BlogGang.com : : รถขนของ : เหตุผลของ

เหตุผลของ

วันนี้ผมขอบอกความรู้สึก ว่าทำไมผมถึงสนใจธรรมะและวิธีแก้กรรม
เหมือนกับทุกคนที่มีทุกข์และหาทางออกต่างกันตามแต่ละท่านสนใจ
ส่วนผม...ผมทุกข์ เครียด สับสนในชีวิต ปัญหาทุกอย่างมักจะมาพร้อมกัน
จนผมเริ่มสงสัยว่า ทำไม ทำไม ความทุกข์ และปัญหา ช่างไม่ปราณีกันบ้าง ทำไมถึงเลือกมาพร้อมๆกัน จนผมนั้นแทบจะตั้งสติไม่อยู่

เมื่อผมเกิดความสงสัย ผมจึงค่อยๆคิดและรวบรวมสติจากความทุกข์ ผมคิดว่า หากต้องมานั่งทรมานใจ ไร้สติแบบนี้ ปัญหา และเรื่องราวมากมายที่กำลังเข้ามาเล่นงานนั้น..จะเอาชีวิตผมไปอย่างแน่นอน
พ่อ แม่ พี่น้อง ลูก หลาน ของผม คงจะเสียใจอย่างมากหาก ผมยอมแพ้และลาโลกอันสับสนวุ่นวาย แล้วทิ้งพวกเขาไว้ข้างหลัง ผมคงจะเห็นแก่ตัวเกินไป ถ้าผมคิดโง่เช่นนั้น ผมถึงค่อยๆมีสติกลับมาได้ เพราะอย่างน้อยที่สุดในตอนนั้นที่ผมคิดถึงเป็นสิ่งแรกที่ทำให้สติผมกลับคืนมา

คือแม่ของผม ท่านมองหน้าผมและพูดกับผม ประโยคแรกที่ผม กลั้นน้ำตาไว้ไม่ได้ คือ "กินข้าวนะลูก" เป็นคำง่ายๆแต่เต็มไปด้วยความห่วงใยที่สุดในชีวิตของผมที่เคยได้ยิน " ครับแม่ ผมจะกินข้าว"ตอนนั้นผมไม่รู้หรอกว่า ว่ารสชาติของข้าวและกับข้าวที่แม่ผมทำในเวลานั้นอร่อยหรือไม่ แต่ ผมพยายามที่จะกินเข้าไปเพื่อแม่ น้ำตาแม่ไหลออกมาพร้อมกับบอกผมอีกว่า "ขอบใจนะลูก ขอบใจ"ผมไม่รู้หรอกว่า แม่พูดขอบใจผมทำไมแต่ผมได้แต่กอดแม่และน้ำตาของผมก็ไหลไม่ยอมหยุด ผมพูดได้แต่ "แม่ครับผมขอโทษ ผมขอโทษ ขอโทษที่ทำให้แม่เป็นทุกข์ ขอโทษที่ผมทำให้แม่ร้องไห้ ขอโทษที่ผมไม่เคยเชื่อแม่ ขอโทษที่ผมดื้อ ขอโทษทีีทำให้แม่เหนื่อย ขอโทษขอโทษครับ แม่ผมขอโทษ" แม้กระทั้งตอนนี้ ผมบอกได้เลยครับ ว่าผมร้องไห้ และคนที่ทำให้ผมร้องไห้เพียงไม่กี่คนในโลกใบนี้ก็คือพ่อแม่ และลูก ของผม

เมื่อผมรู้สึกตัวแล้ว สิ่งที่ผมเลือกที่จะนำมารักษาบาดแผล และโรคของผมก็คือ ธรรมะ แรกเริ่มเลยดูจะยากเป็นพิเศษ แต่ด้วยความที่แม่ของผมท่านมีหนังสือธรรมะมากพอสมควรและผมเองก็เคยเข้าไปอ่านในห้องพระ ก็เลยง่ายขึ้น และ ผมจะฟังบทสวดมนต์ที่เป็นเพลง ฟังแล้วจิตใจก็เย็นลง เมื่อผมเจอเรื่องที่เครียดปัญหาเรื่องงานที่ต้องแก้ไข ผมจะนำขึ้นมาเปิดฟังทุกครั้ง ตอนนี้ผมเป็นคนติดเพลงสวดมนต์ ต้องเปิดก่อนนอน เปิดในรถ ตอนนี้ ลูกของผมก็ค่อยสวดมนต์ตามเพลงไปแล้ว มันทำให้ผมดีใจมากอย่างประหลาด
และเมื่อจิตใจของผมดีขึ้น ดีขึ้น ผมก็สนใจอย่างจะรู้ว่า ทำไมนะ ผมถึงต้องเจอเรื่องไม่ดีต่างๆ ที่มักจะมาลุ่มล้อม ทำร้ายผม และมีทางไหนที่จะแก้ไขและทำให้มันเบาบางลงไปได้

ครับ คำตอบของผม คือ การให้อภัย การอโหสิกรรม นี้หลักใหญ่ที่ มีท่านผู้รู้แนะนำผม อภัยทานคือทานสูงสุด
ผมกำลังผ่านจุด จุดนี้ ไปได้ทีละน้อย ทีละน้อย จนปัจจุบัน ผมไม่กล้าพูดเต็มปากหรอกครับว่า ผมสามารถอภัย ให้กับ ใครต่อใครได้หมดอย่างที่ผมกำลังคิด แต่ผมก็ดีขึ้น ดีขึ้น เท่านั้นผมก็ดีใจมากพอแล้ว คิดอยู่เสมอว่า เพราะเราเคยไปทำเขาไว้ ชาตินี้เขาจึงกลับมาทำเรา หากเรายังคงจองเวรต่อเขาอีก เวรกรรมก็ยังคงมีต่อไป ไม่จบ ไม่สิ้น ผมบอกตรงๆนะครับ เหนื่อยเหลือเกิน เบื่อเหลือเกิน

หากเรายังคงผูกเวรจองกรรมกันต่อไป เราจะหาความสุขจากที่ไหนได้เล่า ทุกวันนี้ เราก็ทุกข์กันพอแล้ว ทำไมเรายังต้องหาเรื่องเอาความทุกข์ ความร้อนมาสุ่มอยู่ในใจของเราต่อไป ณ เวลานี้ ปัญหาของผมก็ผ่านไปแล้ว ผมเบาขึ้นมากแทบจะบอกทุกท่านได้เลยว่า ผมมีความสุขจริงๆ ไม่คาดหวังกับสิ่งต่างๆแต่ทำให้ดีที่สุด พอดีในสิ่งที่มี รักษาสิ่งที่มีไว้ตามสมควร ไม่เบียดเบียนใคร ไม่อยากได้ อยากมี หรือเฟ้อฝันในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ ไม่อิจฉาไม่ริษยาใคร เพราะผมรู้จักคำว่าพอ และสิ่งใดๆก็ไม่ทำให้ผมมีความสุขได้อีกแล้วนอกจาก ครอบครัวของผม
ไม่มีใครในโลกนี้ไม่เคยทุกข์ และไม่มีใครสุขหากไม่เคยพบเจอกับความทุกข์มาก่อน เพราะเราจะไม่รู้เลยว่า ความสุขคืออะไรถ้าคนคนนั้นยังไม่เคยทุกข์มาก่อน

ความสุขของผมคือการ ศึกษาธรรมะ และนำธรรมะในมาใช้นำพาชีวิตของผม
และหากกรรมใดที่ผมเคยทำไว้กับใครๆผมขอให้ท่านเหล่านั้นโปรดจงอโหสิกรรมให้กับผมและหากใครๆเคยทำให้ผมเสียใจและทุกข์ใจ ผมก็ขออโหสิกรรมให้ ขอให้กรรมของพวกเราหมดลงในชาตินี้ เวลานี้ หากเราต้องพบหรือมีเหตุให้ต้องเจอกันอีกไม่ว่าชาตินี้หรือชาติไหน ก็ขอให้พวกเราพบเจอกันโดยไม่มีความแค้น หรือขุ่นข้องหมองใจกัน ขอให้เจอกันด้วยไมตรีและเป็นมิตรต่อกัน
สาธุ

Create Date : 13 กรกฎาคม 2552

Last Update : 13 กรกฎาคม 2552 1:30:32 น.

1 comments

Counter : 548 Pageviews.

สาธุ สาธุ สาธุ ขอให้เจริญในธรรมยิ่งๆขึ้นไปค่ะ

โดย: Budratsa

วันที่: 13 กรกฎาคม 2552 เวลา:13:06:12 น.