เว้นวรรคทางความรักชั่วคราว

อาการเหนื่อยกับความรัก แต่ยังคงรักมั่นไม่เปลี่ยนไป คิดว่าหลายๆ คนคงเคยรู้สึกแบบนี้ หรืออาจกำลังอยู่รู้สึกอยู่

รัก ต่อให้เจ็บ ช้ำ ร้องไห้ มากมายขนาดไหน ก็ยังรักอยู่วันยังค่ำ
รัก ต่อให้ถูกทิ้งขว้าง เย็นชา ไม่สนใจกัน ก็ยังรักอยู่เหมือนเดิม
รัก ต่อให้เขา ไม่รักเราเหมือนเดิมอีกแล้ว ก็ยังรักเขาอยู่อย่างนั้นไม่เปลี่ยนแปลง
รัก ต่อให้เหนื่อย ท้อ น้อยใจมากแค่ไหน ก็ยังไม่เคยคิดที่จะเลิกรักสักวัน

วันนี้พูดได้เต็มปากว่า เจ็บ น้อยใจ เสียใจ กับความรัก เพราะความเงียบ-หายของคนที่เคยบอกว่าคิดถึงกัน อยากมาหากัน
ยิ่งได้ยินว่าคำว่า “คิดถึง อยากมาหา” ก็ยิ่งเจ็บ เพราะหลายครั้งที่เขาเป็นฝ่ายนัด แต่กลับเงียบหายไม่มาตามนัด ไม่มีแม้แต่การโทรบอกกันสักนิดว่า "ไม่ว่าง" "มาไม่ได้” ปล่อยให้คนรอ รออยู่อย่างนั้นเป็นชั่วโมงๆ ถ้าจะถามว่า ทำไมไม่โทรไปถาม? คำตอบก็คือ เกือบทุกครั้งที่โทรไปมักจะไม่รับสาย
เหมือนจะฝึกให้รับรู้เองว่า “ถ้าผมหายเงียบไปแปลว่า ผมไม่มา”

ไม่ว่างแล้วนัดทำไม?
ไม่ว่างมาตามนัด แค่โทรบอกกันสักนิดไม่ได้หรือ? ขนาดเพื่อนกันเบี้ยวนัดยังโทรบอกกันเลย

แม้งานยุ่ง ธุระเยอะ มีความรับผิดชอบมากมาย แต่การสื่อสารง่ายๆ แค่โทรบอกกันไม่ถึง 1 นาที หรือส่งข้อความมาบอกกันว่ามาตามนัดไม่ได้ มันยากลำบากเกินกว่าที่จะทำเชียวหรือ

อาการน้อยใจคงไม่มากมายขนาดนี้ถ้าไม่ผิดนัดติดกันถึง 5 ครั้ง
จำประโยคนี้ได้ไหมว่าใครพูด? “อาทิตย์หน้านี้แหละจะทำให้ความเชื่อมั่นกลับมาให้ได้”
แล้วผลลัพธ์คืออะไรคะ .....เงียบ....หาย....ไร้ร่องรอย

จำประโยคนี้ได้ไหมว่าใครพูด? “ถ้าไม่ว่างอย่านัดกันเลยค่ะ หนูเหมือนหมาที่รอเจ้าของ ทั้งๆ ที่ถูกทิ้งก็รออยู่อย่างนั้น”
และอีกประโยค “ไม่มีเวลามาเจอกันไม่ใช่ปัญหาใหญ่ เพราะมีการสื่อสารตั้งหลายทางที่เราติดต่อกันได้”
แล้วผลลัพธ์คืออะไรคะ ....เงียบ....หาย....ไร้การติดต่อใดๆ

จำได้ไหมว่าครั้งสุดท้ายที่ออกปากชวนพี่ไปทานข้าว ดูหนัง เมื่อไหร่???
พี่จำไม่ได้แน่นอน เพราะนานมากแล้ว ไม่ต่ำกว่าครึ่งปี เพราะอะไรรู้ไหมคะ? เพราะทุกครั้งที่ชวน พี่ไม่เคยว่างสักครั้ง ชวนล่วงหน้าเป็นอาทิตย์ก็บอกว่ายังไม่รู้ตารางงาน พอถึงวันก็บอกว่าไม่ว่าง ชวนล่วงหน้า 1 วันหรือชวนวันนั้นก็บอกว่าไม่ว่างแล้ว คนชวนเจ็บค่ะ เลยบอกตัวเองว่าพอแล้ว ไม่ชวนแล้ว ถ้าพี่ว่างคงเป็นฝ่ายนัดเอง

ส่งข้อความหาทุกวันทางมือถือ คือกิจวัตรที่ทำเป็นประจำ เพราะคิดเสมอว่าอย่างน้อยแม้ไม่ได้คุยกัน แต่การส่งข่าวให้รู้ว่าวันนี้ทำอะไร จะไปไหน ยังไง กับใคร กับการบอกความห่วงใยผ่านตัวอักษรคงช่วยให้พี่รู้สึกดีได้บ้าง
คราวนี้พี่บอกเองว่า “หนูน้อยใจได้ จะต่อว่ายังไงก็ได้ โกรธก็ได้” แต่ผลที่ได้รับคือการโทรมาหากันวันเว้นวัน 2 ครั้ง แล้วพี่ก็เงียบหายเหมือนเดิม พยายามนะคะทุกครั้งที่ผ่านมา บอกตัวเองเสมอว่า อย่าน้อยใจ พี่มีงานเยอะ มีหน้าที่เยอะ และเหนื่อยมากพอแล้ว หนูขอเป็นคนที่พี่จะยิ้มและสบายใจทุกครั้งที่โทรมาหาหรือมาเจอกันดีกว่า ที่ผ่านมาจึงไม่เคยแสดงออกว่าน้อยใจให้เห็นง่ายๆ แต่การผิดนัดติดต่อกันถึง 5 ครั้ง ไม่อาจทำให้หนูมีสติมากพอที่จะไม่น้อยใจได้
จึงตัดสินใจขออนุญาตเว้นวรรคทางความรักชั่วคราว ไม่ใช่หยุดรักชั่วคราว ไม่ได้เลิกคิดถึงชั่วคราว ไม่ได้เลิกเป็นห่วงชั่วคราว ที่สำคัญไม่ได้ไปคบคนอื่นชั่วคราว แต่ขออยู่ในที่ของตัวเองเงียบๆ ชั่วคราว ไม่ส่งข้อความไปเหมือนทุกวัน บางทีพี่อาจรู้สึกดีขึ้นก็ได้ เพราะที่ผ่านมาพี่ก็ไม่เคยตอบรับคำถามหรือความห่วงใยที่หนูส่งผ่านข้อความไปเลย และนี่ก็เกือบอาทิคย์แล้วที่หนูเงียบหายส่วนพี่ก็ไร้การติดต่อมา
ยืนยันนะคะว่ารักมากเหมือนเดิม และพร้อมที่จะคุย หรือไปเจอพี่ทันทีที่พี่ว่าง ด้วยรอยยิ้มและความรัก เพียงแค่จะขอหยุดเป็นฝ่ายติดต่อไปก่อน และหากการกระทำนี้จะเป็นการตัดขาดระหว่างกัน คงไม่มีคำพูดไหนจะอธิบายความรู้สึกได้นอกจาก “ขาดพี่ไปก็ไม่มีความหมายที่จะมีชีวิตอยู่”

Create Date : 10 กันยายน 2552 Last Update : 10 กันยายน 2552 12:27:24 น. Counter : 976 Pageviews.		4 comments
Share Tweet