สนามกีฬารังนก ชิมชา ถนนคนเดินหวังฟู่จิง

สนามกีฬารังนก ชิมชา ถนนคนเดินหวังฟู่จิง (96 ชม. ที่ปักกิ่ง ตอนที่ 7) อ่านตอนที่ 6 : คล๊กที่นี่ อ่านตอนจบ : คล๊กที่นี่ หลังจากที่ใช้พื้นหลังสีฟ้ามาตลอด บล๊อกนี้ขออนุญาตใช้พื้นหลังสีดำบ้างนะครับ เพื่อให้กลมกลืนกับบรรยากาศถนนคนเดินหวังฟู่จิงในตอนกลางคืน.... Day 4....(ต่อ) วันที่ 25 มีนาคม 2009 ตอนเย็นหลังจากเราชมโรงงานบัวหิมะแล้ว เราก็เดินทางกลับเข้าปักกิ่ง โดยมีโปรแกรมที่จะแวะถ่ายภาพสนามกีฬารังนกกัน ตอนเย็นๆที่ปักกิ่งวันนั้นอากาศเย็นพอสมควร น่าจะต่ำกว่า 10 องศา เรามีเวลาไม่มากนักที่นี่ ต้องรีบเดิน รีบถ่ายภาพ ใครเดินเร็วก็ได้ภาพเยอะว่างั้นเถอะ ด้วยความที่ต้องถ่ายทั้งภาพนิ่ง ภาพวีดีโอ เราจึงเลือกเอามุมที่พอมองเห็นได้โดยรอบ คือหน้าสนามกีฬาทางเข้า C และ D .... จึงได้ภาพพอประมาณแบบที่เห็นต่อไปนั่นแหละครับ สนามกีฬารังนก สนามกีฬานี้เป็นการออกแบบของสถาปนิกจากสวิสเซอร์แลนด์ Harzong & de Meuron โดยพยามออกแบบให้มีช่องระบายอากาศตามธนรรมชาติ ในสนามกีฬาที่มีที่นั่ง 91,000 ที่นั่ง เขาว่าเป็นสนามกีฬาที่เป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อมมากที่สุด ลักษณะข้างนอกคล้ายรังนก ที่มีโครงตาข่ายเป็นเหล็กสีเทาๆ คล้ายกิ่งไม้ ห่อหุ้มเพดานและผนังอาคารที่ทำด้วยวัสดุโปร่งใส อัฒจันท์มีรูปทรงชามสีแดง ดูคล้ายๆกับพระราชวังต้องห้ามจีน ภาพโครงสร้างสนามกีฬาแห่งนี้จึงดูคล้ายพระราชวังสีแดง ที่อยู่ภายในรั้วกำแพงสีเทาเขียว..... ตึกมังกร มองเห็นไกลๆ ตึกมังกรนี้ตอนแข่งขันกีฬาโอลิมปิก เขาใช้ที่นี่เป็นเพลสเซ็นเตอร์ แข่งกีฬาเสร็จก็กลายเป็นโรงแรมระดับหรูทันที ซูมมาใกล้ๆ แต่ย้อนแสงสุดๆ รังนกแบบใกล้ๆ สระว่ายน้ำ บางคนก็เรียกสระแห่งนี้ว่า ยิมเนเซียมฟองน้ำ PTW & Ove Arum จินตนาการให้ออกมาคล้าย "ก้อนน้ำสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่" ออกแบบโดยใช้วัสดุเทปลอนเป็นโครงร่าง เน้นใช้พลังงานแสงอาทิตย์ โดยจะนำมาใช้เดินเครื่องกรองน้ำเสียของสระน้ำ เพื่อให้ดูเหมือนน้ำที่สุด สถาปนิกยังใช้เทคโนโลยีจากการวิจัยของนักฟิสิกส์จาก Dublin's Trinity College ที่สามารถทำให้กำแพงอาคารดูเหมือนฟองน้ำที่เคลื่อนไหวอยู่ตลอดเวลา ซึ่งนอจากจะทำให้สระน้ำจากแดนมังกรแห่งนี้ ดูดีเป็นเอกลักษณ์แล้ว ยังสามารถต้านทานกับแรงสะเทือนอัเกิดจากแผ่นดินไหวได้ด้วย.... รังนกแบเฉียดๆ ไกลออกไปคือสนามกีฬาเอเชี่ยนเกมส์ ถ่ายจากทางที่ผ่าน ออกจากสนามกีฬาหลังจากวิ่งถ่ายภาพเสร็จ รายการต่อไปคือการไปชิมชาล่ะ พอรถผ่านไปในเมืองปักกิ่ง เห็นอะไรแปลกๆ ก็ถ่ายไปเรื่อย ทั้งๆที่แสงเหลือให้เราถ่ายน้อยเต็มที่ ภาพบนคล้ายๆกับเจดีย์เสียดายที่เราไม่ได้ถามไก๊ด์ไว้ เพราะรถผ่านไปเร็วมาก ไก๊ด์เรียกว่า สะพานหลบฝน และแล้วเราก็มาถึงร้านชิมชา ซึ่งสัญลักษณ์หน้าร้าน คือสะพานลอยข้ามถนนแบบนี้ ลีน่าบอกเราว่า นี่คือสะพานหลบฝน.... ผมว่าเขาสร้างสวยดีเลยถ่ายไว้หลายภาพเหมือนกัน ก่อนที่เราจะเดินเข้าไปในร้าน คูใกล้ๆ ชงชา ร้านขายชาที่ปักกิ่ง ทำยังกะสถาบันวิจัยอะไรซักอย่าง มีห้องบรรยายหลายห้อง คงแบ่งเป็นแต่ละภาษากระมัง อย่างกรุ๊ปเราก็เข้าห้องบรรยายที่ตรงหน้าห้องจะมีสาวๆ มาบรรยายสรรพคุณของชาชนิดต่างๆใรฟัง พร้อมกับชงชาให้เราชิมด้วยเมื่อบรรยายสรรพคุณของชาชนิดนั้นๆเสร้จ ที่น่าสนใจคือชายี่ห้อหนึ่งต้นใหญ่มาก เหมือนกะต้นไม้ เขาบอกว่าทั่วทั้งจีนมี 20,000 กว่าต้นเอง ที่ว่าน่าสนใจคือชื่อชา เขาเรียกมันว่า "ชาผูเอ่อ" หรือทำนองนี่แหละ (ขออภัยถ้าจำชื่อผิด) แต่ลีน่าเรียกแบบขำๆว่า ชาผัวเอ๋อ.... เขาทำเป็นแผ่นๆ กลมๆ บอกว่าเก็บได้นานด้วย.... ถ่ายหน้าร้านชา หลังจากชิมชายี่ห้อ Dr. Tea แล้วก็มีขาทานชาในกรุ๊ปเราซื้อกลับบ้างเหมือนกัน....ออกจากร้านชิมชา เราก้ไปหามื้อค่ำทานกัน วันนี้ใกล้วันกลับทางทัวร์เขาเลยเอาใจพวกเราโดยพาไปทานอาหารไทยที่ภัตราคาร ซึ่งในตึกนั้นมีร้านอาหารหลายร้าน แต่ที่เราไปนี้เป้นส่วนของร้านอาหารไทย ซึ่งอยู่ชั้นล่าง อาหารไทยที่ปรุงโดยกุ๊กชาวจีนจึงทำให้รสชาดเพี้ยนไปบ้าง แต่ภายในร้านยังมีบรรยาหาศไทยพอสมควร เช่นภาพที่เอามาประดับ ส่วนกุ๊กจีนนั้นได้รับการถ่ายทอดวิชาจากกุ๊กชาวไทยที่เข้ามาทำงานที่นั่นชั่วคราว ตามกำหนดของวีซ่าที่ได้รับน่ะ..... ผู้คนที่เข้ามาทานอาหารก็มีปบ้าง ไม่ถึงกับแน่นร้าน เหมือนร้านอาหารจีนทั่วไป เราสอบถามลีน่าก็ได้ความว่า ที่ปักกิ่งมีร้านอาหารไทยอยู่มากเหมือนกัน ถนนคนเดินหวังฟู่จิง ถนนหวังฟูจิ่งนั้นตั้งอยู่ทางทิศตะวันออกของพระราชวังต้องห้าม ตั้งแต่ช่วงกลางราชวงศ์หมิง ถนนสายนี้ก็ได้เริ่มมีการค้าขายขึ้นแล้ว ต่อมาสมัยราชวงศ์ชิงครอบครัวของชนชั้นสูง 8 ครอบครัวได้มาสร้างบ้านเรือนขึ้นบนถนนสายนี้ รวมทั้งวังของเหล่าเชื้อพระวงศ์ต่างๆ และต่อมาเมื่อมีการขุดพบบ่อน้ำที่มีรสชาติหวานชื่น จึงได้ตั้งชื่อละแวกนี้ว่า “หวังฟู่จิ่ง” ซึ่งแปลว่า “บ่อน้ำของบ้านชนชั้นสูง” และแถวหวังฟูจิ่งนี้ คุณกุหลาบ สายประดิษฐ์ นักหนังสือพิมพ์และนักเขียนชาวไทยที่องค์การยูเนสโกยกย่องให้เป็นบุคคลสำคัญของโลก ช่วงที่ท่านพำนักอยู่ในเมืองจีน ก็เคยพักอยู่ในโรงแรมที่ชื่อว่า “เหอผิงปิน” ซึ่งตั้งอยู่ในหูถ่งที่ชื่อว่า “จินอี๋” (จากในเว็บไซค์ของซีอาร์ไอ) นี่เอง ซึ่งคุณสุธาทิพย์ โมราลาย นักเขียนชาวไทยที่ซึ่งเคยเป็นผู้เชี่ยวชาญของภาคภาษาไทย ได้เคยสัมภาษณ์คุณโจว เซิง อดีตหัวหน้าภาคภาษาไทยของวิทยุปักกิ่ง ซึ่งก็คือ ซีอาร์ไอ ในปัจจุบันนี้ไว้ ซึ่งเป็นข้อมูลสำคัญยิ่งที่ทำให้เราได้ทราบถึงความเคลื่อนไหว และการใช้ชีวิตของท่านขณะที่พำนักอยู่ในเมืองจีน.... หวังฟู่จิง ที่เราไปสัมผัสในคืนนี้ เป็นย่านถนนคนเดินที่คึกคักมาก แม้อากาศจะค่นข้างหนาว แต่ผู้คนก็เดินกันขวักไขว่ สีแสงแห่งราตรีที่นี่ไม่เบา แม้จะไม่คึกคักเท่าย่านชินจูกุในโตเกียว แต่ที่นี่ก็ถือได้ว่าเป็นแหล่ช๊อบสินค้าแบรนด์เนมของผู้คนทั้งหลายเหมือนกัน อากาศเย็นๆอย่างนี้ทำให้เราถวิลหาห้องสุขาเป็นอย่างยิ่ง พอมาถึงหัวถนนคุณลีน่าก็บอกว่าในห้าง The Mall at Oriental Plaza จะมีห้องน้ำอยู่ที่ชั้น 2 เนื่องจากห้างค่อนข้างใหญ่ ทำให้เรากว่าจะเข้าไปถึงที่ได้ก็ใช้เวลาพอสมควร... ย่านนี้นักธุระกิจชาวฮ่องกงมาเนรมิตให้กลายเป็นแดนช๊อบปิ้งของนักช๊อบทั้งหลายครับ เสร็จธุระส่วนตัว เราก็รีบออกจากห้างเพื่อไปเดินถ่ายภาพที่ถนนกัน นักท่องเที่ยวถ้ามาที่นี่ เขามักจะหาโอกาสไปเดินดูหนังสือที่ร้าน wangfujing Book Store กันเพราะมีทั้งหนังสือจีน อังกฤษให้เลือกมากมาย คนที่ไปด้วยเธออยากจะหาซื้อของที่ระลึก เพราะเห็นราคาแล้วก็พอมีความสามารถซื้อกลับมาฝากเพื่อนๆเราได้ เธอจึงแยกออกไปต่างหาก ส่วนผมเองก็เดินท่อมๆ ไปหาจุดต่างๆเพื่อถ่ายภาพ.... > ถือกล้องเดินไปซักพักก็มีสาวๆชาวจีนมาสะกิดแล้วส่งภาษาที่ผมฟังไม่ออก แต่มีบางคำเช่น "มาสสาจ" "คาราโอเกะ" ผมเองก็ได้บอกว่า No, thank you. แต่เธอก้ไม่วายจะตื้ออยู่นั่นแหละ ผ่านจากหนึ่ง ก็เจออีกหนึ่ง อาจจะเป็นเพราะเจ้านิคอนที่เราสะพายอยู่ดึงพวกเธอมาหาเราแน่ๆ เห็นเขาดูกัน เลยถ่ายมาฝากครับ (เอียงคออ่านละกันครับ) ข้างถนนอีกด้านหนึ่ง ขายของกิน กลับออกมาที่หัวถนน และเดินไปอีกถนนหนึ่งซึ่งเห็นแผงของกินตั้งเรียงรายเต็มไปหมด ผู้คนเดินกันมากมาย มิน่าล่ะ ลีน่าและคุณนพบอกเราว่าพวกเขาจะแยกไปหาอะไรทานกัน คงเป็นตรงนี้นี่เอง... พอเดินข้ามถนนไปก้เจอน้องๆ ที่ไปกรุ๊ปเราถือกล่องของกินเหล่านั้นเดินออกมาแล้ว อาหารที่ขายมีหลายชนิด เช่นพวกปิ้ง ย่าง หมี่ผัด ก๋วยเตี๋ยว หนมใส่ใส้ และพวกแปลกๆอีกมามาย แต่ไม่ได้ลองหรอเอาแค่ได้ถ่ายภาพก็เวลาไม่พอแล้ว ดูคน คล้ายๆผัดไทย คนมากมาย ถ่ายเข้าไปจากกลางสี่แยก อีกด้านหนึ่ง คือย่านโรงแรมใหญ่ๆ เดินมาทางย่านโรงแรมใหญ่ๆบ้าง เป็นโรงแรมที่มีชื่อที่เราคุ้นๆกันทั้งนั้น แถวๆนั้นจะเจอคนที่หอบลูกมาขอทาน และเร่เข้ามาหาเรา ผมหยิบให้ 2 หยวนแล้วรีบเดินจากไปเพราะกลัวว่าจะมีรายใหม่เข้ามาอีก นี่คงเป็นธรรมชาติของเมืองใหญ่ๆทั่วไปกระมังครับ ปัจจุบันหวังฟู่จิงเป็นย่านการค้า 1 ใน 4 หลักของปักกิ่งก้ว่าได้ โดยอีก 3 แห่งคือ ต้าจ้าลั่น ซีตัน หลิวลี่ฉาง (ข้อมูลจากเวบ) โรงแรมดังสไตล์ยุโรบก็มี คืนนี้เรากลับโรงแรม Holiday Inn Express ดึกหน่อย แต่พรุ่งนี้ซึ่งเป็นวันสุดท้าย เราไม่มีโปรแกรมอะไรมากนัก เพียงแต่ไปดูผีเซี๊ยะ ตลาดรัสเซีย และกลับไทย..... ขอยกยอดไปต่อตอนต่อไปละกันครับ. อ่านตอนที่ 6 ll อ่านตอนที่ 8 (ตอนจบ) ______________

Create Date : 10 เมษายน 2552		8 comments
Last Update : 24 กรกฎาคม 2556 22:19:22 น.
Counter : 6539 Pageviews.
Share Tweet