|
ภาพวาดภาพที่ 1 การพรากจาก
หลังจากดู DVD The Painter of the Wind จบก็เกิดอาการบ้าคลั่งอย่างรุนแรง ตลุยจากเวปนู้นไปเวปนี้ จนไปเจอเรื่องนี้ค่ะ ยาขนานเอกทำให้จิตใจสงบลงได้อย่างแปลกประหลาด จากอาการค้างจากซี่รี่ส์ก็เปลี่ยนมาสุขสมได้ดั่งใจค่ะ เลยอยากให้สาวกสองมูนได้อ่านกันค่ะ ก็เอาเรื่องนี้ไปแปะหลายที่ ก็มีแต่คนบอกว่าอ่านไหวหรอกภาษาอังกฤษ 187 หน้า ก็เลย เอาวะ ไหนๆก็บ้ามาขนาดนี้แล้ว เอาให้สุดทางเลยแล้วกัน แปลให้อ่านกันซะเลย
แปลให้อ่านกันที่ เวป 2 moons มาก่อนหน้านี้นะคะ ตอนนี้เวปล่ม ก็เลยย้ายมาลงที่นี่ชั่วคราวนะคะ ให้คนที่ยังไม่ได้อ่านตอนแรกได้อ่านด้วยค่ะ สำหรับคนที่อ่านมาจาก 2 moons แล้ว คลิกอ่านต่อได้ที่ ตอน 10/2 เลยค่ะ
ทุกคำที่แปล แปลอย่างตั้งใจและเคารพต้นฉบับที่สุดค่ะ อยากให้ภาษาออกมาสวยเหมือนสายตาสองมูน รักซี่รี่ส์ รักตัวละครเรื่องนี้อยากให้ภาคสองที่แปลนี้ออกมางดงาม สมบูรณ์ที่สุด
ใครที่ผ่านเข้ามาอ่าน ชอบหรือไม่ชอบ ขอค่าแปล 1 comment นะคะ อย่างน้อยก็จะได้รู้ว่าไม่ได้อยู่ในนี้คนเดียว
ต้นฉบับคลิกที่นี่เลยค่ะ
//obsidiangryphon.homestead.com/Painter-Of-The-Wind-Sequel-FMYG-01.html
Credit Painter Of The Wind Sequel (re-edited English version)
Author : FengMiYiGe Translators : 5P2M, galadriel3 Re-edition : Obsidian Gryphon
This is a non-profit fanfiction written by FengMiYiGe based on the 2008 Korean tv historical drama Painter Of The Wind, adapted from the novel of the same title written by Lee Jeong-myeong. The original fanfic was written in Chinese. This re-edition is to provide additional and integrated reading material in English for fans of the drama. Please note that if you have not viewed or are not a Painter of the Wind / 5 coin fan, the following story might not make much sense.
* For this revamp from the original translated fanfic, Yunbok is referred to as "he" unless the chapter title stated otherwise.
อารัมภบท
ข้าอยากจะเล่าถึงบุคคล 2 คน
ทั้งสองคน ไม่ใช่บิดามารดาของข้า พวกเขาเป็นศัตรูของพ่อข้า แต่พวกเขาเป็นผู้ที่เลี้ยงดูข้าจนเติบใหญ่
ทั้งสองคน ไม่ใช่สามีภรรยา แต่พวกเขารักกันอย่างลึกซึ้ง อย่างไม่เกรงกลัวในความเป็นหรือความตาย ทั้งสองคน คนหนึ่ง สอนให้ข้าเป็นคนดี อีกคนสอนให้ข้าวาดภาพ คนหนึ่งเป็นมารดาของข้า และอีกคนเป็นอาจารย์ของข้า
ทั้งสองคน คือครอบครัวที่ข้ารักที่สุด เป็นคนที่ข้าเคารพที่สุด และเป็นคนที่ข้ารักมากที่สุด
ชื่อของข้าคือ คิม ยุมบก ( ยุมบก แปลว่า ความคิดถึง บก)
สิบแปดปีที่ผ่านมา
จองฮยาง
ภาพวาดภาพที่ 1 การพรากจาก
ท่ามกลางความเงียบสงบ มีเพียงเสียงลมหวีดหวิวและจังหวะฝีพายกระทบน้ำ น้ำตาเย็นๆ ที่ไหลอาบแก้มแห้งเหือดไปกับสายลม จองฮยางไม่แน่ใจว่า นางรู้สึกอย่างไรกันแน่ แม้ว่านางจะมีความรู้สึกขัดแย้งปั่นป่วนอยู่ในใจ แต่อีกด้านหนึ่งนางก็รับรู้ได้ถึงความรู้สึกภายในที่สงบ และว่างเปล่า
เพียงแค่ผู้หญิงคนนี้จากไป ท่านก็จะสามารถวางใจได้ ความแค้น อะไรนะที่มันฝังรากลึกอยู่ในตัวท่าน กระทั่งต้องเอาชีวิตไปเสี่ยงเลยหรือ กับการที่ข้าต้องจากมาแบบนี้ มันจะช่วยให้ท่านปลอดภัยได้หรือไม่ ข้าได้แต่วิงวอนให้ท่านมีชีวิตที่ดีหลังจากได้แก้แค้นตามที่ท่านต้องการ ถ้าการอยู่ข้างๆ ท่านจะเป็นการสร้างภาระให้กับท่าน ข้าก็สมควรจากมา บัดนี้ข้าไม่สามารถอยู่ช่วยอะไรท่านได้อีกแล้ว ข้าทำได้เพียงสวดอ้อนวอนต่อสวรรค์ โปรดให้ปกป้อง และ ดูแลช่างเขียน สุดที่รักของข้า เธอแหงนหน้าขึ้นมองฟ้าหม่น สวดอ้อนวอนครั้งแล้วครั้งเล่า ขณะที่มือทั้งสองกุมเครื่องประดับรูปผีเสื้อที่ห้อยมาจาก เสื้อตัวนอกแน่น
"แม่นาง ชายหนุ่มคนนั้นเป็นคนรักของของท่านรึ ท่านสองคนดูเหมาะสมกันมากเลยนะ" คนเรือชรา ถามอย่างเห็นอกเห็นใจเมื่อเขาสังเกตุเห็นความโศกเศร้าของนาง นางก้มหัวลงด้วยท่าทีเศร้าสลด คิดอยู่ในใจ คนรัก อย่างเราจะถือว่าเป็นคู่รักได้ไม๊นะ จองฮยาง ไม่รู้จะตอบคนเรือชราอย่างไรดี นางเพียงยิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยน พูดเบาๆ ว่า โชคชะตาของเราดูเหมือนจะห่างไกลจากคำนั้นมากนัก
โอ้ว พวกท่านต้องแยกจากกันหรือนี่ สำหรับชายหนุ่มผู้นี้ อนาคตคงต้องมาก่อนความรักสินะขอรับ คนเรือพูดราวกับว่าเขาเข้าใจเรื่องราวทั้งหมด และกล่าวต่อไปว่า "แม่นาง ไม่ต้องเสียใจไปหรอก ท่าทีที่เค้ากล่าวลาท่าน ข้าดูออกว่าเขาเสียใจอย่างที่สุด ข้าพูดได้เลยว่าเขาไม่ใช่คนที่ไม่มีหัวใจ โบราณกล่าวไว้ว่า ทำดีสิบปีจะได้ลงเรือลำเดียวกัน ทำดีร้อยปีจะได้เข้าหอร่วมเตียง ถ้าโชคชะตากำหนดให้พวกท่านได้เกิดมาคู่กัน ไม่ว่าจะอยู่ห่างไกลกันแค่ไหน สวรรค์จะดลบันดาลให้พวกท่านได้พบกันอีกครั้ง และได้อยู่อย่างมีความสุขตลอดไป
บางที.... นางพูดเบาๆไม่รู้ว่านางเชื่อคนเรือหรือปลอบใจตัวเอง
เจ้าต้องอยู่อย่างมีความสุขตลอดไป เสียงของช่างเขียน ก้องกังวานขึ้นมาอีกครั้ง
ท่านมุ่งหวังจะให้ข้าแสดงท่าทีโต้ตอบอย่างไร ใช่ ข้าอยากมีความสุข แต่ความสุขสำหรับข้ามันคืออะไร กับการที่ต้องแยกจากท่าน ข้าไม่รู้ว่า ข้าจะไปหาความสุขได้จากไหน นางรำพึงรำพัน พลางมองไปที่ระลอกน้ำ มีเพียงสายลมแห่งฤดูใบไม้ร่วงโชยพัดผ่าน และละอองฝอยที่เกิดจากฝีพาย หัวใจที่เปี่ยมไปด้วยความรักของนางได้แต่เพียงคิดไปว่า ตอนนี้ข้าลอยล่องอยู่ในเรือลำเล็กๆ แล้วข้าจะไปหาความสุขได้จากที่ไหนล่ะ ช่างเขียน ทำไมท่านไม่หนีมาพร้อมกับข้า หรือเป็นเพราะการวาดภาพของท่าน ตำแหน่งทางราชการ หรือเพราะอาจารย์ของท่านกันแน่นะ ช่างเขียน นี่เป็นความจริงหรือโชคชะตาที่กำหนดให้เรามาจบลงที่นี่ นางขดตัวอยู่ในเสื้อคลุม ตกอยู่ในวังวนความคิดที่สับสน
เรือลำน้อยลอยเอื่อยเรื่อยไปตามแม่น้ำ ที่สุดก็ถึงฝั่งตรงข้าม คนเรือชรากระโดดขึ้นไปบนสะพานท่าน้ำเพื่อมัดเรือ แม่นาง เรามาถึงแล้ว เช่นนี้เมื่อท่านลงเรือ เกี้ยวที่ท่านเช่าจะพาไปส่งต่อถึงเมืองเปียงยาง นางซวนเซเล็กน้อยเมื่อลุกขึ้นยืน รู้สึกเมาเรือหลังจากต้องอยู่บนเรือเป็นเวลานานหลายชั่วยาม
แม่นาง นี่สัมภาระ เข้มแข็งเข้าไว้นะขอรับ แล้วทุกอย่างจะดีขึ้นเอง คนเรือชราช่วยพยุงนางลงจากเรือ แล้วส่งสัมภาระให้
ขอบคุณมาก นี่สำหรับซื้อเหล้าค่ะนางยื่นเหรียญจำนวนเล็กน้อยให้กับคนเรือ
ไม่ ไม่ต้อง ไม่ต้อง หนุ่มน้อยคนนั้นจ่ายค่าเรือให้ข้าเรียบร้อยแล้วขอรับ คนเรือชราโบกไม้โบกมือปฎิเสธ
กรุณารับไว้เถอะค่ะ จองฮยางยืนกราน ทำให้คนเรือต้องรับไว้อย่างไม่สู้เต็มใจ ก่อนที่นางจะเดินจากไป
อ่า ช่าง เป็นหญิงสาวที่สวยอะไรอย่างนี้นะ หนุ่มน้อยคนนั้นทิ้งเธอได้ลงคออย่างไร คนเรือชราส่ายศรีษะ พึมพำกับตัวเอง ขณะ แก้มัดเรือ แล้วพายไกลออกไป
ท่านคือแม่นางจองฮยางที่มาจากฮันยางใช่หรือไม่ ชายกลางคนสองคนเดินเข้ามาหาจองฮยางเมื่อนางเดินลงมาจากสะพานท่าน้ำ
ไม่ทราบมีเรื่องอันใด นางรู้สึกกังวลปนประหลาดใจ มือกำสัมภาระแน่นขึ้น พร้อมกับ ตรวจสอบชายแปลกหน้าที่มาทักทั้งสองคน
เราได้รับคำสั่งจากพี่ใหญ่ กองและช่างเขียนซินเมื่อสองสามวันที่แล้วให้มารอพบแม่นางจองฮยาง ใช่ท่านหรือไม่ขอรับ เขาถามอย่างสุภาพ
โอ้ว เช่นนั้นเป็นข้าเอง ข้าเข้าใจแล้ว ขอโทษที่ระแวงท่านทั้งสอง จองฮยางรู้สึกโล่งใจเมื่อได้ยินชื่อยุนบก ชายทั้งสองพาเธอไปขึ้นเกี้ยวและออกเดินทางไปเปียงยางทันที
จองฮยางรู้สึกอบอุ่นปลอดภัยเมื่อนั่งอยู่ในเกี๊ยว เปียงยาง ข้ากำลังจะกลับไปบ้าน ท่านพ่อและพี่ชาย พวกเขายังมีชีวิตอยู่กันดีใช่ไหม ความปิติเต็มตื้นขึ้นมาในหัวใจเมื่อคิดว่าจะใกล้จะได้กลับบ้านที่เธอจากมานานหลายปี ขอบคุณมากค่ะ ช่างเขียน ในทีสุดข้าก็เป็นอิสระ ได้มาอยู่เคียงข้างท่านพ่ออีกครั้ง เกี๊ยวที่โยกไปมากล่อมนางหลับใหลไปโดยไม่รู้ตัว นางตื่นขึ้นมาด้วยเสียงเรียก
แม่นาง เราจะพักที่ซองดูคืนนี้ มีโรงเตี๊ยมเล็กๆให้เราไปค้างคืนได้ กรุณาพักที่นี่สักคืนเถอะนะขอรับ ฟ้ามืดสนิทแล้ว เมื่อนางลุกออกมาจากเกี้ยว
ทำใจให้สบายนะ ขอรับ พวกเราคือ พี่น้องแซ่โช พวกเรากับกอง เป็นพี่น้องร่วมสาบานกัน พวกเราต้องทำภารกิจสำคัญที่เขามอบหมายให้อย่างดีที่สุด และนี่ก็ไม่ใช่ภารกิจหนักหนาอะไร อุปสรรคมีเพียงถนนที่ขรุขระตลอดทางเท่านั้นเองขอรับ หนึ่งในนั้นกล่าวอย่างซื่อๆ ปราศจากเล่ห์เหลี่ยม แล้วจึงโค้งคำนับ
ข้าต้องขอบใจพวกท่านอีกครั้ง โอ้ว ข้าอยากหาซื้อของขวัญให้กับท่านพ่อซักหน่อย นางเหลียวมองย่านการค้าแถวนั้น
กรุณาให้เราไปกับแม่นางด้วยเถอะ จะเป็นการปลอดภัยกว่า ชายหนุ่มเสนอตัว
ไม่จำเป็นต้องรบกวนพวกท่านหรอกค่ะ นางปฎิเสธอย่างสุภาพ ข้าซื้อได้แล้วจะรีบกลับ พวกท่านต้องแบกเกี้ยวเหนื่อยมาทั้งวัน กรุณาเข้าไปพักผ่อนก่อนเถอะค่ะ
ทำตามแบบนั้นคงจะดีกว่าตามไปเกะกะระหว่างที่นางเลือกซื้อของส่วนตัว เขาจำใจโอนอ่อนผ่อนตามนาง โอ้ เช่นนั้นท่าน กรุณาระมัดระวังตัวด้วย และรีบไปรีบกลับโรงเตี๊ยมนะขอรับ แล้วเขาก็นำเกี้ยวเข้าไปไว้ที่ลานเล็กๆ ข้างๆโรงเตี๊ยม
ข้าควรจะซื้ออะไรไปฝากท่านพ่อดีนะ ใบยาสูบ ใบชา หรือ พวกอาหารบำรุง ได้แต่หวังว่าขาของท่านพ่อคงจะหายดีแล้ว จองฮยางไม่เคยรู้สึกมีความสุขและผ่อนคลายอย่างนี้มานานแล้ว ความคิดว่าจะได้กลับบ้านทำให้นางมีกำลังใจมากขึ้น ขณะที่เดินลงไปสู่บริเวณย่านร้านค้า
ทันใดนั้นเอง นางถูกชนจากด้านหลัง จนนางต้องหันกลับมาพบผู้หญิงในชุดกระรุ่งกระริ่งแบกทารกที่กำลังร้องโยเยไว้ข้างหลัง วิ่งมาสะดุดล้มลงต่อหน้าจองฮยาง นางพยายามจะยื่นมือไปคว้าชายเสื้อของจองฮยาง
ท่านไม่เป็นไรใช่ไม๊ ลุกไหวไม๊คะ จองฮยางพยายามช่วยพยุงตัวนางขึ้นมา
ช่วยดู ดู ดูแล ลูกข้าด้วย ........... นางพูดในลำคอก่อนที่จะหมดสติไป
จองฮยาง ภาพวาดภาพที่ 1 -- เด็กทารกน้อย
ที่โรงเตี๊ยม ผู้หญิงคนนั้นกำลังนอนรอวาระสุดท้าย
นางจะปลอดภัยไม๊คะ จองฮยางถามท่านหมอ
สายเกินไปเสียแล้ว นางอาการหนักเกินกว่าที่ข้าจะสามารถเยียวยาได้ เจ้าควรจะพานางไปหาหมอท่านอื่นดู ท่านหมอกล่าวอึกอักขอโทษขณะที่เก็บเครื่องไม้เครื่องมือเตรียมจากไป
จองฮยางนั่งมองดูทารกน้อยบอบบางในอ้อมแขน เด็กน้อยที่น่าสงสาร เจ้าคงอดอยากมากสินะ หลังจากที่อิ่มจากโจ๊กที่จองฮยางป้อนให้ เขาก็นอนหลับสบาย แก้มเป็นสีชมพูเปล่งปลั่ง อา เด็กน้อย เจ้าจะไม่ได้อยู่กับแม่เจ้าแล้วนะ จองฮยางถอนหายใจอย่างไม่สามารถช่วยอะไรได้ และได้แต่นั่งคิดไปถึงอดีตอันเศร้าสลดของตัวเอง แม่ของนางตายตอนที่นางยังเป็นเด็ก และต้องใช้ชีวิตเร่ร่อนไปกับพ่อและพี่ชาย จนในที่สุดพ่อก็ขายนางให้กับหอนางโลม และที่นี่เองทำให้นางกลายเป็นนักเล่นพิณให้ความบันเทิงกับแขกที่มาเที่ยวที่นี่ แม้ว่านางจะรู้อยู่เต็มอกว่า ใครเป็นคนช่วยนางให้พ้นจากขุมนรก แต่โชคชะตาคงไม่ได้ลิขิตให้พวกเขาได้อยู่ร่วมกัน มันเป็นเรื่องโชคดีหรือโชคร้ายกันแน่นะ จองฮยางก้มลงมองดูเด็กทารกอีกครั้ง พ่อของเจ้าอยู่ที่ไหน แล้วทำไมแม่ลูกอ่อนผู้นี้จึงได้มาร่อนเร่พเนจรตามท้องถนนเช่นนี้
ช่วย...ช่วยชีวิตลูกข้าด้วย นางบ่นพึมพำอย่างไร้สติ และค่อยๆ พยุงตัวเองขึ้นมา และพยายามยกมืออ้อนวอน จองฮยางรึบเข้าไปหานาง และวางเด็กน้อยไว้ข้างๆ ผู้เป็นแม่ แม้ว่านางจะอ่อนแรงเพียงใด แต่นางพยายามที่จะหันมามองลูกน้อยของนาง และพยายามตบกล่อมลูกน้อยเบาๆ ด้วยมือที่สั่นเทา น้ำตาไหลลงอาบสองแก้ม ลูกรักของข้า แม่คงจะอยู่กับเจ้าได้ไม่นานแล้ว เจ้าจะรู้ไหมนะว่า ตอนที่เจ้ากำลังนอนฝันหวานอยู่นี้ เจ้ากำลังจะสูญเสียคนที่เจ้ารักที่สุดไป แต่ลูกก็คงไม่รู้อีกว่า ความเศร้าสลดมันเป็นอย่างไร แล้วนางก็หันกลับมามองจองฮยาง และพูดว่า -ข้าขอขอบคุณท่านอย่างสุดซึ้ง โดยที่พยายามจะลุกขึ้นและโค้งให้จองฮยางอย่างนอบน้อม
ลงไปนอนอย่างเดิมเถอะค่ะ ไม่ต้องมีพิธีรีตองอะไรหรอก จองฮยางพยายามช่วยพยุงนางให้นอนลง ทำไมท่านไม่ไปหาหมอ แล้วลูกท่านจะอยู่อย่างไร เมื่อท่านจากไปแล้ว
ท่าน ท่าน แม่นางจองฮยาง แม่ของเด็กกล่าว
จองฮยางประหลาดใจมากแล้วท่านรู้จักข้าได้อย่างไร
ข้าเพิ่งจะจำได้ว่า ข้าเคยเห็นท่านที่บ้านท่านคิมโจนึน บ้านของท่านคิมโจนึนรึ ท่านเป็นคนในครอบครัวนั้นหรือ คิมโจนึน ไอ้คนเลว ข้า ข้าอยากจะถลกหนังมัน แล้วเอาเลือดของมันมาดื่ม ขณะที่พูดถึงคิมโจนึน แววตาของหญิงสาวอัดแน่นไปด้วยความแค้น ข้ามาจากครอบครัวพ่อค้า ท่านพ่อทำธุรกิจค้าขายกระดาษ และใช้ชีวิตอย่างปกติสุข แต่แล้วไอ้สารเลวคิมโจนึน มันใช้เล่ห์เหลี่ยมสารพัด เพื่อที่ยึดกิจการของครอบครัวเรา และเป็นเหตุให้ท่านพ่อต้องตายในที่สุด แล้วมันก็บีบบังคับให้ข้าเป็นของมัน โดยอ้างว่าเป็นการจ่ายหนี้แทนพ่อค้า ในขณะที่คู่หมั้นของข้าพยายามช่วยข้าให้พ้นจากคิมโจนึน แต่เขาก็ถูกทุบตีจนตาย
จองฮยางไม่เคยเห็นภาพโหดร้ายของคิมโจนึน ซึ่งเป็นคนซื้อเธอมา ตามที่แม่นางผู้นั้นพูดถึง มาก่อนเลย นางรู้เพียงเรื่องที่คิมโจนึนเล่าให้ฟังถึง เรื่องผิดกฎหมาย การสมรู้ร่วมคิดกับพวกข้าราชการ รวมไปถึงแบ่งสันปันส่วนที่ไม่เท่าเทียมกันในธุรกิจเล็กๆ แค่นั้นเอง
แล้วเด็กน้อยผู้นี้เล่า จองฮยางถาม
เด็กคนนี้เป็นลูกของคิมโจนึน เป็นหนี้บาป ผู้เป็นแม่ตอบด้วยอาการอ่อนแรงและหลับตาลงพร้อมกับน้ำตาที่ไหลริน ข้ารู้ตัวว่าท้อง หลังจากที่ข้าถูกข่มขืน ข้าพยายามจะฆ่าตัวตายหลายต่อหลายครั้ง แต่คิมโจนึนคุมขังข้าไว้ตลอด ตอนที่ฉันคลอดลูกชาย ข้าพยายามจะบีบคอเขาให้ตาย บางครั้งก็พยายามเอาไปถ่วงน้ำ แต่ก็ไม่เคยสำเร็จเลยสักครั้ง และคิดได้ว่ามันต้องเป็นคิมโจนึนสิที่ต้องตาย ต้องไม่ใช่ลูกของข้า เขายังไร้เดียงสาเกินไป ข้าเป็นแม่ ข้าฆ่าลูกในไส้ของข้าไม่ได้ ผู้เป็นแม่เริ่มไอ และอ่อนแรงลงเรื่อยๆ ขณะที่เล่าเรื่องของนางให้จองฮยางฟัง
จองฮยางรู้สึกสังเวชในโชคชะตาของหญิงผู้น่าสงสารผู้นี้เป็นยิ่งนัก นางและแม่นางผู้นี้มีโชคชะตาอาภัพไม่ต่างกัน ต่างกันเพียงแค่จองฮยางได้รับการมองเหมือนกับสินค้าที่มีค่าต้องแลกมาด้วยเงิน
ท่านไม่ต้องกลัวไปหรอก คิมโจนึนถูกจับกุมไปแล้ว และคงไม่ได้ออกมาง่ายๆ จองฮยางคิดว่า ข่าวนี้คงจะช่วยให้นางรู้สึกดีขึ้น รวมทั้งตัวนางเองด้วย
ท่านไม่เคยได้ยินเหรอว่า คิมโจนึนหลบเลี่ยงการจับกุม และหนีไปได้ หญิงอ่อนแอมองจองฮยางด้วยความวิตกกังวล แม้ว่า เขาจะเป็นผู้ต้องหา แต่ชายผู้นี้ก็เจ้าเล่ห์ และรู้จักกับข้าราชการมากมาย เขา...เขาเป็นคนโหดเหี้ยมอำมหิต ถ้าข้าถูกเขาจับได้ ข้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่า เขาจะทรมานข้าอย่างไร ข้าไม่กลัวตาย แต่ แต่ลูกของข้านี่สิ นางมองดูลูกอย่างทุกข์ใจ
อะไรนะ เขาหลบหนีไปได้จริงหรือนี่ จองฮยางอุทานออกมาด้วยความตกใจ แล้วช่างเขียนจะตกอยู่ในอันตรายหรือไม่ ทำไมเขาไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้เลยเล่า ข้าจะไม่ยอมปล่อยให้คิมโจนึนหาข้าเจอ แล้วใช้ข้าเป็นเครื่องมือขู่เข็ญช่างเขียนอีก
หญิงคนดังนั้นรู้สึกปั่นป่วนกระวนวายใจมากขึ้น และเริ่มไอแรงขึ้นเรื่อยๆ จนตัวสั่น ข้ารู้ ข้าจะไม่ทำอย่างนั้น แต่ข้าก็ไม่คิดว่าข้าจะมาท่านที่นี่ ท่านเองก็หนีมาเหมือนกันใช่ไหมคะ
จองฮยางมองหญิงใกล้ตาย และร่ำไห้อย่างเสียใจ ใช่ ทำไมผู้หญิงจึงต้องทุกทรมานกับโชคชะตาอันเลวร้ายเช่นนี้นะ
ก่อนที่ข้าจะตาย ข้าขอร้องท่านสักอย่างจะได้ไหมคะ นางหายใจหอบถี่และแรงขึ้น พยายามจะเอ่ยในช่วงเวลาสุดท้าย
ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น ข้ารู้ ท่านเป็นห่วงลูกชายของท่าน
แม่นางผู้นั้นพยักหน้าที่นองไปด้วยน้ำตา
ไม่ต้องเป็นห่วงอะไรทั้งสิ้น แม้ว่าข้าจะไม่รู้จักท่าน แต่ในเวลานี้ ท่านเปรียบเสมือนเพื่อนตายของข้า เราได้ร่วมแบ่งปันความเจ็บปวดด้วยกันแล้ว ท่านไม่ผิด ไม่ว่าใครจะเป็นพ่อของเด็ก แต่เด็กคนนี้บริสุทธิ์ไร้เดียงสา และหากนี่เป็นความปรารถนาสุดท้ายของท่าน ข้าก็จะไม่ปฏิเสธ และจะเลี้ยงดูเด็กคนนี้เป็นอย่างดี จะสอนเขาให้เป็นคนดี จองฮยางให้สัญญากับแม่ของเด็กอย่างจริงจัง
ขอบคุณท่านมาก ข้ามีสิ่งหนึ่งอยากจะบอกท่าน ซึ่งข้ารับรองได้ว่า คิมโจนึนจะไม่มีทางตามหาท่านเจอ เพราะข้ารู้สึกสำนึกในบุญคุณของท่านมาก นางกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนแรงเต็มที แล้วมันจะได้ผลหรือ จองฮยางพยายามเงี่ยหูฟัง เพียงแค่....แค่...........ทำตาม...... นางกล่าวพร้อมกับลมหายใจเฮือกสุดท้าย
เช้ามืดวันรุ่งขึ้น นอกเมืองเล็กๆ หญิงสาวนางหนึ่งอุ้มเด็กทารกไว้ในอ้อมกอด ยึนมองชายสองคนเอาดินกลบหลุมศพจนเสร็จ อีกคนหนึ่งกำลังทำความสะอาดก้อนหินที่สลักชื่อหน้าหลุมศพ เขียนว่า ซองดู ปาร์ค จองฮยาง
นายท่าน เสร็จเรียบร้อยแล้ว ไปกันได้แล้วขอรับ ชายหนุ่มพวกนั้นวางเครื่องมือ เช็ดไม้เช็ดมือ และเตรียมพร้อมที่เกี้ยว
พี่โช ท่านไม่อยากรู้หรือว่าทำไมหินที่อยู่หน้าหลุมศพจึงเป็นชื่อข้า จองฮยางถาม ท่านต้องมีเหตุผลที่ทำเช่นนั้น เราทำงานในสมาคม และเราก็ไม่อยากให้มีปัญหาตามมา ท่านเป็นเพื่อนของเรา เราจะไม่ถามว่าอะไรหรือทำไม เราทำตามกฎ เขากล่าวอย่างตรงไปตรงมา
ขอบคุณพวกท่านมาก
อย่ากังวลไปเลย เข้าไปในเกี้ยวเถอะ
เกี้ยวที่จองฮยางนั่งไปนั้นกำลังมุ่งตรงไปสู่เปียงยาง นางก้มลงมองทารกตัวน้อยที่กำลังหลังสนิท ลูกชายของข้า จากนี้ไปเจ้าจะเป็นลูกของข้า ตามที่ข้ารับปากแม่ของเจ้าไว้ ข้าจะไม่คืนคำ ข้าจะเลี้ยงดูเจ้า สั่งสอนเจ้าให้เป็นคนดี แต่ข้าก็ยังไม่ได้ถามแม่เจ้าเลยว่า เจ้าชื่ออะไร ข้าจะเรียกเจ้าว่าอะไรดีนะ อืม ปาร์ก เป็นนามสกุลของข้า งั้นข้าตั้งชื่อให้เจ้าว่า ยุมบก, ปาร์ก ยุมบก จองฮยางยิ้ม
จองฮยาง ภาพวาดภาพที่ 1 เปียงยาง
ในที่สุดจองฮยางกับยุมบก ก็ถึง เปียงยาง โดยปลอดภัย ก่อนที่จะลาจากกัน สองพี่น้องโช เตือนนางว่า ให้เปลี่ยนชื่อใหม่ เพื่อหลบซ่อนตัวจากศัตรู ตอนนี้นางเริ่มรู้สึกมีความสุขขึ้นมาบ้างแต่ยังรู้สึกแปลกแยกต่อการเดินในถนนบ้านเกิด นางพบว่าบิดาและพี่ชายยังอาศัยอยู่ที่บ้านเดิมที่นางจากมาเมื่อ แปดปีที่แล้ว
ท่านพ่อ ปาร์ค เสียใจมามากกับการที่จำใจขายลูกสาวให้กับหอนางโลมเพื่อจ่ายหนี้ที่ เอามารักษาขาที่หักของเขา และค่าใช้จ่ายสำหรับงานแต่งงานของลูกชาย เขารู้สึกเต็มตื้นต่อการกลับมาของลูกสาว สำหรับจองฮยาง แม้ว่าจะได้กลับมาบ้านแล้ว แม้จะได้กลับมาใช้ชื่อเดิมอีกครั้ง โม-รยอน ก็ไม่ได้ทำให้นางรู้สึกพอใจในชีวิตและความปลอดภัยได้เลย และแม้ว่า ท่านพ่อปาร์ค จะสงสัยเกี่ยวกับประวัติเด็กชายยังไง ท่านก็ไม่ปริปากถามเพราะกลัวว่าจะไปกระทบกระทือนใจนาง โดยไปรื้อฟื้นความทรงจำเลวร้าย ท่านพอใจที่สุดแล้วที่ครอบครัวตอนนี้ได้กลับมาอยู่พร้อมหน้ากัน
พี่ชายจองฮยาง ปาร์คแดฮี ชักชวนให้อพยพครอบครัวไปอยู่ที่ซองดูเพราะมีงานรออยู่มากมาย จองฮยางรีบแจ้งในทันทีว่า นางปลอดภัยดี และไม่ต้องการจะเป็นภาระของผู้ใด ปาร์คแดฮีเชื่อว่าเป็นเพราะ นางได้รับความทุกข์ทรมานมาเพียงพอแล้วในอดีต เพราะฉะนั้น เขาควรจะเป็นคนหาเลี้ยงเพื่อให้ทุกคนในครอบครัวมีชีวิตที่ดีขึ้นบ้าง (เขามีภรรยาและลูกด้วย) ซึ่งพ่อของเขาก็เห็นดีด้วย
ส่วนพี่สะใภ้ของจองฮยางนั้น มักจะบ่นเรื่องที่จองฮยางกลับมาอยู่ที่บ้านพร้อมกับลูกไม่มีพ่อ นางรังเกียจที่จะอยู่ร่วมชายคากับคนที่เคยเป็นคณิกา ปาร์คแดฮี เตือน ภรรยาของเขาว่า อย่าได้ทำแม้แต่คิดเช่นนั้น เพราะคนทั้งครอบครัวเป็นหนี้บุญคุณ จองฮยางอยู่ แต่ถ้าเขาสามารถหาเงินได้มากๆที่ซองดู ทุกอย่างจะดีขึ้นเอง
ซินยุนบก ภาพวาดภาพที่1 เทศกาลโล้ชิงช้ากลับมาอีกครั้ง
ที่เปียงกันโด เปียงยาง ช่วงเวลาแห่งเทศกาลโล้ชิงช้ากลับมาอีกครั้งหนึ่ง สาวๆต่างพากันตื่นเต้นดีใจ กระวีกระวาด ไปโล้ชิงช้ากันที่แม่น้ำ
ช่างเขียนบุรุษรูปงามผู้หนึ่ง นั่งอยู่ข้างทาง กำลังบรรจงตกแต่งภาพ ช่วงเวลาสำคัญในชนบท ครั้งสุดท้าย ขณะที่รอคอยลูกค้าหนุ่มที่เพ่งสายตา แทะโลมไปที่ผู้หญิงทุกคนที่เดินผ่านไปมา ซื้อรูปของเขาอยู่ ลูกค้าวิจารณ์งานของเขาด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน ช่างเขียนหนุ่มบอกลูกค้าว่า กรุณาอย่าทำน้ำหยดลงไปบนรูปที่เพิ่งวาดเสร็จ ลูกค้าหนุ่มหันมาติว่า รูปนี้ หยาบเกินไป น่าจะมีราคาแค่หกนยางมากกว่าสิบนยางตามราคาที่ตกลงกันไว้ก่อนหน้านี้ ช่างเขียนออกอาการโมโหอย่างแรง ตอบกลับไปว่า ไม่ขายแล้ว เมื่อลูกค้าขี้ต่อขี้ตืดเดินจากไปเขาหยิบภาพขึ้นมา ตั้งท่าจะฉีกมันทิ้ง
ทำไมเจ้าถึงจะฉีกภาพทิ้งไปเช่นนั้นเล่า เสียงที่สุภาพอย่างมีอำนาจจากชายกลางคนฐานะดี ท่าทางภูมิฐาน เอ่ยถาม เขาบังเอิญผ่านมาเห็นช่างเขียนกำลังทำงาน และสังเกตเห็นลายเส้นจากปลายพู่กันที่พริ้วไหว สำหรับเขาแล้ว การทำลายภาพเขียนทิ้งเป็นเรื่องที่น่าเสียดายที่สุด ดังนั้นเขาจึงรีบเข้าไปยับยั้งช่างเขียน พร้อมกับแนะนำตัวว่า ชื่อ มิน จุงโฮ เป็นพ่อค้าและต้องการซื้อภาพเขียน ช่างเขียนเริ่มอารมณ์เย็นลงบ้าง เมื่อได้รับคำชมจากพ่อค้า แต่เป็นเพราะเขาเพิ่งมาถึงเมืองนี้ เขาจึงไม่อยากพูดอะไรให้มากความ หลังจากที่เห็นแล้วว่า พ่อค้าชื่นชอบในผลงานของเขา ช่างเขียนจึงมอบภาพเขียนดังกล่าวให้กับพ่อค้าคนนั้น เพื่อเป็นการตอบแทน ซึ่งสร้างความประหลาดใจให้แก่พ่อค้าเป็นยิ่งนัก และช่างเขียนก็เก็บรวบรวมอุปกรณ์การวาดภาพของเขา เดินจากไป
ยุนบกเดินเข้าไปในถนนที่พลุกพล่านจอแจของ เปียงกันโด ถืออุปกรณ์วาดภาพ และครุ่นคิดเกี่ยวกับความเห็นที่ให้กำลังใจจาก มิน จุง โฮ เขาเดินผ่านร้านขายแป้งต้ม แวะซื้อ แป้งต้ม ห้าลูกราคา สองนยาง ความหิวทำให้แสบท้อง จึงกินแป้งต้มได้แต่เพียงเล็กน้อย ขณะที่กินแป้งต้มไปเขาก็คิดถึงช่วงเวลาที่ผ่านมา
เจ็ดปีมาแล้วตั้งแต่เทศกาลโล้ชิงช้าที่เขาไม่มีวันลืมครั้งนั้น มันเหมือนกับว่าหูของเขายังได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักของสาวๆ ตามลำน้ำ และที่สำคัญ หญิงสาวที่สวยที่สุด ผู้ซึ่งมีรักเปี่ยมล้นอยู่ในดวงตา ทันใดนั้นก็มีเสียงอันคุ้นเคยปลุกเขาขึ้นมาจากภวังค์ ฮวากง เขามองไปรอบๆ ....ไม่มีแม้ใบหน้าที่คุ้นตา มันเป็นจินตนาการของเขาเพียงคนเดียว อา อยากรู้เหลือเกิน นางอยู่ที่ใด อยู่สบายดี มีความสุขอยู่ใช่ไม๊
เขาได้ยินสียงเอะอะโวยวายอยู่เบื้องหน้าเขา หญิงสาวนางหนึ่งคุกเข่าอยู่ข้างทางเดิน ร้องขายตัวเองแลกกับเงินเผาศพบิดานาง มีนักเลงหัวไม้สองสามคน กำลังก่อกวนสร้างความรำคาญให้กับนาง และด้วยความสงสาร ยุนบกให้เงินนาง 50 นยาง ซึ่งเป็นเงินทั้งหมดที่เขา ที่ได้จากการขายรูปในวันก่อน แล้วบอกให้นางนำเงินไปเผาศพพ่อ ต้องมีทางอื่นที่ดีกว่าขายชีวิตตัวเองสิ พวกอันธพาลไม่พอใจที่เขายื่นมือเข้ามายุ่ง ทั้งๆที่ไม่ใช่เรื่องของตัวเอง จึงรีบเสนอจะจ่ายให้หญิงสาว 100 นยาง ยุนบกเร่งให้หญิงสาวรีบจากไป เมื่อเห็นพวกนักเลงทำท่าทีจะเข้ามาร้ายตน ทันใดก็มีชายหนุ่มสองคนก็เดินเข้ามาแทรกกลางระหว่างยุนบกกับนักเลง
หนึ่งในนั้น ยุนบกจำชายหนุ่มที่ชื่อว่า มินจุงโฮ ได้ ซึ่งเขาเคยเจอมาก่อนหน้านี้ และอีกคนหนึ่งได้แนะนำตัวเองว่า ชื่อ ยูน ชอนซัง เป็นน้องเขยของจุงโฮ แม้ว่าเขาทั้งสองจะร่ำรวยและมีอิทธิพลในเมือง แต่พวกเขาก็ไม่เคยรังเกียจคนจนหรือคนที่อ่อนแอกว่า เมื่อเขาเห็นยุนบกมีปากเสียงกับพวกนักเลง ชายหนุ่มทั้งสองก็รีบเข้าไปห้ามปราม หลังจากที่ไล่พวกนักเลงไปแล้ว ชอนซังตรงไปช่วยงานฝังศพพ่อของหญิงสาวผู้นั้น ขณะที่จุงโฮเชิญยุนบกให้มากินอาหารเย็นด้วยกัน เพื่อสานสร้างสัมพันธ์กับยุนบก เพราะเขารู้สึกว่า ยุนบกไม่ได้เชี่ยวชาญเฉพาะการวาดภาพเท่านั้น แต่เขายังเป็นคนมีจิตใจงาม ชอบช่วยเหลือผู้อื่นอีกด้วย ยุนบกตอบรับคำเชิญของจุงโฮ และเริ่มรู้สึกว่า แป้งต้มที่กินเข้าไปมันย่อยไปหมดแล้วตอนที่ต่อสู้กับพวกอันธพาล และยิ่งไปกว่านั้น เขาก็ไม่มีเงินเหลือติดตัวแล้วด้วย แต่เหนือสิ่งอื่นใดทั้งหมด เขาต้องการจะสนทนาเรื่องศิลปะกับจุงโฮ เพราะยุนบกคิดว่า คำวิจารณ์ของเขามันช่างลึกซึ้งเสียจริงๆ
ระหว่างทางไปร้านเหล้า ยุนบกสังเกตุว่าเจ้าของร้านทุกๆ ร้านที่พวกเขาเดินผ่าน จะออกมาแสดงความเคารพต่อจุงโฮ เขาคิดว่าจุงโฮ ต้องเป็นบุคคลสำคัญ และมีอำนาจมากคนหนึ่ง พวกเขาเดินเข้าไปในร้านเหล้า เจ้าของร้านก็รีบออกมาแสดงคารวะทันที จุงโฮดื่มให้กับยุนบกเพื่อฉลองมิตรภาพ และการมาเปียงยางของยุนบก ในทางกลับกันยุนบกก็แสดงความขอบคุณที่ได้ความช่วยเหลือเขาไว้จากพวกนักเลง
มีสองสิ่งที่สำคัญในชีวิตข้า จุงโฮกล่าว อย่างแรกคือ สุราชั้นยอด อย่างที่สอง ภาพวาดชั้นเยี่ยม ถ้าเขามีพรสวรรค์ในการวาดภาพ เขาจะตระเวณท่องเที่ยววาดภาพเหมือนยุนบก ยุนบกถามเขาด้วยความสนใจว่าเขาชอบวาดรูปแบบใด ภูเขา แม่น้ำ หรือ ผู้คน จุงโฮรีบตอนทันทีว่า เขาชอบวาดผู้คนธรรมดาสามัญ นั่นสร้างความประหลาดใจให้กับยุนบกมาก ทำไมบุรุษน่าทึ่งผู้นี้ ถึงชอบศิลปะพื้นๆ มากกว่าแบบคลาสสิค จุงโฮบอกว่า สิ่งที่ธรรมดาจะสื่อถึงความจริงและสัจธรรมในชีวิต ในบรรดาจิตรกรที่มือชื่อทังหมด เขาชื่นชม ภาพของ คิมฮงโด ทันวอน ที่สามารถวาดรูปคนธรรมดาออกมาได้อย่างมีอารมณ์ขัน ยุนบกเห็นด้วย และเหม่อลอยไปชั่วขณะ
จุงโฮพูดต่อไปถึง เฮวอน จิตรกรที่เขาชื่นชอบที่สุด ยุนบกตกใจ แสร้งเอาพู่กันมาปัดหนวดปลอมของตัวเอง จุงโฮพูดถึงกลอนเกี่ยวกับเทศกาลโล้ชิงช้า แล้วบอกว่าเขาเคยเห็นภาพวาดของปลอมรูปนี้ของเฮวอน จากรูปนี้เขาเห็นถึงความกล้าหาญ ความฉลาดในการเลือกใช้สีของเฮวอนที่ทำให้เขาประทับใจอย่างที่สุด เขาชื่นชมว่าเป็นความกล้าหาญของเฮวอนอย่างที่จะพาผู้ใดเปรียบเสมือนมิได้ เฮวอนกล้าเผชิญหน้ากับความจริงและ เสนอแนวคิดแปลกใหม่อย่างนี้ต่อหน้าพระพักตร์ได้ นี่ไม่ใช่การตบหน้าพวกขุนนางขี้ฉ้อครั้งยิ่งใหญ่หรอกรึ เขาได้แต่หวังว่าเขาจะสามารถทำอะไรเช่นนี้ได้บ้าง แต่เขาได้ปฎิเสธการเป็นข้าราชการไปแล้วเพื่อเลือกมาเป็นพ่อค้า เขายังเสียใจที่เฮวอนหายตัวไปหลังจากการดวลที่เยี่ยมยอดกับทันวอน และไม่มีภาพเขียนใหม่ๆของเขาออกมาเลยในเจ็ดปีมานี้
ยุนบกจิบเหล้าจากถ้วยของเขา แล้วเอ่ยขึ้นว่า เฮวอนจะต้องดีใจแน่ๆถ้าเขาได้ยินใครสรรเสริญงานเขาเช่นนี้ แล้วพวกเขาคุยกันถึงเรื่องทั่วๆ ไป จุงโฮถามว่ายุนบกทำอะไรอยู่ตอนนี้ ยุนบกมองเห็นความจริงใจของเขาที่มีต่อสหายใหม่อย่างเขา จึงบอกไปว่าเขาชื่อ ซอมุน (เขาใช้แซ่จริงของตัวเอง) และตอนนี้เขากำลังตามหาคนในครอบครัวที่มาจากซองโด เขาเข้ามาในเมืองเพราะได้ยินชื่อเสียง เรื่องการค้าขาย ภาพสี จาก ชองกุก จุงโฮได้โอกาสจึงเชิญเขาไปเป็นอาจารย์สอนวาดรูปที่โรงเรียนสำหรับเด็กยากจน แม้ว่ายุนบกจะยังไม่เคยสอนใครวาดรูปมาก่อนก็ตาม เขาคิดว่าเรื่องที่น่าสนใจเอาไปคิด เขาตกลงจะไปเยี่ยมเยียนโรงเรียนในวันรุ่งขึ้น
#จบภาพวาดภาพที่ 1#
Create Date : 03 ธันวาคม 2552 |
Last Update : 18 สิงหาคม 2553 12:36:44 น. |
|
151 comments
|
Counter : 14939 Pageviews. |
|
|
|
โดย: ไก้ IP: 114.128.141.251 วันที่: 3 ธันวาคม 2552 เวลา:16:32:45 น. |
|
|
|
โดย: สาวก2moon IP: 113.53.209.241 วันที่: 3 ธันวาคม 2552 เวลา:18:51:12 น. |
|
|
|
โดย: 한효린 IP: 125.24.175.4 วันที่: 3 ธันวาคม 2552 เวลา:20:12:38 น. |
|
|
|
โดย: Won won (albatross11 ) วันที่: 4 ธันวาคม 2552 เวลา:9:56:53 น. |
|
|
|
โดย: วิเคราะห์ IP: 110.164.109.176 วันที่: 4 ธันวาคม 2552 เวลา:12:43:13 น. |
|
|
|
โดย: nanan IP: 124.120.218.200 วันที่: 4 ธันวาคม 2552 เวลา:15:38:56 น. |
|
|
|
โดย: RAI IP: 125.26.110.251 วันที่: 4 ธันวาคม 2552 เวลา:17:34:21 น. |
|
|
|
โดย: mauy IP: 125.26.135.216 วันที่: 5 ธันวาคม 2552 เวลา:20:27:58 น. |
|
|
|
โดย: doydoy IP: 110.164.60.127 วันที่: 7 ธันวาคม 2552 เวลา:2:19:50 น. |
|
|
|
โดย: lucky IP: 119.31.126.141 วันที่: 7 ธันวาคม 2552 เวลา:10:34:22 น. |
|
|
|
โดย: chin IP: 117.47.230.254 วันที่: 7 ธันวาคม 2552 เวลา:10:55:35 น. |
|
|
|
โดย: mhomho IP: 118.174.39.71 วันที่: 7 ธันวาคม 2552 เวลา:11:17:04 น. |
|
|
|
โดย: LionBaron IP: 125.27.226.160 วันที่: 7 ธันวาคม 2552 เวลา:11:26:02 น. |
|
|
|
โดย: fan fic ของคุณ won won IP: 61.90.122.217 วันที่: 7 ธันวาคม 2552 เวลา:11:27:31 น. |
|
|
|
โดย: leknoy IP: 117.47.91.194 วันที่: 7 ธันวาคม 2552 เวลา:11:42:47 น. |
|
|
|
โดย: Adayz IP: 125.26.128.103 วันที่: 7 ธันวาคม 2552 เวลา:11:52:39 น. |
|
|
|
โดย: tanjang IP: 58.8.177.199 วันที่: 7 ธันวาคม 2552 เวลา:11:52:53 น. |
|
|
|
โดย: konan IP: 203.170.177.161 วันที่: 7 ธันวาคม 2552 เวลา:11:59:35 น. |
|
|
|
โดย: tuny IP: 110.164.162.92 วันที่: 7 ธันวาคม 2552 เวลา:12:35:15 น. |
|
|
|
โดย: เสพย์อักษร IP: 125.26.84.157 วันที่: 7 ธันวาคม 2552 เวลา:12:59:04 น. |
|
|
|
โดย: มูนยุนบก IP: 125.24.52.104 วันที่: 7 ธันวาคม 2552 เวลา:13:02:22 น. |
|
|
|
โดย: ชอง เฮฮี IP: 115.67.36.86 วันที่: 7 ธันวาคม 2552 เวลา:13:07:14 น. |
|
|
|
โดย: leaw IP: 125.26.169.139 วันที่: 7 ธันวาคม 2552 เวลา:13:19:35 น. |
|
|
|
โดย: 2มูน IP: 125.26.169.139 วันที่: 7 ธันวาคม 2552 เวลา:13:21:11 น. |
|
|
|
โดย: kola IP: 61.90.122.217 วันที่: 7 ธันวาคม 2552 เวลา:13:32:12 น. |
|
|
|
โดย: kola IP: 61.90.122.217 วันที่: 7 ธันวาคม 2552 เวลา:13:36:54 น. |
|
|
|
โดย: Won won (albatross11 ) วันที่: 7 ธันวาคม 2552 เวลา:13:43:42 น. |
|
|
|
โดย: Takky IP: 124.121.247.137 วันที่: 7 ธันวาคม 2552 เวลา:13:46:58 น. |
|
|
|
โดย: BUNNY IP: 115.67.179.235 วันที่: 7 ธันวาคม 2552 เวลา:14:04:12 น. |
|
|
|
โดย: Rev IP: 115.67.189.78 วันที่: 7 ธันวาคม 2552 เวลา:14:31:03 น. |
|
|
|
โดย: กะปุน้อย IP: 125.26.182.12 วันที่: 7 ธันวาคม 2552 เวลา:14:48:34 น. |
|
|
|
โดย: JA IP: 110.164.44.175 วันที่: 7 ธันวาคม 2552 เวลา:14:57:35 น. |
|
|
|
โดย: jameza17 IP: 117.47.1.238 วันที่: 7 ธันวาคม 2552 เวลา:15:14:51 น. |
|
|
|
โดย: aloner IP: 118.172.185.88 วันที่: 7 ธันวาคม 2552 เวลา:15:21:11 น. |
|
|
|
โดย: เชียงใหม่ IP: 112.142.58.38 วันที่: 7 ธันวาคม 2552 เวลา:16:00:06 น. |
|
|
|
โดย: R_RAI IP: 125.26.112.15 วันที่: 7 ธันวาคม 2552 เวลา:16:11:39 น. |
|
|
|
โดย: uanuan IP: 124.121.158.9 วันที่: 7 ธันวาคม 2552 เวลา:16:20:20 น. |
|
|
|
โดย: pharN IP: 202.28.62.245 วันที่: 7 ธันวาคม 2552 เวลา:16:22:07 น. |
|
|
|
โดย: ไก่ IP: 112.142.18.111 วันที่: 7 ธันวาคม 2552 เวลา:16:31:04 น. |
|
|
|
โดย: ชินชา IP: 113.53.175.85 วันที่: 7 ธันวาคม 2552 เวลา:16:45:12 น. |
|
|
|
โดย: Won won IP: 113.53.178.11 วันที่: 7 ธันวาคม 2552 เวลา:16:49:45 น. |
|
|
|
โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.100 วันที่: 7 ธันวาคม 2552 เวลา:16:55:42 น. |
|
|
|
โดย: เจ้าเงาะ IP: 124.120.192.125 วันที่: 7 ธันวาคม 2552 เวลา:17:02:23 น. |
|
|
|
โดย: เจ้าเงาะ IP: 124.120.192.125 วันที่: 7 ธันวาคม 2552 เวลา:17:03:57 น. |
|
|
|
โดย: oui IP: 61.90.101.127 วันที่: 7 ธันวาคม 2552 เวลา:17:28:42 น. |
|
|
|
โดย: Riddle IP: 113.53.190.53 วันที่: 7 ธันวาคม 2552 เวลา:17:34:33 น. |
|
|
|
โดย: สาวก 2 Moon IP: 222.123.141.156 วันที่: 7 ธันวาคม 2552 เวลา:17:57:57 น. |
|
|
|
โดย: ชอง เฮฮี IP: 115.67.36.86 วันที่: 7 ธันวาคม 2552 เวลา:18:24:49 น. |
|
|
|
โดย: arty-2944 IP: 61.7.138.243 วันที่: 7 ธันวาคม 2552 เวลา:18:34:55 น. |
|
|
|
โดย: mhomho IP: 118.174.40.1 วันที่: 7 ธันวาคม 2552 เวลา:19:47:20 น. |
|
|
|
โดย: kungfu IP: 125.24.94.240 วันที่: 7 ธันวาคม 2552 เวลา:19:53:53 น. |
|
|
|
โดย: มาจ่ายค่าแปล-nift13 IP: 58.64.109.76 วันที่: 7 ธันวาคม 2552 เวลา:20:00:26 น. |
|
|
|
โดย: สาวก won won & 2moons IP: 115.67.87.195 วันที่: 7 ธันวาคม 2552 เวลา:20:08:18 น. |
|
|
|
โดย: toktak IP: 58.9.177.45 วันที่: 7 ธันวาคม 2552 เวลา:20:09:36 น. |
|
|
|
โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.100 วันที่: 7 ธันวาคม 2552 เวลา:20:14:07 น. |
|
|
|
โดย: 2มูน IP: 180.180.40.202 วันที่: 7 ธันวาคม 2552 เวลา:20:23:28 น. |
|
|
|
โดย: 2มูน IP: 180.180.40.202 วันที่: 7 ธันวาคม 2552 เวลา:20:26:05 น. |
|
|
|
โดย: oui IP: 58.9.64.34 วันที่: 7 ธันวาคม 2552 เวลา:21:37:46 น. |
|
|
|
โดย: kola IP: 58.9.104.70 วันที่: 7 ธันวาคม 2552 เวลา:22:07:18 น. |
|
|
|
โดย: วิเคราะห์ IP: 58.8.85.16 วันที่: 7 ธันวาคม 2552 เวลา:22:18:42 น. |
|
|
|
โดย: bvb IP: 58.9.234.227 วันที่: 7 ธันวาคม 2552 เวลา:22:22:00 น. |
|
|
|
โดย: cassanovy IP: 110.164.32.41 วันที่: 7 ธันวาคม 2552 เวลา:22:22:42 น. |
|
|
|
โดย: machu pichu IP: 125.24.76.226 วันที่: 7 ธันวาคม 2552 เวลา:22:38:27 น. |
|
|
|
โดย: ArmourBear IP: 118.173.105.93 วันที่: 7 ธันวาคม 2552 เวลา:22:38:47 น. |
|
|
|
โดย: Song Won IP: 125.26.110.136 วันที่: 7 ธันวาคม 2552 เวลา:22:57:49 น. |
|
|
|
โดย: FC 2moon IP: 58.147.23.211 วันที่: 7 ธันวาคม 2552 เวลา:23:07:19 น. |
|
|
|
โดย: II_MaY IP: 119.42.81.66 วันที่: 7 ธันวาคม 2552 เวลา:23:24:57 น. |
|
|
|
โดย: 한효린 IP: 118.173.100.147 วันที่: 7 ธันวาคม 2552 เวลา:23:47:57 น. |
|
|
|
โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.100 วันที่: 8 ธันวาคม 2552 เวลา:0:00:39 น. |
|
|
|
โดย: Apple IP: 124.120.236.144 วันที่: 8 ธันวาคม 2552 เวลา:1:09:25 น. |
|
|
|
โดย: peesadling IP: 124.120.237.103 วันที่: 8 ธันวาคม 2552 เวลา:3:12:15 น. |
|
|
|
โดย: สาวก won won & 2moons IP: 192.88.230.227 วันที่: 8 ธันวาคม 2552 เวลา:9:43:25 น. |
|
|
|
โดย: Bunny IP: 125.25.9.83 วันที่: 8 ธันวาคม 2552 เวลา:9:49:55 น. |
|
|
|
โดย: ployzaku IP: 192.168.128.89, 122.154.14.2 วันที่: 8 ธันวาคม 2552 เวลา:9:53:53 น. |
|
|
|
โดย: kola IP: 58.9.101.163 วันที่: 8 ธันวาคม 2552 เวลา:10:23:48 น. |
|
|
|
โดย: Won won (albatross11 ) วันที่: 8 ธันวาคม 2552 เวลา:10:31:39 น. |
|
|
|
โดย: gig IP: 202.90.119.221 วันที่: 8 ธันวาคม 2552 เวลา:10:48:39 น. |
|
|
|
โดย: pharN IP: 202.28.62.245 วันที่: 8 ธันวาคม 2552 เวลา:11:29:20 น. |
|
|
|
โดย: สาวกอีกคน IP: 192.168.1.26, 124.120.205.123 วันที่: 8 ธันวาคม 2552 เวลา:11:35:06 น. |
|
|
|
โดย: 한효린 IP: 125.24.110.162 วันที่: 8 ธันวาคม 2552 เวลา:12:10:26 น. |
|
|
|
โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.100 วันที่: 8 ธันวาคม 2552 เวลา:12:38:45 น. |
|
|
|
โดย: phenixepp IP: 58.9.96.229 วันที่: 8 ธันวาคม 2552 เวลา:13:03:58 น. |
|
|
|
โดย: เชียงใหม่ IP: 112.142.58.38 วันที่: 8 ธันวาคม 2552 เวลา:13:07:07 น. |
|
|
|
โดย: สาวก won won & 2moons IP: 192.88.230.227 วันที่: 8 ธันวาคม 2552 เวลา:13:22:21 น. |
|
|
|
โดย: Won Teen IP: 125.26.192.65 วันที่: 8 ธันวาคม 2552 เวลา:13:30:35 น. |
|
|
|
โดย: ้haewonny IP: 158.108.52.138 วันที่: 8 ธันวาคม 2552 เวลา:13:37:06 น. |
|
|
|
โดย: Tun IP: 124.120.164.118 วันที่: 8 ธันวาคม 2552 เวลา:13:42:18 น. |
|
|
|
โดย: Pww IP: 202.12.73.12 วันที่: 8 ธันวาคม 2552 เวลา:13:45:21 น. |
|
|
|
โดย: kai_lert IP: 124.122.221.135 วันที่: 8 ธันวาคม 2552 เวลา:14:54:26 น. |
|
|
|
โดย: สาวก won won & 2moons IP: 192.88.230.227 วันที่: 8 ธันวาคม 2552 เวลา:15:09:57 น. |
|
|
|
โดย: A raBBit IP: 118.173.167.116 วันที่: 8 ธันวาคม 2552 เวลา:15:12:01 น. |
|
|
|
โดย: HYEWON IP: 118.173.163.59 วันที่: 8 ธันวาคม 2552 เวลา:15:26:05 น. |
|
|
|
โดย: momay IP: 202.29.37.34 วันที่: 8 ธันวาคม 2552 เวลา:15:42:02 น. |
|
|
|
โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.100 วันที่: 8 ธันวาคม 2552 เวลา:15:45:26 น. |
|
|
|
โดย: wizard_zyp IP: 222.123.172.19 วันที่: 8 ธันวาคม 2552 เวลา:16:04:51 น. |
|
|
|
โดย: bunny IP: 125.25.9.83 วันที่: 8 ธันวาคม 2552 เวลา:16:17:40 น. |
|
|
|
โดย: ไก่ IP: 112.142.18.111 วันที่: 8 ธันวาคม 2552 เวลา:16:39:18 น. |
|
|
|
โดย: Rev IP: 58.8.193.51 วันที่: 8 ธันวาคม 2552 เวลา:17:01:31 น. |
|
|
|
โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.100 วันที่: 8 ธันวาคม 2552 เวลา:17:11:21 น. |
|
|
|
โดย: สาวก won won & 2moons IP: 192.88.230.227 วันที่: 8 ธันวาคม 2552 เวลา:17:24:10 น. |
|
|
|
โดย: kola IP: 58.9.105.79 วันที่: 8 ธันวาคม 2552 เวลา:17:39:26 น. |
|
|
|
โดย: วิเคราะห์ IP: 110.164.132.237 วันที่: 8 ธันวาคม 2552 เวลา:17:50:14 น. |
|
|
|
โดย: ชอง เฮฮี IP: 115.67.109.225 วันที่: 8 ธันวาคม 2552 เวลา:18:10:30 น. |
|
|
|
โดย: BERYL IP: 202.28.249.180 วันที่: 8 ธันวาคม 2552 เวลา:18:33:06 น. |
|
|
|
โดย: 9a9a9a IP: 10.1.181.14, 123.242.139.217 วันที่: 8 ธันวาคม 2552 เวลา:18:42:21 น. |
|
|
|
โดย: ตั้งตารอ IP: 125.26.181.128 วันที่: 8 ธันวาคม 2552 เวลา:19:14:19 น. |
|
|
|
โดย: ทางแยกของความคาดหวัง IP: 202.28.62.245 วันที่: 8 ธันวาคม 2552 เวลา:19:23:46 น. |
|
|
|
โดย: FC 2moons IP: 58.147.23.211 วันที่: 8 ธันวาคม 2552 เวลา:19:24:52 น. |
|
|
|
โดย: paprangk IP: 125.26.246.87 วันที่: 8 ธันวาคม 2552 เวลา:19:36:12 น. |
|
|
|
โดย: Tommy IP: 125.24.184.122 วันที่: 8 ธันวาคม 2552 เวลา:20:37:32 น. |
|
|
|
โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.100 วันที่: 8 ธันวาคม 2552 เวลา:20:42:07 น. |
|
|
|
โดย: machu pichu IP: 125.24.42.190 วันที่: 8 ธันวาคม 2552 เวลา:20:43:43 น. |
|
|
|
โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.100 วันที่: 8 ธันวาคม 2552 เวลา:20:58:01 น. |
|
|
|
โดย: PWW IP: 202.12.73.12 วันที่: 8 ธันวาคม 2552 เวลา:20:59:51 น. |
|
|
|
โดย: 2moons IP: 118.172.180.87 วันที่: 8 ธันวาคม 2552 เวลา:21:15:01 น. |
|
|
|
โดย: bababo IP: 119.31.126.141 วันที่: 8 ธันวาคม 2552 เวลา:21:52:28 น. |
|
|
|
โดย: oikoK IP: 58.8.252.149 วันที่: 8 ธันวาคม 2552 เวลา:22:13:11 น. |
|
|
|
โดย: วิเคราะห์ IP: 110.164.132.237 วันที่: 8 ธันวาคม 2552 เวลา:22:32:25 น. |
|
|
|
โดย: Soyo IP: 124.121.247.36 วันที่: 8 ธันวาคม 2552 เวลา:22:45:59 น. |
|
|
|
โดย: Riddle IP: 180.180.122.64 วันที่: 8 ธันวาคม 2552 เวลา:22:47:39 น. |
|
|
|
โดย: kola IP: 58.9.91.240 วันที่: 8 ธันวาคม 2552 เวลา:22:52:05 น. |
|
|
|
โดย: ชอง เฮฮี IP: 115.67.109.225 วันที่: 8 ธันวาคม 2552 เวลา:23:31:29 น. |
|
|
|
โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.100 วันที่: 8 ธันวาคม 2552 เวลา:23:51:26 น. |
|
|
|
โดย: วิเคราะห์ IP: 110.164.132.237 วันที่: 9 ธันวาคม 2552 เวลา:0:06:21 น. |
|
|
|
โดย: peesadling IP: 124.120.235.121 วันที่: 9 ธันวาคม 2552 เวลา:0:28:24 น. |
|
|
|
โดย: วิเคราะห์ IP: 110.164.132.237 วันที่: 9 ธันวาคม 2552 เวลา:0:52:36 น. |
|
|
|
โดย: joonha IP: 115.67.0.69 วันที่: 9 ธันวาคม 2552 เวลา:1:03:23 น. |
|
|
|
โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.100 วันที่: 9 ธันวาคม 2552 เวลา:1:07:50 น. |
|
|
|
โดย: สาวก won won & 2moons IP: 115.67.208.144 วันที่: 9 ธันวาคม 2552 เวลา:8:53:58 น. |
|
|
|
โดย: วิเคราะห์ IP: 110.164.95.239 วันที่: 9 ธันวาคม 2552 เวลา:9:04:47 น. |
|
|
|
โดย: โคล่า IP: 58.9.92.95 วันที่: 9 ธันวาคม 2552 เวลา:9:17:50 น. |
|
|
|
โดย: โคล่า IP: 58.9.92.95 วันที่: 9 ธันวาคม 2552 เวลา:9:18:31 น. |
|
|
|
โดย: โคล่า IP: 58.9.92.95 วันที่: 9 ธันวาคม 2552 เวลา:9:21:43 น. |
|
|
|
โดย: Won won IP: 113.53.162.140 วันที่: 9 ธันวาคม 2552 เวลา:9:30:37 น. |
|
|
|
โดย: โคล่า IP: 58.9.92.111 วันที่: 9 ธันวาคม 2552 เวลา:9:38:22 น. |
|
|
|
โดย: สาวก won won & 2mooms IP: 115.67.157.178 วันที่: 9 ธันวาคม 2552 เวลา:10:07:18 น. |
|
|
|
โดย: pharN IP: 202.28.62.245 วันที่: 9 ธันวาคม 2552 เวลา:10:22:44 น. |
|
|
|
โดย: ployzaku IP: 192.168.128.89, 122.154.14.2 วันที่: 9 ธันวาคม 2552 เวลา:10:36:24 น. |
|
|
|
โดย: เจ้าเงาะ IP: 124.122.80.222 วันที่: 9 ธันวาคม 2552 เวลา:11:29:37 น. |
|
|
|
โดย: เจ้าเงาะ IP: 124.122.80.222 วันที่: 9 ธันวาคม 2552 เวลา:11:31:19 น. |
|
|
|
โดย: A raBBit IP: 202.12.73.7 วันที่: 9 ธันวาคม 2552 เวลา:12:09:00 น. |
|
|
|
โดย: nift13 IP: 58.8.25.68 วันที่: 9 ธันวาคม 2552 เวลา:12:19:29 น. |
|
|
|
โดย: Rev IP: 58.8.186.212 วันที่: 9 ธันวาคม 2552 เวลา:12:44:13 น. |
|
|
|
โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.100 วันที่: 9 ธันวาคม 2552 เวลา:14:02:56 น. |
|
|
|
โดย: เจ้าเงาะ IP: 124.122.80.222 วันที่: 9 ธันวาคม 2552 เวลา:14:12:10 น. |
|
|
|
โดย: ชอง เฮฮี IP: 203.155.245.206 วันที่: 9 ธันวาคม 2552 เวลา:15:08:06 น. |
|
|
|
โดย: Bunny IP: 125.27.51.175 วันที่: 9 ธันวาคม 2552 เวลา:15:39:20 น. |
|
|
|
โดย: สาวก won won & 2moons IP: 115.67.152.232 วันที่: 9 ธันวาคม 2552 เวลา:16:05:30 น. |
|
|
|
โดย: Won won (albatross11 ) วันที่: 9 ธันวาคม 2552 เวลา:16:16:02 น. |
|
|
|
โดย: ployzaku IP: 192.168.128.89, 122.154.14.2 วันที่: 9 ธันวาคม 2552 เวลา:16:17:22 น. |
|
|
|
|
|
|
รักกันเพียงใดก็ต้องพลัดพราก
หวงไว้เพียงใดก็ต้องจำจาก
ข้ามาคนเดียวข้าไปคนเดียว
ไม่มีใครเป็นอะไรของใคร
ต่างคนมาต่างคนไป
ยิ่งยึดยิ่งทุกข์
ปล่อยวางได้จึงเบาสบาย...
เมื่อปัญญาแจ่มแจ้งจะสลัดคืน
เมื่อมาจากดิน
ท้ายที่สุดก็สลายกลายเป็นดิน
ยึดเอาไว้ก็ได้แต่ทุกข์ตอบแทน
อยากโง่ก็ยึดต่อไป
คิดได้ก็วางเสีย
พุทธทาสภิกขุ............
..............................
..............................
ความทุกข์ที่เกิดจากการพลัดพรากจากสิ่งอันเป็นที่รักที่พอใจนั้น
เป็นเรื่องทรมานยิ่ง และเรื่องที่จะบังคับมิให้พลัดพรากก็เป็นสิ่งสุดวิสัย...
ทุกคนจะต้องพลัดพรากจากสิ่งอันเป็นที่รัก ที่พอใจ ไม่วันใดก็วันหนึ่ง...พุทธโอวาท
---------------------------
พระราชดำรัส ในรัชกาลที่ 7 เมื่อทรงสละพระราชสมบัติ เพื่อประชาชน
ข้าพเจ้ามีความเต็มใจที่จะสละอำนาจ อันเป็นของข้าพเจ้าอยู่แต่เดิม ให้แก่ราษฎรทั่วไป ข้าพเจ้าไม่ยินยอมยกอำนาจทั้งหลายของข้าพเจ้าให้แก่ผู้ใด คณะใดโดยเฉพาะ เพื่อใช้อำนาจโดยสิทธิ์ขาด และโดยไม่ฟังเสียงอันแท้จริงของประชาราษฎร
|
|
|
|
|
|
|