Bloggang.com : tsk.love : ตอนที่ 48 รอ...2 (yaoi)

ตอนที่ 48 รอ...2 (yaoi)

***นี่คือเรื่องที่แต่งขึ้นมาเท่านั้น ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับบุคคลจริงหรือสถานที่จริงใดๆทั้งสิ้น และเป็นฟิคy ที่มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย ขออภัยอย่างยิ่งหากมีการใช้คำไม่สุภาพในการแต่งฟิคนี้บ้างเพื่อให้เหมาะสมกับเนื้อเรื่อง ใครที่ไม่ชอบแนวนี้ก็จะได้ไม่ต้องอ่านคะ แต่ถ้าใครถูกใจ tsk.ขอบคุณมากมายที่ติดตามกันนะคะ เรื่องน่ารักฮาๆค่ะลองอ่านดูก่อนอาจจะชอบก็ได้นะ^^

(ขออภัยหากลงฟิคตอนต่อไปช้า... แต่จะอัพให้ตลอดแน่นอน รอหน่อยนะจ๊ะ)

......................

ที่บ้านของหมอเรียว...

“เฮ้ยไอ้เทม มึงกินข้าวกินยาแล้วยัง!?” ....... คุณหมอเจ้าของบ้านถามเพื่อนเสียงดัง

ขณะที่เปิดประตูห้องเข้ามาหา

เรียวเดินไปนั่งลงข้างๆเทมบนเตียงนอน มองอาการเพื่อนรักที่ได้แต่นั่งก้มมอง

โทรศัพท์มือถือ มีเบอร์โทรที่ไม่ได้รับสายในนั้นเต็มไปหมด... เป็นเบอร์ของพ่อและ

...เจ้ากุ้งแห้งทั้งนั้น... เทพพิชัยหันไปมองหน้าเรียวที่จ้องเขาอยู่แล้วก็หันกลับมา

ถอนใจใส่โทรศัพท์ ก่อนจะโยนมันทิ้งไปให้ห่างมือไม่แรงนัก

“เฮ้อ~…เออ กูกินแล้ว... วันนี้มึงไม่ไปทำงานเหรอ?”

“ไปจนกลับมาแล้วครับไอ้คุณเพื่อน จนกูกำลังจะออกไปอีกรอบแล้วเนี่ย แวะมาดูว่ามึง

ตายรึยัง ยังอยู่ในสภาพเดิมเลยนะมึง นี่ไม่คิดจะทำอะไรออกไปไหนบ้างรึไงวะเทม

จะนั่งอุดอู้หดหู่อยู่แต่ในห้องอย่างนี้ทำไมวะ ออกไปกินข้าวกับกูมั้ย เสร็จแล้วจะได้ไป

นั่งเล่นรอกูที่คลินิก รึจะไปกับแม่ เห็นแม่ว่าจะออกไปซื้อของข้างนอก.... ว่าไง?

ไข้มึงก็ไม่ขึ้นแล้วนี่ ไม่เป็นไรหรอกหมอเจ้าของไข้อย่างกูอนุญาต55”

เพราะอยากให้เพื่อนหายซึม เรียวจึงพยักหน้าชักชวน

แต่อีกฝ่ายกลับยิ่งขมวดคิ้วส่ายหน้าหนี

เทมล้มตัวลงนอนเอาผ้าห่มคลุมมิดหัวตะโกนว่าเพื่อน “ไม่แหกตาดูหน้ากูบ้างเลยนะมึง!

ไอ้ห่านี่ถ้าหน้ากูหายดีเมื่อไหร่ เมื่อนั้นแหละที่กูจะยอมออกไปพบหน้าชาวโลก!//////*//”

คุณหมอหนุ่มหลุดขำ มองเพื่อนก็นึกในใจ.... ที่แท้มันก็ห่วงหล่อนี่เอง....

เป็นเพราะโดนต่อยมาจนหน้ายังเยินไม่หาย ทั้งช้ำทั้งเขียวม่วง ยังมีรอยแผลให้เห็น

เลยไม่ยอมออกไปไหนสินะ ….อาการไข้ของมันน่ะไม่เท่าไหร่หรอก แต่ที่เยอะ

นี่ท่าจะเป็นไข้ใจมากกว่า...

ตรืดดดดดดดดดด~~~~~!!! ตรือตรืดดดดด......

อยู่ๆโทรศัพท์ที่ถูกโยนทิ้งไว้ไม่ห่างตัวนักก็ดังขึ้น ทั้งตัวเจ้าของเครื่องและคนที่นั่งอยู่ใกล้ๆ

ต่างก็ชะงัก หันไปมองมันพร้อมๆกัน..

เทพพิชัยลุกขึ้นมานั่งหรี่ตามอง ทำหน้ายุ่งยากใจ เขาไม่ยอมเอื้อมมือไปหยิบมันด้วยซ้ำ

ได้แต่มองชื่อที่ขึ้นโชว์หรา.....เป็นเจ้ากุ้งแห้ง ...โทรมาอีกแล้ว ....

นึกไปถึงข้อความที่ถูกส่งมาให้ พอเขาเปิดเครื่องมาก็ได้เจอ...

[ หายเร็วๆนะครับพี่... คิดถึงพี่จังครับ... ]

อ่านแล้วพาลอยากจะไปหามันซะเดี๋ยวนั้นเลย!!!///////

โธ่~~~!!! จะทำให้เขาใจอ่อนไปถึงไหนกัน!

เทมสั่นหัวตัวเองไปมา ทำท่าเหมือนอยากสลัดความคิดถึงกรออกไปจากในหัว

ตอนนี้เขายังไม่พร้อมจะบอกลา....

แล้วชายหนุ่มก็รู้สึกตัวว่า เจ้าเพื่อนที่แสนดีกำลังจ้องหน้าเขาอยู่ จึงสะดุ้งตะคอกถาม

“มึงอย่ามามองหน้ากูอย่างนี้นะไอ้เรียว! มึงมีอะไร!?/////*//”

“มีอะไร! ถามบ้าๆ โทรศัพท์มึงดังไม่ใช่เหรอ ทำไมไม่รับ!?”

เรียวคว้ามือถือของเทมขึ้นมา ยันใส่หน้าเจ้าของที่ปล่อยให้มันร้องดังหนวกหูเขาอยู่ได้

แต่เพื่อนเขาก็รีบถอยหนี บอกไม่เอา ไม่ยอมรับท่าเดียว

“เทม! ทำไมมึงไม่รับโทรศัพท์พ่อมึงบ้างวะ!? เขาเป็นห่วงมึงมากนะมึงรู้มั้ย

ยิ่งรู้ว่ามึงไม่สบายก็โทรมาหาทั้งวันเลย...... รวมทั้งคนนี้ด้วย!! มึงจะรับไม่รับ!”

หมอเรียวทำเสียงขู่เพื่อน เอานิ้วชี้ไปที่ชื่อ เจ้ากุ้งแห้ง ที่หน้าจอมือถืออย่างหงุดหงิด

“กูไม่รับโว้ยยยยยยยย!” เทพพิชัยตะคอกเสียงตอบกลับอย่างไม่สบอารมณ์

“ดี!! มึงไม่รับงั้นกูรับเอง! แล้วกูก็จะบอกน้องกรให้หมดทุกเรื่องเลยด้วย! เรื่องของมึง!”

ได้ยินที่เรียวพูดอย่างเหลืออด คนถูกขู่ก็ตกใจถึงกับรีบถลาเข้ามาไล่ยื้อแย่งมือถือ

ที่ยังร้องดังอยู่ในมือเพื่อนหูตาแหก

“ อะอะไอ้!ไอ้เพื่อนทรยศ~~!!!|||||||||*|| มึงอย่านะไอ้เรียว! เอามานี่!”

“หึ!มึงจะเอาไปทำเชี่ยอะไร!!? เดี๋ยวกูจะคุยกับน้องเขาให้เอง!”

“อย่านะ!!|||||||||*|| อะเอามา! เอาม๊า~~!เอามาสิวะ!!เฮ้ยๆๆมึงอย่ากดรับนะ!”

เทมไล่คว้าโทรศัพท์จากมือเรียวเป็นพัลวัน แทบอยากจะเข้าไปบีบคอเพื่อนที่แกล้งได้แกล้งดี

แต่แล้วขณะที่ทั้งคู่กำลังไล่ยื้อแย่งกันอยู่นั้นเอง.... มือของเรียวที่กำโทรศัพท์อยู่ก็พลาดไป

กดรับสายเข้า!

“อะอ้าว||||||||||.... (กระซิบ) เฮ้ยนิ้วกูไปโดนเลยไอ้เชี่ยเทม! เพราะมึงนั่นแหละ!”

เรียวหน้าเจือน ตกใจมองมือถือ เทมก็หน้าซีดรีบชี้นิ้วสั่งอย่างลนลาน

“(ทำเสียงกระซิบ) ว๊ากกกกกก!!! ปิดไปๆๆปิดไปเซ่~!!!!”

แต่เจ้าเพื่อนจอมยุ่งของเขากลับยกหูขึ้นฟัง ทำท่าเหมือนจะพูดอะไร

“มะไม่นะไอ้บ้าเอ๊ย!!! ไอ้หมอเถื่อนไม่มีจรรยาบรรณเพื่อน!/////*//ไอ้ไม่มีมารยาท!!

เอามานี่! กูคุยเอง! กูคุยเอ๊งงง!! มึงเอามือถือกูคืนมานะไอ้เรี๊ยววว!!!”

เห็นเพื่อนโวยวายใส่ทำท่าจะเป็นจะตาย เรียวก็ยิ้มมุมปากส่งมือถือคืนให้เพื่อนไปพลางพูด

“ก็แค่เนี้ยะ หึ.. คุยกันซะ กูไปคลินิกล่ะ ตอนแม่ไม่อยู่ก็เฝ้าบ้านให้กูด้วย55”

เทมรีบทำตาขวาง ตอบเคืองๆว่าเขาเป็นเพื่อนนะไม่ใช่หมา คุณหมอหนุ่มก็ขำ

แล้วเดินออกไปจากห้องอย่างชอบใจ

เรียวได้แต่หวังว่าเพื่อนของเขาจะเปลี่ยนใจ..หากได้กลับมาคุยกับกรอีกครั้ง

บางทีมันอาจจะนึกอยากลองเสี่ยงกับรักครั้งที่สองของมันก็เป็นได้

............ เทพพิชัยถอนใจ ชะเง้อคอมองตามเรียวที่ปิดประตูห้องออกไปแล้ว เจ้าลูกครึ่ง

รู้สึกตื่นเต้นที่จะได้คุยกับกรอีกครั้งไม่น้อย... แต่เขาก็ยังหนักใจไปในเวลาเดียวกันด้วย

ตั้งใจจะใช้วิธีหาเรื่องมาอ้าง เพื่อบอกลาไปจากชีวิตกรเสีย

แต่ .... จะให้ตัดใจกันง่ายๆ.. ภายในเวลาอันรวดเร็วแบบนี้.............เขายังทำไม่ได้...

กลัวว่ายิ่งได้ยินเสียง... เขาก็จะยิ่งคิดถึงเอาเท่านั้น...

ชายหนุ่มทำเสียงกระแอมกระไอข่มเสียงตัวเอง เตรียมดัดเสียงให้เข้มต่ำกว่าทุกที

เป็นเสียงของพี่หมอทีอย่างเคย แค่พูดคำว่า “หวัดดี... กุ้งแห้ง...” หัวใจของเขาก็เต้นรัวแล้ว

แต่พอได้ยินอีกฝ่ายพูดมา ใจเขาก็แทบจะหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม!

เจ้ากล้ามโตตกใจจนหน้าถอดสี!!....

“อ๊ะ! ฮะฮัลโหลครับ!! คุณหมอทีใช่มั้ยครับ!” เสียงหวานที่เขาได้ยินชัดเต็มสองรูหู

นี่มันไม่ใช่เสียงกร! แต่เป็นเสียงของคนที่เขาจำได้ไม่มีวันลืม

นี่มันเสียงน้องน้ำ! เสียงของน้องน้ำไม่ผิดแน่!!

ทำไมน้ำถึงใช้โทรศัพท์กรโทรมาหาเขา! เทพพิชัยตกใจจนพูดอะไรไม่ออก

คนเพิ่งฟื้นไข้ถึงกับเหงื่อแตกพลั่ก หรือความลับเขาจะแตกเสียแล้ว!|||||||||||||

............. แต่เอ๊ะ!!?..... ถ้าได้ยินไม่ผิด.... เมื่อกี้น้ำเรียกเขาว่า... คุณหมอที!?

จริงสิ! หรือว่าคนที่น้ำต้องการจะคุยด้วยก็คือ เจ้าหมอทีกำมะลอ! ไม่ใช่เทพพิชัย!!

ลองเรียกเขาว่าคุณหมอที ก็คงต้องเป็นอย่างนั้นแน่ๆ!.............

แล้วนี่... น้ำมีธุระอะไรกับหมอทีกันนะ...

ไอ้หนุ่มลูกครึ่งนั่งอ้าปากพะงาบๆไม่รู้จะเริ่มพูดอะไรกับน้ำก่อนดี

ถึงจะรู้ว่ากรกับน้ำสนิทกัน แต่เขาก็ไม่เคยคาดคิดว่าวันหนึ่ง จะต้องได้พูดกับน้ำ

ในฐานะของหมอทีอย่างนี้ด้วย..

“....ผมชื่อน้ำครับ เป็นเหมือนพี่ชายเจ้ากรมันนี่แหละครับ................ฮัลโหล?

คุณหมอครับ?........” เห็นอีกฝ่ายไม่พูดอะไรก็รู้ว่าคงตกใจที่มีคนแปลกหน้ามาพูดด้วย

จึงรีบแนะนำตัวเอง

“เอ่อ...ครับผม.....หมอ...หมอทีครับ!....อ่ะแฮ่ม!..อ่ะเอ่อ~ขอโทษทีครับ

ผมนึกว่ากร....คุณมีอะไรเหรอครับ?..”

(ตื่นเต้นจนนั่งเกร็งไปหมดแล้วโว้ยยยย~ ขออย่าให้น้องน้ำจับได้เล้ย!||||||)

ได้ยินคุณหมอทีตอบกลับมาแล้วน้ำก็ยิ้มร่า เสียงหวานถามให้กรที่คอยแนบหูฟังอยู่ข้างตัว

ได้ยิน “......อ๋อ55 จริงสิครับ ผมได้ข่าวว่าคุณไม่สบาย หายดีแล้วเหรอครับ?”

น้ำรักเอ็นดูกรเหมือนน้องชาย คนที่มีพระคุณกับกร และกรเอง

ก็มีความรู้สึกพิเศษให้คนนี้ ต้องเป็นพี่ชายที่ใจดีไม่น้อยไปกว่าเขาแน่

หนุ่มน่ารักเพิ่งเคยได้มีโอกาส พูดคุยกับคุณหมอขวัญใจเจ้ากุ้งแห้งกรเป็นครั้งแรก

รู้สึกตื่นเต้นไม่น้อย แต่คนที่มีท่าทีตื่นเต้นเสียยิ่งกว่า เห็นจะเป็นเจ้ากรที่ทำหน้าเหวอดีใจ

อยู่ข้างๆเขาไม่ห่างนี่แหละ นั่นยิ่งทำให้น้ำอมยิ้ม นึกหาเรื่องแกล้งชวนคุณหมอทีคุยต่ออีกนิด

“เอ่อ... ก็ดีขึ้นมากแล้วครับ แค่ยังเพลียๆอยู่นิดหน่อย.... ขอบคุณที่เป็นห่วงนะครับ...”

เทมข่มเสียงตอบไปก็อดคิดไม่ได้... ถ้าน้องน้ำมีใจอยากจะถามถึงอาการของนายเทพพิชัย

อย่างนี้บ้าง เขาคงดีใจมากกว่านี้.. น้องน้ำจะอภัยให้เขาบ้างหรือยังนะ... ( พี่ขอโทษ... )

“...อ่างั้นผมขอให้คุณหายเร็วๆนะครับ” น้ำพูดหันหน้าหนีกรที่มาจ้องมองเขาไม่ห่าง

อย่างอยากจะแกล้ง แต่ความห่วงใยที่ตอบกลับมาจากคุณหมอทีทำให้คนน่ารักต้องแปลกใจ..

“แล้วคุณล่ะครับ เอ่อ... แข็งแรงดีแล้วเหรอ...ออกจากโรงพยาบาลแล้วใช่มั้ย

น้องนะอ่ะเอ้ย!คุณน้ำ!?”

“..............เอ๊ะ....? ผมเหรอครับ?...คุณหมอรู้ด้วยเหรอครับว่าผมเพิ่งออกจากโรงพยาบาล”

“ห๊ะ อ่ะเอ่อ!|||||||| ...คือผม..ผม...”

“...อ๋อ....คุณหมอเรียวคงบอกสินะครับ”

“อ่าใช่ๆครับใช่ ..แหะๆ....”

“55ขอบคุณครับ ผมแข็งแรงสุดๆเลยครับตอนนี้....”

“... งั้นก็ดีแล้วล่ะครับ...หึ...ฟังเสียงก็รู้ว่าคุณคงแข็งแรงดีจริงๆ... ดูแลตัวเองดีๆนะครับ..”

“.....เอ่อ.... ครับ..” ... น้ำเกาหัวตัวเองเล็กน้อย... เฮ่..คุณหมอคนนี้ช่างมีน้ำใจดีจริงแฮะ..

“....คุณน้ำครับ... ผมดีใจนะครับที่คุณพูดกับผม... เอ่อ! ผมหมายถึงดีใจที่ได้รู้จักกันครับ!”

เทมรีบแก้ตัวทันที ทุกครั้งที่เขาได้ยินเสียงหวานใสตอบกลับมาก็ดีใจเหลือเกิน

“...55ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ...” น้ำหัวเราะอย่างเป็นมิตรตอบกลับไป คุณหมอทีคงเป็นคนที่

คุยสนุกไม่น้อย เจ้ากรถึงได้หลงนัก ไว้มีโอกาสได้ทำความรู้จักกันมากกว่านี้เมื่อไหร่

ต้องชวนคุยเยอะๆ เขาจะได้ล้วงความลับเอามาล้อเจ้ากรให้หายซ่าไปเลย!////555

“ผมไม่กวนคุณแล้วดีกว่า คุณหมอทีครับเจ้ากรเป็นห่วงคุณมากเลย ช่วยคุยกับน้องผม

ให้มันหายทุรนทุรายหน่อยแล้วกันนะครับ555”

“ห๊ะ? ขนาดนั้นเลยเหรอครับ |||||||||||||| ...คุณน้ำ!? คุณน้ำครับ!?..”

“ ..ฮัลโหลพี่หมอที!....... ผม....ผมกรนะครับพี่!///////”

เทมชะงัก เสียงที่ตอบกลับเขามากลายเป็นเสียงของกรแล้ว......

ไอ้หนุ่มลูกครึ่งชั่งใจเงียบไปนิดๆ ฟังกรถามเขาด้วยความคิดถึงและเป็นห่วงเป็นใย

ระคนบ่นน้อยใจให้สังเกตได้

“หืม....พี่หมอทีทำไมต้องปิดมือถือด้วยล่ะครับ...ผมเข้าใจว่าพี่ไม่สบายแต่ทำไมไม่โทรมา

บอกผมบ้างเลยว่าไม่สบายอยู่ ผม.......... เป็นห่วงนะครับรู้มั้ย.... นี่ถ้าไม่เจอคุณหมอเรียว

ผมคงไม่รู้เรื่องหรอก ทำไมบอกหมอเรียวได้แล้วบอกผมไม่ได้ล่ะ! ปล่อยให้ผมคิดมากอยู่ได้

อยู่ๆพี่ก็หายเงียบไป! รู้มั้ยว่าผม!.....อึก.....///////*// ...เอ่อ...ใจไม่ดีเลยนะครับ..”

เด็กหนุ่มยืนเกาะขอบราวระเบียงห้องหรูของดารารุ่นพี่ บ่นใส่อีกฝ่ายเป็นชุดๆ

โดยที่ไม่ทันได้มองว่าด้านหลังของเขา ... หลังบานประตูกระจกใสที่กั้นระเบียงห้องไว้นั้น

พวกเพื่อนๆรุ่นพี่ พากันมารวมตัวแอบแง้มประตูที่กั้นเสียงออก เป็นเพราะพี่โอบ

ไม่ได้อยู่ด้วย (ไปห้องน้ำ) ก๊อปจึงเป็นตัวนำเพื่อนๆ ย่องมาฟังกรคุยโทรศัพท์อย่างตั้งใจ

ทุกคนอมยิ้มขำคิกคักกัน เรื่องที่กรไม่กล้าพูดออกไปตรงๆว่า น้อยใจ..

“พี่ขอโทษกรนะ พี่.......เอ่อ........ไม่อยากให้กรรู้แล้วไม่สบายใจ เพราะถึงยังไง

เราก็อยู่กันคนละที่นี่.... อย่าโกรธพี่เลยนะไอ้กุ้งแห้ง..หึ...ถ้านายทำหน้างอเดี๋ยวก็ยิ่ง

ขี้เหร่กว่าเดิมหรอก55”

“พี่หมอทีอ่ะ!/////*// ชอบว่าผมงี้เรื่อยเลย! จะโกรธก็เรื่องนี้แหละ!”

“555ล้อเล่นน่า......... ขอโทษครับพ่อคนหน้าตาดี”

“///////ไม่ต้องมาประชดผมเลย ผมไม่โกรธพี่หรอก....เป็นห่วงมากกว่า สัญญานะครับ..

ว่าพี่จะไม่หายไปอย่างนี้อีก”

เทพพิชัยอ้ำอึ้งไป...ทั้งที่เขากำลังจะหาทางบอกลา จะให้เขาเอ่ยคำสัญญาได้อย่างไร..

“เอ่อ555....นี่นายคิดจะแช่งให้พี่ป่วยอีกรึไง” คงทำได้แค่แกล้งเฉไฉไปเรื่องอื่น

“โธ่ไม่ใช่อย่างนั้นซะหน่อย ...แล้วพี่เป็นไงบ้างอ่ะครับ.../////รู้มั้ย.....ผม......เอ่อ

ผม...................///////ผมน่ะไม่ได้คุยกับพี่.....ก่อนนอน แล้วเหมือน........เหมือน...เอ่อ

แบบว่า...........~มัน...//////ขาด...อะไร.....ไปก็ไม่รู้! >////< ” คนพูดเขินจนทำหน้าไม่ถูก

กว่าจะพูดออกไปได้ เดินไปเดินมาไม่หยุดให้พวกคนที่แอบมองอยู่ซุบซิบกัน ขำคิกคัก

“.......แหะ...เอ่อพี่ก็เหมือนกันแหละ///// เอ้อ~~(รีบเปลี่ยนเรื่องดีกว่า) ตอนนี้พี่ก็ไม่มี

ไข้แล้วล่ะ ไม่ต้องห่วงนะเจ้าเรียวมันคอยกำชับพี่ไว้ให้กินยาต่อให้หมด คอยสั่งนู่นสั่งนี่

นิสัยหมอก็งี้ล่ะน่าเบื่อชะมัดเลยเนอะ555”

“ก็เขาทำตัวสมกับเป็นหมอแล้วนี่ครับ พี่นั่นแหละ! เป็นหมอแต่ไม่ดูแลตัวเองเลย

ปล่อยให้ตัวเองป่วยได้ไง แถมต้องให้คุณหมอเรียวคอยโทรไปบอกให้ดูแลตัวเองอีก

ไม่ไหวเลยพี่หมอทีเนี่ย แย่มาก แย่มากๆ โดยเฉพาะเรื่องที่เปิดมือถือแล้วแต่ไม่ยอมรับ

โทรศัพท์จากผมด้วย!” กรใส่ใหญ่ เรื่องนี้ยังไม่เคลียร์

“อุ้ยเอ่อ! แหะๆ...คือว่า.....พี่เสียงแหบน่ะเพิ่งหาย โทษทีนะ...”

“เหรอครับ...แล้วทำไมไม่ส่งข้อความหาผม!?”

“ก็......พี่กินยาแล้วมันเบลอน่ะ ไม่ทันคิดขอโทษจริงๆคร้าบบบบ กุ้งแห้งอย่างอนน่า”

“เฮ้ยอะไรเล่า!//////*// ผมไม่ได้งอนพี่ซะหน่อย!.. บ้า!”

“แต่พี่ได้อ่านข้อความจากนายแล้วนะ... ขอบใจ.... ได้กำลังใจดีพี่ก็เลยหายไข้เร็ว”

“จริงเหรอ...//////.... หายเร็วเพราะผมเหรอ....55//////” กรอมยิ้มหน้าแดงขึ้นไม่รู้ตัว

แต่พวกคนที่แอบฟังเขาอยู่ต่างพากันขำชอบใจ เจ้าเด็กหนุ่มนี่ช่างน่ารักจริงเชียว

ตอนแรกยังเห็นบ่นนู่นนี่เป็นฟืนเป็นไฟ งอนเขาแค่สามวิก็หายเสียแล้ว

สงสัยพอโดนอ้อนเข้าหน่อย ตอนนี้เลยเขินจนยิ้มไม่หุบ

ท่าทางจะไปไหนไม่รอดคุณหมอทีซะแล้วเจ้ากรเอ๊ย...

แต่แล้วคนที่เขินจนหมุนตัวหันหน้ากลับมาหาประตูระเบียง กะว่าจะยิ้มหน้าบานคนเดียว

ก็ต้องตกใจจนตาโต ชะงักอ้าปากค้าง เห็นพวกเพื่อนๆรุ่นพี่ทั้งหลาย ทั้งนั่งทั้งยืนยิ้มกริ่ม

เอียงหูแอบฟังกันอยู่ไม่ห่างหลังช่องประตูกระจกใสที่แง้มออกเล็กน้อย

ดาราหน้าใสหน้าแดงยิ่งกว่าเดิม รีบลดโทรศัพท์มือถือลง เอามือปิดตรงส่วนรับเสียงไว้

ไม่ให้พี่หมอทีที่ฟังอยู่ปลายสายได้ยินเสียงเขา ไล่พวกเพื่อนรุ่นพี่ให้ไปที่อื่นด้วยความอาย

“พวกพี่มาแอบฟังผมทำไมเนี่ย! เล่นอะไรกันครับ!! ผมไม่เล่นด้วยนะ! //////*//

ยังไม่ไปกันอีก~!โธ่~~ ” เรื่องอะไรเขาจะให้คนอื่นมาแอบฟังตอนที่กำลังคุยกับพี่หมอที

เขาทำตัวเหมือนเด็กเอาแต่ใจน่าอายจะตายไป แต่ดูเหมือนพวกนั้นยังไม่หมดความพยายาม

เห็นรวมตัวกันไปเขียนอะไรบางอย่างใส่กระดาษสมุด แล้วพากันเดินกระหยิ่มยิ้ม

มายืนออกันหน้าประตูกระจกที่ระเบียงอีกครั้ง

“ฮะฮัลโหลครับพี่หมอที”

“มีอะไรเหรอกร?”

“อ๋อเอ่อไม่มีอะไรหรอกครับ ..” กรยังพูดกับเทม แต่ตาเขาก็หันไปเห็นน้ำชูกระดาษ

เขียนข้อความ เอามันมาแปะไว้ให้เขาอ่านที่ประตูกระจกใสตรงหน้า

เด็กหนุ่มถึงกับตาโตหลุดปากร้อง “ เฮ้ย!!!! จริงดิ!!!” ทันทีที่ได้อ่านข้อความ

มันเป็นคำสั่ง ที่ทวงสัญญาสั่งให้เขาทำตาม เขียนบอกให้ชวนพี่หมอทีมาร่วมงานเลี้ยง

ของช่อง8 ที่กำลังจะมาถึง มาดูเขาแสดงโชว์วันนั้นให้ได้!...

กรตาโตหน้าเหวอหน้าเอ๋อบอกไม่ถูก เขาไม่คิดว่าพี่น้ำจะเล่นแบบนี้

อีกสองอาทิตย์..ก็จะถึงวันงานแล้ว.....

กรทำปากพูดถามน้ำหน้าเหรอหราว่า ทำไมต้องเป็นวันนั้นด้วย~ เขาต้องเต้นโชว์

////////*//อายพี่หมอทีเขาจะแย่~ !! ...แต่น้ำกลับเขียนให้อ่านว่า

{ กูช่วยมึงนะเนี่ย! ความคิดกูเจ๋งใช่ม๊ะ! 55}

เป็นข้ออ้างที่ดีในการชวนคุณหมอที ให้ขึ้นมาจากต่างจังหวัด แถมยังไม่ต้องหาข้ออ้างอะไร

ในการพามาให้ดูหน้าด้วย เพราะทุกคนก็อยู่ที่งานนั้นครบ

“ไม่มีอะไรแล้วนายร้องเฮ้ยทำไมเนี่ยกุ้งแห้ง!? มีอะไรเหรอ? บอกพี่มาซิ..”

เทพพิชัยขมวดคิ้วสงสัยเป็นกังวลไม่น้อย อยู่ดีๆกรก็ร้องเสียงหลง ...ไอ้ที่คิดจะ

หาเรื่องบอกเลิกคุยโทรศัพท์กันไปท่าทางวันนี้เขาคงทำไม่ได้เสียแล้ว..

แค่ได้ยินเสียงกรร้องตกใจ ใจเขาก็ร้อนอยู่ไม่สงบ...

สองวันที่ผ่านมาก็คิดถึงเจ้าของเสียงมากด้วย เขากำลังทำอะไรอยู่กันแน่นะ.....

คิดไปคิดมาเทพพิชัยก็ตบหัวตัวเองสองสามทีไม่แรงนักอย่างหงุดหงิดกับการกระทำ

ของตนเอง... แบบนี้จะเลิกเล่นเป็นพี่หมอทีได้เมื่อไหร่กัน

“คือไม่มีอะไรหรอกครับพี่//////ผมร้องเล่นๆให้พี่ตกใจน่ะ55....”

“โธ่เจ้าบ้าเอ๊ย... พี่ก็นึกว่านายเป็นอะไร”

“คือพี่หมอทีครับ......... อีกประมาณสองอาทิตย์ข้างหน้า.. ผมต้องไปแสดงโชว์

เป็นของขวัญอวยพรวันครบรอบงานวันเกิดของโทรทัศน์ช่อง8 ด้วยล่ะ....”

“อ๋อ.. พี่เคยเห็นข่าวเขาโปรโมทผ่านๆทางทีวีบ้างแล้วล่ะ พี่ยังนึกอยู่ว่างานพวกนี่

มีดาราไปกันเยอะแยะ กรคงได้ไปงานนั้นด้วยสินะ ก็นายดังออกนี่”

“...แต่พี่ครับ... คือแบบว่าผม.....เอ่อ ผมไม่มั่นใจเลยเรื่องที่จะให้ไปแสดงสดๆ บนเวที

ผมยังไม่เคยมีประสบการณ์งานแบบนี้เลยนะครับพี่....พี่ครับ ผมอยากขอกำลังใจจากพี่..

//////ได้มั้ยอ่ะครับ”

“หึ...ได้สิ...เอ่อเอาไงดีล่ะ..นายก็ไม่ต้องไปกังวล ไม่ตะ...”

“คือว่าพี่มาดูผมแสดงวันนั้นได้มั้ย!/////”

“ห๊า!!||||||||||||||”

เทมตกใจจนค้าง อยู่ดีๆกรก็พูดโพล่งขอให้เขาไปหา เขาจะไปได้ยังไงเล่า~

“นะนะ!! นะครับพี่หมอ นะครับนะ!!! ขอร้องล่ะ ถึงมันจะเป็นงานแต่งแฟนซีประกวด

แต่พี่แค่ใส่สูทธรรมดามาก็ได้ครับถ้าพี่ไม่อยากแต่ง นะครับนะพี่หมอที!”

“ว่าไงนะ...กร นายพูดว่างานนั้นเป็นงานแฟนซีเหรอ..”

“ครับ...พี่มาให้ได้นะ เข้างานพร้อมผมเขาไม่ว่าอะไรหรอก ผมอยากให้พี่มา.. นะครับ”

“แต่...งานมันใหญ่ออกอย่างนั้นจะให้พี่ไป..ไม่ดีล่ะม้างกร.. พี่ไม่ได้เป็นดาราซักหน่อย”

“ไม่เป็นไรหรอกครับ คนอื่นๆเขาก็มีพาญาติไปด้วยบ้างทั้งนั้นแหละ! พี่ไปกับผมนะ!”

“ แต่.....เอ่อพี่ก็งานยุ่ง แล้วพี่คิดว่าคง..”

“......งาน! งานๆๆๆๆๆ พี่ก็มีแต่งาน! พี่ไม่เคยมีผมบ้างเลยเหรอ!!?”

แล้วเสียงระเบิดอารมณ์ของกรก็ทำเอาเทมสะดุ้งเหงื่อตก..

กรนึกน้อยใจนัก เขาไม่เคยชวนพี่หมอทีสำเร็จเลยสักครั้ง หรือความจริงแล้ว..

มีแต่เขาที่เห็นว่าพี่หมอทีเป็นคนสำคัญอยู่ข้างเดียว...

แต่แล้วเด็กหนุ่มก็รู้สึกตัวว่าตนเองทำตัวเรียกร้องเกินพอดี... พวกเขาเป็นเพียงแค่เพื่อน...

เป็นพี่เป็นน้อง...เป็นกำลังใจให้กัน แต่พวกเขาไม่ได้เป็นคนรักกันเสียหน่อย เขาคงไม่มีสิทธิ์

ที่จะทำตัวแบบนี้ใส่พี่หมอที เกรงว่าอีกฝ่ายจะเห็นว่าเขาน่ารำคาญเอาเท่านั้น

“เอ่อ...ที่พูดกับพี่เมื่อกี้...ผมไม่ได้ตั้งใจ พี่หมอทีไม่โกรธผมนะครับ ผมขอโทษ..”

กรเอ่ยเสียงอ่อยเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเงียบไปสนิท

เทมก็ถอนใจ... เขารู้ว่าในที่สุดวันนี้คงต้องมาถึง... วันที่กรจะทนการโกหกด้วยเหตุผลเดิมๆ

ของเขาไม่ไหว “ กร.... อย่าทำเสียงอย่างนั้นสิ พี่ไม่ได้ว่าอะไรนายหรอก พี่เข้าใจกรนะ

เพราะ.... ขนาดพี่เห็นกรตามหน้าหนังสือ หรือทางทีวีบ่อยๆ พี่เองก็ยังอยากเจอหน้ากรเลย

แต่เรื่องที่กรขอน่ะ....พี่คง.....”

“....พี่รู้มั้ย..........ว่าผมอยากเจอพี่ที่สุดเลย....อยากเจอมากๆ... ผม.....

อยากเห็นหน้าพี่ใกล้ๆชัดๆ...เราจะมาเจอกันไม่ได้ไปตลอดชีวิตเลยรึไงครับ”

คำพูดตัดพ้อจากกร บอกให้รู้ว่าเด็กหนุ่มกำลังน้อยใจแค่ไหน

ที่พี่หมอทีของเขาไม่ยอมมาพบหน้ากันสักครั้ง เทพพิชัยคิดหนัก เขากำลังหาทาง

ไปจากกรแท้ๆ ชายหนุ่มนิ่งคิด.... จนอีกฝ่ายยิ่งรบเร้าเขาเข้าไปใหญ่

“พี่หมอทีมาให้ได้นะครับ รับปากผมสิ! ...วันนั้น.... ผมมีอะไรบางอย่างอยากบอกพี่

มันเป็นเรื่องที่สำคัญมาก ถ้าพี่ไม่มา.................. ผมจะไม่บอกพี่ไปตลอดชีวิตเลย”

“กร......... เรื่องอะไรบอกพี่มาตอนนี้เลยก็ได้” เทพพิชัยนึกแปลกใจอยากรู้นัก..

“ไม่ครับ ผมจะบอกพี่วันที่ได้เจอหน้าพี่เท่านั้น!” กรเม้มปากสูดลมหายใจเข้าลึกๆ

ยื่นคำขาด... เขาตัดสินใจเรื่องบางอย่างขึ้นมาแล้ว และคิดว่าจะต้องทำให้ได้..

ทั้งคู่ต่างฝ่ายต่างนิ่งเงียบไปหลายอึดใจ และในที่สุด “........ได้! พี่จะไป”

เสียงตอบตกลงจากพี่หมอที ก็ทำให้กรกระโดดร้องไชโยลั่น หันไปยิ้มกว้างอย่างดีใจสุดๆ

มองหน้าพวกเพื่อนรุ่นพี่ที่รุมมองดูเขาอยู่ ทุกคนเฮลั่น แตะมือกันอยู่อีกฝากด้านในห้อง

รู้ว่าเขาคงทำภารกิจที่มอบหมายให้สำเร็จแล้ว

เด็กหนุ่มรีบพูดขอบคุณคนที่เขาอยากจะได้พบหน้ากันเหลือเกิน

“ขอบคุณครับพี่!!/////// ผมดีใจที่สุดเลย! 555 ผมจะรอวันนั้นนะครับ!”

“ ... กุ้งแห้ง... พี่ก็มีอะไรอยากบอกนายเหมือนกัน ... แล้วเจอกันนะ”

ถ้าจะต้องบอกลากันจริงๆ เทพพิชัยก็ตัดสินใจแล้วว่า เขาไปพบกรด้วยตัวเอง!

“จริงเหรอครับ!///// 55อะไรน้า~ หึผมรู้นะพี่จะมาไม้เดียวกับผมใช่มั้ยล่ะ

ถึงผมถามไปพี่ก็ไม่ยอมบอกผมหรอก55 งั้นผมจะรอฟังวันนั้นแล้วกันนะครับ

แล้วว่าแต่......คืนนี้พี่จะโทรหาผมมั้ย/////...” กรถามก่อนวางสาย

“นายจะรับโทรศัพท์พี่รึเปล่าล่ะ..” เทมยิ้มคนเดียวน้อยๆ ในที่สุดเขาก็เปลี่ยนความคิด

แทนที่จะหักดิบ หาเรื่องเลิกติดต่อกับกรไปเลย ความเห็นแก่ตัวครั้งสุดท้ายที่เขาจะใช้กับกร

คืออยากให้กรรักเขาที่เป็นพี่หมอทีอย่างนี้ตลอดไป ไม่ต้องรู้ว่าเขาเป็นใครดีที่สุด...

เหลือเวลาอีกไม่นานแล้วที่จะได้คุยกับกรอย่างนี้...

“ผมจะรอพี่ครับ...//////”

เสียงสดใสของเด็กหนุ่ม บอกจะรอได้พบได้คุยได้เจอหน้าเขาอย่างดีใจ เจ้าลูกครึ่งเทพพิชัย

วางสายจากกรไปก็ถึงกับล้มตัวลงนอน เอามือก่ายหน้าผากครุ่นคิดทอดถอนใจ..

คนที่กรชอบนักหนา คือเจ้าหมอกำมะลอที่ชื่อที ไม่ใช่ตัวตนจริงๆของเขา

ให้กรจำสิ่งที่ดีๆของเขาไว้ แล้วไปจากกรเสีย .......แบบนี้ถูกแล้วใช่มั้ย...

ดีแล้วจริงๆหรือ… เทพพิชัยสับสนมากจนปวดหัว... แต่แล้วชายหนุ่มก็นึกถึง

บทเรียนจากเรื่องของน้ำ สามปีแล้วที่เขาเอาแต่โง่งม อยู่ในวังวนของการคิดเข้าข้างตัวเอง

เขาเข้าใจแล้วว่า ความรักนั้นฝืนใจกันไม่ได้ เมื่อไม่รัก อย่างไรเสียเขาก็คงไม่รักเรา..

กรเองก็เกลียดเขาเหมือนกัน อย่างไรเสียถ้ารู้ความจริงขึ้นมา ก็มีแต่จะเกลียดเขามากขึ้น

แถมยังจะทำให้กรเสียใจเปล่าๆ... เขาคงทำถูกแล้ว... ที่เลือกจะเสียใจคนเดียว

อย่างที่กรเคยเสียสละความรักที่มีต่อน้ำ ให้เปลี่ยนไปเหลือแค่น้องชาย...

เพื่อคนที่เรารักจะได้มีความสุข คราวนี้คงถึงตาเขาบ้างแล้ว...

เมื่อวันนั้นมาถึง.... เขาต้องเอ่ยคำลาในคราบของพี่หมอที...

เพื่อเจ้ากุ้งแห้งของเขา...

...........................

.........

....

**********************************

กรเดินยิ้มไม่หุบเปิดประตูที่กั้นระเบียงห้องกว้างเข้ามาด้านใน เป็นจังหวะเดียวกับที่

พี่โอบเดินออกจากห้องน้ำ เห็นกรเลิกคุยโทรศัพท์แล้วก็บ่นใหญ่ว่าเธอยังไม่ทันได้คุย

กับคุณหมอทีสุดหล่อบ้างเลย พอกรออกไปคุยโทรศัพท์ที่นอกระเบียงแล้ว สาวอ้วนก็

รีบจ้ำอ้าวไปเข้าห้องน้ำ กะว่าจะออกมาทันได้เซย์ฮัลโหลด้วยเสียหน่อย แต่กรกลับบอก

ให้พี่โอบรอเจอพี่หมอทีได้เลย ถึงตอนนั้นอยากจะคุยอะไรด้วยก็ตามสบาย เพราะพี่หมอที

ยอมรับปากแล้ว ว่าจะไปงานช่อง 8 กับเขา หมายความว่าอีกสองอาทิตย์พี่หมอทีก็จะขึ้นมา

จากต่างจังหวัดเพื่อเจอหน้าเขาแล้ว!//////

เด็กหนุ่มอามรณ์ดีมานั่งที่โต๊ะอาหารกินซูชิต่ออย่างสบายใจสุดๆ

ความกังวลหงุดหงิดตลอดสองสามวันที่ผ่านมาราวกับเรื่องโกหก

กรอมยิ้ม.... ไม่สนใจสายตาล้อเลียนของพวกเพื่อนรุ่นพี่ทั้งหลาย เขากำลังนึกถึง

เรื่องสำคัญที่บอกกับพี่หมอทีเอาไว้...... เมื่อถึงวันนั้น เขาตั้งใจแล้วว่า

จะสารภาพความในใจที่มีต่อพี่ชายที่แสนดีของเขา.... คนสำคัญของหัวใจที่ทำให้เขา

เป็นไปได้สารพัด.... หากเขาไม่คิดเข้าข้างตัวเองฝ่ายเดียวจนเกินไป

อย่างน้อยพี่หมอทีคงต้องรู้สึกดีๆกับเขาบ้างไม่มากก็น้อย..... คงไม่มากเกินไปใช่มั้ย

ถ้าเขาจะหวังให้ความรักที่ค่อยๆก่อเกิดกับพี่ชายคนนี้ แปรเปลี่ยนไปเป็นความรักแบบ

คนรักกัน.......... เขาจะบอกว่า รัก..... กับคนที่เขารัก..... เขาจะบอกให้ได้!

ครั้งนี้แหละ เขาจะไม่ปล่อยให้ตัวเองมาช้าเกินไป จนทำได้แค่เก็บความรู้สึกนั้นไว้

แล้วต้องมานั่งเสียใจแบบคราวที่แอบรักพี่น้ำอีกแล้ว...

ถึงจะเป็นการตกหลุมรักผู้ชายอีกครั้ง แต่ครั้งนี้จะต้องบอกให้อีกฝ่ายรับรู้!

เขาจะสารภาพรักกับพี่หมอทีให้ได้!!///////

ขณะที่กำลังเคลิ้มฝัน ละเมอถึงวันงาน วันที่จะได้เจอกับพี่หมอที กรก็ต้องสะดุ้ง

ชะงักมองถาดซูชิตรงหน้าที่เอสยื่นมาหา “พร้อมที่จะเล่นรอบต่อไปรึยังครับไอ้คุณกร!?”

เอสยิ้มแฉ่งลากคอกรมารวมตัวกับทุกคนอีกครั้ง บอกให้ทุกคนเริ่มเลือกซูชิ

เพื่อเล่นเกมส์ต่อ กรทำหน้าเข็ดขยาดวาซาบิไม่หาย แต่โดนสายตาจ้องอย่างแกมบังคับ

ของทุกคนจึงต้องจำใจเล่นต่อ แล้วเขาก็ยิ้มออกได้ เมื่อคิดไปคิดมา ตานี้ถึงคราวที่เขา

จะได้สั่งคนอื่นบ้างแล้วนี่นา!///// (เพี้ยง!ขอให้เป็นพี่น้ำทีเถ๊อะ~~!!! ฮึ่ม!//////คอยดูนะ

จะแกล้งสั่งให้หอมแก้มเราสักสิบทีเล้ย555!!! (แต่ถ้าเป็นคนอื่นไม่เอานะสยองอ่ะ...) )

แต่คราวนี้คนที่โดนลงโทษก็คือ “ว้ายยย!!!ฮ่าฮ่าฮ่า! ของพี่โอบนี่นา!วาซาบิตรึมเลยค่า!”

เสียงบิวร้องลั่นอย่างชอบใจชี้ไปที่ซูชิในมือพี่โอบซึ่งเปิดแง้มดูวาซาบิแล้วเจอเยอะที่สุด

ก๊อปพลอยผสมโรงกรี๊ดชอบใจไปด้วย สองสาวต่างแท้เทียมเพื่อนซี้พากันปรบมือเฮฮา

พี่โอบเจ้ใหญ่จะโดนลงโทษอะไรบ้าง ก็ขึ้นอยู่ที่คนโดนเล่นงานมาก่อนอย่างกรแล้ว

กรมองพี่โอบที่ทุบหัวตัวเองเพราะวาซาบิขึ้นหัวก็ได้แต่ เซ็ง...||||||||||||

ทำไมต้องเป็นพี่โอบด้วย! ไม่ยุติธรรมเลยครับงานนี้ ขืนแกล้งพี่โอบไปเขาก็โดนเอาคืน

สั่งให้ไปรับงานที่ไม่อยากทำเสียเปล่าๆนะสิ! กรโอดครวญอยู่ในใจ T T

“เอ้าว่ายังไงวะไอ้กร!? จะให้พี่โอบทำอะไร?”

น้ำที่นั่งกอดคอนิกกี้ แล้วแกล้งแย่งซูชิของน้องมากินเอง เห็นเจ้าเด็กหนุ่มเหมือน

คิดไม่ตกเสียที จึงรีบเร่งเพราะเขาอยากเล่นต่อแล้ว

“ก็ผมยังคิดไม่ออกเลยนี่ครับ.. โธ่~ ทำไมต้องเป็นพี่โอบด้วยนะ” กรก้มหน้าบ่นอุบ

เคี้ยวเห็ดทอดเทมปุระจ๋อยๆ... เจ้าสามดาราตัวแสบจึงพากันหัวเราะลั่น

เอส ก๊อป และบิว เสนอว่า หากเป็นพวกเขาคงสั่งพี่โอบกันสนุกไปแล้ว

“ถ้าเป็นพี่นะ!555 พี่โอบได้ลดน้ำหนักแน่!” เอสหัวเราะปากกว้างจนพี่โอบหมั่นไส้

ยัดซูชิเข้าปากดาราหนุ่มสามชิ้นรวด เจ้าหล่อสำลักพรวดร้องหาน้ำดื่มทันที ||||||||||

คนน่ารักเห็นน้ำในแก้วของเอสหมด ก็รีบกุลีกุจอลุกไปหยิบน้ำกล้วยปั่นที่แบงค์ทำไว้

ในตู้เย็นมาให้ เอสรีบคว้าไปดื่มก็ปรากฏว่ามันเย็นจัดจนขึ้นหัว ชายหนุ่มกุมขมับตัวเอง

ร้องโวยวายโอดโอย ปวดหัวเพราะความเย็น เพื่อนๆก็พากันหัวเราะซ้ำเติม(กรรมตามสนอง)

“อ่า... งั้นผมสั่งให้พี่โอบลดน้ำหนักก็แล้วกันครับ! แหะความคิดพี่เอสนะพี่ผมนึกไม่ออกจริงๆ”

กรบอกกับโอบที่นั่งทำหน้าเซ็ง... “ขีดนึงก็ถือว่าลดแล้วใช่มั้ย....” เสียงนิ่งๆของพี่โอบ

ทำให้ทุกคนต้องกลั้นหัวเราะ มองหน้ากันอย่างอยากจะฮาเหลือเกิน

“ตามใจพี่เถอะคร้าบบ~” กรก้มหัวให้ผู้จัดการส่วนตัวสาวเจ้าเนื้อ

แล้วทุกคนก็หันมาเลือกซูชิหรรษาในแถวถัดไป... คนที่เจอชิ้นที่มีวาซาบิเยอะคนต่อมา

คือ น้องก๊อป! “กะรี๊ดดดดดดดดด~~~|||||||||||| ม่ายยยยนะ! ไม่จริงอ่ะ!โฮ!!!

นี่น้องก๊อปต้องกินจริงๆเหรอค่ะ!! ยกให้คนสวยซักรอบไม่ได้เหรอ~ ไม่อยากเลยอ่ะ!

ติ๊ต่างจับใหม่ไม่ได้เหรอค่ะ!” เรียกร้องขอความเห็นใจไปก็ไม่มีใครพยักหน้าสักคน..

หลังน้องก๊อปกล้ำกลืนฝืนทนกับซูชิอัดวาซาบิเกินขนาดไปเรียบร้อยแล้ว ก็ต้องมาปั้นหน้า

ฉีกยิ้มสู้สายตาวาวเป็นประกายแบบน่าเหงื่อตกด้วยความหนักใจของพี่โอบอีก...|||||||||||

“แหมพี่น่ะเคยเห็นน้องก๊อปเต้นโชว์ในรายการวาไรตี้ของพี่อ๋อยมาแล้วนะ ก๊อปรู้มั้ยจ๊ะ

พี่ชอบม๊ากเลยล่ะ!55555” พี่โอบหัวเราะชอบใจอย่างอารมณ์ดีแล้ว

“แหะ....แล้ว....!? ไงอ่ะค้า?...” ดาราหน้านวลตัวล่ำบึก ทำหน้านึกตามอย่างไม่เข้าใจ

“คืองี้นะจ๊ะก๊อป เรื่องที่ไอ้เอสกับกร ต้องไปแสดงในงานของช่อง 8 นั่นน่ะ พี่ก็อยากจะให้

ก๊อป ..... เพิ่มเข้าไปอีกซักคนว่าไงจ๊ะ!?” โอบยิ้มหวานก่อนจะตบท้ายด้วยคำว่า

“นี่คือคำสั่งจ้ะ!”

“ว้าย!|||||||| พี่จะให้ก๊อปไปร่วมวงกะเขาด้วยเนี่ยนะค่ะ!? โหย~~!พี่โอบขา แต่งานนี้

พวกผู้ชายเขาจะเต้นกันไม่ใช่เหรอ จะให้น้องก๊อปไปทำอะไรค่ะ ไม่เอาด้วยหรอกพี่โอบ

ถ้าให้รูดเสาโชว์ตรงกลางล่ะก็พอไหวค่ะ ที่พี่เห็นในรายการพี่อ๋อยน่ะ ก๊อปแค่เต้นตามที่ครู

เขาสอนมาสั้นๆเองอ่ะ คงไม่ไหวมั้งพี่ขา~~!!!” น้องก๊อปโอดคราวญใหญ่ บอกเต้นไม่เป็น

อีกอย่างเรื่องอะไรสาวน้อยน่ารักอย่างเธอ(คิดเอาเอง) จะต้องไปทำงานฟรี

เพราะหยิบซูชิผิดแค่ชิ้นเดียวด้วย

แต่ทางพี่โอบก็ยังไม่ล่ะความพยายาม ขณะที่คนอื่นก็หูผึ่งฟังตามอย่างอยากรู้

“โธ่ก๊อป! แล้วไอ้เอส กับกร มันเต้นเป็นกันซะที่ไหนเล่า! เต้นกันอย่างกับไส้เดือนโดน

น้ำร้อนลวก น่าเกลียดจะตายไป (ถึงตอนนี้น้ำฮาใหญ่จนเอสต้องเอามือปิดปาก//////*//)

พี่มีครูสอนเต้นจ้ะ! นี่ไงพี่มีรูปให้ดูด้วยนะ! นี่ไงจ้ะรูปครู....”

ว่าแล้วพี่โอบก็ควักมือถือออกมาจากกระเป๋าถือสีสวยสุดแพง เปิดรูปในโทรศัพท์โชว์ให้

หนุ่มหน้านวลมั่นใจ หากรับปากเธอไปจะไม่ต้องกลัวขายหน้าคนแน่

ก๊อปชายตาเหล่มองอย่างไม่อยากสนใจนัก แต่แล้วรูปครูสอนเต้นที่พี่โอบถ่ายคู่ด้วย

ก็ทำให้เขาต้องกรี๊ดแตก! “อร๊ายยยยยยยย!!!//////น่ะนี่! นี่มัน!! คนนี้เป็นคุณครูสอนเต้น

ที่พี่โอบจ้างมาจริงๆเหรอค่ะ!!”

“จ้า! เขาเป็นน้องชายของเพื่อนพี่น่ะ! เป็นรุ่นพี่ก๊อปซักปีสองปีนี่ล่ะมั้ง”

“ ถ้าครูสอนเป็นคนนี้ล่ะก็! น้องก๊อปตกลงค่ะ!!!”

“หา!!!?” ทุกคนเห็นน้องก๊อปเปลี่ยนท่าทีจากหน้ามือเป็นหลังมือก็พากันแปลกใจ

“งั้นก็หมายความว่า ก๊อปตกลงจะไปแสดงโชว์ให้พี่แล้วใช่มั้ยจ๊ะ!!!/////” พี่โอบยิ้มกว้าง

ขอบคุณจับมือก๊อปอย่างดีใจ ..... แต่เมื่อจะขอโทรศัพท์คืน เธอกลับโดนขอให้ช่วยส่ง

รูปคุณครูสอนเต้นเข้าเครื่องของดาราหนุ่มหน้านวลที่กระมิดกระเมี้ยนเอียงอายเสียก่อน...

บิวกอดอก เหล่มองพฤติกรรมของนังเพื่อนรุ่นน้องสาวแตกตัวดี ก็เข้าใจได้ทันทีว่า

เจ้าหล่อนยอมเพราะงานนี้ครูสอนเต้นท่าจะตรงสเป็คเขาอีกละ...

เป็นอันว่างานแสดงโชว์ครั้งนี้นอกจากเอส และกรแล้ว มีน้องก๊อปเพิ่มมาอีกคน

และแล้วซูชิหรรษาแถวต่อมา ผู้โชคดีที่ต้องเจอฤทธิ์วาซาบิสุดกู่เข้าไปก็คือ .. กร อีกแล้ว

“บ้าชะมัดเลย! ทำไมผมต้องโดนอีกแล้วด้วยอ่ะ!|||||||||||” บ่นไปก็ไร้ประโยชน์

กรถูกเอสล็อคตัวไว้ ให้น้ำยัดซูชิที่มีวาซาบิเยอะเข้าปากเจ้าเด็กหนุ่มจนได้

“ฮืออ~....... T T พวกพี่อ่ะใจร้ายกันทั้งนั้นเลย..” กรได้แต่บ่นไปร้องโอยไป

อยู่ที่พื้น ทุบหัวตัวเองอย่างแค้นใจ ทำไมเขาซวยอย่างนี้นะ|||||||||||||||

“เฮ่คิดในทางที่ดี นี่เดี๋ยวนายจะได้เป็นคนสั่งอีกรอบไม่ดีเหรอไงกร” เอสหัวเราะ

แต่ก็ให้กำลังใจ เดินมาตบไหล่คนที่น้ำตาเล็ด “เออ... จริงด้วย55” กรนึกได้ก็ยิ้มออก

แต่เอสก็พูดต่อให้เขาได้ชะงัก “ แต่นายต้องฟังคำสั่งจากคนที่แล้วก่อนนะ...หึหึ”

“เออ....ใช่...เอ๊ะ......|||||||||||||||| คนที่แล้ว เฮ้ยมันพี่ก๊อปนี่!!!”

กรหันควับไปก็เจอก๊อปยืนทำปากจู๋ ยื่นหน้ามาหา ชูมือกางออกหราอย่างยินดีต้อนรับ

“น้องกรขา~!!! มาม๊ะ!มาหาพี่ก๊อป มาให้จูจุ๊บซะดีๆ!!!โฮะๆๆๆ////////”

เล่นเอากรขนลุกหน้าเหวอ วิ่งหนีก๊อปจนขาขวิดไปรอบห้อง ท่ามกลางเสียงฮาของเพื่อนๆ

แต่สุดท้ายเขาก็หนีก๊อปไม่พ้น โดนแกล้งเอาปากที่ทาลิปสติกสีแดงสดมาจุ๊บ

ตามตัวตามแก้มไปหลายทีจนเห็นเป็นรอยปากใหญ่ๆแดงแจ๋เต็มไปหมด

“ฮึ่ม!//////*//คอยดูนะ!คนต่อไปที่จะโดนผมสั่ง! ผมจะเอาคืนให้น่าดูเลย!”

กรพูดอาฆาตไว้ แต่ทุกคนกลับขำ และยิ่งฮาหนักเข้าไปอีกเมื่อคนที่ได้ซูชิอัดวาซาบิ

ในแถวถัดมาคือ... ก๊อป! โอ้เวรกรรมงานนี้กรจึงต้องขาดทุนทั้งขึ้นทั้งล่อง เพราะน้องก๊อป

ยอมเปลืองตัว เสนอให้กรจุ๊บตัวเองคืนได้ตามสบาย เล่นเอากรต้องวิ่งหนีดาราหน้านวล

รุ่นพี่ให้จ้าล่ะหวั่นอีกยก ท่ามกลางเสียงหัวเราะของพวกเพื่อนรุ่นพี่ทั้งหลายกันอีกระลอก

“ผะผะผม! ผมขอสั่งให้พี่ก๊อปหยุดไล่จะจะจูบบบบผม! เดี๋ยวนี้!!~~~~~||||||||||||”

เสียงเจ้ากรแหกปากลั่น พยายามยันหน้าก๊อปให้ออกห่างจนเหนื่อยหอบ

เป็นอันว่าคำสั่งของกร ต้องกลายเป็นเครื่องช่วยชีวิตตัวเองไป...

“แหม~เสียดายอ่ะ!น้องกรอ่ะ!! น่าเบื่อจัง! อะไรก็ไม่รู้~ทำไมไม่สั่งให้พี่ก๊อป

ไปค้างที่บ้านคืนนี้ล่ะค่ะ” ก๊อปกระทืปเท้า เดินสะบัดก้นไปนั่งที่ตัวเองอย่างเสียไม่ได้

“ถ้าผมสั่งอย่างนั้นผมก็คนบ้า!!! แล้วล่ะครับ!||||||||||||*||” กรเองก็หย่อนก้นลงนั่งที่เดิม

ยกน้ำขึ้นดื่มแก้เหนื่อย หลังจากเพิ่งผ่านการทำสงครามโรมรันของเพื่อนรุ่นพี่ตัวล่ำ

กล้ามทั้งตัวของพี่ก๊อปจะกอดเขาไม่ยอมปล่อยจนแหลกตายก็ยังได้||||||||||...

“เอ...... อย่างนี้มันก็เหลืออยู่อีกแค่หนเดียวแล้วน่ะสิ! ใครจะเป็นคนสุดท้ายกันนะ!”

บิวเห็นซูชิในถาดที่วางเรียงกันเป็นแถวสุดท้าย ก็ลุ้นอย่างตื่นเต้น ขออย่าให้โดนตัวเอง

เพราะไม่อยากโดนคำสั่งที่เดาใจไม่ได้ของนังน้องก๊อปตัวดี ที่สำคัญเธอไม่อยากกิน

วาซาบิเยอะๆแล้วหน้าบิดหน้าเบี้ยวดูไม่ได้ อย่างที่ได้เห็นจากคนอื่นมาแล้ว

กรเองก็ไม่อยากโดนอีกแล้วเช่นกัน ... คนนี้ถึงกับยกมือไหว้ภาวนาขออย่าให้

ซวยซ้ำซวยซาก ที่เข็ดขยาดยิ่งกว่าต้องกล้ำกลืนกินวาซาบิ ก็คือต้องเจอกับริมฝีปาก

อันอวบอิ่มหนาๆของพี่ก๊อป...

แล้วทุกคนก็เลือกซูชิแถวสุดท้าย ทีละคนๆ... โดยมีคนหน้าหล่อยืนอมยิ้มมอง...

นิกกี้ที่หยิบหน้าหอยกาบขึ้นมา เขี่ยดูวาซาบิในซูชิของตัวเอง แล้วก็โล่งอกได้

เมื่อชิ้นของเขาเป็นแบบธรรมดา แต่แล้วหนุ่มตี๋ก็ต้องเหล่หางตามองหน้าพี่ชายอย่างรู้ทัน

“พี่น้ำ! จ้องจะแย่งผมกินอีกแล้วนะ!! พี่อ่ะ! //////*//ชอบแกล้งผมเรื่อย~!”

พอเห็นว่าโดนบ่น คนน่ารักก็แกล้งทำอมยิ้ม... หลับตาพริ้ม... ก่อนยื่นหน้าเข้าไปหาน้อง

ใกล้ๆ พร้อมกับค่อยๆเผยอปากอ้าออกช้าๆ เหมือนรอให้อีกฝ่ายป้อน

“อะ! อะไรเนี่ย!!///////*// พี่น้ำ~!โธ่เว้ย!!” เจ้าตาตี่เห็นพี่ชายทำท่าแกล้งไม่หยุดก็โวย

พี่เขาช่างไม่รู้ตัวเอาเสียเลยว่าที่ทำอยู่ตอนนี้น่ะมัน...น่ารักโว้ย!!!//////

น้ำลืมตามองหน้าน้อง แต่ยังอ้าปากค้างไว้ ทำเหล่มองไปที่ซูชิในจานของน้องชาย

“พี่น้ำ! ผมไม่ให้พี่หรอกนะ!! อะไรกันเล่าของตัวเองก็มี!ชอบมาแย่งของผมกิน!”

“..... มึงจะไม่ป้อนกูจริงๆเหรอ?....นิก?........ ไอ้นิก....นิกก.. น้องนิก...คึ......นิกกี้~”

เสียงหวานของพี่พูดอ้อนเล่นๆปนหัวเราะ ทำเอาเจ้าน้องชายตัวโตต้องเบ้หน้าอยากร้องไห้

เขาสู้พี่ไม่ได้จริงๆ........ ที่สุดก็ยอมป้อนซูชิของตัวเองเข้าปากบางน่ารักนั่นไปจนได้ T T

คนน่ารักขำคิกคักเคี้ยวซูชิแก้มตุ่ย ยังไม่เห็นมีใครหน้าซีดหรือดีใจที่เจอซูชิหรรษาอัดวาซาบิ

เยอะเป็นพิเศษ ชิ้นที่เขาหยิบมาก็เป็นแบบธรรมดาจึงถามอย่างสงสัย

“อ้าว... แล้วนี่ใครได้ไปกันล่ะ?”

แต่ทุกคนก็นั่งมองหน้ากันไปมาที่โต๊ะอาหารอย่างงงๆ ก่อนจะค่อยๆนึกแปลกใจ

ที่เห็นเอสมีอาการยิ้มกริ่มดูเจ้าเล่ห์ ......... “อยู่ที่ผมเองแหละคร้าบ” แล้วเจ้าดาราหน้าหล่อ

ก็เฉลยด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม เหมือนดีใจเสียเหลือเกิน แต่พอหยิบซูชิเข้าปากปุ๊บ

เขาก็หลับตาปี๋ฟุบหน้าลงกับโต๊ะ ตบหน้าผากตัวเองไม่หยุดอย่างทรมานเพราะฤทธิ์วาซาบิ

เพื่อนๆพากันเฮลั่นอย่างชอบใจที่จะได้เห็นเจ้าหล่อโดนคำสั่งแกล้งเอาบ้าง

น้องก๊อปหัวเราะทำบีบเสียงเล็กเสียงน้อย กระพริบตาให้ดาราหนุ่มรุ่นพี่

ที่ต้องถูกเขาสั่งอย่างได้ใจ แต่... หนุ่มน่ารักกลับรู้สึกแปลกๆ... รู้สึกเหมือนว่าเจ้าหล่อ

มันจะมองมาทางเขาอย่างมีเลศนัยยังไงไม่รู้!.... มองสบตาคู่นั้นแล้ว.. น้ำไม่คิดว่า

คนเจ้าเล่ห์เป็นกรดอย่างเอสจะดีใจ ที่ได้เป็นคนสุดท้ายเพราะไม่มีใครให้แกล้งต่อแล้ว

เขาจะดีใจที่ได้กินซูชิดัดวาซาบิของตัวเองทำไมกัน!?...

“คุณยิ้มอะไรเอส.....” น้ำเขยิบไปกระซิบถาม ขณะที่ก๊อป บิว และพี่โอบกำลังสุมหัว

คิดคำสั่งมาแกล้งเอส ส่วนนิกกี้กับกร ก็รีบตั้งหน้าตั้งตากินลูกเดียว

“เปล๊า!” ... เอสตอบยิ้มหวาน แต่ทำขยิบตาให้น้ำอย่างทะเล้น

เล่นเอาคนฟังต้องเม้มปากขมวดคิ้ว ติดใจกับไอ้หางเสียงสูง และท่าทีชวนฉงนนั่นนัก

“เอาล่ะ! พี่เอสขา~~ น้องก๊อปคิดออกแล้วล่ะ ว่าจะให้พี่เอสทำอะไรดี อุ๊ฮุๆๆๆ”

น้ำอยากจะซักไซ้เอสต่อ แต่ก๊อปก็ลุกจากที่นั่งเดินกรีดกรายเข้ามาคล้องแขนเอส

พาให้ลุกขึ้นยืนต่อหน้าทุกคน

Create Date : 03 กันยายน 2555

Last Update : 3 กันยายน 2555 18:55:27 น.

0 comments

Counter : 1055 Pageviews.