30 สิงหาคม 2559 เป็น ครั้งแรก ที่ผมได้มีโอกาสได้เริ่มต้นเป็นสมาชิก Bloggang อย่างสมบูรณ์ ก่อนอื่นขอแนะนำตัวคร่าว ๆ ก่อนแล้วกันเน๊อะ . . . ผมชื่อ นิว อำพล ตรันเจริญ ตอนนี้เป็นวิศวกรน้อย อยู่โรงงานแห่งนึงแถวๆ พุทธมลฑล สาย 4
ผมมีความฝันหลายอย่าง และก็พยายามทำมันให้ได้ทุกอย่าง สิ่งที่ผมทำมันไม่ได้สำเร็จไปซะทุกอย่าง พลาดบ้าง พลั้งบ้าง ท้อบ้าง เหนื่อยบ้าง แต่ทุกๆ ครั้งที่เราลงมือ มันมีประสบการณ์ที่ตีมูลค่าไม่ได้แถมมาให้ผมตลอด ผมว่ามันโอเคเลยนะ มันสอนผมหลายๆอย่าง ผมโตขึ้น ผมอึดขึ้น ^^
ล่าสุดนี่เลย โปรเจค Chicken Story แบ่งปันอาชีพ มันคือโปรเจคสอนชาวบ้านเค้าทอดไก่ มันสนุก มันรู้สึกดีที่ได้ทำให้คนที่เค้าขยันทำมาหากินมีอาชีพ มันสร้างรายได้เสริมให้ผมแต่มันยังไม่พอ จนสามารถเป็นรายได้หลักได้
พล่ามซะยาวเฟื้อย ก็คงจะพอรู้จักกันในเบื่องต้น วันนี้ไม่ได้จะมาขายคอร์สไก่ทอด แต่ผมตั้งใจที่จะบันทึกความทรงจำในช่วงอายุปีที่ 26 เผื่อลูกหลานกลับมาอ่านจะได้รู้ว่าผมทำอะไรไปบ้าง
ปีนี้เป้าหมายผมคือ อยากพัฒนาตัวเองเกี่ยวกับภาษาอังกฤษ เอาให้สื่อสารคล่องแคล่ว ด่ากับฝรั่งได้ ผมใช้วันเกิดผมเป็นฤกษ์ดีในการเริ่มมัน และผมก็เริ่มมันแล้ว ว ว
ทำไมผมถึงอยากปฏิวัติตัวเองเกี่ยวกับภาษาอังกฤษหน่ะหรอ ?
- คือต้องตอบตามตรงว่าภาษาผมง่อยมากมาย
ที่จริงผมต้องใช้มันบ่อยมากๆ ผมทำงานที่ต้องติดต่อกันลูกค้าต่างประเทศหรือแม้แต่ลูกค้าในประเทศเค้าก็ใช้ภาษาอังกฤษกันหมดแล้ว ไม่ว่าจะเป็นการพูด การเขียน E-mail บลาๆ ซึ่งทุกอย่างอยู่ภายใต้ภาษาอังกฤษ ที่ ผ่านๆ มาผมก็เนียน ๆ ๆ ยิ้มบ้าง ok บ้าง งูๆ ปลาๆ สาระพัดสัตว์บก สรุปๆ รวมๆ มั่ว!!!
แปลกนะ ! เรียนภาษาอังกฤษมาหลาย 10 ปี แต่ยังง่อยเหมือนเดิม
หลายๆ คนบอกไม่แปลกไม่ใช่ภาษาพ่อภาษาแม่เรา ก่อนหน้านี้ผมคิดแบบนั้น แต่เมื่อก้าวเข้าสู่วัยทำงาน ทุกๆวงการ เค้ากันใช้หว่ะ มันสะท้อนศักยภาพ ส่งผลต่อ ภาพลักษณ์ ตำแหน่งงาน ความก้าวหน้า มากมายอีกแหละ
เกรดภาษาอังกฤษ 5 ตัว สวยหรูจาก ป.ตรี ไม่ได้มีอะไรตกค้างภายในรอยหยักแต่อย่างใด รวมถึง ป.โท บริหาร อีกหนึ่งใบ ดังนั้นตรงนี้ทำให้ผมสรุปเองคร่าวๆ ว่า วุฒิการศึกษาไม่ได้การันตีความสามารถทางด้านภาษา
เหย แกร !!! แล้วแกรจะเอาไงต่อกับภาษาอังกฤษ
ตอบทันที !!! สู้ไง เรียนไง ฝึกไง กล่าวย้อนหลังนิดนึง . . . ผมเคยฮึดแบบนี้หลายครั้งแล้ว แต่ ล้มเหลว เหลวเป๋วไม่เป็นท่า คหสต. ย้ำ ! คหสต. สภาพแวดล้อมมีผลเป็นอย่างมากในการพัฒนาภาษาของผม กลัวนั่น กลัวนี้ กลัวผิดอย่างนั้น กลัวผิดอย่างนี้ ผิดทีไรจะมีคนไทยที่ไม่ได้เก่งขั้นเทพ แค่พอไปวัดไปวา ชอบทำท่ามองบน ก็ขำดี แต่มันทำให้การอยากฝึกภาษาอังกฤษของเด็กคนนึงหายไปได้ในพริบตา
ครั้งนึง...ผมเคยไปเที่ยวประเทศลาวอาทิตย์นึง ใน 7 วันนั้น ผมได้เพื่อนหลากหลายสายพันธุ์ เกาหลี อิตาลี อเมริกา อังกฤษ เจอกันวันปีใหม่ บนรถประจำทาง นอนโรงแรมเดียวกัน ผมสื่อสารกับคนพวกนั้นรู้เรื่องหมดแถมยัง โคตร ร ร Happy ทั้งๆ ที่ถูกบ้างผิดบ้าง แต่แปลก ที่ไทยไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้
ผมว่า...ผมทราบปัญหาของผมแล้วล่ะ ซึ่งนอกจากความขี้เกียจแล้ว เหนือสิ่งอื่นใดคือสภาพแวดล้อมที่ส่งผลต่อการพัฒนาภาษาอังกฤษของผม ดังนั้น ผมจะเปลี่ยนสภาพแวดล้อม
Topic หน้าผมจะมาเล่าวิธีของผมให้ฟังว่าผมเปลี่ยนมันยังไง
ขอให้มีความสุขมากๆ สุขภาพแข็งแรง
และร่ำรวยเงินทองตลอดไปนะคะ
ขอบคุณสำหรับข้อมูลดีดีด้วยคะ