มาถึงแล้ว ... เท้าเหยียบเกาหลี สูดอากาศเย็นๆ หูเย็นกันเลยทีเดียว ^^
ทีนี้ ก็มี หนุ่มรูปหล่อ ที่เป็นผู้จัดการส่วนต่างประเทศ ของบริษัทที่เชิญทีมเราไป เป็นคนมารับ น่าร๊ากกกก Nice กับสาวไทยคนนี้มากๆ เปิดประตู ถือกระเป๋าให้ตลอด เพราะความเป็นผู้หญิงคนเดียวในทีม เลยได้รับการเอาใจใส่ที่ดีเยี่ยงนี้ อิอิ
หลังจากนั้น คุณเค้าก็ขับรถพาทีมเราเพื่อไปที่พัก และเข้าโรงงาน ซึ่งอยู่ในเมือง KyungKi-Do ห่างจากโซลไปหน่อย ถ้าเปรียบเทียบกับบ้านเรา ก็น่าจะ กรุงเทพ-ระยอง ประมาณนั้น โดยใช้เวลาขับรถจากอินชอนไปประมาณ 3 ชม.
ทีนี้ ไอ้เรื่องที่น่าสนใจ ก็คือ เวลาขับรถขึ้นทางด่วนเนี่ย เค้าจะมีกำหนดความเร็วไว้เป็นระยะ โดยเป็นกล้องตรวจจับอ่ะนะ และรถทุกคันในเกาหลี (ลืมบอก ... พวงมาลัยซ้ายนะคร๊า) จะมีจอ GPS บอกเส้นทาง ซึ่งถ้าบอกเส้นทางอย่างเดียวก็คงไม่ตื่นเต้ลลลลลล แต่ไอ้ GPS เนี่ย จะคอยบอก ...ใช่ คอยบอก เป็นเสียงสาวเกาหลี ว่า อีก 100 เมตรนะ จะถึงกล้องตรวจจับความเร็ว ต้องใช้ความเร็ว ไม่เกิน 80km. เป็นต้น ซึ่งพอยิ่งใกล้จะถึงกล้อง ถ้าความเร็วยังเกินอยู่ จะมีเสียงติ๊ดๆๆๆๆ คอยเตือน (มรึงยังขับเร็วเกินนะค๊า ประมาณนั้น) คนขับก็จะชะลอรถให้ได้ตามความเร็วที่กำหนด พอถึงจุดกล้อง ความเร็วเป๊ะ มันก็มีเสียง "ตริ๊งงง" พร้อมกับหน้าจอจุดนั้นเป็นสีเขียว .... อ้า ผ่านด่านแล้ว เหมือนเล่นเกมเลยอ่ะ 555 แต่มันมีตลอดทางเลย บางทีก็รำคาญแทน แต่คนเกาหลีเค้าคงชินกันแล้วอ่ะนะ ไอ้ตัวเราถ้าให้ขับแบบนี้สงสัยโดนปรับจนต้องขายรถทิ้งแน่ๆ
หลังจากนั่งตื่นตาอยู่ประมาณไม่เกินครึ่งชั่วโมง .... ก็หลับ 555 ก็มันง่วงนี่หว่า ไม่ได้หลับเลยค่ะ นั่งคอพับคออ่อน อ้าปากหวอบ้างหรือเปล่าก็ไม่รู้ แต่ที่แน่ๆ หลับกันทั้งทีม (ดีที่คนขับไม่หลับด้วย lol)
ตื่นมาอีกที ก็เกือบ 11 โมงเช้าแล้ว ถึงโซนโรงงานซะที คุณเค้าก็พาพวกเราไปที่โรงแรมก่อน เพื่ออาบน้ำแต่งตัวกันสักนิด แล้วจะได้เข้าโรงงานต่อในทันที แอร๊ยยยย อยากนอนอ่าา กำของกรู
โรงแรมที่มาพักคืนแรก อยู่ในโซนโรงงาน ซึ่งเงียบ สงบมาก ห้องพักหรูหราพอสมควร คอมพิวเตอร์ อินเตอร์เน็ต ของใช้จิปาถะครบครัน ฟรี ไม่มีชาร์จ ...จริงๆ ถือแปรงสีฟัน กับเสื้อผ้าไปก็พอแล้ว
มาถึงห้อง ก็รีบเปิดคอมเพื่อที่จะรายงานที่รักที่บ้านว่ามาถึงโดยสวัสดิภาพ แต่เจ้ากรรม คีย์บอร์ดมีแต่ภาษาเกาหลี กับภาษาอังกฤษ ไม่ถนัดแฮะ แต่ดีว่าเตรียม Netbook ของตัวเองไปด้วย ก็เลยถอดสายแลนของเค้า มาเสียบเข้าของเรา ปึ๊ง ใช้ได้ทันที โฮะๆๆๆๆ
ที่สำคัญอีกอย่างสำหรับคนที่จะใช้ปลั๊กไฟ กรุณาเตรียมหัวต่อแบบกลมไปด้วย (เกาหลีเป็นแบบนี้หมดนะ) ถ้าใช้หลายอัน ก็เตรียมปลั๊กพ่วงไปเองให้เรียบร้อย ซึ่งทริปนี้ เดี๊ยนไปไม่พลาด มีทั้งหัวต่อและปลั๊กพ่วง พร้อม!!! ...
พอเที่ยง คุณเค้าก็มารับไปกินข้าว (ไอ้เรื่องของกินเนี่ย เดี๋ยวจะเก็บไว้รวมเล่าในพาร์ทเดียวกัน) หลังจากนั้น ก็ไปทำงาน OMG !!! ง่วงและอิ่ม ผลคือ ยืนๆดูงานอยู่ หลับกลางอากาศซะงั้น 555 น่าอายจริงๆ และก็พลาดอีกแล้ว กับไอ้เรื่องรองเท้าเนี่ย ทำไมถึงได้เตรียมไปแค่คู่เดียวว๊า... ผลก็คือยืน และเดินชมโรงงานทั้งวันเลย เจ็บเท้าจนแทบอยากจะคลานมากๆ มาเกาหลีเที่ยวนี้ พลาดอย่างเดียวคือเรื่องรองเท้านี่แหละ เซ็งจิต --"
ทีนี้ หลังจากเหน็ดเหนื่อยมาทั้งวัน ไม่ได้ไปดูบ้านเมืองกับเค้าหรอก คืนแรกนี้ เหนื่อยมาก กว่าจะกลับถึงโรงแรมก็เกือบสี่ทุ่มละ (ที่ไทย ก็ 2ทุ่ม) แยกย้ายกันพักผ่อนดีกว่า เพราะรุ่งขึ้น ก็ยังต้องเข้าโรงงานอีกเต็มวัน
ก่อนไปเกาหลี ก็คุยกับที่รักไว้ว่า เมื่อเสร็จจากงาน เข้าที่พัก จะ on "Skype" เพื่อให้เค้าอยู่เป็นเพื่อน ได้โปรแกรมนี้สบายใจหายห่วงจริงๆ คุยกันได้เหมือนโทรศัพท์น่ะแหละ หรือจะพิมพ์คุยก็ได้ เห็นหน้ากัน (ถ้ามีกล้อง) ได้ยินเสียง (ถ้าลำโพงไม่เจ๊ง) ถือว่าได้ประโยชน์กับโปรแกรมนี้มากๆๆๆๆ
พอคุยหายอยาก เราก็บอกว่า จะนอนแล้วนะ ปล่อยให้เค้าดูเรานอนหลับไป แต่ก็เตือนไว้ก่อนแล้วว่า ถ้าเห็นอะไรแปลกๆ ไม่ต้องบอก ไม่ต้องเรียก ให้นั่งดูไปงั้นแหละ โฮะๆๆ ที่รักมาบอกตอนหลังว่า หลอนมากๆๆๆๆ กลัวว่าจะเห็นอะไร แล้วไม่รู้จะทำไง จะเรียก จะกรี๊ด หรือจะนั่งดู 555 พอมานั่งคิดดูแล้วมันก็หลอนจริงๆ แหละ แต่เราก็อยากได้คนอยู่เป็นเพื่อนนี่นา นอนคนเดียวต่างบ้าน มันไม่ค่อยสบายใจ ออนอยู่ แล้วคอยดูเราแบบนี้ เหมือนว่ายังอยู่ใกล้ๆ กัน แอร๊ยยยยย แอบสวีทเล็กๆ อิอิ
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
