คนรักของพี่ชาย ตอน 3

ตอนที่ 3

“นุ่นว่าจอนแปลก ๆ ไปนะ” นุ่นกระซิบบอกกับคนอื่นในวันหนึ่งขณะที่นั่งล้อมวงกันทานอาหารจานโปรด (ประเภทส้มตำ) อยู่ที่โต๊ะม้าหินหน้าคอนโดหลังจากที่จอนปฏิเสธที่จะร่วมวงด้วยแล้วเดินเลี่ยงกลับไปที่ห้อง
“เจ๊ก็คิดอย่างนุ่นเหมือนกัน” เจ๊ทับทิมรีบเสริม “แต่เจ๊ไม่รู้ว่ามันเรื่องอะไร”
“นั่นสิ จอนเขาเอาแต่เก็บตัวเงียบ ไม่ค่อยมาสุงสิงกับพวกเราเหมือนเมื่อก่อนเลย” ฟ้าบอก
“มันเหมือนกับตอน...” นุ่นพูดค้างไว้
“เหมือนตอนไหนเหรอพี่นุ่น” จุ้นรีบถาม
“ก็ตอนที่จอนบอกเลิกกับทีเมื่อคราวนั้นไง”


**************************************


จอนทรุดตัวลงนั่งที่โซฟาตัวน้อยอย่างอ่อนเพลีย ช่วง 2 – 3 วันที่ผ่านมานี้งานเขามากจนแทบไม่มีเวลาพักผ่อน เขาชะโงกไปมองโทรศัพท์แล้วก็ต้องถอนใจเมื่อเห็นว่าไม่มีใครฝากข้อความทิ้งเอาไว้ นี่ทีคงจะโกรธเขามากสินะ ไม่ยอมโทรหาเขาไม่ว่าจะทางโทรศัพท์มือถือหรือว่าเครื่องในห้อง โกรธเขา...หรือว่า...เขาจะไม่เคยมีความหมายสำหรับทีเลยจริง ๆ


**************************************


ทีนั่งจ้องโทรศัพท์แล้วรู้สึกหงุดหงิดหัวใจ 10 วันแล้วที่เห็นอะไรแล้วรู้สึกขวางหูขวางตาไปหมด 10 วันแล้วที่ได้แต่นั่งมองโทรศัพท์อย่างนี้แล้วตั้งใจไว้ว่าไม่ว่ายังไงก็จะไม่เป็นคนโทรก่อนแน่ แต่นี่ก็ 10 วันแล้วที่ไม่มีโทรศัพท์มาจากจอน!!
ทีเดินไปหยิบเสื้อแจ๊กเก๊ตมาจากตู้ คืนนี้เขาเสร็จงานเร็ว แล้วมันเรื่องอะไรล่ะที่เขาจะต้องมานั่งรอโทรศัพท์จากคนไม่มีเหตุผลด้วย สู้ออกไปผ่อนคลายข้างนอกดีกว่า...แม้จะบอกตัวเองอย่างนั้นแต่ทันทีที่โทรศัพท์ข้างหัวเตียงดังขึ้นเขาก็ผวาเข้าไปรับทันที

“ฮัลโหล...” ทีกรอกเสียงอย่างร้อนรน หวังที่จะได้ยินเสียงของใครคนหนึ่งที่เขาคิดถึงซะเหลือเกิน
“ฮัลโหลที นี่พี่นะ” เสียงของพี่ชาญชัยผู้จัดการส่วนตัวแว่วมาจากปลายสาย
ทีลอบถอนใจอย่างผิดหวัง “ครับพี่ มีอะไรเหรอครับ”
“มีคนมาหาทีแน่ะ รออยู่ล็อบบี้ข้างล่าง เห็นเขาบอกว่าชื่อพิษณุ”


**************************************


“อะไรทำให้นักธุรกิจใหญ่อย่างคุณพิษณุแวะมาถึงนี่ได้ครับ” ทีทักด้วยน้ำเสียงล้อเลียนทันทีที่ทรุดตัวลงนั่ง
‘ณุ’ หัวเราะ “ไม่ต้องมาพูดดีเลยนะเจ้าที นายมานี่ตั้งหลายวันแล้วจะแวะไปหากันสักนิดก็ไม่ได้”
ทีโบกมือเมื่อได้ยินคำตัดพ้อจากเพื่อนเก่า “มีเวลาที่ไหนกันล่ะ ทำงานแทบจะไม่ได้พักเลย นี่ก็เพิ่งว่างวันนี้แหล่ะ แล้วเป็นไงบ้าง ไม่เจอกันตั้งนาน นายสบายดีนะ”
ณุพยักหน้า “ก็เรื่อย ๆ แหล่ะ ว่าแต่นายเถอะเป็นไงบ้าง ค่อยสบายใจขึ้นหรือยัง”

ทีเลิกคิ้ว เหมือนจะถามว่าแล้วนายเห็นชั้นเป็นยังไงบ้างล่ะ
“แล้วคุณป้ากับน้องเมย์เป็นยังไงบ้าง สบายดีเหรอ”
ทีพยักหน้า “คุณแม่ก็ทำใจได้มากแล้ว ส่วนน้องเมย์เองก็กลับไปเรียนต่อที่เมืองไทย”
“อืม...แล้วนายล่ะเป็นไง” ณุยังคงทวงถามคำตอบ
ทีถอนใจ “ก็...แย่อยู่พักหนึ่งแหล่ะ แต่ตอนนี้ก็ดีขึ้นแล้ว”
“ดีขึ้นยังไงวะ ทำไมสีหน้ายังดูเครียด ๆ อยู่เลย หรือว่ายังมีอะไรคิดมากอยู่ ปรึกษาชั้นได้นะ” ทียกมือขึ้นลูบหน้า “ว่าไงวะ เรื่องงานหรือว่าเรื่องหัวใจล่ะ”

ทีจ้องหน้าเพื่อนเขม็ง
“โธ่เอ๊ยที นายน่ะเป็นถึงพระเอกชื่อดังของประเทศเชียวนะ จะขยับตัวทีก็เป็นข่าวแล้ว” ณุชะโงกหน้าเข้ามากระซิบ “ชั้นไม่เชื่อหรอกไอ้เรื่องที่ว่านายความจำเสื่อม...ลืมไอ้ 11 เดือนนั้นไปน่ะ เราเป็นเพื่อนกันมาตั้งกี่ปีแล้ววะ แค่มองตากันก็รู้แล้ว”
ทีมองไปรอบตัว เขาเห็นพี่ชาญชัยนั่งมองมาจากอีกมุมหนึ่งของล็อบบี้ “เราไปหาที่คุยกันเงียบ ๆ ละกัน”

“สรุปคือนายกับแฟนนายทะเลาะกันใช่มั้ย” ณุถามหลังจากที่ได้ฟังเรื่องราวจากทีแล้ว
ทีถอนใจ “น่าจะเรียกว่าอย่างนั้นนะ เพราะชั้นเองก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรจู่ ๆ เขาถึงพูดอย่างนั้นขึ้นมา แล้วยังปิดเครื่องหนีอีก ไม่เข้าใจเลยจริง ๆ” ทีบ่น ยิ่งพูดถึงก็ยิ่งคิดถึงคนรักขึ้นมาจับใจ
“บางทีเขาอาจจะงอนหรือน้อยใจอะไรนายอยู่หรือเปล่าที” ณุออกความเห็น
ทีขมวดคิ้ว “น้อยใจเหรอ ไม่ล่ะมั้ง”
“มันก็ไม่แน่นา นายอย่าลืมนะว่านายกับเขาอยู่ไกลกันนะ บางทีอาจจะมีใครพูดอะไรถึงนายแล้วทำให้เขาคิดมากก็ได้”
ทีเริ่มคล้อยตาม จริงสิ...รายนั้น เวลามีเรื่องอะไรยิ่งชอบเก็บไว้คิดคนเดียวอยู่ด้วย
“แถมนายยังมาทำงอน ไม่ยอมโทรไปหาเขาอย่างนี้ด้วยแล้ว ถ้าเกิดเขาคิดว่าเป็นจริงตามที่เขาได้ยินมาจะทำไงล่ะว้าทีเนี้ย”
ทีเริ่มร้อนรน “ถ้างั้นทำไงดีล่ะ” จะทิ้งงานไปง้อตอนนี้ก็ไม่ได้ แต่ถ้ายังอยู่ที่เมืองไทยล่ะก็...ไม่แน่
ณุยิ้ม “อีก 2 – 3 วันชั้นจะไปทำธุระที่กรุงเทพฯ นายมีอะไรจะฝากไปทางโน้นหรือเปล่าล่ะ”


**************************************


“เธอมีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่าจอน” นุ่นถามเมื่อพบจอนในร้านของเจ๊ทับทิมในเช้าวันหนึ่ง
“เปล่านี่” จอนหลบตาเพื่อนสาวที่มองมาอย่างห่วงใย
“มันจะเปล่าได้ยังไง พักหลังนี่...เธอเอาแต่เก็บตัว ไม่ยอมสุงสิงกับใคร”
จอนฝืนยิ้ม “ช่วงนี้ชั้นงานยุ่งน่ะ กลับบ้านดึกทุกวัน พอมีเวลา...ก็เลยอยากจะพักผ่อนเท่านั้น”
“แค่นั้นเหรอจอน แน่ใจนะว่าเธอไม่ได้ทะเลาะกับคุณทีน่ะ” นุ่นตัดสินใจถามออกไปตรง ๆ เธอคบกับจอนมานาน มีเหรอจะไม่รู้ว่าตอนไหนจอนพูดจริง ตอนไหนโกหก
จอนชะงักก่อนจะหัวเราะกลบเกลื่อน “ทะเลาะอะไรกันล่ะนุ่น ไม่มีหรอก...”
“ไม่มีก็ดีแล้ว...แล้วนี่วันนี้เธอจะไปไหนน่ะ” นุ่นเปลี่ยนเรื่องเมื่อเห็นว่าจอนไม่ยอมรับง่าย ๆ
“จะไปหาลูกค้าน่ะ กว่าจะกลับก็คงจะบ่าย ๆ ...อ่ะเจ๊...” จอนยื่นเงินค่าขนมปังให้เจ๊ทับทิมที่นั่งทานโจ๊กอยู่ที่โต๊ะ “งั้นชั้นไปก่อนนะ แล้วเจอกัน”

“เห็นมะนุ่น เจ๊บอกแล้วว่าจอนน่ะไม่มีทางบอกหรอก” เจ๊ทับทิมพูดขึ้นมาทันทีที่จอนเดินออกไป
“สงสัยพี่จอนจะทะเลาะกับพี่ทีแน่ ๆ เลยพี่นุ่น” จุ้นตะโกนมาจากอีกด้านหนึ่งของร้าน
“เจ๊ก็ว่างั้นแหล่ะ” เจ๊ทับทิมเห็นด้วย “ไอ้ท่าทางแบบนี้ ทะเลาะกับแฟนชัวร์”
“ใช่ อาการเหมือนกับเวลาที่เจ๊โดนเด็กทิ้งไม่มีผิด” จุ้นบอก
“ใช่ นุ่น...นังจุ้น!!! ยุ่งไม่เข้าเรื่อง จัดร้านไปซะ!!!” ในขณะที่เจ๊ทับทิมหันไปเฉ่งกับจุ้น นุ่นได้แต่มองตามจอนที่ขับรถออกไปด้วยความเห็นห่วง


**************************************


ก๊อก ๆๆ “นุ่น” นุ่นวางของที่กำลังตรวจนับอยู่ในมือ แล้วเดินไปเปิดประตู
“หวัดดีจ๊ะ หิวหรือยัง” อิทธิ์ยกถุงกับข้าวขึ้นมาให้นุ่นดู “ผมซื้อกับข้าวมาเยอะแยะเลย”
“ดีจัง นุ่นกำลังหิวอยู่พอดีเลย” นุ่นปิดประตูตามหลังอิทธิ์
“งั้นเดี๋ยวผมเทกับข้าวใส่จานเลยแล้วกันนะ จะได้ทานร้อน ๆ ”
“ถ้าอย่างนั้นนุ่นไปล้างมือก่อนละกันนะอิทธิ์”
แล้วในระหว่างที่อิทธิ์กำลังเทกับข้าวอยู่นั้น เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น เขาวางถุงที่กำลังแกะใส่จานอย่างระวัง “ไม่เป็นไรหรอกนุ่น เดี๋ยวผมเปิดเอง” อิทธิ์บอกแฟนสาวที่กำลังเดินออกมาจากห้องน้ำพอดี นุ่นจึงเลี่ยงไปแกะถุงกับข้าวแทนอิทธิ์
“ครับ...” อิทธิ์เปิดประตู แล้วก็ต้องชะงักเมื่อเห็นชายหนุ่มหน้าตาคมสันยืนส่งยิ้มน้อย ๆ มาให้
“ขอโทษครับ นี่ห้องคุณนุ่นใช่มั้ยครับ”

“เอ่อ...ครับ” อิทธิ์ตอบรับอย่างงง ๆ นี่นุ่นไปรู้จักผู้ชายท่าทางภูมิฐานอย่างนี้ตอนไหนกัน
“ถ้าอย่างนั้นผมขอพบคุณนุ่นหน่อยได้มั้ยครับ”
“สักครู่นะครับ” อิทธิ์เดินเลี่ยงเข้าไปหานุ่นในห้อง
“ใครมาเหรออิทธิ์” นุ่นเงยหน้าถาม “แล้วนั่นเป็นอะไร ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะ” สงสัย เพราะแฟนหนุ่มทำหน้าเหมือนโกรธอะไรเธออย่างนั้นแหล่ะ
“มีผู้ชายมาหานุ่นน่ะ นี่นุ่นไปรู้จักมักจี่เขาตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วทำไมถึงบอกที่อยู่ให้เขารู้ด้วย” อิทธิ์ถามเสียงขุ่น ถึงขนาดบอกที่อยู่กันอย่างนี้ แสดงว่าต้องเป็นคนสำคัญแน่ ๆ ล่ะ!!!
นุ่นงง “ผู้ชายที่ไหนกันอิทธิ์”
“ไม่รู้สิ ผมไม่รู้จัก เขามาถามหานุ่นน่ะ” อิทธิ์สะบัดเสียง
“อาจจะเป็นลูกค้าก็ได้” นุ่นบอกพร้อมกับลุกขึ้น
“ฮึ...ลูกค้า” อิทธิ์ทำเสียงขึ้นจมูก

นุ่นเดินไปที่ประตู เห็นแขกทำหน้าตาขบขันพร้อมกับหัวเราะเบา ๆ นั่นแสดงว่าเขาได้ยินทุกคำพูดที่อิทธิ์พูด (อย่างไม่ถนอมเสียง) กับเธอ
“คุณมาหาชั้นหรือคะ”
“คุณนุ่นใช่ไหมครับ”
“ค่ะ”
“สวัสดีครับคุณนุ่น ผมชื่อพิษณุครับ” เขามองข้ามไหล่นุ่นไปยังชายหนุ่มอีกคนที่ยืนมองเขาตาขวาง พร้อมกับพูดเสียงดัง “ผมชื่อพิษณุ เป็นเพื่อนของทีครับ”

“นุ่นต้องขอโทษแทนอิทธิ์ด้วยนะคะคุณพิษณุที่เขาเสียมารยาท” นุ่นขอโทษชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงกันข้าม
“ไม่เป็นไรหรอกครับ” ณุพูดยิ้ม ๆ เขาเหลือบมองชายหนุ่มที่ยกน้ำมาเสริฟแล้วแหย่ “ผมว่าอย่างนี้ก็ดีเหมือนกันนะครับ เพราะมันทำให้คุณนุ่นทราบว่าคุณอิทธิ์รักคุณนุ่นมาก”
นุ่นกับอิทธิ์หน้าแดง ณุหยิบถุงใบใหญ่ที่เขาวางไว้ข้างตัวขึ้นมา 2 ถุง “ของนี่นายทีเขาฝากมาให้ครับ เห็นเขาบอกว่าเขียนเอาไว้แล้วว่าอันไหนเป็นของใคร” อิ
ทธิ์รับถุงมาเปิดดู ก็เห็นว่าข้างในมีถุงใบเล็กที่กำกับชื่อของแต่ละคนเอาไว้ “ขอบคุณมากครับคุณพิษณุ แล้วก็ฝากขอบคุณคุณทีด้วยนะครับ”
“ไม่เป็นไรครับ แล้วเรียกผมว่า ‘ณุ’ เฉย ๆ ก็ได้คุณอิทธิ์ เพราะถึงยังไงเพื่อนทีก็เหมือนเพื่อนผม”

“คุณณุกับทีรู้จักกันมานานแล้วหรือคะ”
“ครับ เราเรียนด้วยกันมาตั้งแต่ประถม แล้วก็เรียนที่เดียวกันมาตลอด จะมาแยกกันก็ตอนเรียนจบมหาวิทยาลัยน่ะครับ เพราะว่าบริษัทที่ผมทำงานอยู่ส่งผมไปอยู่ที่สำนักงานใหญ่ที่ต่างประเทศ”
“ดีจังเลยนะครับ ขนาดอยู่กันไกลอย่างนี้ก็ยังไม่ลืมกัน ผิดกับผมที่พอเรียนจบกันไปก็ลืม ๆ กันไป”
ณุยิ้ม เขามองไปรอบตัวแล้วหันมาถามนุ่น “แล้วนี่น้องเมย์ไม่อยู่หรือครับ”
“น้องเมย์ไปดูมหาวิทยาลัยน่ะค่ะ พอดีว่าน้องเมย์เขายังตัดสินใจไม่ได้ว่าจะเลือกเรียนที่ไหน ก็เลยลองไปดูสถานที่จริง”
“ตอนนี้ก็มีปัญหาน่ะครับ เพราะว่าคุณแม่ของคุณทีอยากให้เมย์เข้ามหาวิทยาลัยที่มีหอพักพร้อม แต่น้องเมย์ไม่อยากอยู่หอพักของมหาวิทยาลัยเพราะเห็นว่าข้อบังคับมันเยอะ”
ณุขมวดคิ้ว “แต่มันก็น่าจะปลอดภัยกว่าไม่ใช่เหรอครับ”
“ครับ พวกเราก็บอกกันอย่างนั้น แต่น้องเมย์ก็ดื้อ ไม่ยอมฟังใครเลย” ณุส่ายหัวพร้อมกับพึมพำว่า นิสัยไม่เปลี่ยนเลย


**************************************


ปี๊น ๆ เสียงบีบแตรดังขึ้นด้านหลังเบา ๆ เมย์หันไปมองแล้วก็ยิ้มเมื่อเห็นรถคุ้นตาที่ชะลอมาหยุดข้าง ๆ เมย์มองลอดเข้าไปในรถ “พี่จอน ทำไมวันนี้กลับเร็วจังคะ”
“พอดีงานพี่เสร็จเร็วน่ะครับ” จอนเอื้อมมาเปิดประตูรถให้ “เชิญครับน้องเมย์”
“ขอบคุณค่ะ”

“เป็นไงครับ ตัดสินใจเลือกมหาวิทยาลัยได้หรือยัง”
“ก็...เล็ง ๆ ไว้บ้างแล้วล่ะค่ะ แต่ยังลังเลอยู่”
“ไม่เป็นไรครับ ยังไม่เวลาอยู่ ค่อย ๆ เลือกไป อย่าเพิ่งใจร้อน”
เมย์รับคำเบา ๆ แล้วภายในรถก็เงียบกริบ เธอแอบเหลือบมองชายหนุ่มหน้าหวานที่กำลังขับรถอย่างพิจารณา

ผู้ชายคนนี้มีอะไรที่สะดุดตาพี่ชายเธอกันนะ เมย์สงสัย เพราะเธอจำได้ว่าพี่ชายมักที่จะควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า และเปลี่ยนแฟนบ่อยเป็นว่าเล่นตั้งแต่สมัยเรียนแล้ว
ตอนที่เธอรู้ว่าพี่ชายชอบพออยู่กับผู้ชายคนนี้เธอยังไม่อยากเชื่อ แล้วพอได้เห็นเทปการให้สัมภาษณ์ของรายการคุยกับดาวแล้ว เธอยังต้องนั่งทำใจอยู่นานกว่าจะยอมรับได้

เพราะหน้าตาดีงั้นเหรอ เมย์หรี่ตามองดวงหน้าขาว หรือเพราะว่าเป็นคนใจดี เธอส่ายหน้า นั่นก็ไม่น่าจะใช่ ถ้าคบแค่ว่าเป็นคนใจดีล่ะก็ คงน่าเสียดายที่พี่ชายเลือกทางเดินนี้เพราะเหตุผลเพียงแค่นี้
“มีอะไรหรือครับน้องเมย์”

เมย์สะดุ้งโหยง เมื่อจู่ ๆ จอนก็ถามขึ้นมา “คะ...คะ อะไรเหรอคะพี่จอน” เธอถามเสียงสั่น
จอนมองมาทางเมย์แป๊บนึงก่อนที่จะหันไปมองถนนต่อ “ก็พี่เห็นน้องเมย์มองหน้าพี่แล้วก็ส่ายหน้า ก็เลยสงสัยว่ามีอะไรหรือเปล่า”
“อะ...อ๋อ...ไม่มีอะไรหรอกค่ะ พอดีเมย์คิดอะไรเพลิน ๆ น่ะค่ะ” เธอเบนหน้าหนีไปทางอื่น จอนหันมามองเธออีกครั้งหนึ่ง ก่อนจะนิ่งเงียบไป ไม่พูดอะไรอีก


**************************************


เสียงหัวเราะคุ้นหูที่ดังออกมาจากห้องทำให้เมย์ชะงัก ทำเอาคนที่เดินมาคู่กันหันมามองอย่างแปลกใจ “มีอะไรหรือครับน้องเมย์”
เมย์ไม่ตอบ เธอรีบเดินเข้าไปในห้องนุ่น แล้วก็ยิ้มอย่างยินดีเมื่อเห็นคนที่นั่งอยู่ “พี่ณุ!!!”

Create Date : 14 มิถุนายน 2549		0 comments
Last Update : 22 มิถุนายน 2549 13:15:49 น.
Counter : 553 Pageviews.
Share Tweet