ศาลาเนื้อห่มใจได้อาศัย
เพียงปัจจัยจ่ายกินสิ้นสงสาร
สองหมื่นวันหมั่นเดินเพลินไม่นาน
เรือนร่างทานทิ้งใส่ให้คืนดิน
ต้นกล้า อาราดิน