ก่อนหน้านั้นผมไม่ได้คุยกับเธออยู่เป็นเดือน เพราะว่าผมอยากที่จะตัดเธอให้ขาด แล้วคิดว่า เราจะต้องไปเริ่มต้นกับคนใหม่ ๆ ที่ผ่านเข้ามาในชีวิตเราจะดีกว่า แต่แล้ววันดีคืนดีเธอก้อกลับเข้ามาในชีวิตผม (คุย msn) แล้วหลายสิ่งหลายอย่างที่ได้พูดคุยกันนั้น มันทำให้ผมอดคิดถึงวันที่เราสองคนต้องจบความรู้สึกดีดีเหล่านั้น ไว้แค่คำว่า "เพื่อน" ไม่ได้เลย (ใครงงว่า msn อะไร ก้อให้ย้อนไปอ่านของเก่าก่อนนะคับ)

รื้อฟื้นความทรงจำสีจาง ๆ (1)

     จำได้ว่าวันนั้นไปหาเธอที่ทำงาน แล้วนัดกันไปเซ็ลทรัลลาดพร้าว พอไปถึงก็ชวนเธอกินข้าว แต่เธอบอกว่าไม่หิว เหนื่อย และอยากกลับบ้าน ถ้าผมหิวก็ให้ผมกินเดี๋ยวเค้าจะรอ จริง ๆ ผมก็ไม่ได้หิวอะไรมากมายหรอกนะ แค่อยากนั่งคุยกะเธอ ดูเธอเวลาเธอยิ้ม แต่เธอคงเหนื่อย ผมก็เลยบอกว่า งั้นไม่กินแล้วกัน กลับเถอะ แต่เธอยังเซ้าซี้บอกว่า ถ้าหิวก็กินสิ ไม่ต้องลำบากเพราะเธอ ตอนนั้นเริ่มที่จะคุยกันไม่รู้เรื่องแล้ว(เรื่องกินข้าวแท้ ๆ) ก็เลยไม่อยากพูดอะไรมามาย เลยพาเธอกลับไปส่งที่บ้าน ระหว่างทางก้อไม่ได้พูดอะไรมากมายนัก พอส่งถึงบ้านเค้าแล้วพอก็กลับบ้านผม ระหว่างทางผมก็คิดอะไรเรื่อยเปื่อย คิดว่าเราไม่เคยเข้าใจความรู้สึกของเค้าเลย และเค้าก็คงไม่รู้ด้วยว่าเราคิดอะไรอยู่.... พอมาถึงบ้านผมก็นั่งทบทวนเรื่องนี้อีกครั้ง คิดแล้วคิดอีก รู้สึกเสียใจ และอึดอัดใจ ในตอนนั้นผมอยากระบายมาก ก็ไปโพสต์ความรู้สึกนี้ผ่านตัวหนังสือลงใน pantip.com โดยข้อความเหล่านั้นมีใจความดังนี้......

     แปลกไหม ที่จะรู้สึกดีดีกับใครสักคน แต่เรากลับไม่สามารถเป็นตัวของตัวเองได้..... ไม่รู้ว่าเพราะอะไร เวลาที่เราอยู่กับคนอื่น กลับพูดคุยได้อย่างสนุกสนานเป็นกันเอง แต่เวลาอยู่กับเค้า เราได้แค่พูด "เออ ออ" ไป...เท่านั้น แต่เราก็ไม่เคยเบื่อเค้าสักนิด ในบางทีเราก็อยากจะพูดอะไรออกไปบ้าง ให้เค้ารับรู้ความเป็นไปของเรา... เค้าก็ฟังนะ แต่ฟังแล้วก็เล่าเรื่องของเค้าต่อ บ้างครั้งก็เหมือนขัดจังหวะในการเล่าเรื่องของเค้า เรื่องของเรามีความหมายบ้างไหม...แล้วถ้าเป็นอย่างนี้ เรายังควรที่จะคุยอะไรกับเค้าดีล่ะ นอกจาก "เออ..ออ"

     แต่ไม่รู้ทำไมอีกล่ะ ไม่เคยเบื่อที่จะฟังเค้าเลยสักนิด ไม่เบื่อเลยจริง ๆ นะ กับคนที่มาชอบเรา เราก็คุยสนุกด้วย แต่ไม่เคยคิดจะชอบ..... เพราะในใจของเรามีคนในดวงใจแล้ว แต่...

     "คนที่เรารัก มักจะไม่รักเรา คนที่รักเรา กลับไม่ใช่คนที่เรารัก"

     เค้ามักบอกเสมอ ว่าไม่พร้อมที่จะมีใคร...ทั้ง ๆ ที่มีคนที่ผ่านเค้ามาในชีวิตเค้าเยอะ รวมทั้งเราก็เป็นหนึ่งในนั้น แต่เค้าคงอยากจะรอเจอคนที่ใช่จริง ๆ หรือไม่ก็อยากที่จะดูใครคนนั้นให้นาน ๆ เพราะเค้าคงไม่ต้องการที่จะเจ็บช้ำเหมือนที่ผ่านมาอีกต่อไป....ถึงแม้ว่าเวลาที่ผ่านมานั้นมันอาจจะเป็นเวลาไม่นาน แต่สำหรับเรามันเป็นเวลาที่แสนทรมาน รู้สึกเหนื่อยเหลือเกิน ไม่ได้รู้สึกเหนื่อยกายนะ แต่มันเหนื่อยใจ เหมือนกับว่าเราเข้าไม่ถึงเค้า...ซึ่งมันก็เป็นจริง เราไม่เคยเข้าใจความรู้สึกเค้าเลยสักนิดว่าเค้าอยากจะได้อะไร ต้องการอะไร สิ่งที่เราคิดว่าใช่แล้ว แต่มันก็ไม่ใช่ ทำอะไรไม่ถูก....ทำไมกับคนอื่นเราเข้าใจว่าควรจะทำอะไร แต่กับเค้า เราไม่....ไม่สักนิด

     "เราไม่เคยเข้าใจเค้า และเค้าก็ไม่เคยเข้าใจเราเช่นกัน"

     มันคงถึงเวลาแล้วใช่ไหม ที่เราจะต้องถอนตัวสักที..... ขอบคุณสำหรับความรู้สึกดีดีที่มีให้ตลอดมา แม้ว่าความรู้สึกนี้จะเป็นได้แค่เพื่อน...ก็ขอขอบคุณจริง ๆ

     ปล. เรื่องวันนี้ขอโทษนะครับ ไม่ต้องเป็นห่วง ไม่ได้งอนหรอก เพียงแต่ผมรู้แล้วว่าต่อไปควรจะทำตัวอย่างไรดี ไม่อยากให้คุณต้องเป็นห่วงความรู้สึกของผมอีก เพราะคุณคงจะไม่สบายใจเช่นกัน ยังไงก็เป็นเพื่อนที่ดีต่อกันดีกว่า คงไม่มีอะไรที่ดีไปกว่านี้แล้วล่ะ มีหลายเรื่องที่อยากจะบอกนะ แต่มันไม่มีโอกาสเลย...ก็ขอบอกเรื่องนี้สักเรื่องแล้วกัน "เรากะเค้า(คนหนึ่ง) คุยกันแล้วนะ บอกเค้าแล้วด้วย เค้าก็เข้าใจว่าเป็นไปไม่ได้ ยังไงเรากะเค้าก็เป็นได้แค่เพื่อนกัน"