คนที่รักหมาหลายคนคงบอกว่า "ธรรมดา" แค่ป้อนข้าวใครๆ ก็ทำกัน (โดยเฉพาะคนตามใจหมา ) แต่ว่า...คุณเคยป้อนข้าวเด็กไหมคะ?... นั่นแหละแบบนั้นเลย ป้อนข้าวเปียกปูนก็คือการป้อนข้าวเด็กเล็กๆ นี่เอง

ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อล่ะค่ะ...เปียกปูนเป็นหมาที่โดนตามใจมาตั้งแต่เด็กๆ (อายุ 2 เดือน) เพราะวันแรกที่มาถึงบ้านเขาก็ป่วยซะแล้ว ท้องเสียจนต้องพาไปหาหมอ ตอนนั้นเปียกปูนยังเป็นแค่ลูกหมาตัวเล็กๆ สีดำ น่ารักน่าหยิก ตาแป๋วๆ พอป่วยเลยประคบประหงมกันทั้งบ้าน

แรกๆ เขาออกอาการดมๆ แล้วก็เบือนหน้าหนีข้าวที่ให้ บางมื้อเป็นอาหารเม็ดคลุกเนื้อไก่ บางมื้อเป็นข้าวสุกคลุกผักต้มกับกระดูกหมู ไม่ก็ปลาทูย่างค่ะ แต่น้องชายสุดที่รักก็ยังไม่วายเมินหน้าหนีอีกต่างหาก

"ทำไมไม่กินละเปียกปูน" ถามหมาจบฉันก็เอานิ้วไปจิ้มในกาละมัง "อ๋อ...ข้าวร้อนนี่เอง"

ถามเองตอบเสร็จสรรพ ว่าแล้วฉันก็ยกกาละมังไปตากพัดลมแล้วก็เอาทัพพีมาคนๆ คลุกๆ ให้หายร้อน เอานิ้วจิ้มลงไปอีกที "โอเค ไม่ร้อนแล้ว"

"เปียกปูน ทานข้าว" ปากตะโกนเรียกค่ะ แต่ตัวนะเดินไปหาหมาเอง แล้วก็วางกาละมังให้ตรงหน้า วันไหนโชคดีน้องชายหิวหรืออารมณ์ดีก็จะทานเองแต่ถ้าน้อยใจหรือเบื่อเมนูที่ทำให้ก็จะเบือนหน้าหนีไปอีกทางพร้อมกับเสียง "เฮ่อ" ใช่ค่ะหมาถอนหายใจซะดังเชียวก่อนจะทิ้งตัวลงนอน ไม่สนใจข้าวปลาอาหาร 

10 นาทีผ่านไป หมาน้อยยังคงนอนเฉย 15 นาทีผ่านไปมันหลับเจ้าค่ะ  เล่นเอาเจ้าของตกใจนึกว่าน้องป่วย เดินเข้าไปหาลองหยิบป้อน...อ้าว ทานแฮะ เลยดันกาละมังเข้าไปใกล้ๆ เปียกปูนลุกขึ้นแล้วเดินหนีไปนอนอีกมุม...กำลังยกกาละมังเดินตามด้วยความเป็นห่วง แต่เจ้าเปียกปูนกลับลุกขึ้นวิ่งไปหาพ่อ ไปกินขนมที่พ่อซื้อมาให้ แต่ข้าวไม่กิน  

กว่าจะยอมกินได้ ต้องเดินตาม มือหนึ่งถือกาละมังข้าวหมา อีกมือคอยป้อน  ทานคำหนึ่งเปียกปูนก็เดินเล่น เราก็เดินตามคอยป้อน ไม่อย่างนั้นก็ต้องเรียกกลับมาให้ทานข้าว ทานหนึ่งคำมันไปเดินเล่นอีกแล้ว oh...my god ทำไมเลี้ยงหมาได้ดีขนาดนี้ก็ไม่รู้ค่ะ

เป็นอย่างนี้อยู่เดือนกว่าๆ คุณพ่อทนไม่ไหวค่ะ เพราะถ้าเราไม่อยู่คนป้อนต้องเป็นคุณพ่อ ท่านไม่ใจเย็นและตามใจเหมือนเรา เลยเอาเรื่องไปปรึกษาหมอ หมอแนะนำว่า "ถ้าเขาไม่ยอมทาน ก็อย่าป้อน วางไว้อย่างนั้นแหละ เดี๋ยวหิวเขาก็ลุกมาทานเอง"

รุ่งเช้า ทำตามหมอแนะนำเลยค่ะ เปียกปูนไม่ทานเราก็วางไว้เฉยๆ แล้วออกไปทำงาน วันนั้นพ่อก็ออกไปธุระข้างนอกด้วย ตกเย็นกลับเข้าบ้านหันไปดูกาลมังข้าว...อยู่ครบ พูนกาละมัง เหมือนเมื่อเช้าตอนคลุกให้ไม่ผิดเพี้ยน ที่เปลี่ยนไปก็แค่ข้าวมันแห้งเพราะโดนลมทั้งวัน เป็นอันว่าวันนั้นเปียกปุนทางมื้อเย็นมื้อเดียวค่ะ

อีกวันเอาใหม่ คลุกให้แล้ววางไว้ เปียกปูนทำเหมือนเดิมคะ นอนมองกาละมังข้าวจนหลับไป เราใจอ่อนเดินไปป้อนให้ น้องชายตัวดีถึงตื่นมากิน เอาไปเล่าให้หมอฟังหมอบอกว่า เราตามใจเขาจนเคยตัวเสียแล้ว อีกอย่างท่าทางเปียกปูนจะเบื่อกับข้าวง่ายๆ เพราะเท่าที่ฟัง เราเปลี่ยนเมนูบ่อย ถ้าให้ของเดิมๆ หลายๆ วันเขาจะเบื่อไม่กิน...เฮ่อ  ต้องโทษคนเลี้ยงอย่างเดียวใช่ไหมคะนี่...