เราเรียกมากกว่าคิดถึงว่าพลับพลึงสีชมพู
" ตะล๊อก ต๊อกแต๊ก " มาทำไม มาซื้อดอกไม้ ดอกอะไร ดอกจำปูน ไม่มี ดอกจำปี ไม่มา
นั่งเล่นใกล้ๆแม่น้ำโขง มองดูเด็กน้อยกลุ่มหนึ่งเล่นทายชื่อดอกไม้กัน ทำให้คิดถึงใครบางคน ที่จากมาไกลซะเหลือเกิน และไม่ค่อยมีเวลาได้คุยกัน ซึ่งเธอว่าเหมือนไม่ห่วงใย " ไม่มี " เสียงเด็กคนที่มาซื้อทายแล้วทายอีกก็ไม่ถูก เด็กน้อยที่เล่นเป็นคนซื้อ รู้จักชื่อดอกไม้ไม่มาก ทายซ้ำไปซ้ำมา " มีดอกอะไรอีก " หันมาถามเราที่นั่งมองอยู่ เราก็บอกไปสี่ห้าชื่อ ถูกหมดเหลืออยู่คนเดียว " ไม่มี " เสียงเด็กผู้หญิงคนนั้นตอบเสียงดัง ทายยังงัยก็ไม่ถูก ไม่รู้ว่าเธอตั้งชื่อตัวเองว่าอะไร เราก็ทายไม่ถูก เด็กที่มาซื้อดอกไม้ก็เลยยอมแพ้ " พ ลั บ พ ลึ ง สี ช ม พู " ได้ฟังคำเฉลย แล้วทำให้เรายิ่งคิดถึงเธอเข้าไปใหญ่เลย เพราะดอกไม้ที่ว่าเป็นดอกไม้แบบเดียวกับที่เธอใช้เรียกชื่อตัวเอง
เมื่อความคิดถึงที่มันมากล้นจนอดใจไม่ไหว โทรเล่าเรื่องนี้ให้เธอฟัง " ตะล็อก ต๊อกแต๊ก " " มาทำไม " ปลายสายตอบด้วยเสียงที่คุ้นหู " มาบอกว่าเราคิดถึงเธอนะ เราคิดถึงเธอมาก มากๆ มากจริงๆ " เราบอกย้ำลากเสียงยาว " ไม่เหงา ก็ไม่คิดถึงเราใช่มั๊ย " ปลายสายทำเสียงไม่พอใจ " อะไรทำให้คิดแบบนั้น " " ไม่รู้สิ เหมือนเวลาที่แขนขาเจ็บ เคล็ดขัดยอก ก็จะนึกถึงมัน เอาใบมันมาลนไฟ บรรเทาอาการปวด แล้วพอหายก็ลืมเลือนมันไป รอให้เจ็บใหม่แล้วจึงคิดถึงมัน "
เรานิ่งไม่ตอบ อยากบอกให้รู้ว่าไม่ได้เป็นอย่างที่คิด " ดอกมันก็สวยนะ " " มีคนเคยคิดถึงดอกมันด้วยเหรอ เห็นแต่พอหายเจ็บปวดแล้วก็ไป " ปลายสายพูดเหมือนน้อยอกน้อยใจ " ใครจะอยู่ใครจะไป เราไม่รู้ แต่เราจะรอชมดอกของมัน " " จริงเหรอตะวันออก ตะวันออกหายเจ็บปวดแล้วจะรอชมดอกมันเหรอ จะรอจริงเหรอ " เสียงยังคงประชดประชันเหมือนเดิม " เราไม่ได้คิดถึงเธอเวลาที่เหงาหรือเจ็บปวดนะ เราคิดถึงเธอทุกเวลา เราอยากอยู่ใกล้ๆเธอ อยากเห็นหน้า เห็นรอยยิ้ม พูดคุย เข้าใจมั๊ย "
" ตะวันออก อะไรทำให้ตะวันออกมั่นใจในเราขนาดนั้น "
เราน่ะก่อนหน้านี้ ไม่เอาไหน ไม่ได้เรื่องไม่เอาถ่าน ขี้เหล้า ขี้เมา ไม่มีอนาคต ไม่รู้ว่าจะทำอะไร ไม่สนใจว่าชีวิตจะเป็นไปยังงัย โดนดูถูก ต่อว่าเป็นหมูเป็นหมา เจ็บช้ำ บอบช้ำ ทั้งกายและใจ พอเธอเข้ามาในชีวิตเรา เธอใช้ใบของความเอาใส่ลนไฟของความห่วงใย เอามาพันที่รอยฟกช้ำจากเรื่องเลวร้ายทั้งหลายที่เข้ามาในชีวิตเรา หายที่ละแผลที่ที่ละแผล หายจนหมดสิ้น " เราถามเธอหน่อย ว่าเราจะเชื่อมั่นในเธอมั๊ย ช่วยตอบเราหน่อย "
" ไม่รู้นะว่าเป็นงัย ตะวันออกอย่าทำให้เราผิดหวังนะ เราก็มั่นใจในตะวันออกเหมือนกัน " ได้ยินแล้วก็รู้สึกดีใจ
" ตะล็อก ต๊อกแต๊ก " เราเอ่ยขึ้นมายิ้มๆ " มาทำไม " เสียงตอบเล่นๆกลับมา " เรามาบอกความในใจ " " ว่าไป " " หากทุกสิ่งทุกอย่าง ที่ผ่านเข้ามาในชีวิตเรา " " แล้วงัย " " มีแต่สิ่งเลวร้าย " " ว่าไป "
" สิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตเรา ก็คือการได้รักเธอ "
*** รูปนี้แม่น้ำขี้งอนนะเจ้าค่ะ แต่ก็น่ารักดี
Create Date : 09 พฤษภาคม 2551 |
|
26 comments |
Last Update : 3 กันยายน 2552 13:16:16 น. |
Counter : 1048 Pageviews. |
|
|
|
-----------------------------------------
"มาทำไม?"
"แวะมาคุยกับตะวันออกไง" ฉันส่งยิ้มให้เจ้าหมีน้อย
"เหรอครับ ทำไมวันนี้มาเกือบค่ำละ"
"จริง ๆ แล้ว แวะมาทุกวันเลยนะ บางวันแวะมาหลังพระอาทิตย์ตกดิน
บางวันมาก่อนกินข้าวมื้อเที่ยง แล้วมีปัญหาอะไร ฮึ!"
เจ้าหมีน้อย ทำหน้าไม่เชื่อ
"วันนี้ตะวันออกเป็นไงบ้างละ เจ้าหมีน้อย"
"พี่ชายสบายดีครับ แต่เห็นหัวหมุน ชอบทำหน้าดำ ดำ
จุ๊ ๆ แต่ใจดีมากเลยนะครับ นี่! วันนี้เค้าจะพาหมีน้อยไปนั่งดูพระอาทิตย์ตกฝั่งโน้นอะครับ"
"ว้าว! วันนี้เลยเหรอ อืม! คงมีเรื่องความในใจกับแม่น้ำ เล่าให้หมีน้อยฟังด้วยใช่ไหมล่ะ"
"หมีน้อยคิดว่าคงเป็นเรื่องนี้แหล่ะ เพราะเห็นทำหน้าเปื้อนยิ้มกับโทรศัพท์ท่ามกลางแดดเปรี้ยง ๆ เหงื่องี้เต็มหลัง ยังยืนยิ้มอยู่ได้ไม่อายแดดเลยครับ"
"วันหลัง พี่สาวฯ จะแวะมาคุยกับเจ้าหมีน้อยใหม่นะ"
"อ้าว! วันหลังมันผ่านมาแล้ว คุยวันหน้าซิครับ หุ หุ"
"แน๋ะ! มีการเล่นมุขกับด้วยนะเรา เดี๋ยวกอดให้ตัวนิ่มซะดีมั๊ย อะคึ่ ๆ"
เจ้าหมีน้อย ทำหน้าออดอ้อนให้กอดด้วยดี
-----------------------------------------------------
ปล. วาดปกหนังสือให้พี่สาวฯ เมื่อไร ไปส่งที่บล๊อกฯ เด้อจ้า