สงครามเลือกฝ่าย

สังคมไทยเคยเผชิญหน้าและเข้าห้ำหั่นกันมาแล้วหลายครั้ง ส่วนมากเป็นการกระทำโดยฝ่ายที่คุมอำนาจรัฐเข้ากระทำพร้อมกองกำลังและอาวุธ
ทำให้ฝ่ายประชาชนสูญเสียมากมาย สุดท้ายก็จะมีผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็น “เป็นผู้หลักผู้ใหญ่” ออกมา “ห้ามทัพหย่าศึก” เอาน้ำเย็นเข้าลูบ ไกล่เกลี่ย
และสุดท้ายก็ “ไม่มีใครผิด” มีแต่ประชาชนที่ “ตายเปล่า” และบารมีที่เสริมเพิ่มขึ้นของ “ผู้ใหญ่”
ซึ่งคำว่า “ผู้หลักผู้ใหญ่” นี้จะเป็นเหตุใหญ่ของสังคมไทย เพราะสังคมไทยให้ความสำคัญกับ “ผู้ใหญ่” มากกว่าหลักการที่เป็นสากล
แต่หากวันใดที่สังคมไทยไร้ซึ่งผู้ที่เป็นผู้หลักผู้ใหญ่อย่างแท้จริง ก็จะกลายเป็นสังคมที่ไร้หลักยึดเหนี่ยว
และจากยุคสมัยของโลกไร้พรหมแดนในปัจจุบันเหตุการณ์ต่าง ๆ ที่ผ่านมาในอดีต ทั้งที่เป็นข้อมูลจาก “ประสบการณ์จริง” และจากการ “ประมวล”
เริ่มหลั่งไหลเข้าสู่ระบบโลกไร้พรหมแดนนี้ รวมทั้งเบื้องหน้าเบื้องหลังของเหตุการณ์เหล่านั้น
ทำให้ได้รู้ว่า “ใคร” คือตัวจริงที่อยู่เบื้องหลังเหตุการณ์โหดสังหารหมู่คนไทยด้วยกันเอง และข้อมูลเหล่านี้เริ่มกระจายขยายวงออกไปเรื่อย ๆ
จนเกิดเป็นกระแสโกรธแค้นที่โดนหลอกมาตลอด
ทำให้สังคมไทย “ไร้แล้วอย่างสิ้นเชิง” ของผู้ที่มีบารมีพอที่จะเป็นผู้หลักผู้ใหญ่เพื่อเป็น “หลักยึด” ให้กับบ้านเมืองได้
ซึ่งเรื่องนี้ได้ชี้ให้เห็นว่าที่ผ่านมาสังคมไทยได้ให้ความสำคัญกับ “ตัวบุคคล” มากกว่าสิ่งอื่นใดดังที่ได้กล่าวไปแล้ว
เมื่อ “สิ้น” ตัวบุคคลที่มีบารมีพอ กอปรกับสถานการณ์เลือกฝ่ายอย่างเด่นชัดของแนวทาง “ตาสว่าง” คนในสังคมไทย ณ ปัจจุบัน

การเผชิญหน้ากันในครั้งต่อไปจึงไม่มีใคร “มีบารมีจริง” พอที่จะสามารถออกมา “หย่าศึก” ได้อีก

และสิ่งที่เป็นความจริงอย่างที่สุดก็คือ “ทุกคนในสังคมไทย” ได้เกิดการ “เลือกฝ่าย” ไปแล้ว

อนาคตมีแต่จะห้ำหั่นกันจนย่อยยับกันไปข้างใดข้างหนึ่งเท่านั้นเอง

4. ทางออก : ร่วมกันเปลี่ยนผ่านไปสู่รัชสมัยใหม่ด้วยรูปแบบที่เป็นสากล
................เพื่อกระชับพื้นที่แนวปะทะขยายแนวร่วม

จากการเปลี่ยนผ่านในหลายครั้งที่ผ่านมาชี้ให้เห็นว่า ผู้ที่กำลังจะจากไปอาจจะไม่ใช่ผู้ที่มีอำนาจเบ็ดเสร็จเด็ดขาดอย่างแท้จริงอย่างที่เค​ยเป็น
เพราะเมื่อมีนัยบางอย่างแสดงว่ายุคสมัยใกล้จะสิ้นสุดลง ดุลอำนาจย่อมถ่ายเทไปสู่บุคคลที่คาดว่าจะมาสืบทอด
ถ้าหากเป็น “ขั้ว” เดียวกัน ก็ถือได้ว่าเป็นการเปลี่ยนผ่านที่ราบรื่น แต่หากมีขั้วอำนาจหลายขั้วต่างกัน
“ดุลอำนาจ” ที่เป็น “ตัวแปรหลัก” ที่จะส่งผลต่อทิศทางการเปลี่ยนผ่านในแต่ละยุคสมัยคือ “กองทัพ”
ขั้วอำนาจใดยึดกุมสภาพกองทัพได้เบ็ดเสร็จเด็ดขาดก่อน ผู้นั้นจะเป็นผู้กำหนดทิศทางแห่งการเปลี่ยนผ่าน
แต่จากสภาพของกองทัพในปัจจุบันภายใต้ผู้นำที่มาจาก “บูรพาพยัคฆ์” กลายเป็นกองทัพที่แตกแยกและร้าวลึก
ส่วนหนึ่งมาจากการจัดสรรตำแหน่งที่ไม่เป็นธรรม เพราะ “วงศ์เทวัญ” ไม่ได้เกิด
ซึ่งความจริงก็คือเพื่อยึดกุมสภาพของกองทัพให้ได้อย่างเบ็ดเสร็จเด็ดขาดเพื่อที่จะได​้เป็นผู้ “ชี้นำ” ทิศทางการเปลี่ยนผ่าน
บูรพาพยัคฆ์จำเป็นจะต้องยึดกุมสภาพกองทัพให้ได้อย่างเบ็ดเสร็จ และเมื่อกองทัพอยู่ภายใต้การนำของบูรพาพยัคฆ์หรือทหารเสือราชินี
จึงทำให้มองเห็นทิศทางที่ควรจะเป็นของการเปลี่ยนผ่านในครั้งนี้

แต่จากปรากฏการ “มวลชนคนเสื้อแดง” ทำให้ “ดุล” ที่เคยเป็นของกองทัพฝ่ายเดียวได้ถูกถ่ายเทไป
จึงทำให้เกิดเป็นภาวะคานอำนาจกันระหว่าง “กองทัพ” ที่มี “อาวุธ” กับ “มวลชน” ที่มี “ปริมาณ”
ซึ่งหากเกิดการปะทะกัน แน่นอนว่าความสูญเสียมหาศาลย่อมเกิดแก่ฝ่ายประชาชน ดังนั้น จะทำอย่างไรที่จะทำให้เหล่าทัพหันมาร่วมมือกับประชาชนได้นั้น
แน่นอนว่าจะต้องมี “เงื่อนไข” ที่มองเห็นร่วมกันอย่างชัดเจนแล้วว่า “เป็นทางออกและยังประโยชน์ต่อประเทศชาติอย่างแท้จริง”
โดยต้องเป็นแนวทางที่ทำให้ทุกฝ่ายมองเห็นความเป็นไปได้ในอนาคตร่วมอย่างเป็นรูปธรรม
การ “ร่วมกันเปลี่ยนผ่านไปสู่รัชสมัยใหม่ด้วยรูปแบบสากล” โดยมองไปที่ “ญี่ปุ่น” ซึ่งเป็นแบบอย่างที่ดีให้ประจักษ์อยู่แล้ว
ด้วยวิธีการนี้จึงเป็นแนวทางที่จะทำให้สามารถ “ตัดวงจร” ที่จะทำให้สังคมเดินไปสู่สงครามระรอกสอง
และจะเป็นการลดระดับความรุนแรงจากสงครามแก่งแย่งครั้งนี้ลงไปได้ กล่าวคือ สภาพของสังคมไทย ณ ปัจจุบัน
กำลังเผชิญอยู่กับสงครามชิงอำนาจของชนชั้นสูงที่ไม่มีฝ่ายใดยึดกุมสภาพได้อย่างเบ็ดเ​สร็จเด็ดขาด ฝ่ายหนึ่งมี “กองทัพ” ก็เป็นกองทัพที่ “แตกแยกและร้าวลึก”
ฝ่ายที่มี “อำนาจรัฐ” ก็เป็นอำนาจที่ “ไร้สภาพ” ส่วนฝ่ายที่มี “มวลชน” ก็เป็นมวลชน “ตาสว่าง” และเริ่มขยายวงออกไปเรื่อย ๆ
จากสภาพของแต่ละฝ่ายที่เป็นอยู่แบบนี้ เป็นสถานการณ์ที่ไม่มีฝ่ายใดสามารถที่จะ “คุม” ได้แม้แต่สภาพของตนเอง
จึงเกิดเป็นความระส่ำระสาย ความไม่มั่นคง ที่ปรากฎอยู่ในกลุ่มก๊กต่าง ๆ ตามที่ได้กล่าวไปแล้ว
ส่วน “สงครามชายแดน” กับประเทศเพื่อนบ้าน ก็ไม่สามารถเรียกความเป็นชาตินิยมให้กลับมาเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันได้อีก
เพราะความ “เท่าทัน” ต่อเจตนาที่ “แฝง” อยู่ในสงครามนี้ และหากเกิดการ “แตกดับ” ขึ้น
ก็ถึงเวลาที่ต่างฝ่ายต่างจะ “หมดความเกรงใจ” ต่อบารมีที่ยังคงพอมีเหลืออยู่นี้
และเมื่อนั้น สภาพของบ้านเมืองที่ขาด “หลักยึดที่แท้จริง” จะปรากฏ การปะทะกัน เหตุรุนแรง จะลุกลามและมีอยู่ในทุกหย่อมหญ้า
สงครามกลางเมืองจะกลายเป็นเรื่องเด็ก ๆ
การแสดงเจตนาร่วมกันเปลี่ยนผ่านไปสู่รัชสมัยใหม่ด้วยรูปแบบของ “ญี่ปุ่น” โดยผู้ที่มีความ “ชอบธรรม” ต่อรัชสมัยใหม่เป็นผู้ “ถือธงนำ” ในการเปลี่ยนผ่าน
จึงจะเป็นแนวทางที่จะสามารถทำให้เป็นทางออกอย่างแท้จริงให้กับสังคมไทยได้ เป็นการลดระดับความรุนแรงของสถานการณ์ปะทะกันลงได้มากที่สุด
โดยจะต้องมีการพูดคุยกันในระดับ “วงใน” ด้วยข้อมูล ข้อเท็จจริง ข้อจำกัด ผลที่จะเกิด อย่างครอบคลุมรอบด้าน
เพื่อนำมาทำให้เป็น “รูปแบบ” ที่จะใช้เป็น “แนวทาง” ในการแสวงหาพันธมิตรที่กำลังระส่ำระสายอยู่ในแต่ละฝ่าย
ซึ่งแนวทางนี้จะทำให้มองเห็นทางออกเป็นรูปธรรมได้ง่าย โดยเฉพาะจะทำให้คนในกองทัพเล็งเห็นว่า
แนวทางนี้ไม่เป็นการล้มล้างฝ่ายหนึ่งฝ่ายใด เป็นการรักษาสถาบันอย่างแท้จริง ฝ่ายประชาชนก็จะเข้าใจสถานการณ์และแนวทางที่ประเทศชาติจะเดินไป
โดยมี “ภาพ” ของญี่ปุ่นเป็นแบบอย่างที่ดีให้เห็นอยู่แล้ว ทำให้ภาพการล้มล้างกันด้วยความรุนแรงลดระดับลง ทุกฝ่ายมองเห็นความอะลุ้มอล่วยถ้อยทีถ้อยอาศัย
และมองเห็น “ทางออกร่วมกัน” อย่างแท้จริง ส่วนเรื่องพฤติกรรมและภาพลักษณ์ส่วนตัวหากเทียบกับการรับรู้ของสังคมไทยว่า “ใคร” คือคนต่อไปย่อมไม่มีน้ำหนัก
ยิ่งถ้าเป็นผู้แสดงความชัดเจนเองต่อสถานภาพในอนาคตที่พร้อมจะเห็นแก่ส่วนรวมมากกว่าส​่วนตัว(แต่โดยความเป็นจริงแล้วคือ “สภาพบังคับ”)

ส่วนความชัดเจนจะเกิดขึ้นได้นั้น “ตัวแปร” อยู่ในกลุ่มคนเสื้อแดงเอง ระหว่าง “แดงทรงเจ้า” กับ “แดงตาสว่าง”

แนวทาง "แดงตาสว่าง" ที่ขยายวงกว้างอยู่นี้ จะเป็น "เงื่อนไข" ที่ใช้ในการ "ต่อรอง" เพื่อให้เกิดการ "เปลี่ยนผ่านไปสู่รูปแบบที่เป็นสากล"

5. บทสรุป : ไม่มีวันที่สังคมไทยจะกลับไปเหมือนเดิม”

สังคมไทยจะไม่มีวันกลับไปเป็นเหมือนเดิมอีกแล้ว

เหตุเพราะการรับรู้ของสังคมนั้นไปไกลและลึกซึ้งถึงต้นตอของปัญหาที่แท้จริงผ่านการสื​่อสารไร้พรหมแดนในยุคโลกาภิวัฒน์
ดังนั้น การดึงดันมุ่งแต่จะรักษาอำนาจและผลประโยชน์เฉพาะกลุ่มเฉพาะตน ย่อมนำไปสู่หายนะที่ไม่อาจเรียกกลับมาเหมือนเดิมได้อีก
สิ่งที่ควรทำที่สุดคือ “การเปลี่ยนแปลง” ไปสู่สิ่งที่เป็นสากล แต่จะมีวิธีการใดที่จะสามารถทำให้การเปลี่ยนแปลงอย่างที่ว่านี้
เป็นไปได้อย่างนุ่มนวลที่สุด จำกัดวงการเผชิญหน้าให้เหลือแคบที่สุด เพื่อลดความสูญเสียที่ไม่อาจประเมินได้นี้ให้ลดลงเหลือน้อยที่สุด

การระดมความคิดเห็นอย่างเปิดกว้างและจริงจังเท่านั้น จึงจะทำให้สังคมไทยเผชิญวิกฤติปัญหาได้อย่างเท่าทัน

การจมจ่อมอยู่แต่กับอดีตและปัจจุบัน อาจจะทำให้เรามืดบอดต่ออนาคตที่เปิดรอท่าเราอยู่ก็เป็นได้
.
.
.
"ความชัดเจนในข้อตกลง" เท่านั้น...

ที่ "คนเสื้อแดง" จะต้องรู้ให้เท่าทัน...
.
.
.
.
.
.
เรากำลังอยู่ในห้วงสถานการณ์เปลี่ยนผ่านในช่วงปลายรัชกาล...

อันจะนำไปสู่ความไม่แน่นอนต่อสถานการณ์ของบ้านเมืองในอนาคต...
.
.
.
We are in a transition period for the situation at the end of the reign ...

This will lead to uncertainty on the situation of the country in the future ...
.

link → //www.internetfreedom.us/thread-20542.html

คุณsealand

ผมว่า มันก็เหมือนเดิมน่ะแหล่ะ คนเสื้อแดงคิดกันไปเอง เรื่องการเปลี่ยนผ่าน เพราะมันไม่มีเรื่องอื่นให้คิด

จะทำอะไรก็ไม่ได้ มีแต่มือเปล่าๆ เงิน ก็ไม่มี อำนาจทุน ที่เป็นอำนาจใหญ่สุดจริงๆนั้น เขาก็ไม่ยอมให้ผู้ถูกปฎิวัติไป คือทักษิณ ต้องกลับมามีอำนาจได้อีกเหรอ

การเมืองน่ะ มันจะเปลี่ยนแปลงเมื่อไหร่ก็ได้ ขอแค่มีเงินเท่านั้นจบ

แสดงว่า ตอนนี้ทักษิณมีเงินไม่พอในการประมูลจัดตั้งรัฐบาลน่ะสิ

รัฐบาลมันจัดตั้งเรียบร้อยตั้งแต่ก่อนมีการเลือกตั้งเสียอีก

คนเสื้อแดงเขาไม่มีทิศทาง เดี๋ยวก็ลดอำนาจบ้างล่ะ เดี๋ยวก็ล้มบ้างล่ะ พอคิดอะไรไม่ออก ก็รอเปลี่ยนผ่านบ้างล่ะ

( ก็แล้วเปลี่ยนผ่าน มันส่งผลกระทบต่อการเมืองตั้งกะเมื้อไหร่ )

การเมืองคือเรื่องของนายทุน

มันไม่ใช่ว่า พรรคประชาธิปัตย์ เป็นพรรคของพวกศักดินา มันไม่ใช่อย่างนั้น พรรคประชาธิปัตย์ก่อตั้งมาจากการได้รับสนับสนุนจากอเมริกา โดยปรีดี พนมยงค์ ( ใครนะ ชอบจังปรีดีน่ะ นั่นน่ะ เผด็จการตัวจริงเลย )

สวัสดีค่ะ ... คุณพี่

มามาดเข้มอีกแล้วน๊าคะ ...

มีความสุขมาก ๆ นะคะ






น้ำ เพียงหยดหนึ่งร้อน.....เย็นสมาน

เอย ด่ำดุลชีพกาล............แกร่งสร้าง

น้ำ สินแร่เจือจาน.............สุขก่อ

ใจ ส่งใจรับกว้าง..............โลกใกล้ไกลถึง

..........

ขอให้มีความสุขสดใส เสมอค่ะ





เส้นทางดอกรัก ...
............................


… เหตุเพราะเส้นทางรักเปิดทางให้

ยลแมกไม้ในฝันวันแสงส่อง

ทุกสัมผัสพิเศษทั้งหวังใฝ่ปอง

หมายครอบครองแม้นมีสิทธิ์...แพ้พิษยาง ...


... ฐานพุ่มโอบอุ้มดอกจนออกช่อ

เช่นใครรออุ้มชูอยู่เคียงข้าง-

กันเสมอ...นับแต่เริ่มเดินร่วมทาง

มิเว้นแม้...ระยะห่างระหว่างใจ ...
.
.
.

ขอให้มีความสุขมาก ๆ นะคะ





บนเส้นทางนั้น ...
.........................


... หนึ่งภาพประทับใจพร้อมนัยแฝง

ย้อนกาลแห่งสัมพันธ์เมื่อวันเก่า

แม้นใบไม้เปลี่ยนสี ... ที่ของเรา

ไม่เคยเหงาเพราะสำเนียงเสียงหัวใจ ...



... ยังเพรียกพร้องหากันมิหวั่นหวาด

ดังมิขาดระยะย้ำเตือนให้-

เรามิลืม ... แม้เวลาเดินหน้าไป

นานแค่ไหนเฝ้ารอเชื่อมต่อกาล ...
.
.
.

ขอให้มีความสุขมาก ๆ นะคะ





ยังมี ...
...........


น้ำ หวานใดเทียบล้ำ.......คำหวาน

เอย ร่ำร้องขับขาน..........กล่อมใกล้

น้ำ เสียงนุ่มกังวาน........หวานมิ-คลายเฮย

ใจ ผูกสัมพันธ์ไขว้.........คู่คล้องใจเสมอ
.
.
.

ขอให้มีความสุขในวันที่แสนจะชุ่มฉ่ำค่ะ





ดาว ...
...........


... คือธารดาวพราวพร่างกลางฟากฟ้า

ตลอดราตรีเลื่องฟื่องแสงฉาย

ละดวงลิบกะพริบเด่นเป็นประกาย

วับวาบถามความหมายบางสายตา ...



... เหมือนต้องมนต์สะกดพิศด้วยจิตนั้น

สร้างภาพฝันเฟื่องมิติสิเน่หา

ดาวน้อยลอยเกลื่อนไกลในอาณา

ดุจสัญญาฟ้าส่งตรงถึงใคร ....
.
.
.

ขอให้มีความสุขมาก ๆ นะคะ





ภาพเหมือน ...
....................

... อีกครั้งที่สีแสงแฝงภาพฝัน

ลายเส้นคั่นเสริมส่งองค์ประกอบ

จากเส้นสีคลี่คลายเป็นสายรอบ

เห็นแนวกรอบหนาบางชัดต่างไป ...


... แสงแรเงาเค้าเด่นเป็นโครงสร้าง

มิปล่อยปละระยะห่างว่างเปล่าไว้

รายละเอียดครบครันอันคุ้นใจ

ภาพเหมือนในจินตกานต์อ่านภาพนั้น ...
.
.
.

ขอให้มีความสุขมาก ๆ นะคะ





... ภาพเขียนเลียนใจผู้ใฝ่ฝัน

รังสรรค์บรรจงเกิดองศา

สัดส่วนมวลความตามอัตรา

คุณค่าบ่งชี้อยู่ที่ใจ ...
.
.
.

ขอให้มีความสุขมาก ๆ ในวันหยุดนะคะ




กระแสใจ ...
................


• ... ห้วงอาวรณ์ร้อนเย็นหลากเป็นสาย

เมื่อนัยหมายท่วมท้นจนเกินกัก

ล่องไปตามกระแสใจพริ้วไหวนัก

แล้วตวงตักทบทวนจากส่วนลึก ...
.
.
.

สวัสดีค่ะ คุณพี่

ขอมีความสุขมาก ๆ และนอนหลับฝันดีนะคะ




เพลงผีเสื้อ ...
......................


… ราวสีสันเฉิดฉายพร่างพรายแสง

ร่วมจำแลงแต่งเติมเสริมคุณค่า

ทุกอณูเปี่ยมชีวิตชีวา

ทั่วอาณาจักรแห่งแสงตะวัน ...
.
.
.

สวัสดีค่ะ


ขอให้มีความสุขมาก ๆ นะคะ



… ม่านฟ้าใสเมฆสวยด้วยใจสม

แสงวันห่มรับขวัญพรรณพฤกษา

สัญญาณชีพกลับคืนฟื้นโรยรา

หมอกทึบหนามิเกินรอก็ผ่านไป...
.
.
.