“"สมัยเรียน ฉันกับเพื่อนๆเคยพากันมาทานอาหารเย็นที่ร้านนี้อยู่บ่อยหน"

ตรีวิทย์เล่าถึงความหลังของร้านอาหารริมน้ำเจ้าพระยาที่ท่าเตียนแห่งนี้

ขณะกำลังนั่งทานอาหารกับหลีเฟ่ยเพียงสองต่อสอง

บรรยากาศแห่งค่ำคืน....

..ดูจะอบอ้าวนิดๆ

แต่โชคดีที่ค่ำคืนนี้ลมเย็นของสายน้ำพัดพามาเป็นระยะ

พอให้คลายความอบอ้าวได้บ้าง แสงไฟเหลืองทองอร่ามยามค่ำคืน

ที่สาดส่ององค์พระปรางค์ของวัดอรุณราชวรารามฝั่งตรงข้าม ดูงามนักเหมือนภาพฝัน

หลีเฟ่ยจ้องมองดูองค์พระปรางค์นั้นไม่วางตา “สวยจังเลยนะครับ”

“นั่นเป็นวัดเก่าแก่คู่บ้านคู่เมืองวัดหนึ่งของคนไทย..

ส่วนแม่น้ำสายนี้ก็เป็นแม่น้ำสายหลักของประเทศของฉัน”

ตรีวิทย์บอกเล่าถึงความเป็นชาติพันธุ์ในกายตนด้วยความภูมิใจ

“วัดเก่าแก่ เป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์งั้นหรือ”

“คงใช่กระมัง” ตรีวิทย์เองก็ไม่แน่ใจนักในคำว่าศักดิ์สิทธิ์

“ถ้าอย่างนั้น ผมอธิฐานขออะไรได้ใช่ไหม”

แววตาของหลีเฟ่ยเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นตั้งใจ

“ได้สิ แต่ต้องขอในสิ่งที่ดีนะ สิ่งศักดิ์สิทธิ์คู่บ้านคู่เมืองของฉัน

จะดลใจให้ก็เฉพาะแต่คนทำดีคิดดี”

การถูกสั่งสอนในเรื่องกรรมตั้งแต่เด็ก ทำให้ตรีวิทย์เชื่อแบบนั้น

หลีเฟ่ยค่อยๆหลับตา คิดอธิฐานถึงบางสิ่งอยู่ชั่วครู่

สักพัก..เขาค่อยๆลืมตาขึ้นมา

“เธออธิฐานขออะไรหรือ”

ตรีวิทย์มองหนุ่มต่างถิ่นตรงหน้าด้วยความอาทร.. ..