เราเรียกว่าป๋า..นามข้าคือ..ด้วง..
เวลาย่ำค่ำ ของวันที่ 16 พฤษภาคม 2548...
ภายในบริเวณวัดปรักปรือ ต.ม่วงเตี้ย อ.แม่ลาน จ.ปัตตานี
เป็นที่ตั้งของหน่วยทหาร กองร้อยทหารม้าเฉพาะกิจที่ 4 กองพันทหารม้าเฉพาะ
กิจที่ 523 กองกำลังศรีสุนทร..
ฉัน ซึ่งเป็นที่รู้จักกันในนาม มหา ตำแหน่ง พลฯลาดตระเวร
กำลังเตรียมตัวออกปฏิบัติภารกิจอันแสนจะตื่นเต้น..
คืนนี้ ภารกิจที่ได้รับมอบหมายคือ “ การซุ่มโจมตี”
จากข่าวกรองที่ใครซักคนบอกมา กะว่าคืนนี้ ต้องมีการโรยตะปูเรือใบ และเผา
สถานที่ราชการอีกแน่นอน..
หลังจากเมื่อคืนที่ผ่านมา โรงเรียนในพื้นที่รับผิดชอบ ถูกเผาไป 2 แห่ง..
อาคารอเนกประสงค์อีก 1 หลัง..
วันนี้เด็กๆไม่ต้องไปโรงเรียน ..
เพราะไม่มีโรงเรียนให้ไปอีกแล้ว...
****************** หลังเคารพธง
ทุกคนในหมวดลาดตระเวน ต่างดูเคร่งเครียด..
ทุกคนต่างเริ่มแต่งหน้า ทาฝุ่นพราง ..
ส่วนตาไม่ต้อง ดำอยู่แล้ว ..
เพราะเมื่อคืนนี้..
หน่วยเรารู้สึกตื่นเต้น ที่โดนลองของเป็นครั้งแรก..
จนสมัครใจไม่นอนกันทั้งคืน..
จะว่าไป..
หน่วยเราเพิ่งลงมาพื้นที่ ยังไม่ถึงเดือน นับว่ายังใหม่มาก..
แต่การฝึกตลอดหกเดือน ก่อนลงมาทำงานในพื้นที่...
ทำให้เราคึกหนัก เหมือนวัวกระทิงโดนด่าแม่ก็มิปาน..
และคิดว่า..หลวงพ่อจากกรุวัดต่างๆที่นิมนต์มาด้วย..
ราวๆหนึ่งกองร้อย..
คงมีส่วนในความคึกนี้ด้วย..
*******************
หน่วยลาดตระเวน ออกเดินเท้าเมื่อตะวันตกดิน..
พื้นที่เป้าหมาย อยู่ห่างจากฐานที่ตั้ง ประมาณหมาวิ่งหอบหนักๆนี่เอง..
แต่การเดินลาดตระเวนต้องทำอ้อมค้อมกว่านั้น..
เพื่อไม่ให้ฝ่ายตรงข้ามได้ทันกระแอมกระไอ..
และรู้ไต๋ว่า ..
เรามาดักยิงคุณแล้ว..
เราไม่อยากยิงใคร..
แต่ถ้าคุณยิงมา..
เราก็คงไม่อาจทำเป็นนั่งสมาธิอยู่ได้..
การเดินลาดตระเวนต้องหลีกเลี่ยงสภาพพื้นที่
ซึ่งก่อให้เกิดร่องรอยทุกชนิด..
สภาพภูมิประเทศที่จะเปิดเผยที่ตั้งเราทุกอย่าง..
เป็นการเดินที่จุกจิกที่สุด เหมือนโดนคุณนายใจร้ายจิกหัวใช้
ยังไงยังงั้น..
************************
หน่วยลาดตระเวนตาโบ๋ ถึงที่หมายตอนสองทุ่มกว่า..
เสียงคำสวดอ้อนวอนและสรรเสริญพระเจ้า ที่เราไม่เข้าใจความหมาย..
เพิ่งจะจบลง..
ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองอยู่ในหนังเรื่อง แบล็คฮอว์ค ดาวน์..
ผิดแต่ที่นี่ อากาศชื้นแฉะกว่า และทหารส่วนใหญ่ดั้งหัก..
สมาชิกในหน่วยมีราวๆ สิบกว่าคน แบ่งเป็นสองหมู่..
กระจายกำลัง อยู่ในป่า ริมทางเข้าหมู่บ้าน..
ซึ่งเชื่อมระหว่างหมู่บ้านไทยพุทธ และไทยมุสลิม..
เมื่อคืนที่ผ่านมา ถนนสายนี้เต็มเกลื่อนไปด้วยตะปูเรือใบ..
ราวกับว่าใครบางคน ไม่ชอบให้ถนน มันอยู่ของมันเรียบๆ...
หมู่ของฉัน มีจ่าเหนาะเป็นหัวหน้า..
จ่าเหนาะเป็นทหารที่ใจดี จนบางทีเรานึกว่าแกเป็นพระภิกษุ ..
ปลอมตัวมารับใช้ชาติ..
นี่คือป๋าเหนาะ..
**************************
อีกหน่วย
มีป๋าด้วงเป็นหัวหน้าหมู่..
ฉันจะบอกให้ก็ได้ ว่าป๋าด้วงคนนี้แหละ คือพระเอกของเรื่อง..
และนี่คือป๋าด้วง..
*********************
เวลาสามทุ่มกว่า
ทุกคนเข้าประจำจุด...
ฉันเลือกร่องน้ำ ที่เกิดจากการขุดดินไปสร้างถนน เป็นที่ซ่อนแอบ..
อยู่คู่กับไอ้บี้ เพื่อนรักเพื่อนแค้น...
ถัดไปราวๆสามวา เป็นป๋าเหนาะ..
เราต่างเห็นพ้องต้องกันว่า..
“คืนนี้หนาวนะ.. อยู่ใกล้ๆกันเข้าไว้ จะได้อุ่นๆ”
เวลาราวๆสี่ทุ่มเศษๆ..
ฝนที่ตกชุกมาตั้งแต่ต้นเดือน
ก็เกิดอารมณ์ อยากจะตกชุกขึ้นมาอีก
ในคืนนี้..
ฝนเทลงมาแล้ว..
ตกหนักซะด้วย
ยี่สิบนาทีผ่านไป..
แล้วร่องน้ำก็เริ่มทำหน้าที่ของมัน...
น้ำเอ่อท่วมที่มั่นของเราทั้งสาม ..
ยังกับเขื่อนแตก..
ย้ายที่ก็ไม่ได้..
จำต้องทำตัวเป็นทหารขวางคลอง..
เป็นขอนไม้ให้น้ำท่วมเล่นๆ..
ไม่มีโจรมาแถวนี้เลย...
เราพยายามสะกิดป๋าว่า
“ฝนตก..โจรคงไม่มาแล้ว เค้ากลัวลื่นล้ม”
แต่ป๋ายังคงสวมวิญญาณนักรบพ่อลูกอ่อน..
ทำตัวเป็นขอนไม้ ..
ต่อไป..
วูบหนึ่งของความคิด...
ฉันนึกถึงผ้านวมอุ่นๆ กับเตียงนุ่มๆ..
อ้อมกอดของคนรัก และละครบางรักซอยเก้า..
ฉันคิดปลอบใจตัวเองว่า..
“ฉันทนเหน็บหนาว เพื่อให้อีกหลายชีวิต อบอุ่น..
ฉันยอมเป็นขอนไม้ บนพื้นดินเปียกแฉะ ..
เพื่อให้อีกหลายชีวิต ได้หลับนอนบนเตียงนุ่ม.”
ว้าวว...
ฉันรู้สึกท่ห์จัง..
นี่คือฉัน..
****************************
จ๋อมๆๆ..
เสียงไอ้บี้เพื่อนรักสะกิด..
ปลุกฉันขึ้นมารับรู้ความเปียก..
ฉันมองเห็นป๋าเหนาะจ้องไปยังดงต้นไม้ตรงนั้น สีหน้าเคร่งเครียด..
และเปียก..
ฉันมองเห็นที่มาของสีหน้าแบบนั้นแล้ว..
แสงไฟจากดงไม้ตรงนั้นนั่นเอง...
ฉันเสียวสันหลังวาบ เมื่อนึกขึ้นมาได้..
ตรงนั้นมันตำแหน่งซุ่มโจมตีของหน่วยป๋าด้วงนี่!!!
ตายห่าแล้ว!
ฉันคิดในใจเป็นคำหยาบที่เด็กๆไม่ควรอาเยี่ยงอย่าง..
พร้อมส่งกล้องไนท์วิชชั่น ที่ใช้ส่องในเวลากลางคืนให้ป๋า..
แต่ก็ไร้ประโยชน์..
ต้นไม้และเม็ดฝนบดบังทัศนวิสัยจนหมดสิ้น..
ปืนทุกกระบอก ถูกปลดเซฟตี้...
เล็งตรงไปยังแสงไฟเป้าหมาย..
“พวกนั้นตายกันหมดแล้ว”..
ก้อนความเศร้ามันจุกอกเมื่อคิดถึงเรื่องนี้..
คงจะโดนปาดคอ เหมือนที่เคยดูในคลิป..
***********************
เราต่างมองหน้ากัน..
ก่อนที่ป๋าเหนาะจะส่งสัญญาณมือ ที่แปลว่า ” คอยก่อน “
วิทยุสื่อสารที่เปิดเสียงระดับเบาที่สุด..
ถูกกดปุ่มเรียกใช้เพื่อเปิดรับ สัญญาณจากอีกเครื่องที่อยู่ฝั่งป๋าด้วง ในดงไม้นั้น..
ถึงมันจะเสี่ยง ที่จะทำให้ฝ่ายตรงข้ามไหวตัว..
แต่ก็ต้องทำ..
บางที..อาจจะเป็นชาวบ้านออกมาหากบเขียด
“ ว.2” เสียงตอบกลับมา..
เสียงป๋าด้วงนี่!!..
“รึแกจะถูกจับเป็นตัวประกัน?” ฉันคิด
“ป๋าทำอะไร??”
ป๋าเหนาะถามป๋าด้วง
“อ๋อ...พอดีที่นั่งมันเปียก..เลยส่องไฟหาที่นั่งใหม่”...
”...ป๋าด้วงตอบน้ำเสียงร่าเริง..
เราสามคนแทบคลั่ง..
ป๋าได้ทำลายกฎการรบแบบกองโจรของทุกประเทศทั่วโลกไปแล้ว..
ป๋าส่องไฟทำไม????...
ใครก็รู้กันหมด ว่าป๋าอยู่ตรงนั้น...?
เราต่างวิพากษ์วิจารณ์ถึงความบ้าบิ่นที่เพิ่งเกิดขึ้น..
และลงความเห็นกันว่า..
คืนนี้..
เราควรปล่อยให้กบเขียด..
ใช้คูคลองของมันไปอย่างสงบดีกว่า..
หลังภารกิจที่ต้องยกเลิกกระทันหัน..
ไม่มีคำตอบสำหรับคำถามเหล่านั้น...
เราได้แต่คิดว่า
ป๋าด้วง..เป็นทหารเหล่าแพทย์..
แกคงร้อนวิชาของแกเหมือนกัน...
คงอยากจะรักษาคนที่โดนยิงบ้าง..
เผื่อจะรอด..
*****************************************
ปล.ป๋าด้วงเป็นทหารใจดีมาก..
แต่ความมองโลกในแง่ดีของแก..
บางทีก็น่ากลัว..
ในสายตาของป๋า ..ตะปูเรือใบก็คงเป็นสีชมพู...
นานแล้วที่จากกัน..
นานแล้วที่จากสระบุรี..
นานแล้วที่ห่างไกลจากเครื่องแบบตามระเบียบระบุยศฐา..
แต่สิ่งที่ยังคงอยู่คือสิ่งที่กาลเวลาไม่อาจกัดกร่อน..
ยังคิดถึงป๋าและสหายทุกท่าน...
โรงเรียนลูกผู้ชาย มิตรภาพสีเขียวอันแสนงดงาม..
ยังคงอยู่ในความทรงจำเสมอ..
..จากชั้นเอง..1/47 2700337..
ภาพนี้ถ่ายบนสวรรค์..
คำชี้แจงท้ายเรื่อง...
เอนทรี่นี้..เขียนใช้หนี้คุณ YUCCA ที่บ่นอยากฟังเรื่องแนวทหารๆ..
แต่ชีวิตทหารของผม ก็ออกจะแนวนี้ล่ะครับ..
ที่เครียดๆก็เยอะ..
แต่อ่านแล้วไม่เครียด น่าจะดีกว่า...
ขอบคุณที่อ่านจนจบ..
ขอกอดหนึ่งที..
ลา ลั้ล ลา..
************************
..31/05/09 วันที่เราจะไม่สูบบุหรี่..
วันนี้เกิดเรื่องเศร้าขึ้นกับชีวิตอีกแล้ว..
ความเศร้า เข้าจู่โจม...
เหมือนหมาไล่กัดเป็ด..
เพื่อนร่วมงาน..
มีเหตุให้ต้องออกจากงาน..
ทีเดียว สองคนรวด..
มันรู้สึกใจหาย..
อย่างกับว่า จะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว..
อย่างกับเพื่อนจะไปรบเวียดนาม..
วันนี้ฉันเศร้า..
ถ้าฉันเป็นผู้หญิง..
ฉันคงร้องไห้ไปนานแล้ว...
ผู้หญิงเวลาร้องไห้ ใครเห็นก็ต้องใจอ่อน..
แต่ผู้ชายเวลาร้องไห้ มันดูปัญญาอ่่อนและน่าถีบ..
เวลาเราเสียใจ..
เราร้องไห้...
เวลาเราดีใจ ..
เราก็ร้องไห้..
น้ำตาเป็นสิ่งประหลาดจัด..
ฉันคิดว่า..
น้ำตาจากการดีใจและเสียใจ..
น่าจะมีรสชาติที่ต่างกัน..
ใครเจออารมณ์นี้บ่อยๆ..
ช่วยชิมดูทีเถอะ..
ความเศร้าที่เหมือนค้างคาว..ห้อยต่องแต่งอยู่บนเพดาน..
วันนี้..
มันบินลงมาดูดเอาความสุขของเราไปแล้ว..
ลองวัดระดับความสุขที่เหลือ..
ทราบว่า..
ลดลงไปเกินครึ่ง..
"ไม่มีความทุกข์ใด..
ที่จู่โจมโดยที่เราไม่ทันตั้งตัว..
เพราะเราไม่เคยตั้งตัว..
และระวังตัวต่อความทุกข์ที่เกิดขึ้นได้ทุกเมื่อ เลยต่างหาก..
ความทุกข์เลยหมั่นไส้ คันตับยิบๆ..
จู่โจมเราทั้งๆที่ยังนอนเอกขเนกอยู่นั่นแหละ..
มันสอนให้เรารู้ว่า..
ผลของการประมาทต่อมันนั้น..
เจ็บปวดเพียงใด.."
ปล. วันนี้ไม่ทราบไฟร์ฟอกซ์ของผมเป็นอะไร?..
ไปบ้านคนอื่นไม่ได้..
โปรแกรมค้าง และไม่ตอบสนอง..
คาดว่าโปรแกรมนี้ คงไม่ชอบสนอง..
เลยไม่พูดด้วย..
เดี๋ยวจะลองอีกที..
***************
Create Date : 29 พฤษภาคม 2552 |
|
74 comments |
Last Update : 31 พฤษภาคม 2552 2:11:51 น. |
Counter : 2363 Pageviews. |
|
|
|
ไม่ดีต่อสุขภาพน่ะจ๊ะ..
เป็นห่วงเป็นใย
เดี่ยวจะไม่สบายไปก่อน
แล้วพรุ่งนี้ไม่ทำงานหรือ
คึ คึ
เห็นรูปของเธอ แนวติดเรทจัง
ทำตาหวานใส่กล้องซ่ะด้วย..
พอดีฉันอ่านไม่จบจ๊ะ..
กลัวเธอจะกอด
..
พรุ่งนี้มาอ่านต่อน๊าาา..
นอนหลับฝันดี
ราตรีสวัสดิ์ หรือว่าอรุณสวัสดิ์ ดีจ๊ะ..
ถึงคิด เหมือนเดิม