ช่วงนี้งานไม่ค่อยได้เขียนเท่าไหร่ เพราะว่า "ต่อมบรรเจิด" ยังไม่แตกค่ะ เลยเอาแต่อ่านเก็บงำอะไรที่อยากจะอ่านไปก่อน เมื่อคืนเลยบอกคุณแม่ให้ส่ง "รัตนโกสินทร์" มาให้อ่าน ได้นอนอ่านจบเอาตีสอง ตาแทบปิด



ของ คุณ ว.วินิจฉัยกุล
เนื้อเรื่องเกี่ยวกับ

นวนิยายอิงประวัติศาสตร์ ที่ให้ภาพกรุงรัตนโกสินทร์ ตอนต้น เมื่อครั้งที่ชายไทยใส่เสื้อย้อมคราม คาดผ้ากราบ เขียนเพลงยาวจีบสาวห่มสไบ คนไทยที่ใช้ชีวิตเรียบง่าย กับทรัพย์ในดิน สินในน้ำ...(จากเวบเพื่อนดี)

เรื่องราวของชีวิตความเป็นอยู่ของชนชั้นกลางและชนชั้นขุนนางของคนในสมัยนั้น ตัวเองขออ่านเพราะอยากเห็นภาพอะไรบางอย่างของกรุงรัตนโกสินทร์ ตอนต้น ซึ่งภาพที่ได้ก็อือม์ ดูละเมียดละไมจนรู้สึกได้ (ความเครียดเริ่มขึ้นระดับหนึ่งจุด)
## ความเห็นส่วนตัว ครั้งแรกที่เคยอ่านเรื่อง"รัตนโกสินทร์" เมื่อหลายปีก่อนยังไม่เคยอ่านราชกิจจานุเบกษา สมัยพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว ฉบับเต็ม เลยไม่รู้จักว่า พระยาศรีสุนทรที่รับสนองพระบรมราชโองการโปรดเกล้าฯทุกครั้งในราชกิจานุเบกษา นั้นเป็นผู้ใด จนกระทั่งได้ไปอ่านราชกิจจานุเบกษาของพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าฯเมื่อคราวทำวิจัย ถึงได้รู้ว่า พระยาศรีสุนทรฯที่รับพระราชโองการโปรดเกล้าฯ ท้ายราชกิจจานุเบกษา คือคนคนเดียวกับ หรือ พ่อฟัก ในเรื่องรัตนโกสินทร์ และมีตัวตนจริงๆ ท่านเป็นคนโปรดรับสนองราชการใกล้ชิดพระองค์อย่างมากทีเดียว ดูจากถ้อยคำที่ทรงพระกรุณากรเซ้าพระยาศรีสุนทรฯไว้ท้ายราชกิจจาฯหลายฉบับ บ่งว่า พระยาศรีสุนทรฯ(ฟัก) ท่านเป็นชาวไทยเชื้อสายจีน มีภรรยาคือคุณหญิงเพ็ง และที่ขึ้นชื่อทั่วราชสำนักในความเกรงใจภรรยาของพระยาศรีสุนทรฯ(ฟัก) ผู้นี้ (คนเกรงใจภรรยา) ซึ่งพอได้มาอ่านรัตนโกสินทร์ อีกครั้ง แล้วคิดถึงข้อความกระเซ้า ที่ปรากฏในราชกิจจานุเบษาเหล่านั้นแล้วอดนึกสนุกไม่ได้ ยิ่งอ่านพบมีบางฉากบางตอนที่อาจารย์ ว.วินิจฉัยกุลได้ถ่ายทอด ความรู้สึกเช่นนี้ให้ปรากฏอยู่ ยิ่งเห็นเป็นจริงจังอีกหลายเท่า หากอยากให้อ่านเรื่องนี้ให้สนุก ลองหา ราชกิจจานุเบกษาสมัยพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว ที่ตีพิมพ์มาจากต้นฉบับฯ ขอย้ำว่าต้นฉบับฯ ที่ตีพิมพ์โดยคณะกรรมการชำระประวัติศาสตร์นะคะ จะพบข้อความเหล่านี้อยู่ท้ายประกาศหลายต่อหลายฉบับ แต่ฉบับที่พิมพ์ออกมาหลังๆ โดยส่วนราชการอื่นๆ จะมีการตัดข้อความหยอกกระเซ้าท้ายประกาศฯเหล่านี้ออก อาจเป็นดุลพินิจของคนรุ่นใหม่ที่เห็นข้อความกระเซ้าเหล่านั้นกลายเป็นความไม่สมควรเผยแพร่ก็เป็นได้...แต่ทำให้รู้จัก พระยาศรีสุนทรฯ(ฟัก) ที่เป็นตัวท่านมากขึ้นจริงๆค่ะ


หลังจากติดใจเรื่องนั้น ตื่นเช้ามาก็เริ่มหาเรื่องทำนองเดียวกันมาอ่าน ก็มาเจอ "บุญบรรพ์ บรรพ ๑"



ของคุณ ศรีฟ้า ลดาวัลย์

เนื้อเรื่องเกี่ยวกับ

'บุญบรรพ์' นิยายเฉลิมพระเกียรติบุรพกษัตริย์ ตั้งแต่สมเด็จพระเจ้าตากสินมหาราชเป็นต้นมา และเฉลิมพระเกียรติ สมเด็จพระศรีสุลาลัย พระบรมราชชนนีพันปีหลวงในรัชกาลที่ 3 ในฐานะที่ทรงเป็น 'แม่' และ 'เมีย' ผู้ประเสริฐ ทรงอบรมพระบรมราชาโอรส ให้ทรงคุณธรรมอันวิเศษ พร้อมทั้งยึดมั่นในความสุขสบาย พระราชหฤทัยของพระบรมราชสวามีเป็นที่ตั้ง (จากเวบเพื่อนดี)

อ่านแล้วหนักไปด้วยข้อมูลมากๆๆ ทำเอาที่เตรียมค้นมาเป็นแค่ขี้เล็บเท่านั้น เปิดช่องโหว่หลายจุดของข้อมูล ทำเอาตัวเองชักจะคิดหนัก (ความเครียดเพิ่มขึ้น สองจุด)


ความแตกต่างของสองเรื่องนี้ก็คือ ความเป็นนวนิยาย ของคุณ ว.วินิจฉัยกุล จะมีมากกว่า ของคุณศรีฟ้า เพราะบุญบรรพ์ จะเน้นความเป็น สาระนิยาย ค่อนข้างสูง แม้จะมีตัวละครที่สร้างขึ้นมาเพื่อเดินเรื่อง แต่กระนั้น ก็ทำคนขี้เกียจอย่างตัวเอง อ่านจนจบได้ไม่ยาก...แต่ระดับความเครียด พุ่งปรี๊ดเลยค่ะ

คนสมัยก่อน ทำไมชีวิตอาภัพอย่างนี้เล่า

ยิ่งอ่านหนังสือ หมายรับสั่งที่อยู่กับตัวเอง ยิ่งน้ำตาไหล....ทำไมภารกิจของคนสมัยก่อนถึงได้มากมาย แต่ละงานการคิดกันได้อย่างไร มีทั้งขนบธรรมเนียมประเพณีมากมายที่ไม่เคยพบเคยเห็น มีรายละเอียดที่จุกจิก และดำรงไว้ซึ่งธรรมเนียมแต่โบราณ และทำให้สังคมในกลุ่มหมู่เหล่าเดินหน้าต่อไปได้

แต่ละวัน ไม่มีวันไหน ที่ประเทศชาติไม่พานพบปัญหา....

ชีวิตก็เหนื่อยยาก แต่ภารกิจชาติ นั้นหนักกว่า

คิดแบบนี้ ความเครียดเพิ่มอีก สามจุด


จากนั้นก็มองหาอีกเรื่องไม่เจอ "บุญบรรพ์ บรรพ ๒" เพราะที่ร้านไม่มี ก็เอานะ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะไปเดินหาอีกรอบ หวังว่าคราวนี้ ความเครียดจะเพิ่มขึ้นอีก สี่ซ้าห้าจุด

การเก็บรวบรวมวรรณกรรม ก่อนเริ่มงานแบบนี้ ถึงแม้จะทำให้ตัวเองเครียดไปบ้าง.... แต่เป็นสัญญาณที่ดีค่ะ เพราะจะทำให้ตัวเองรู้ว่า ไม่ควรทำอะไร หรือควรจะทำอะไรบ้างกับงานชิ้นต่อไป ที่นำข้อมูลในกลุ่มเดียวกันมาใช้ กับท่านบรมครูทั้งหลายที่ท่านได้ทำการรวบรวมไว้แล้วระดับหนึ่ง

บางครั้งข้อมูลที่จะเอามาใช้ในเรื่องหน้า มันก็มาจากหนังสือที่ไม่คิดว่าจะใช่ วันก่อน อ่านหนังสือราคาแค่สิบบาท แต่เนื้อหาข้างใน พอฟัดพอเหวี่ยงกับ งานวิจัยเลยทีเดียว ทำเอาตัวเองอ่านแล้วเหวอ...รีบ จดๆๆๆๆ เอาข้อมูลมาทำงานต่อ ส่วนที่ยังอ่านค้างอยู่คือ

เที่ยวเมืองพะม่า ของ สมเด็จกรมพระยาดำรงราชานุภาพ



เที่ยวเมืองพม่า สมเด็จฯ กรมพระยาดำรงราชานุภาพทรงพระนิพนธ์เมื่อครั้งได้เสด็จจากเมืองปีนังไปยังเมืองพม่า เมื่อ พ.ศ.๒๔๗๘ แล้วแต่งถวายเป็นตอนๆแด่ สมเด็จฯ เจ้าฟ้ากรมพระยานริศรานุวัดติวงศ์

ตามประเพณีพะม่า มิได้เรียกบ้านเมืองของตนว่า"ประเทศพะม่า" ใช้นามประเทศว่า "กรุงอังวะ" พระนามพระเจ้าแผ่นดินพะม่าก็เรียกแต่ว่า "พระเจ้าอังวะ"มาแต่โบราณ ดูประหลาดที่เหมือนกับประเพณีไทยเราเรียกนามประเทศว่า "กรุงศรีอยุธยา" และใช้พระนามพระจ้าแผ่นดินว่า "พระเจ้ากรุงศรีอยุธยา" มาแต่โบราณอย่างเดียวกันจนถึงรัชกาลที่ ๔ ไทยจึงได้เปลี่ยนเรียกว่า "ประเทศสยาม"และใช้พระนามพระเจ้าแผ่นดินฉะเพาะพระองค์...

เล่มสุดท้ายนี้ไม่ได้อ่านเอาเนื้อหาอย่างสองเล่มก่อนค่ะ แต่อ่านเอาสำนวน ดังนั้น ต้องอ่านละเอียด ใช้เวลาก่อนนอนทุกๆคืนนั่งอ่าน ลูบคลำ เพื่อเพิ่มทักษะให้กับตัวเอง

ขนาดนี้แล้ว ต่อมบรรเจิด ของอิฉัน ก็ยังไม่ทำงานเลยค่ะ คุณขา

สงสัยต้องดันทุรังตัวเองนั่งอ่านอะไรต่อมิอะไรไปอีกระยะ ไปเปิด ราชกิจจานุเบกษาอ่านอีกสักรอบคงจะได้อะไรดีๆกว่านี้มาคิดเขียนต่อไปได้ เพราะการที่ขาดการอ่านงานที่ดี การรวบรวมวรรณกรรมที่มีคุณค่าเกี่ยวกับการทำงานมากพอ ทำให้เกิดสภาวะตีบตัน

เอาเถิด ไม่เกินสองวัน...เพราะรู้สึกเครื่องร้อนรุ่ม อุ่นๆแล้วค่ะ....... พระ นาง ก็ได้ครบ เหลือแต่ตลกหลวง กับหน้าม่านเท่านั้น

ออกแขกมานาน ภายในสองวันนี้จะได้ลงมือเขียนเป็นล่ำเป็นสันเสียทีค่ะ