|
:: หนึ่งปีผ่าน ::
.. ผมละสายตาจาก กลุ่มควันจางๆ บนท้องฟ้าหม่นๆ ในเย็นนั้น คราบน้ำตา และ อาการมึนหัวยังคงอยู่ บอกตัวเองว่า ทุกอย่างคือความจริงที่เกิดขึ้น พ่อจากผมไปอีกคน หลังจากที่แม่จากไปอย่างกะทันหัน เมื่อวันที่เดียวกันของปีก่อน แม่มารับพ่อไป หลายเสียงว่าอย่างนั้น ... ผมยิ้มรับ ไม่มีใครรู้ว่า การที่พ่อกับแม่ มาลาจากไปในวันที่ตรงกันแบบนี้ เพราะอะไร ผมว่า แม่คงเป็นห่วงพ่อ อย่างที่เป็นมาตลอดชีวิตที่ยังมีลมหายใจ จนสิ้นลม..และยังอยากดูแลกัน ต่อไป .. พ่อมีอาการไม่สบายอย่างกะทันหัน จากชายวัยแปดสิบกว่า ลุขภาพแข็งแรง พูดคุยเก่ง ขับรถไปไหนมาไหน ชอบส่งเสียงถามใครต่อใครว่า รู้ไหม ผมอายุเท่าไร.. พลางหัวเราะร่า เมื่อเสียงส่วนใหญ่ทายผิด สองเดือนก่อน พ่อเริ่มกินข้าวไม่ได้ เวียนหัว เข้าออกโรงพยาบาล จบลงด้วยอาการ หลงลืม อย่างกะทันหัน และท้ายสุด จากการเข้าออกโรงพยาบาลสามแห่ง ในเวลาเพียงเดือนกว่าๆ หมอสรุปกับผมว่า มันคือ อาการของมะเร็ง ที่เชื้อลุกลามไปทั่วตัว โดยเฉพาะ เชื้อกระจายไปยังสมอง.. .. ในหนึ่งปี ผมต้องเรียนรู้ บทเรียนชีวิต และ ก้าวผ่านเรื่องราวของลมหายใจ แม่.. ที่นอนนิ่ง จาก เส้นเลือดแตกในก้านสมอง พ่อ.. ที่นอนนิ่ง จาก สมองอักเสบ เพราะเชื่อร้ายของมะเร็ง ชีวิต ท้ายสุด คือ การลาจาก .. ผมนิ่งขึ้น จากการจากไปของพ่อ เกือบสองเดือน ที่ชีวิตผมดำเนินไปเหมือนวงล้อ ระหว่าง บ้าน ที่ทำงาน และโรงพยาบาล ผมเข้าใจชีวิตมากขึ้น .. ในแต่ละวัน ที่ผมไปหาพ่อ .. พ่อสอนผมให้รู้จักความเป็นไป การทำใจ การเข้าใจธรรมชาติของการเกิด แก่ เจ็บตาย ของชีวิต ผ่านร่างกายที่ซูบผอม ของพ่อตามอาการที่เกิดขึ้น คนเรา ..เท่านี้เอง จริงๆ ผมปาดคราบน้ำตา อีกครั้ง .. คุณฮะ ผมสบายดี ไม่ต้องห่วงอะไร ผมบอกคุณว่าเมื่อครั้งก่อนที่คุยกันว่า เอาไว้กินกาแฟกัน.. ยังเหมือนเดิมฮะ กาแฟที่ผมซื้อมาฝากคุณ ยังเก็บไว้ในลิ้นชักที่โต๊ะทำงาน เร็วๆ นี้ฮะ .. จะถือไปให้ รอด้วยนะฮะ :)
| Create Date : 23 สิงหาคม 2555 |
|
2 comments |
| Last Update : 23 สิงหาคม 2555 23:42:56 น. |
| Counter : 1445 Pageviews. |
|
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [