พายุฝนยังคงกระหน่ำเป็นเสียงดังสะท้อน 

เมื่อกระทบกับหลังคาเรือที่สร้างขึ้นจากใบเตยหนาม  

แม้ใบของมันจะทนแดด ทนฝน ทนร้อน ทนหนาว เพียงไร  

แต่มันก็พร้อมที่จะพังอับปางลงได้ทุกเมื่อเหมือนมนุษย์  

หากเจอพายุใหญ่เกินจะต้านทาน

เรือก่าบางเร่งเครื่องยนต์  มุ่งตรงใกล้สู่เกาะมากขึ้นทุกที

 

ท่ามกลางม่านฝนรุนแรง  

ภาพรางๆ เหมือนมีแสงไฟตรงเกาะเบื้องหน้า  

เหมือนแสงของไฟบนแผ่นดินใหญ่ที่เขาและละมอเพิ่งออกเรือมา 

ทั้งสายตาของทั้งสองเหมือนกำลังจับจ้องในสิ่งเดียวกัน  

พิศวงแห่งแสงไฟอันเลือนรางบนเกาะ  

คือความไม่คุ้นตางงใจ เพราะเกาะร้างเล็กตรงหน้านี้  

แต่เด็กจนโตเขาไปเคยพบแสงไฟแบบนี้เลยสักดวง

และเมื่อยิ่งเข้าไปใกล้ แสงไฟที่พบ 

ก็เริ่มแตกออกเป็นสองดวง สามดวง และสี่ดวง

ตาไม่ได้ฝาดไปใช่ไหม ซายอถามตัวเอง  

และยังคงจ้องมองแสงไฟผ่านม่านพายุ  

ส่วนละมอเองก็ยังคงงุนงงกับสิ่งที่เห็น 

แต่ไม่มีคำถาม มีเพียงความสับสน  

ถ้ามีแสงไฟก็ต้องมีมนุษย์ แต่เท่าที่เคยมายังเกาะแห่งนี้ 

แต่เด็กจนโตเป็นสาวแรกละมอเองไม่เคยเจอมนุษย์  

หรือคนจากฝั่งเมืองเลยสักคน  

เหมือนที่พี่ชายของหล่อนก็ไม่เคยเจอ....