ้จ่ามรเข้าปากไปสองลูก " ฮ่า ฮ่า โง่ชิปหาย ช้างที่ไหนอยู่ในโรงอาหาร " ไอ้สุดทวาร หัวเราะชอบใจ(ความจริงมันชื่อ สุดเขต แต่พวกเราเรียกมันว่าสุดทวาร ) ไอ้สุดทวารนี่เป็นไม้เบื่อไม้เมากับไอ้จ่ามรตัวยงเลยทีเดียว ทั้งสองคนนี้เคยชอบผู้หญิงคนเดียวกัน ไอ้จ่ามรเป็นคนดีผู้หญิงคนนั้นก็ชอบถึงมันจะอ้วนก็ตาม แต่ไอ้สุดทวารคิดว่ามันหล่อและรวยกว่ามันรู้สึกว่าเสียฟอร์มละมัง มันบอกว่ามันจะจีบสาวทุกคนที่กลุ่มพวกเราจีบ
" นายทำเกินไปแล้วนะ "ไอ้จ่ามรชี้หน้า " เฮ้ยแค่ลูกชิ้นสองลูกเองทำเป็นโกรธไปได้ "ไอ้สุดทวารพูดกวนๆ ใส่ " นายกินลูกชิ้นหมดก่อนแล้ว มาเที่ยวแย่งลูกชิ้นคนอื่นมันดูแปลกๆ นะ " ไอ้บื้อโต้กลับ " ที่หลังอยากกินมากินของข้าสิ อมแล้วทุกลูกเลย "โซดาไฟพูดไปหัวเราะไปพร้อมลุกขยับเข้าไปใกล้ไอ้สุดทวาร " มันอะไรกันนักกันหนาวะ ก็แค่ลูกชิ้นซื้อให้กินใหม่ก็ได้ " มันควักเงินแบงค์ร้อยออกมาสามสี่ใบทำท่าวางมาดรวยใส่พวกเรา " นายไม่เข้าใจ นายจะรู้อะไร ลูกชิ้นมันบ่งบอกถึงความรู้สึกนะ มันมีทั้งความรัก ความพยายาม ความอดทน ความเสียสละ " เราพูดบอกมันไปแบบที่เรารู้สึก ว่าแล้วทุกคนก็คีบลูกชิ้นใส่ชามไอ้จ่ามรคนละลูก ไม่เว้นแม้แต่ไอ้โซดาไฟที่ไอ้จ่ามรคงไม่อยากได้ซักเท่าไหร่ " ตะวันออกนายทำเป็นพูดดีไปเถอะ ถ้าเปรียบลูกชิ้นเป็นคนรักของนาย นายจะเสียสละหรือเปล่า " ทุกคนทำหน้างงกับคำถามของมันเงียบกันไปพักหนึ่ง " ถ้าไอ้อ้วนนี่ที่เหลือลูกชิ้นไว้กินคนเดียวตอนสุดท้าย ไอ้สกปรกนั่นอมลูกชิ้นก่อน ไอ้คนที่คอยกินของคนอื่นไปทั่ว คนพวกนี้มาชอบคนรักของนาย นายจะเสียสละให้มันหรือเปล่า " " ส า ด ด ด เกินไปแล้วมึงง่ะ"ไอ้จ่ามรลุกขึ้นใส่ไอ้สุดทวารหงายท้องล้มลง เพื่อนๆ เข้าห้ามกันไว้ แต่ไม่วายที่ไอ้สุดทวารมันถามต่อ " ไงล่ะตะวันออกตอบมาสิ " ถ้าคนรักเราเป็นลูกชิ้นเหรอเรานึกในใจ
เราผลักชามก๋วยเตี๋ยวที่มีลูกชิ้นอยู่เต็มชามไปข้างหน้า ลุกขึ้นพูดประโยคหนึ่งออกไป แล้วเดินออกจากโรงอาหารไป และเพื่อนทั้งสามก็เดินตามมาตบไหล่ ตบมือหัวเราะชอบใจ
" แล้วเธอพูดว่าอะไรในวันนั้น "
ครั้งนั้น " ใครจะเอาอะไรก็เอาไปแต่จะเอาความเป็นเพื่อนของพวกเราไปไม่ได้ " เธอฟังแล้วเงียบไป คงเสียใจที่ครั้งนั้นเราเลือกเพื่อนแต่ไม่เลือกเธอ ก่อนที่จะพูดคำพูดที่ไม่เคยคิดว่าจะได้ยินมาก่อน
" ตะวันออกถ้าเราเป็นลูกชิ้นในชามก๋วยเตี๋ยวของเธอ แล้วมีคนมาแย่งกิน เธอจะทำยังไง เธอจะเสียสละมั๊ย " เราผลักชามก๋วยเตี๋ยวที่ไม่มีลูกชิ้นเหลืออยู่ มากลางโต๊ะแล้วบอกกับเธอไปว่า
ครั้งนี้ " ใครจะเอาอะไรก็เอาไปแต่จะเอาความรักที่เรามีต่อเธอไปไม่ได้"
*** เธออยู่ในใจเราเสมอ แม่เราบอกว่าไม่ได้เป็นคนรักกันสองคนก็เป็นเพื่อนกัน
Create Date : 30 เมษายน 2550 |
|
18 comments |
Last Update : 3 กันยายน 2552 13:51:31 น. |
Counter : 1085 Pageviews. |
|
|
|
เป็นความมั่นคงของคำว่ารัก
ไม่ว่าจะฐานะเพื่อน หรือคนที่คุณรัก
เรื่องราวให้ความหมาย
ให้คนอ่านได้คิดถาม
เรื่องราวดีๆ
:)