เมื่อคุณยัยหนูเจนนี่ขอลาเพื่อนๆกลับประเทศไทย

วันนี้ ความรู้สึกของฉัน มันแย่ๆมากๆๆ


วันนี้ เป็นวันสุดท้ายของการทำงานของเรา ซึ่งทุกคนก็รู้ดี ว่าเราจะกลับไทยวันที่ 3 พย นี้ สต๊าฟประจำที่เป็นคนอังกฤษโดยตรง เขาก็รู้กันดี ว่าเราก็ต้องกลับมาเจอพวกเขาอยู่แล้วในปีหน้า แต่สำหรับสต๊าฟคนอื่น ที่เป็นเพื่อนชาวต่างชาติ เช่น สเปน จีน โปรแลนด์ ฝรั่งเศส เขาทั้งหลายก็จะกลับประเทศของเขาเหมือนกัน เอาล่ะสิ ทำงานมาด้วยกันเป็นปี ซี้กันสนิท กินด้วยกัน เที่ยวด้วยกัน เล่นด้วยกัน ไปไหนไปกัน ไม่เคยทิ้งกัน แต่แล้ววันนี้ เจนนี่ ก็ต้องเป็นคนแรกที่หนีพวกเขาไป

การทำงานทั้งวันของวันนี้ เลยดูเหมือนแปลกๆไปสำหรับเรา เราไม่กล้ามองหรือสบตาเพื่อนต่างชาติเหล่านั้นเลย เพราะคำถามที่อยู่ในใจของเราในตอนนี้ก็คือ เมื่อไหร่ ตอนไหน วันไหน เวลาใด ปีไหน ที่เราจะได้เจอพวกเขาอีก จะมีโอกาสได้ร่วมงานกับเขาอีกไหม เหมือนมันเลือนๆลางๆยังไงก็ไม่รู้สิ ไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้เลย ไม่อยากพูดคำว่าลาก่อนกับพวกเขาเหล่านั้นเลย

แล้วก็ถึงเวลาเลิกงานของเพื่อนร่วมงานที่ดีทั้งสองคน นั่นคือ แพ็คโค(เพื่อนชาวสเปน) และ โยโย่(เพื่อนชาวจีน) เขาเดินเข้ามาหาในที่ทำงานของเรา ซึ่งเราก็ได้แต่ยืนเฉย ทำงานต่อไปไม่ได้ ทำอะไรไม่ถูก เพราะรู้อยู่แล้ว ว่าพวกเขาจะมาร่ำลาเรา

แพ็คโคเดินเข้ามาหาเรา พร้อมกับอ้าแขนกอดเรา ตอนนั้นเราสองคนไม่ได้พูดอะไรเลย มันพูดไม่ออก เล่นเอา เจน(หัวหน้า) มาเรีย(เพื่อนร่วมงานแผนกเดียวกับเรา) หันหน้าหนีเลยทันที แล้วประโยคแรกที่แพ็คโคพูดขึ้นมา ก็คือ

Packo - Jenny, nice to meet u. Nice to b your friend. U r the best boss for me. Enjoy your holiday, look after Tristan, teach him Thai language. Don't forgot me. We will keep in touch.


แล้วเขาก็กอดเราแน่น น้ำตาเขาไหลออกมา ส่วนเรา ไม่ร้องไห้นะ แต่น้ำตาไหล ไหลออกมาแบบว่า ไหลพรากๆๆๆๆเลยทีเดียว (เออ มันก็คือร้องไห้นั่นแหล่ะ) 3 คนที่ยืนอยู่ตรงนั้น ก็ดัน น้ำตาไหล แต่ไหลไม่พราก ไหลตามๆกัน

แล้วโยโย่ก็เข้ามาจับมือเรา บอกว่า ยินดีที่ได้รู้จักเราเป็นอย่างมาก ดีใจนะที่ได้ร่วมงานกับเรา แล้วคงได้เจอกันอีกครั้งที่ไทยนะ เพราะเพื่อนสาวโยโย่คนนี้ เขามีแพลนว่าจะมาเที่ยวที่ไทยเหมือนกัน

เราสามคน ใช้เวลาร่ำลากันไม่นาน เพราะเราต้องทำงานของเราต่อ อีกอย่าง ไม่อยากให้บรรยากาศมันเศร้าไปมากกว่านี้ด้วย

คืนนี้ เราได้เพื่อนสาวชาวอังกฤษ(แซม)มาช่วยเราจัดกระเป๋า มาอยู่คุยเป็นเพื่อนด้วยพักนึง จนทุกอย่างเรียบร้อย เขาก็ขอตัวเข้านอน ส่วนเราก็มาอัพเดทข้อมูลต่างๆให้เรียบร้อย ก่อนที่จะเอาคอมตัวนี้ ให้เพื่อนข้างห้องใช้ เพราะเขาไม่มีคอมใช้ อีกอย่างเขาก็จะได้ดูแลรักษาคอมตัวนี้ให้เราด้วย เพราะคอมสุดที่รักของคุณยัยหนูเจนนี่คนนี้ ทุ่มทุนสร้างมากมาย ซื้อมาตัวละ 800 ปอนด์ เมื่อปี 2005 (ตอนนั้นปอนด์ละ 74 บาทไทย ลองคูณกันเข้าไปจิ)หึหึหึ ใจดีจริงๆ เลยเรา

พรุ่งนี้ เราต้องเข้าออฟฟิศของเราเป็นครั้งสุดท้าย เพื่อบอกลาเพื่อนร่วมงานคนอื่น ที่เรายังบอกลาไม่ครบทุกคน หนึ่งในนั้น ก็คือ มาเรีย เพื่อนรุ่นน้องคนสนิทนี่เอง ที่เราคิดว่า เราคงไม่มีโอกาสได้เจอเขาอีกแล้ว เพราะเขาจะกลับสเปนเร็วๆนี้เหมือนกัน

วันนี้ มาเรีย พูดกับเราว่า ยูไม่อยู่แล้ว ฉันจะชงกาแฟ ชงชาให้ใครกิน ฉันจะเอาน้ำเย็นๆ มาให้ใครกิน ฉันจะยกจานข้าวมาให้ใครอีก ใครจะคุยกับฉันได้ทุกเรื่อง ใครจะฟังฉันได้ทุกเรื่อง เหมือนยูล่ะเจนนี่ ฉันไม่อยากให้ยูไปเลย เขาพูดออกมาทั้งน้ำตา จนเราต้องดุเขาว่า...

เจน - พูดไร เพ้อเจ้อ บ้าแล้วหรอ ทำงานดิ มาคุยไรเนี่ย งานมีเยอะนะ ไม่อยากกลับบ้านไวๆหรอ เดี๊ยววันนี้ให้เลิก 17.00 เลยนะ

แล้วเราก็บอกเขาว่า เดี๊ยวฉันมานะ ไปเข้าห้องน้ำก่อน แต่จริงๆแล้ว ไม่หรอก เราเข้าไปร้องไห้ในห้องน้ำต่างหาก ที่เราดุเขา เพราะเราไม่อยากเห็นเขาร้องไห้มากไปกว่านี้ เขาเหมือนน้องสาวของเราคนหนึ่ง พรุ่งนี้แล้วสิ ที่เราจะได้เจอเขาเป็นครั้งสุดท้าย เห้อออออออออออ ไม่ชอบการร่ำลาเลยว่ะ



Bye Bye UK......C u again next year 2010....








Hello THAILAND


ต่อจากนี้ เวลาที่เหลือ หลังจากวันที่ 3 พย นี้ก็คือ การใช้ชีวิตที่ไทย(อีกครั้งหนึ่ง) เราสองคนแม่ลูก(คุณยัยหนูเจนนี่กับคุณลูกชายนายทริสตัน) จะต้องเจอกับอะไรบ้าง แล้วแวะมาทักทาย มาเยี่ยมเยียนกันได้นะคะ ยินดีต้อนรับเหมือนเดิมค่ะ

Create Date : 03 พฤศจิกายน 2552 Last Update : 3 พฤศจิกายน 2552 4:29:45 น. Counter : 685 Pageviews.		5 comments
Share Tweet