แม่

วันนี้วันเสาร์ อากาศที่บ้านกำลังดี ลมเย็น ๆ พัดเข้ามาทางหน้าต่าง ด้วยความที่บ้านเรามีต้นไม้ใหญ่ค่อนข้างครึ้ม เลยมีนกมาเกาะแล้วร้อง (นกไรไม่รู้จัก...แฮ่ะ)

ในระหว่างเตรียมสอนและเตรียมตรวจการบ้าน มีความคิดอะไรบางอย่างแว่บขึ้นมา ว่าอยากบันทึกความทรงจำดี ๆ จากผู้คนที่เข้ามาในชีวิต เนื่องด้วยช่วงนี้สุขภาพไม่ค่อยดีนัก (สม....ก็ทำตัวเอง จะไปโทษใคร) เลยอยากเก็บเรื่องราวของบุคคลที่เราได้รู้จัก (ซึ่งก็คงไม่มากมายนัก) โดยสัญญาว่าจะเล่าแต่ในแง่มุมที่ดี ๆ และจะขออนุญาตก่อนนะคะ

คนแรกที่ขอเขียนถึง โดยไม่ขออนุญาต คือ "แม่"

เรากับแม่ไม่สนิทกับนัก พ่อกับแม่หย่ากันตั้งแต่เล็กๆ จน ป 1 พ่อเราก็เสียชีวิต ส่วนใหญ่การดูแลของเราจึงเป็นหน้าที่ของยาย เนื่องจากไม่ค่อยสนิทกับแม่ ชนิดที่ว่า วัน ๆ คุยกันนับคำได้ เราเลยชอบคิดว่าแม่ไม่รัก.....

ก็แม่ไม่คยกอดเรา แม่ไม่เคยไปงานโรงเรียนเราเลย แล้วแม่ก็ไม่เคยบอกรักเราด้วยนี่นา

เนื่องจากแม่เป็น working woman แม่จึงทำแต่งาน ๆๆๆๆๆ และมีเวลาบ้านอยู่บ้านไม่นานนัก เราเลยสนิทกับยาย และมักบ่นด้วยความน้อยอกน้อยใจให้ยายฟังเสมอว่า แม่ไม่รักเรา

เราไม่เคยรู้หรอกว่า แม่เองก็ต้องทำงานหนักเพื่อเรา แม่เองก็รักเรามาก โดยเฉพาะเมื่อเราเป็นลูกคนเดียว...แม่จะรักใครที่ไหนล่ะ (แต่จริง ๆ แล้วเราคงรู้นั่นละ...แต่ก็อยากเรียกร้องมากกว่านั้นตามประสาเด็ก)

จนราเริ่มเข้ามหาวิทยาลัย เรารู้ว่าเราทำให้แม่มีความสุขเมื่อวันที่เราเข้ารับพระราชทานปริญญาตรี และปริญญาโทในอีกไม่กี่ปีต่อมา ถึงแม่จะไม่พูดเพราะแม่กับเราไม่ค่อยแสดงความรู้สึกต่อกัน แต่เราก็อ่านจากดวงตาและความปลาบปลื้มในสีหน้าของแม่เราได้

จนเมื่อไม่กี่ปีมานี่เอง ที่เราเพิ่งมาพูดคุยกับแม่อย่างสนิทสนมมากขึ้น

และมาเข้าใจความรู้สึกของแม่อย่างถ่องแท้ก็ต่อเมื่อเราได้เป็นแม่นี่แหละ

และเราก็มาซึ้งสุด ๆ เอาเมื่อวันแม่ปีที่แล้ว ทางโรงเรียนเจ้าลูกชายตัวอ้วนเชิญแม่ไปร่วมงานวันแม่ เราก็ไปตามปกตื พอถึงช่วงที่เด็กๆ ร้องเพลงค่าน้ำนม และลูกลงจากเวทีมากราบเท้าเรานั่นแหละ.......

น้ำตาพร่างพรูมาจากไหนไม่รู้แฮะ

....มันรู้สึกอยากกราบแม่ขึ้นมาด้วยสิ..ตอนนั้น

.....เข้าใจเลยว่า...ความรักที่แม่มีให้ลูกมีค่ามากแค่ไหน


อาทิตย์ก่อน เราเข้าโรงพยาบาล...แม่เข้าใจว่า เพราะเราทำงานหนักเครียดเลยเป็นลม เราบอกแม่ว่าไม่เป็นไรมาก ไม่ต้องไปเยี่ยม...

.......หลังจากออกจากโรงพยาบาล พอถึงบ้าน ลงจากรถ...แม่เข้ามาช่วยถือกระเป๋าเข้าบ้าน...โดยไม่พูดอะไร

และพอวางกระเป๋าแม่ก็กอดเรา...โดยไม่ถามอะไรอีก

จริง ๆ แล้วก็ไม่เคยบอกหรอกนะ ว่ารักแม่ จนวันนี้ก็ยังไม่บอก...ไม่รู้จะอายอะไร

แต่ขอแอบบอกที่ blog นี้แล้วกัน

หนูรักแม่มากค่ะ

ความรักระหว่างแม่ลูกเป็นความรักที่ยิ่งใหญ่และสวยงามที่สุดแล้วค่ะ...

รักแม่ให้มากๆ นะคะ

ถ้ามีใครสักคนที่อดทนทุกเวลา
พร้อมยอมเหนื่อยล้าเพื่อเราโดยไม่เกรง
ถ้ามีใครสักคนที่ยอมรับความเจ็บไว้เอง
คิดถึงตัวเองไม่เท่าเรา

ถ้ามีใครสักคนที่ตีเราทั้งน้ำตา
แล้วก็เป็นคนที่ทายาให้เรา
ถ้ามีใครสักคนที่คอยเช็ดตัวให้ทุเลา
ค่ำคืนที่เราไม่สบาย

ร้อยล้านความผิดของเราที่ใครเค้าไม่ใยดี
มีคนๆ นี้คนเดียวที่ให้อภัย
ปากบ่นว่าแสนระอา ว่าเราไม่ดีเท่าใคร
แต่ในใจก็รักไม่เปลี่ยน

อยากขอบคุณฟ้า ให้เรามาเป็๋นลูกแม่
รักดีดี รักไม่มีแต่ ไม่เคยได้รับจากใคร
มีเพียงคนนี้ ชีวิตก็วางให้ได้
คำเล็กๆ ที่ไม่ยิ่งใหญ่
อยากบอกด้วยหัวใจ เรารักแม่

ถ้ามีใครสักคนห่วงกังวลทุกนาที
แม้เราวันนี้เติบโตสักเท่าใด
ถ้ามีใครสักคนแอบไปร้องไห้อย่างน้อยใจ
เมื่อเราทำเป็นเหมือนรำคาญ

ร้อยล้านความผิดของเราที่ใครเค้าไม่ใยดี
มีคนๆ นี้คนเดียวที่ให้อภัย
ปากบ่นว่าแสนระอา ว่าเราไม่ดีเท่าใคร
แต่ในใจก็รักไม่เปลี่ยน

อยากขอบคุณฟ้า ให้เรามาเป็๋นลูกแม่
รักดีดี รักไม่มีแต่ ไม่เคยได้รับจากใคร
มีเพียงคนนี้ ชีวิตก็วางให้ได้
คำเล็กๆ ที่ไม่ยิ่งใหญ่
อยากบอกด้วยหัวใจ เรารักแม่

อยากขอบคุณฟ้า ให้เรามาเป็๋นลูกแม่
รักดีดี รักไม่มีแต่ ไม่เคยได้รับจากใคร
มีเพียงคนนี้ ชีวิตก็วางให้ได้
คำเล็กๆที่ไม่ยิ่งใหญ่
อยากบอกด้วยหัวใจ

บอกกับฟ้าไม่ว่าชาติใด
ขอเป็นลูกแม่ได้ไหม ทุกชาติเลย

 

Create Date : 28 มิถุนายน 2551		5 comments
Last Update : 9 สิงหาคม 2551 15:24:53 น.
Counter : 672 Pageviews.
Share Tweet