จริงๆแล้วกูไม่ยอมฟังอะไรจากปากมึงเลยต่างหาก....กูเพิ่งนึกได้...ว่าเป็นกูเอง

ที่ไม่เคยสนใจความรู้สึกของเพื่อนกูเลยว่ามันจะเสียใจยิ่งกว่ากูแค่ไหน ...

ที่กูเป็นเพื่อนมันแท้ๆแต่ไม่เข้าใจมัน...แล้วก็..ไม่อยู่ข้างมัน

ในเวลาที่มันต้องการเพื่อนที่สุด.....”

วีพูดพลางถือแก้วเหล้าเข้ามากอดนิกกี้ไว้.. ทั้งสองตบหลังกันเบาๆแล้วน้ำตาซึมนิดๆ

มันคงจะเป็นภาพที่น่าประทับใจมากกว่านี้ ถ้าหากว่าวีไม่รีบทำท่าสะดุ้งผละออก

ให้นิกกี้เหวอกับท่าทีแกล้งตอแหลของเขา

“เฮ้ย!เชี่ยนิกมึงอย่าไซร้คอกูดิวะ! แฟนกูหวงนะเว้ยสาดดด!”

“ส้นตีนสิ!555เชี่ย! กูเลือกไอ้สัด! หน้าเหมือนโถลายครามอย่างมึง เมากูก็เอาไม่ลง555”

“โห~~~!55/////*// เชี่ยนิก~!ถ้ามึงไม่เจ็บนะมึง! ฮึ่ม! 555ไมวะ?

กูสู้ไอ้แบงค์ไม่ได้ตรงไหนวะ!อ่ะโด่ว!!”

“แฟนกูน่ารักเว้ย แต่อย่างมึงน่าลักไปทิ้งถังขยะหน้าบ้านอย่างเดียว55โอ๊ะอู๊ยย||||||||||”

นิกกี้บ่นว่าเจ็บแผล วีเลยสมน้ำหน้า แล้วอาทก็แทรกเข้ามานั่งใกล้วีเพื่อกระซิบให้

ถามนิกกี้ถึงเรื่องที่พวกเขายังคาใจกับพฤติกรรมของเพื่อน

“มีอะไรกันยะ ซุบซิบกันอยู่นั่นแหละ อยากรู้อะไรก็ถามไอ้ตี่มันไปเลยสิ” หนูแนนนั่งมอง

แล้วรำคาญก็เลยผลักหลังวีกับอาท เร่งให้รีบพูดออกมา

“อะไรวะ?” นิกกี้ถามขณะที่รับแก้วเหล้าซึ่งผสมได้จางสุดๆจากมือแบงค์

หนุ่มน้อยห้ามไม่ให้คนรักดื่มไม่ได้เลยเป็นคนจัดให้เสียเอง อย่างน้อยเขาก็สามารถ

ควบคุมปริมาณแอลกอฮอล์ในแต่ล่ะแก้วได้..


“คืองี้นะนิกกี้..” วีตัดสินใจถามออกไป “ตกลงมึงหลอกอีแก้มบุ๋มมันจริงรึเปล่าวะ?

มันแค้นที่เมื่อก่อนมึงใช้มันบังหน้า ปิดบังทุกคนว่าเป็นเกย์แต่ลับหลังแล้วไปแอบคบกับ

ไอ้แบงค์ พออีบ้านั่นรู้ความจริงเข้าก็รับไม่ได้ มันถึงได้ส่งคนมาดักเล่นงานมึงซะงอม

ขนาดนี้ใช่ป่ะ..” วีพูดไปตามที่ตนเข้าใจ เขาไม่ค่อยเห็นด้วยเท่าไหร่ หากเพื่อนทำ

อย่างที่เขาพูดจริง เขาก็อยากให้เพื่อนรับปาก ว่าจะไม่ทำเรื่องอย่างนี้อีก


แต่แทนที่นิกกี้หรือแบงค์จะรีบปฏิเสธ ทั้งสองก็มัวแต่เหวอแล้วอดขำไม่ได้

เป็นเพราะวีมีความคิดแบบนี้นี่เอง จึงยิ่งโกรธมากในตอนนั้น

หนูแนนฟังวีพูดแล้วยังต้องนั่งเกาหัว เธอตีหน้าหงิกแล้วคว้านิตยสารเล่มหนา

บนโต๊ะรับแขกมาฟาดใส่ต้นแขนวีให้สะดุ้งอย่างหงุดหงิด

“พูดหมาๆไอ้วีมึงจะบ้าเหรอ! มึงเคยพูดเองไม่ใช่เหรอว่าอย่าเสือกไปเชื่อคนอื่น

มากกว่าเพื่อนตัวเอง อีนั่นมันสตอ! มึงก็รู้ว่ามันแรด! ไอ้นิกไม่ยอมกลับไป

ซบนมมันน่ะสิ! มันถึงได้แค้นที่รู้ว่าตัวเองเข้าใจผิดมาตลอด เห็นไอ้นิกมันเป็นควายโง่ๆ

เชื่องๆแต่ที่จริงแล้วเป็นตัวมันเองนั่นแหละ! อี ค-ว-า-ย เอ๊ย!!-*- กรี๊ดดดดดดดดดด!!!!

โอ๊ยกูเกลียดม๊านนนนนนน!!!! คอยดูนะ! เจอคราวหน้าจะจัดแม่งให้เละเลยอีแก้มเน่า!

เอาให้หมอไม่รับศัลยหน้ามันเลย~ฮึ่ม! คอยดู๊!!! อีบ้า! อีชั่ว! ทำเพื่อนกูเหรออีxxx!!!!”

...ดูเหมือนว่าหนูแนนจะระเบิดอารมณ์มากไปหน่อย เล่นเอาเพื่อนๆเหวอไปเหมือนกัน

เป็นเพราะเคยปะทะกันมาหลายคราว แต่เธอก็ไม่เคยหวังทำลายชื่อเสียงหรือใช้วิธีสกปรก

อย่างการยืมมือคนอื่นมาเป็นหมาลอบกัดกันได้สาหัสแบบนี้


อาทเขยิบตัวไปนั่งให้ห่างหนูแนนแบบขำๆ พูดไปก็ทำท่าขนลุกไป

“อ่า...หยาบคายจริงมึงนังหนู|||||||||| คนที่ค่ะขา เวลาเจอหน้าพี่ทินแม่งหายไปไหนวะ

กูกลัวนะ! ฉิบหายนี่กูต้องเขียนฉอฉิ่งที่หน้าให้มึงมั้ยเนี่ย555”

กิ๊กกับโบว์ช่วยกันเอามือลูบหลังหนูแนนใหญ่ หวังลดโทสะให้สาวร่างเล็กลงได้บ้าง

น้องแบงค์เห็นหน้ารุ่นพี่สาวที่อารมณ์เสียแล้วอดกลัวใจไม่ได้ เขาก็เจ็บใจที่คนรัก

โดนรุมทำร้าย แต่ก็ไม่ได้ต้องการให้ใครไปแก้แค้นแทนให้ทั้งนั้น...เขาคุยกับนิกกี้แล้ว..

“พี่หนูแนนครับ|||||||||| จะใจเย็นคร้าบพี่..” แบงค์รีบเอาผ้าที่ชุบน้ำมาซับหน้าให้

หนูแนนแทน “...เอ๊อะ........แบงค์|||||||||||...นี่มันที่เช็ดให้ไอ้ตี่ไปแล้วไม่ใช่เหรอ..”

“อุ้ย!!||||||||.....ขะขอโทษครับผมเผลอไป..แหะ..”


เมื่อหนูแนนจุดประกาย วีกับอาทก็หันหน้าไปปรึกษากันเรื่องแก้แค้นคืน

แต่นิกกี้กลับไม่เห็นด้วย “กูอยากให้จบแค่นี้....นะ....กูขอร้อง...”

เล่นเอาเพื่อนๆเหวอไม่น้อย ใช่เจ้าตาตี่แน่หรือ...

นิกกี้ที่ไม่เคยยอมแพ้ ไม่เคยยอมใครมาก่อน!..(นอกจากพี่ชายคนเดียว..)


วีรีบโพล่งพูดอย่างไม่อยากเชื่อหู “เฮ้ย!ได้ไงวะ! มึงแดกตีนจนเบลอหรืออะไรยังไงไอ้นิก!?

ไม่แค้นแม่งบ้างเหรอ!!?”

อาทก็ไม่เห็นด้วยที่เพื่อนจะยอมให้มันจบง่ายๆแบบนี้

“ใช่ๆ!! กูว่าแก้มบุ๋มแม่งทำเกินไปนะ ทำกับมึงขนาดนี้! ทั้งๆที่มึง

ไม่เคยไปทำอะไรให้ก่อนเลยนะ!!อย่างนี้เขาเรียกว่าหาเรื่อง! มันท้ากันชัดๆ!”

นิกกี้ถอนใจถามอย่างเหนื่อยๆ “แล้วพวกมึงจะไปทำอะไรผู้หญิงวะ?..”

วีกับอาทอึกอักคิดไม่ออกเล็กน้อย ก่อนจะพร้อมใจกันชี้ไปที่หน้าแฟนของตัวเอง

“ส่งแฟนพวกกูไปตบแม่งงง!!!”

วีพูดน้ำเสียงฮึกเหิม ขณะที่กิ๊กกับโบว์ยังมองหน้ากันเหวอๆ หนูแนนเลยลุกขึ้นยืน

ชูกำปั้นขึ้นพูดด้วยสีหน้ามุ่งมั้นสุดๆ “กูนำทัพเอง!!! ตบด้วยก้านยาวแม่งงง!(ทุเรียน)

กูชอบกิน เดี๋ยวกินหมดแล้วกูจะเอาตะไบลับหนามให้กริ๊บเลยแม่เอ๊ยยยย!!!”

กิ๊กกับโบว์ได้ยินก็ปรึกษากันใหญ่ ว่าจะเอาหมอนทองหรือชะนี

มาสมทบกับก้านยาวของหนูแนนดี...

“เออ..เอาเข้าไป..ตกลงมึงจะไปตบเขา รึมึงอยากแดกทุเรียนอีหนู...” นิกกี้เหล่มองพวกสาวๆ

ที่ทำหน้ามุ่งมั่นจริงจังอย่างขำๆ

“กูแดกเสร็จแล้ว ค่อยไปตบมันไง!/////*//” หนูแนนนั่งลงที่เดิมอย่างหงุดหงิด


นิกกี้ส่ายหน้าขำๆ ก่อนหันไปสบตากับแบงค์เล็กน้อย แล้วค่อยหันมาพูดกับเพื่อนๆ

“ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น..กูขอนะ..” เพื่อนๆรุมโห่กันใหญ่บ่นว่านิกกี้จะพระเอกไปไหน

หนุ่มตี๋นิ่งไปให้เพื่อนเงียบสักพัก จะได้ฟังเขาพูด เขาตั้งใจพูดสิ่งที่คิดมาดีแล้ว

และอยากให้เพื่อนๆยอมรับการตัดสินใจของเขา ด้วยเหตุผลที่ว่า..

“กูเคยรักเขา.....จริงๆนะ..... กูไม่ได้แกล้งทำ....ไม่ได้หลอก....แต่ตอนนี้

กูก็รักแบงค์จริงๆเหมือนกัน... กูกลับไปรักเขาแบบนั้นไม่ได้อีกแล้ว....กูเข้าใจ

ถ้าเขาจะโกรธจะแค้นอะไรกู... ก็ช่างเขาเถอะ..เรื่องระหว่างกูกับเขา ถ้ากูไม่เป็นฝ่ายยอม..

แล้วเมื่อไหร่เรื่องนี้มันจะจบ....กูเหนื่อยว่ะ......เหนื่อย.....กูเหนื่อยเพราะเขามามากพอแล้ว

...พอเหอะว่ะ..กูไม่อยากยุ่งกับเขาแล้ว.....ไม่ใช่เพราะกูเข็ดตีนหรอกนะ..หึ...แต่..

กูไม่อยากให้คนที่กูรักต้องมาเดือดร้อนเพราะกู ต้องเจ็บเพราะกูอีกซ้ำๆ... วันนี้ถ้าแบงค์

เป็นอะไรไป กูก็ไม่รู้จะทนรับได้มั้ย... ถ้ากูรักษาสัญญาว่าจะดูแลเขาให้ดีไม่ได้

คนอย่างกูก็ไม่คู่ควรจะคบกับเขา...”

เพื่อนๆต่างนิ่งฟัง แล้วก็รู้สึกเห็นใจ เข้าใจนิกกี้..

“พี่นิก.........อย่าคิดอย่างนั้นสิครับ....เราต้องดูแลกันต่างหาก!”

แบงค์พูดแทรกก่อนทีนิกกี้จะอ้าปากพูดต่ออย่างหนักแน่น ทำเอานิกกี้ยิ้มกว้าง

(แต่มีแอบกระตุก สะดุ้งเจ็บแผลที่ปาก) ดวงตากลมโตที่มองสบตาเขาตรงๆ

มันเต็มไปด้วยประกายแห่งความรักและเชื่อมั่นในตัวเขา

คำว่ารัก.. มันเอ่อล้นจากหัวใจ แล้วแสดงออกมาทางสายตาจนรู้สึกได้อย่างชัดเจน....


“ดีแล้ว//// ที่แบงค์ปลอดภัย...” นิกกี้ลูบแก้มหนุ่มน้อยที่แก้มแดงขึ้นเบาๆ

ทั้งสองเอาแต่สบตากันหวานออกนอกหน้าจนโดนทุกคนโห่แซว

ไล่ให้ไปสร้างโลกส่วนตัวกันสองคนที่อื่นแบบขำๆ....


บาส...คิดว่าตัวเองช่างเดินออกมาได้จังหวะไม่ดีเอาเสียเลย...เห็นภาพหวานบาดตา

บาดหัวใจเขาต่อหน้าอย่างนี้ จะบอกว่าไม่รู้สึกอะไรเลย...ก็โกหก..

บาสต้องหลบมุมทำใจให้นิ่งอยู่นาน...ก่อนจะตัดสินใจเดินออกไปพูดกับเพื่อนๆ

ด้วยสีหน้าร่าเริง ทำเหมือนปกติได้..

“เฮ้ยพวกมึง! แย่เลยว่ะ เมื่อกี้พ่อกูโทรตาม! น่าเบื่อว่ะแม่งไม่รู้จะให้กูไปช่วยทำอะไรให้

วันนี้อยู่ยาวกับพวกมึงไม่ได้จริงๆว่ะ โทษทีๆ555 กูกลับก่อนนะเว้ย”

บาสทำเป็นถือโทรศัพท์ตัวเองไว้ แล้วแวะดื่มเหล้าในแก้วตัวเองให้หมด ก่อนจะรีบ

ลุกไปนั่งใส่รองเท้า เขาหันหลังมายิ้มๆโบกมือรับเสียงโห่จากกลุ่มเพื่อน


อาทตะโกนนำ “โห่~~~~! กลับไปเลยไอ้แหง่~~ติดเหน่ง!555”

บาสกำลังลุกยืนถึงกับเซ สะดุดไอ้ตรงคำว่าเหน่ง

“เดี๊ยะ!พวกมึง!////*// ล้อพ่อกูอีกแล้วนะ! เพื่อนเล่นพวกมึงเหรอ!”


นิกกี้พยายามไม่ขำแต่ตั้งแต่ถึงบ้าน เขาก็มีความสุขจนฝืนหัวเราะไว้ไม่ได้ทุกครั้ง

กับความบ้าบอคอแตกของเพื่อนๆที่เขารัก...

“เฮ้ยบาส.. ขอบใจมึงมากนะเว้ย...ขอบใจมาก......เพื่อน..”

หนุ่มตี๋ซึ้งใจกับความรักที่เพื่อนรักคนนี้ มีให้เขาเหลือเกิน ..

คนที่กำลังจะก้าวพ้นประตูรู้สึกเหมือนมีเข็มเล่มเล็กทิ่มลึก ให้เจ็บจี๊ดขึ้นมาเสียดื้อๆ

เมื่อได้ยินคำว่า เพื่อน.... มันช่างเป็นคำที่มีค่า... แต่ก็เพราะคำว่าเพื่อนนี่แหละ

ที่ทำให้เขา...เป็นได้เพียงแค่นั้น...ตลอดไป


“อื้ม! หายเร็วๆล่ะมึง เดี๋ยวไว้วันหลังกูจะแวะมา ไอ้แบงค์! ดูแลไอ้ตี่ดีๆนะ...พี่..ไปล่ะ”

บาสหันมาส่งยิ้มให้ ..มองหน้านิกกี้ที่ยิ้มตอบขณะกำลังกอดคอขยี้หัวหนุ่มน้อยที่นั่งทำตาโต

ข้างกายเล่น....รอยยิ้มของนิกกี้ทำให้บาสเกิดความรู้สึกที่ตื้ออยู่ในอกจนสุดจะบรรยาย..


“รับรองครับ พี่บาสไม่ต้องห่วงนะครับ ผมจะดุพี่นิกให้ด้วยล่ะถ้าพี่นิกดื้อ55”


ถ้าหากว่าแบงค์ไม่ดีสักนิด.....เขาคงจะไม่รู้สึกอยากร้องไห้อย่างนี้เลย...


…………..

…...


… หลังจากที่บาสกลับไปได้สักพัก

สาวๆยังนั่งดูทีวีแล้วคุยกันไป นิกกี้นอนหลับที่โซฟา ส่วนแบงค์ก็เข้าครัวไปทำ

โจ้กกึ่งสำเร็จรูปให้สุดที่รักกิน อาทที่เริ่มมึนๆก็บ่นว่าอยู่ไม่ครบคน

เวลาเล่าเรื่องอะไรเดี๋ยวต้องมาเล่าซ้ำให้ไอ้คนหนีกลับก่อนมันฟังอีก

“โหย...รีบกลับไมวะ...สาดด..อึก...เสียดายเหล้าออก ไอ้นิกก็หยุดแดกแล้ว

เฮ้ยเหลือมึงกะกูเชี่ยวี จัดการแดกแม่งให้หมด5555”


“หึไอ้นี่..เป็นพ่อมึงโทรตาม มึงไม่กลับเหรอ เผื่อมีเรื่องคอขาดบาดตาย?”

วีกระดกเหล้าแล้วหันไปแกล้งถามอาทขำๆ

“ไม่อ่ะ..ม่ายยย ไม่มีทาง!” อาทส่ายหน้าใหญ่

“มึงไม่กลับจริงอ่ะ พ่อมึงโหดไม่ใช่ไอ้ฟายเอ๊ยทำปากเก่งไป”

“กูไม่รับ....ปิดหนีแม่งเลย กลับบ้านไปค่อยตอแหลว่าแบตกูหมดพอดี คึคึ..”

“โห่!อ่ายเชี่ย!5555 มึงนี่มันลูกอักกตัญญูจริงๆ!”

“กูเขินนะ//// มึงชมกูทำไมวะ5555”

“สัด!กูด่ามึง!5555”

“อ้าว...เออ...เอ๊ะว่าแต่เสียดายเนอะไอ้บาสมันรีบกลับ ไม่งั้นนะ กูว่าจะชวนมึงกะมัน

ตั้งวง เอาเป็นตั้งคณะไปเลยดีกว่า!”

วีขมวดคิ้ว งงกับคำพูดอาท “คณะ...มึงจะชวนพวกกูเล่นตลกรึไง555 เสียลุกกูไอ้บ้า!55”


“ไม่ใช่ๆ กูหมายถึงมาช่วยกันแซวไอ้ตาตี่กะไอ้ลูกหมาน้อยตาแป๋วของมันอ่ะ

5555หนุกหนาน! แค่คิดก็ฮาแล้วมึง จำไม่ได้เหรอ เมื่อก่อนพวกเราล้อมันสองคนบ่อยๆ

จนไอ้สองตัวนี้แอบไปฟีชเชอริ่งนอกรอบเองจริงๆ ก๊ากก555 เมื่อก่อนมันยังเถียง

เถียงคำไม่ตกฟาก แต่คราวนี้รับรองอ่ะ พวกมันต้องตกลงไปในฟากเลยแหละ

ไม่มีทางสู้เราอยู่แล้ว555 เพราะไม่มีใครเถียงออกไง! ฮาสิครับ!!555”


วีได้ฟังแล้วก็ขำ “เออ!55555จริงของมึงว่ะ! นึกแล้วขำไอ้เชี่ยะ! ไอ้บาสเอาด้วยแน่55”

เจ้าสองตัวป่วนกำลังนึกวางแผนแกล้งเพื่อนเล่นอย่างคึกคะนอง... แต่กลับมีเสียงแจ๋นๆ

ของเพื่อนสาวผมหยิกแทรกขึ้นมาให้สะดุดกลางคัน

“หยุดเลย! พวกมึงนี่มันไม่รู้อะไรเอาซะเล้ย! ตอนนี้จะไปชวนไอ้บาสทำอย่างนั้น

ไม่ได้แล้ว! ห้ามทำเด็ดขาดเลยรู้ไว้ด้วยย่ะ!!”

“ทำไม!?” ทั้งวี อาท และโบว์กับกิ๊ก ต่างหันหน้ามาถามหนูแนนพร้อมเพรียงกัน

“อู้ย...|||||||||||...อ่า.....คือ....” เล่นเอาหนูแนนเหงื่อตก เธอพูดมากเกินไปหรือเปล่านะ

สาวร่างเล็กทนสายตาคาดคั้นของเพื่อนๆอยู่ได้ไม่นาน ก็มองซ้ายมองขวา ลุกลี้ลุกลน

เดินไปชะโงกมองน้องแบงค์ที่อยู่ในห้องครัว...เมื่อเห็นว่าทางสะดวก เธอก็ตัดสินใจ

บอกเรื่องที่บาสชอบนิกกี้ให้วีกับอาทรับรู้ไว้จะดีกว่า... ดีกว่าเจ้าสองคนนี้มารู้ทีหลัง

แล้วงอนตุ๊ดแตก แหกปากร้องไห้เลิกคบเพื่อนขึ้นมาอีก|||||||||||||...


“ทีนี้ก็ไม่มีความล้งความลับอะไรอีกแล้วล่ะ... พวกมึงเข้าใจพวกมันใช่มั้ย..เฮ้อ

กูยังอึดอัดแทนเลย....กูว่าที่บาสมันรีบกลับ คงเพราะไม่อยากอยู่อยู่แล้วล่ะ...”

วีกับอาทฟังที่หนูแนนเล่าแล้วถึงกับหายมึน พวกเขาเหวอผลัดกันหยิกอีกฝ่าย

ตั้งหลายรอบจะได้รู้สึกตัว ว่าที่ได้ยินนี่มันความจริง||||||||||||


หนูแนนไม่ลืมกำชับทุกคนเรื่องแบงค์ “รู้อย่างนี้แล้วก็เหยียบไว้นะ อย่าให้แบงค์รู้!

ไอ้นิกมันไม่อยากมีปัญหากับแบงค์ แบงค์เขาชอบคิดมาก รู้ไปก็ไม่สบายใจเปล่าๆ

ไหนจะเรื่องหึงหวงตามมาอีก อย่าพูดไปเชียวพวกมึงยิ่งชอบทะลึ่ง พูดไม่คิดอยู่

รู้เอาไว้อย่างนี้ก็ดี จะได้ไม่ทำให้เพื่อนวางตัวลำบากด้วยการทำอะไรบ้าๆอย่างที่

พวกมึงคิดกันเมื่อกี้อ่ะ!”


“เอ้อๆ กูรู้แล้วน่า....” วีรับปาก คนที่เหลือก็พยักหน้าทำท่ารูดซิปปากตาม แล้วพากัน

หันไปมองหน้านิกกี้ที่หลับสนิท..

อาทลุกขึ้นมายืนท้าวสะเอว ก่อนแกล้งตบหัวไอ้เพื่อนตาตี่อย่างหมั่นไส้

“ไอ้เชี่ยนี่เป็นเกย์ ยังเสือกเนื้อหอมอีกเหรอวะ||||||||||| ...ฟ้าไม่ยุติธรรมสัดๆ..ทีกูงี้..”

“อะไรเหรอ...อืดอาท..!” เสียงโบว์ถามเย็นยะเยือกลอยมา เจ้าอาทเลยสะดุ้งรีบหนี

ไปเข้าห้องน้ำกลบเกลื่อน “ป่าวเลยเค้าบอกว่าเพิ่งฉี่ไปแม่งปวดอีกแระ5555|||||||||”


...........

....และพออาทออกมาจากห้องน้ำ เขาก็ชนกับวีที่หน้าห้องน้ำพอดี

“โห่ไอ้เชี่ย!~! มึงเมาป่าวเนี่ย! กูตัวออกใหญ่วู้~! หลีกๆกูปวดเยี่ยว|||||”

วีรีบผลักอาทให้พ้นทางอย่างรีบๆ แต่เขากลับโดนเพื่อนดึงแขนไว้ให้คุยกันก่อน

“ส้นตีน!||||| กูปวดเยี่ยววว! มึงให้กูฉี่รดขามึงมั้ยปล่อยกู๊~!!!” วีกุมเป้าด่าอาท

“เฮ้ยกูแค่จะถามความเห็นมึง!”

“เห็นเชี่ยอะไรตอนนี้~!!!|||||*||”

“ก็เรื่องที่อีแม่มดหัวหยองมันบอกอ่ะ....มึงว่าจริง...จริงๆเหรอวะ ไอ้บาสชอบไอ้นิกเนี่ยนะ!

มึงว่ามันแกล้งอำพวกเราป่าววะ!?”

“ปริ่มแล้ว!|||||| มึงปล่อยกู๊!!!! จะเล็ดแล้วไอ้สัด! เวลาปวดเยี่ยวของกูมันใช่เวลา

ตอบปัญหาเรื่องครอบครัวหอยเม่นของมึงมั้ยไอ้!~อู๊ยย~~|||||||||*||.. ไอ้ฉิบห๊ายยย!!!!-*-”

วีตัวงอบิดไปบิดมา.. เขาไม่เคยเกลียดความอาทของไอ้เชี่ยอาทเท่าวันนี้มาก่อนเลย


“หอยเม่นเชี่ยไรของมึง?..กูไม่ได้พูดถึงหอยเม่นเลยสักตัวเชี่ยวี มึงเมาป่าวเนี่ย?”

“กูด่ามึงแบบประชดไงไอ้สัด!!|||||||||||*|| อ๊าคคค~~ค ไอ่อาท! ไอ่ควายปล่อยกู๊!!”

“เฮ้ยหน้ามึงสั่นว่ะวี...”

“ก็กูปวดเยี่ยว!!! กูต้องเยี่ยวไง !|||||||||*|| มึงไม่ปล่อยกูต่อยจริงๆนะสัดอ๊าททท!!!!”

“เอ๊ะ ไอ้เชี่ยนี่มึงคุยกับเพื่อนมึงดีๆซักนาทีไม่ได้เชียวเหรอวะ!”

“ไอ้สัด! เชี่ยอาท! มึงจะเอาใช่มั้ย! มึงเอาใช่ม๊ายยย!!ถ้ากูไม่ปวดเยี่ยวนะมึง!!!-*-

โอ๊ย~~~ย อู๊~~~ย~~ปละ! ปล่อยยกรู๊~~~~~~~~~~!!!!โฮ!~ไอ้เชี๊ยยยย!”

“นี่กูสีซอให้ควายฟังรึเปล่าวะ?.. ก็กูถามมึง มึงก็ตอบกูมาดี๊!”
(555555กูฮาว่ะ นานๆได้เอาคืนมันที)

“โอเค!!! โอเค๊!!!!||||||||||*|| กูสรุปให้มึงฟัง! สรุปคือไอ้เชี่ยบาสรักไอ้สัดนิกจริงๆ!!

ไม่งั้นอีแม่มดมันไม่ห้ามมึงไว้หรอก! แล้วไอ้บาสมันก็เป็นเกย์เหมือนกันไม่เห็นแปลก!”


“แปลกดิ! เป็นเพื่อนกันมาตั้งนาน ไม่น่าเชื่อว่าไอ้บาสมันจะชอบไอ้นิกอย่างนั้นอ่ะ...

คิดไปคิดมา กูว่าก็น่าสงสารมันว่ะวี...”


“ไม่เท่ากูหร๊อก!!!||||||||| มึงไม่สงสารกูบ้างเรอะ!อ๋อย~~ยไอ่สัดปล่อยกูซะทีโว้ยยย~ย!!”

วีโวยวายใหญ่ แต่เมื่ออาทได้คำตอบแล้วเขาก็ยอมปล่อย

“เชี่ยอาท! มึงห้ามหนีไปไหน!รอกูเยี่ยวเสร็จก่อน! กูจะออกมาไปฆ่าเมิ๊ง~~~ง!!!-*-”


พอได้ยินวีตะโกนอาฆาตออกมาจากในห้องน้ำ อาทเลยหัวเราะตั้งท่าจะวิ่งหนี

แต่เขาดันหันไปชนกับใครคนนึงเข้าเสียก่อน


“แบงค์!!!||||||||||”

อาทร้องเหวอไม่คิดว่าแบงค์จะเดินออกจากครัวมาได้ยินเข้า



หนุ่มน้อยยืนตัวแข็งหน้าถอดสี

“ พี่บาส....ชอบพี่นิกเหรอครับ....|||||||||||”







tsktonight…TBC.

***ก่อนอื่นขอบคุณในความน่ารักของคนที่ยังตามอ่านกันตลอด555
ยอมรับว่าตอนนี้วิใช้เวลาแต่นานจริงๆ คือปกติมันจะไม่ค่อยมีเวลาแต่งค่ะ
แต่อันนี้วิมีเวลาแต่งแต่มันช่างยากเย็นเหลือเกินกว่าจะออกมาเต็มหน้ากระดาษได้(555)
สงกะสัยไปจบปีหน้าแน่ๆแหะๆ... คิดถึงแฟนๆที่รักทุกคน^^

ตอนหน้า555 ....(จะพยายามค่า)


ถึงคุณ pjang // วิส่งรถไปรับแล้วค่ะ ได้ขึ้นมั้ยจ๊ะ.. รถเมล์นะ55 รถติดก็งี้ล่ะ
เดี๋ยววันหลังจะส่งเรือหางยาวไปรับแทนแล้วกัน^^

ถึงคุณ Kaey // รู้ไปแล้วว่าใครช่วยนิกกี้ แต่ตอนหน้าต้องมาดูกันว่า
ใครจะช่วยเอสกับน้ำเนอะ^^

ถึงคุณ onehanga // ต่อให้ตลอดจนจบอยู่แล้วจ้า เทมกะกรเดี๋ยวตอนหน้าจัดให้นะคะ^^


ขอบคุณคนอ่านทุกคน วิได้กำลังใจมากเลย