เริ่มต้นปี 2555 ด้วยการพาคุณๆไปเยือนดินแดนแห่งการต่อสู้ที่เวียตนามเหนือ (ที่จริงเขาไม่มีเหนือ-ใต้แล้ว แต่เรียกให้นึกภาพออก) ไปสู่เหนือเกือบสุดของประเทศเวียตนาม เพื่อไปยลความงามของ "ซาปา" เมืองเล็กๆในจังหวัด Lao cai ที่ได้ชื่อว่าเป็นแหล่งพักผ่อนยอดฮิตของคนทั้งในเวียตนาม และต่างประเทศ พร้อมกับสัมผัสความหนาวเย็นบนเขาสูง (อ่านเรื่องเวียตนามในบล๊อก)

อาคารสนามบินนอยไบ ในเวียตนาม

ผมพยามหาซื้อทัวร์ที่มีครบสามรสคือ ซาปา ฮานอย และฮาลองเบย์ อยู่นานเหมือนกัน พอดี search ไปเจอที่ Thaimoderntravel ก็เลยจองไปกะเขา ตอนแรกก็เปลี่ยนไป เปลี่ยนมาเช่นกัน เพราะมีภารกิจที่ต้องเดินทางด่วนไปอีกประเทศหนึ่ง แต่เมื่อทุกอย่างลงตัว เราก็ได้เดินทางไปกับกรุ๊บซึ่งมี 13 ท่าน ไม่เล็กมาก ไม่ใหญ่มาก กำลังพอดีครับ

การจราจรในฮานอย

กำหนดการเดินทางเราคือ 9- 13 ธันวาคม 2554 โดยเครื่องของสายการบินการ์ต้าแอร์ เที่ยวบินที่ QR 614 ซึ่งจะออกเดินทางไปฮานอยตอนบ่ายโมง กำหนดถึงสนามบินนอยไบที่กรุงฮานอยเมื่อตอนบ่ายสามโมง ซึ่งเวลาที่เวียตนามและไทยใช้เวลาเดียวกัน.

เรานั่งเครื่องจากขอนแก่นมาที่สุวรรณภูมิเที่ยวเช้า ถึงเอาตอน 09:30 น. พอดีเป๊ะกับเวลานัดหมายคือ 10:00 น. การเตรียมการของเจ้าหน้าที่เป็นไปตามกำหนดการทุกอย่าง...เราทำแบบนี้กับหลายๆครั้งในการเดินทาง ทุกครั้งจะเจอเจ้าหน้าที่ของบริษัททัวร์เอาก็ตอนจะบินทุกที ไม่เคยมีปัญหา..

เข้าไปในเมืองจะเห็นปฏิมากรรมเซอรามิคบนกำแพง...ยาวที่สุดในโลก

15: 00 น. เราถึงสนามบินนอยไบ ซึ่งค่อนข้างเล็กเมื่อเทียบกับสุวรรณภูมิ หรือดอนเมือง เราไปผ่านพิธีการตรวจคนเข้าเมือง ที่นี่ไม่ค่อยยุ่งยากเท่าไหร่ เมื่อเทียบกับญี่ปุ่นหรือแม้แต่ไทยเอง ใบผ่านเข้าเมืองหรือ immigration card ก็ไม่ต้องกรอก เออดีแท้ สมกับเป็นอาเซียนเดียวกัน

วันนั้นสายการบินเข้า 3 สายแต่มีสายพานลำเลียงสัมภาระใช้งานเพียงเส้นเดียว (เห็นมีอยู่ 2 เส้น) ทำให้ต้องใช้เวลามากในการรอรับกระเป๋า พอได้กระเป๋าเสร็จก็ไปรอรถบัสขนาดกลางมารับ โดยจอดรอที่ด้านหน้าอาคาร ต้องลากกระเป๋าใบใหญ่ไปเป็นร้อยๆเมตรทีเดียว

กำแพงเซอรามิค

โปแกรมวันนี้คือเราจะเดินทางเข้าเมืองฮานอย เพื่อไปชม "วัดหงอกเซิน" และ "หุ่นกระบอกน้ำ" กัน คือเข้าไปสู่ใจกลางเมืองฮานอยเลยว่างั้นเถอะ...เมืองฮานอยเดี๋ยวนี้ขยายตัวจากเดิมขนาด 900 ตร.กม. เป็น 3000 ตร.กม. (ไกด์บอก) แต่สภาพตึกรามบ้านช่องก็คงเป็นแบบเดิมๆ มีตึกสูงไม่มาก เชียงใหม่บ้านเราน่าจะมากกว่าด้วยซ้ำไป

หน้าโรงละครหุ่นกระบอกน้ำ

ไกด์ที่มารับเราเป็นคุณลุงแก่แล้ว อายุ 68 ปี เคยมาเรียนหนังสือที่ รร.วัดสุทธิฯ ในไทยสมัยเมื่อครั้งอพยพ แกตั้งชื่อแกว่า “สมชาย” ซึ่งแกแน่นมากเรื่องประวัติศาสตร์ ลุงสมชายบอกว่าจะทำอะไรให้ดีที่สุดสำหรับกรุ๊ปทัวร์เราเพื่อชดเชยสิ่งที่ประเทศไทยเคยให้ความช่วยเหลือแกมา... ลุงสมชายนี้เคยเป็นผุ้ก่อตั้งสถานีวิทยุของพรรคคอมมิวนิสต์ในเขมรด้วย เคยสอนในมหาวิทยาลัยอีกต่างหาก ช่วงการต่อสู้กับมะกัน ลุงยังไปประจำสถานีวิทยุเวียตนามที่เมืองคุณหมิงด้วย.

ขณะที่รถวิ่งเข้าเมืองเราก็สังเกตดูสองข้างทาง ก็ยังเจอไร่นาและแปลงผักมากมายของชาวบ้าน บ้านเรือนผู้คนตั้งกันเป็นระยะๆไม่ห่างกันมากนัก เนื่องจากเวียตนามมีประชากรกว่า 85 ล้านคน และพื้นดินของประเทศมีประมาณ 3 แสนกว่า ตร.กม. และเป็นเขาเสีย 3 ใน 4 ส่วน เพราะฉะนั้นเราจึงเจอผู้คนมากมายในพื้นที่ราบ การจราจรส่วนมากคับคั่งไปด้วยมอเตอร์ไซต์ ซึ่งดูแล้วน่าหวาดเสียวมาก เอาเป็นว่าผมกว่าจะข้ามถนนในเมืองได้ต้องทำใจอย่างมาก และต้องอาศัยใบบุญคนอื่นอีกต่างหาก เพราะใจมันไม่กล้า ทั้งๆที่เคยไปที่เวียดนามกลางมาแล้ว 2 ครั้งก็ตาม..

รถเราไปจอดหน้าโรงละครหุ่นใต้น้ำเพื่อให้เราลงไปเข้าห้องน้ำ ก่อนที่ไกด์จะพาเราข้ามถนนไปที่ “วัดเนินหยก (หง็อกเซิน, Ngoc Son temple)

ทะเลสาบคืนดาบ(Ho Hoan Kiem)

ทะเลสาบแห่งนี้ตั้งอยู่บริเวณใจกลางของเมืองเก่าฮานอยสำหรับนักเดินทางที่มาเยือนฮานอย ซึ่งไม่ได้ มากับบริษัททัวร์ส่วนใหญ่นิยมหาที่พักในบริเวณเมืองเก่า ที่เปรียบได้กับถนนข้าวสารของเมืองไทย นอกจากนั้น ี้ยังมีร้านจำหน่ายอาหารทั้งประเภทพื้นเมือง และเมนูตะวันตกมากมาย รวมถึงจำหน่ายของที่ระลึกก็มีให้เลือกเป็นของฝาก

ทะเลสาบคืนดาบยามเย็น

สำหรับทะเลสาบฮว่านเกี๋ยม มีตำนานเล่าขานสืบต่อกันมาถึงว่าครั้งอดีตพระเจ้าเลไทโต ได้นำดาบวิเศษซึ่ง นำมาต่อสู้กับพวกหมิงจน สามารถปลดปล่อยประเทศให้อิสระแล้ว พระองค์ทรงลงเรือไปกลางทะเลสาบเพื่อคืนดาบ วิเศษให้กับเต่าศักดิ์สิทธิ์ และกล่าวกันว่าเต่าได้ ขึ้นมาฉกดาบไปจากหัตถ์ของพระองค์ แล้วหายไปในทะเลสาบ อันเป็นเหตุให้ทะเลสาบแห่งนี้มีชื่อว่า "ทะเลสาบคืนดาบ" หากมองเข้าไปกลางทะเลสาบจะเห็นเจดีย์โบราณโผล่ ขึ้นพ้นน้ำ สร้างขึ้นในสมัยศตวรรษที่ 18 มีชื่อเรียกว่า ทาพรัว(Thao Rua)ซึ่งหมายถึงหอคอยเต่าและในปัจจุบัน ยังมีหลายคนบอกว่าเห็นเต่าขนาดใหญ่อยู่ในทะเลสาบแห่งนี้ โดยเฉพาะในช่วงของเวลาเปลี่ยนฤดูกาล

ข้ามสะพานเทฮุกเข้าไปวัดหง็อกเซิน

เข้าไปชมวัดหง็อกเซิน

วัดหง็อกเซิน

มีชื่อเป็นภาษาไทยว่า “วัดเนินหยก” อยู่ใจกลางกรุงฮานอย วัดตั้งอยู่ในทะเลสาบกลางเมืองมีประวัติความ เป็นมา เกี่ยวข้องกับชื่อกรุงฮานอยามารถเดินข้ามจากฝั่งไปยังวัดได้โดยอาศัยสะพานโค้งสีแดงสดใสที่รู้จักกันในชื่อ เทฮก (The Huc) หรือสะพานแสงอาทิตย์ ด้านปลายสุดของสะพานมีเสาหินรูปแปรงอยู่ถัดจากขวดหมึก มีอักษรจีนจารึกไว้ว่า “จารึกบนฟ้าคราม” ที่บนเกาะเล็กๆ แห่งนี้ยังมีซากศาลาประชาคมหลังเล็กๆ ของหมู่บ้านอีกด้วย ชาวเวียดนาม เดินทางมาสักการะบูชาสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ภายในวัดแห่งนี้เป็นจำนวนมากในแต่ละวัน

ศาลาที่วัดหง็อกเซิน

เมื่อถึงวัดหง็อกเซิน ด้านในมีบรรยากาศร่มรื่นและมีศาลาสำหรับนั่งพักผ่อน สร้างขึ้นในศตวรรษที่ 18 เป็นสถานที่ที่สร้างขึ้นเพื่อเป็นเกียรติแด่เฉิน ฮัง โด๋ว ผู้นำการต่อต้าน ราชวงศ์หยวนเมื่อ ศตวรรษที่ 13 และ ได้รับการซ่อมแซมในปี พ.ศ.1864 โดย ปราชญ์ลัทธิขงจื้อ ชื่อ หวัน เซิง และ เหงียน หวัน ซุย โดย เชื่อมกับฝั่งด้วยสะพานเทฮุก สะพานไม้สีแดง ที่มีความหมายอันไพเราะว่า "สะพานแสงอาทิตย์ยามเช้า"

บน : ด้านหน้าวัด ล่าง : เต่ายักษ์ (ยาว 1.20 เมตร) ที่สต๊าฟไว้

หนังสือยักษ์ริมทะเลสาบ

หุ่นกระบอกน้ำ (Water puppet)

การแสดงหุ่นกระบอกน้ำของเวียดนาม ถือได้ว่าเป็นเอกลักษณ์อย่างหนึ่งของชาติทีเดียวและกำลังจะสูญหายไปจากโลก หากไร้การสนับสนุนเนื่องว่าปัจจุบันนี้มีเพียงไม่กี่คณะเท่านั้นเอง การแสดงหุ่นกระบอกน้ำเริ่มต้นบริเวณดินดอนสามเหลี่ยมปากแม่น้ำโขง จากการที่บริเวณนี้ทีน้ำท่วมทุกปี จึงทำให้เกิดแรงบันดาลใจ ในการคิดค้นการละเล่นแบบหนึ่งขึ้นมา เพื่อสร้างความบันเทิงในระหว่างที่น้ำท่วมเป็นเวลานาน

วงดนตรีอยู่ข้างเวทีการแสดง (สระน้ำ)

สำหรับหุ่นกระบอกน้ำ ผู้แสดงจะอยู่หลังฉากมู่ลี่ไม้ไผ่ซึ่งมีน้ำท่วมสูงถึงเอว เพื่อควบคุมการเคลื่อนไหวของหุ่นโดยใช้ไม้ไผ่ลำยาว แต่เทคนิคการเชิดจะได้รับการรักษาไว้เป็นความลับ แต่เชื่อเถิดว่าหากได้เห็นการเชิดจะทราบว่าน่ารักและชวนติดตามมากแม้จะฟังไม่ออกก็ตาม ในโรงละครหุ่นกระบอกน้ำปัจจุบันยังคงแสดงครบทั้ง 12 องค์ มีเรื่องราวต่างๆมากมายอันเป็นประเพณีและความเชื่อของชาวเวียดนาม และมีตอนที่กล่าวถึงที่มาของทะเลสาบคืนดาบด้วย รับรองได้ว่าสนุกสนานเลยทีเดียว สำหรับละครหุ่นกระบอกน้ำนี้มีแสดงเฉพาะที่ฮานอยนี้เท่านนั้น

การแสดงหุ่นกระบอกน้ำ (ภาพจากเวบ)

โรงละครหุ่นกระบอกน้ำที่เราได้เข้าไปดูในวันนั้น เป็นของเทศบาลนครฮานอย เป็นโรงไม่ใหญ่นัก แต่มีนักท่องเที่ยวเข้าไปชมกันเต็มความจุ บริเวณด้านหน้าคือที่เชิดหุ่นหลังม่านไม้ไผ่ และด้านข้างชั้นบนเป็นที่เล่นดนตรีโบราณประกอบ แสง สี เสียงดีครับ.

ผู้เชิดหุ่นกระบอกน้ำออกมาขอบคุณผู้ชม

ขนมเวียตนาม

มีเรื่องตลกมาเล่าให้คุณๆฟัง คือผมเห็นแม่ค้านำถาดขนมด้านบนมาขาย ผมก็ดูว่ามันคล้ายขนมไข่หงษ์บ้านเรา เลยอยากลองดูว่ารสชาดจะเหมือนกันหรือไม่ เลยหยิบขึ้นมา 2 ลูก ถามแม่ค้าโดยใช้หลายๆภาษารวมกัน (รวมทั้งเครื่องคิดเลขด้วย..แม่ค้าชาวเวียตนามมีกันทุกคน) ก็ได้ราคาว่า 10,000 ด่อง หรือคิดเป็นเงินไทยแบบคร่าวๆในวันนั้นคือ 15 บาท....โอพระเจ้าช่วย กล้วยทอด ขนมไข่หงษ์เวียตนามราคาลูกละ 7 บาท50 สะตางค์เลยหรือนั่น .... ถามว่ารสชาดเป็นไง ก็คล้ายกับบ้านเรามาก

ด้วยความที่สงสัยว่าไหงราคาถึงแพงนัก พอไปเจอไกด์เลยให้เขาถามกับอีกเจ้าหนึ่ง ก็ได้ราคาเดียวกัน.... อันนี้ไม่แน่ใจว่าคนเวียตเขากินขนมราคานี่ได้ไง รวยแท้ๆ..

ออกจากโรงละครเราเดินทางไปทานมื้อเย็น ก่อนจะไปขึ้นรถไฟที่สถานีรถไปฮานอย เพื่อเดินทางขึ้นเหนือไปที่ปลายทาง จังหวัดลาวไก (Lao cai) ซึ่งติดกับชายแดนจีนและอยู่ติดกับแม่น้ำแดง รถไฟนอนที่เราใช้โดยสารไปวันนั้น เป็นรถไฟปรับอากาศ Ratraco-SP1 จัดเป็นห้องๆ ห้องละ 4 เตียง คือเตียง 2 ชั้น ชั้นบน 2 เตียง ล่าง 2 เตียง มีทางเดินแคบๆพอลากกระเป๋าผ่านได้ ตรงรอยต่อของตู้รถไฟจะมีห้องน้ำและห้องล้างหน้า ดูๆแล้วก็มีผู้คนใช้บริการรถไฟเวียตนามนี้เยอะเหมือนกัน แต่มีความไม่สะดวกอย่างหนึ่งคือตู้รถไฟจอดอยู่บนรางกลางแจ้ง ไม่มีชานชะลาให้ก้าวขึ้น เลยต้องปีน (สูงถึงเอวเลยล่ะ)

บน : สถานีรถไฟฮานอย ล่าง : รถนอนที่เราจะโดยสารคืนนี้

การที่ผู้โดยสารที่ซื้อตั๋วแล้วจะผ่านออกไปที่ตู้รถไฟได้ ต้องได้รับการตรวจตั๋วจากเจ้าหน้าที่ก่อน พอขึ้นรถได้เขาจะไม่ตรวจซ้ำ เพียงแต่เราต้องเก็บตั๋วไว้ให้ดี เอาไว้แสดงกับเจ้าหน้าที่ที่สถานีปลายทางก่อนออกจากสถานี ถ้าไม่มีอาจจะต้องจ่ายค่าตั๋วซ้ำก็ได้ .....

ซ้าย : ห้องนอน ขวา : ทางเดิน

รถไฟออกจากสถานีฮานอยประมาณ 22:30 น. กำหนดถึงสถานีลาวไกประมาณตีห้าเศษๆ โดยมีระยะทางทั้งหมด 330 กม. ช่วงอยู่บนรถชวนกันนั่งถองเบียร์เวียตนาม แต่ทำได้ไม่นานก็หมดสภาพ เพราะเหนื่อยจากการเดินทางตั้งแต่บ่าย .....

เจ้าหน้าที่ในขบวนรถ

บนขบวนรถนอนนี้จะมีพนักงานเข็นของมาขาย (น้องไกด์..ยิ่งยศ บอกว่า 7/11) ให้เราเหมือนกัน ช่วงก่อนนอนจะเป็นของกิน แต่ค่อนข้างแพง ควรซื้ติดมือไปจากสถานีดีกว่า คือแพงกว่าเกือบเท่าตัว ส่วนตู้สะบียงก็มีเช่นกัน แต่ จขบ.ไม่ได้เดินไปสำรวจเพราะค่อนข้างไกลจากตู้เรา....

เจ้าหน้าที่รูปหล่อคนนั้นจะมาคอยเตือนเราเป็นภาษาเวียต และภาษาสากล เมื่อรถออกไปได้ซักพัก แต่ตัวเขาเองก็จะอยู่ดูแลความปลอดภัยให้เราในรอยต่อของตู้ แต่ก็อย่างว่านั่นแหละโจรจะเก่งเสมอในเรื่องแบบนั้น ทางที่ดีเราควรจะล๊อกประตูให้แน่น

ก่อนจะถึงสถานีปลายทาง จะมีเจ้าหน้าที่มาปลุก รวมทั้งไกด์ชาวเวียตของเราด้วย อีกซักพักก็จะเห็นสาวคนสวยเข็นกาแฟมาขายให้เราอีกครั้งก่อนรถเข้าสถานี พอถึงสถานีก้เตรียมตั๋วรถไฟไว้แสดงให้เจ้าหน้าที่ประตูออกด้านล่างดู ไม่เหมือนรถไฟไทย ลงได้แล้วไปเลย

สถานี Lao Cai (ด้านขวามือ ติดกับเสาเทเลคอม)

พอถึงลาวไกทางทัวร์เขาเช่าโรงแรมประเภท day Use ให้เราได้อาบน้ำแปรงฟัน และทานมื้อเช้ากัน ก่อนจะขึ้นรถบัสไปที่ “ซาปา” ที่อยู่ไปทางตะวันตกเฉียงเหนือของเมืองลาวไก

ระยะทางจากตัวจังหวัดลาวไกไปซาปาประมาณ 35 กม. แต่ทางค่อยๆไต่เขาขึ้นไปเรื่อยๆ ดีแต่ว่าถนนในเวียตนามเวลาขึ้นเขาเขาทำ Slop ไว้ไม่เกิน 10% จึงดูว่ารถขึ้นสบายหน่อย ทางประเภทพับผ้าเหมือนบ้านเรามีน้อยครับ นี่เป็นมรดกที่ถือว่าดีที่ฝรั่งเศสกำหนดไว้ให้ ความชันนี้ที่ประเทศลาวก็กำหนดไว้เท่าๆกัน ถนนในเวียตนามไม่ค่อยจะมีไหล่ถนนกว้างเหมือนบ้านเรา เวลามองลงไปข้างทางที่เป็นหุบเหวลึก จึงค่อนข้างหน้ากลัว และวันนั้นมีฝนตกด้วยจึงทำให้ความหน้าหวาดเสียวเพิ่มขึ้น.....

เห็นนาขั้นบันได แสดงว่าใกล้ซาปาแล้ว

พอเข้าใกล้ซาปาจะเห็นต้นสนแบบเมืองหนาวเพิ่มขึ้น และเห็นตามไหล่เขามีการทำนาแบบขั้นบันไดมากขึ้นเรื่อยๆ เสียดายที่ตอนเราไปเขาเก็บเกี่ยวหมดแล้ว บนเขาตามข้างทางเห็นชาวบ้านเขาไล่ควายออกมาเลี้ยงเดินขวางถนนอยู่ก็มี ที่นี่เขาใช้แรงควายในการทำนาและทำไร่กันอยู่ครับ

ประมาณ 1 ชม.เราก้ถึงเมืองซาปา วันนี้มีฝนตก มีหมอกปกคลุมทั่วบริเวณ อากาศจึงเย็นมากขึ้นประมาณว่าหนาวมาก ตามโปรแกรมเราจะต้องออกไปชมวิถีชีวิตและดูสินค้าหัตถกรรมของชาวเขาที่หมู่บ้าน CAT CAT กัน เราจึงจะเลยไปที่นั่นก่อน แล้วค่อยย้อยกลับมาเชคอินที่โรงแรม Holiday Sapa Hotel ที่ซาปาทีหลัง

ลากันด้วยภาพที่ซาปา ภาพนี้ครับ

วันนี้เราเดินทางมาไกลมาก เหนื่อย และหนาวสุดๆ ขอจบตอนนี้ไว้ก่อน เดี๋ยวตอนหน้าเราจะพาคุณๆไปชมสถานที่ต่างๆรอบๆเมืองซาปากันครับ.