|
ภาพวาดภาพที่ 17 ความอดทน
ชินยุนบก ภาพวาดภาพที่ 17--ความอดทน
ช่างเขียน! ไม่นะ ยุมบก! ยุมบก! อย่า ช่างเขียน!
ยุนบกที่นอนหลับไม่ค่อยสนิท ตกใจตื่นขึ้นมาเพราะเสียงคร่ำครวญของจองฮยาง ด้วยแสงจันทร์ที่สาดส่องเข้ามาทางช่องหน้าต่าง เขาเห็นนางขมวดคิ้วย่น เหงื่อแตกเต็มหน้าผาก นางส่ายหน้าไปมา สีหน้าเจ็บปวด เขาไม่รู้ว่านางฝันร้ายอะไรถึงไม่สามารถตื่นหลุดพ้นจากความฝันนั้นได้
เขารีบจับมือนางไว้ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเขา หรือว่าฝันร้ายเลิกตามรังควาญ นางเริ่มนอนนิ่งสงบ และยังคงหลับต่อไป หลังจากได้ปลดปล่อยความกังวลใจเรื่องอาจารย์แล้ว ห่วงใยเดียวที่ยังเหลืออยู่บนโลกนี้คือผู้หญิงที่นอนอยู่ข้างๆ แม้ว่านางพยายามอย่างหนักที่จะซ่อนความเจ็บร้าวไว้ในใจ เขารู้ถึงความสิ้นหวังที่ฉายชัดออกจากดวงตาของนางในแต่ละครั้ง เขามองดูนาง เอามือนางวางไว้บนริมฝีปากของเขา จูบที่ปลายนิ้วนางเบาๆ
เฮ้อ...เจ้าไม่น่ามาพบข้าเลย ไม่ เราควรจะพบกันแต่ไม่ใช่ในขณะที่ข้ามีอาการอย่างนี้ อีกอย่างข้าอยากให้เจ้าเป็นผู้หญิงที่มีความสุขที่สุดในโลก อ่า นั่นก็ยังไม่ถูกอีก บางที ถ้าข้าไม่เป็นแบบนี้ ข้าก็อาจจะไม่รู้สึก... ฮ่า ฮ่า เฮ้อ ข้าไม่รู้ว่าเจ้าโชคดีหรือไม่ แต่สภาพข้าในขณะนี้ ข้ายังจะทำอะไรให้เจ้าได้อีก บางทีข้าไม่ควรจะรับปากเจ้าเกี่ยวกับอนาคตใดๆ
ขณะที่ยุนบกรำพึงรำพันกับตัวเองอยู่นั้น เขาก็ได้ยินเสียงจากส่วนลึกของตัวเอง นี่ก็เข้าวันที่สี่แล้ว ข้าสงสัยว่าจะมีข่าวดีอะไรไม๊นะ เขาเริ่มไอแค่ก แค่ก เขารู้สึกเหมือนหน้าอกโดนกดอัดแล้วก็เริ่มไอ เขาจึงรีบเอามือนางออก แล้วใช้มือตัวเองปิดปากไว้ แต่การไอทำให้กระทบกระเทือนแผลที่หน้าอก เขาเจ็บแผลอย่างรุนแรง น้ำตาไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว เขาจึงบิดตัวออกห่างจองฮยาง พยายามใช้ที่นอนปิดปากไม่ให้เสียงลอดออกมา
ช่างเขียนค่ะ ท่าน ช่างเขียน! นางตื่นขึ้นมาโดยทันที ตกใจที่เห็นเขาเอามือจับบริเวณแผลแน่น
แค่ก ไม่ ไม่มีอะไร ข้า...สบายดี เห็นนางตื่นขึ้นมา เขาก็พูดด้วยเสียงหอบ ตะกุกตะกัก และพยายามข่มสะกดไฟที่กำลังเผาผลาญในอก มีเลือดไหลออกมาที่มุมปากของเขา จองฮยางหยิบผ้าเช็ดหน้าที่อยู่ใต้ผ้าห่มมาเช็ดเลือดออกให้อย่างเบามือ นางอยากรับความเจ็บปวดแทนเขาเหลือเกิน
ข้าสบายดี พี่สะใภ้น่าจะกลับมาวันนี้ ข้าก็จะหายดี ข้าก็จะเป็นปกติ เขาพยายามทำให้นางมั่นใจหลังจากสูดหายใจเข้าไปลึกๆ
แน่นอน ท่านต้องหายดีค่ะ นางเออออตามเขา แต่ความหวังที่พังทลายในดวงตานางมีหรือจะหลุดรอดจากสายตาของจิตรกรเอกเช่นเขา
ฮยางที่รักของข้า ดูนี่สิ เจ้าชอบไม๊ เขาลุกขึ้นนั่งช้าๆ หยิบพู่กันจากที่ใส่อุปกรณ์วาดภาพข้างๆ ออกมา เขาแผ่วางกระดาษวาดภาพ บรรจงวาดภาพออกมาอย่างประณีต และส่งภาพที่วาดเรียบร้อยแล้วให้นาง นางเหม่อมองออกไปไกล
href="//www.bloggang.com/data/t/toetae/picture/1262160666.jpg" target=_blank>
โอ้ เป็นภาพที่ดีจริงๆ ข้าจะเรียกยุมบกมาดูด้วยกัน ยุมบก ยุมบก ไม่มีเสียงตอบกลับมา นางลืมตัวไปเล็กน้อย
ฮยาง เจ้า... แค่ก แค่ก แค่ก เขาไอ ได้ยินสิ่งที่นางตอบความเจ็บปวดเสียดแทงเขาขึ้นมาทันที เขาจึงเริ่มไอขึ้นมาอีก
ช่างเขียนคะ นางเพิ่งรู้ตัว หยิบถ้วยน้ำชามาจ่อรอที่ริมฝีปากเขา
ข้าสบายดี ไม่เป็นอะไร ฮยาง ดูนี่สิ ข้าวาดเจ้ากับข้าไว้ในภาพ เจ้า...เจ้าชอบภาพนี้ไม๊ เขาวาดภาพเพื่อให้นางสบายใจและมีความสุข ตอนนี้เขาทำให้นางได้เพียงเท่านี้
อ่า เรือลำหนึ่งลอยล่องอยู่ในแม่น้ำที่ใสสะอาด เป็นภาพที่ดีจริงๆ นางยิ้มแบบที่นานๆ จะเห็นสักครั้ง รอยยิ้มที่แล่นจิ๊ดไปสะกิดความเจ็บร้าวในหัวใจเขา
ไม่ใช่เจ้ารึที่เคยพูดว่าหนวดปลอมของข้าน่าเกลียด ฮ่า ฮ่า เจ้าชอบข้าในแบบนี้ใช่หรือไม่
ในภาพนี้มี พี่ใหญ่มินและพี่สะใภ้ พี่ยูน น้องยุน ช่างน่าดูเสียจริงๆ ถ้าภาพนี้เป็นจริง มันก็น่าสนใจมากๆ ถ้าข้าสามารถมีความสุขเหมือนในภาพได้ตลอดไปจะดีแค่ไหนกันนะ นางรู้สึกอิจฉาตัวเองในภาพเล็กน้อย ได้ยินเช่นนั้น มือยุนบกนิ่งค้างอยู่กลางอากาศ หมึกที่ติดอยู่กับพู่กันหยดลงบนกระดาษที่วาด เหมือนน้ำตาที่ซึมเปื้อนกระดาษ
น้องซอ ท่านเป็นอย่างไรบ้างวันนี้ เสียงของจุงโฮดังมาจากข้างนอกห้อง โอ้ พี่ใหญ่ เชิญเข้ามาด้านในเถอะ ยุนบกตอบขณะวางพู่กันลงข้างๆ
หลายวันมานี้ จุงโฮออกตามหาว่าเถ้าแก่ริวหนีไปไหน แต่ไม่ได้เบาะแสใดทั้งสิ้น ตอนนี้เขารอคอยฮูหยินของเขานำยาถอนพิษกลับมาช่วยชีวิตยุนบก เขาตำหนิตัวเองเมื่อยุนบกและ จองฮยางวางแผนสำหรับอนาคตของยุมบก วันนี้ก็ครบสามวันตามที่พวกเขารับปากไว้ว่าจะกลับมาวันนี้ บัดนี้ยังมิเห็นแม้เงา เขารู้สึกปั่นป่วนร้อนอกร้อนใจและรู้สึกผิด เขาแค่อยากจะเข้ามาขออภัยยุนบก
พี่ชายมิน เชิญนั่งก่อน ข้าขอตัวไปดูบกน้อยก่อนนะคะ อ่า ไม่ใช่สิ ข้าจะไปชงน้ำชาก่อนนะคะ จองฮยางดูสับสน นางปิดประตูห้องเบาๆ หลังจากได้ยินที่นางพูดวกวนสับสน ทั้งสองต่างก็ก้มหน้านั่งเงียบ
ข้าต้องขอโทษท่านจริงๆ จุงโฮยืนขึ้น แล้วก็คุกเข่าลงไปอย่างแรงเบื้องหน้ายุนบก
พี่ใหญ่ ลุกขึ้นเร็วเข้า ยุนบกรีบร้อนยืนขึ้น อยากจะเข้าไปช่วยให้จุงโฮยืนขึ้น แต่เขาอ่อนแรงเหลือเกินแล้วตอนนี้ จึงได้แต่คุกเข่าลงไปด้วยกัน ข้าชื่นชมท่านมาตลอดว่าท่านมักจะทำให้คนที่อยู่ด้วยรู้สึกปลอดภัย สบายใจ แต่วันนี้ท่านกำลังจะทำอะไรกันแน่ ฮึ ท่านพี่
น้องชาย ข้า ข้าทำหน้าที่พี่ใหญ่ได้ไม่ดีพอ ข้าเป็นคนที่ทำให้ท่านได้รับความเจ็บปวด เฮ้อ จุงโฮแสดงความเสียใจอย่างยิ่งต่อยุนบก
พี่ใหญ่ ทำไมท่านพูดเช่นนั้น ตั้งแต่เราได้พบกันที่ถนน ท่านและพี่สะใภ้ก็ดูแลข้าเป็นอย่างดี เสมือนข้าเป็นสมาชิกในครอบครัวตลอดมา บุญคุณนี้ข้าไม่มีวันลืม พี่ชาย ความใจเย็นและสุขุมที่ท่านเคยมีหายไปไหน พี่ชายที่กล้าหาญที่ข้ารู้จักคนนั้นอยู่ที่ไหน เร็วเข้า ลุกขึ้นเถอะ ได้โปรดลุกขึ้น ยุนบกยิ้มขณะดึงจุงโฮให้ลุกขึ้น
สิ่งที่เกิดขึ้น ทำไมท่านต้องนำมาใส่ใจ เรื่องที่ข้าเอาชีวิตไปเดิมพันกับงานแสดงภาพเขียนครั้งสุดท้าย ข้าโชคดีแค่ไหนแล้วที่มีชีวิตรอดกลับมา แถมยังได้วันเวลาแห่ง ความสุขเพิ่มมาอีก เช่นนั้นทำไมท่านต้องตำหนิตัวเอง ท่านได้ช่วยข้าเป็นอย่างมากในการกำจัดเฮวอนเพื่อนเก่าแก่ของข้าที่เป็นปัญหาของวังหลวง ปราศจากท่าน ข้าจะได้พบเจอฮยางของข้าได้อย่างไร ชาตินี้ข้าได้มีเพื่อนอย่างท่านและพี่สะใภ้ และมีพี่ใหญ่อย่างท่าน นับเป็นพรที่สวรรค์ประทานให้ข้า ยุนบกพูดขณะวางมือไว้บนไหล่จุงโฮ
แต่ท่านถูกวางยาพิษ พี่สะใภ้ท่านไม่ใช่คนที่ไม่รักษาคำพูด นี่ก็หลายวันมาแล้วนางยังไม่กลับมาอีก ข้าจึงเข้าใจว่าภารกิจที่ไปทำน่าจะไม่ราบรื่น ถ้าเกิดสิ่งใดเปลี่ยนแปลงไปจากที่คิดไว้ ข้าและพี่สะใภ้จะอธิบายกับแม่นางฮยางอย่างไร
ยุนบกมองมาที่จุงโฮอย่างเคร่งขรึม พี่ชาย มีอยู่สองเรื่องที่ข้าอยากฝากฝังท่าน
กรุณาพูดมาเถอะ จุงโฮรับคำหนักแน่น
ทั้งหมดนี้คือภาพที่ข้าได้วาดมาโดยตลอด ขอท่านได้โปรดหาทางส่งภาพวาดเหล่านี้ให้อาจารย์ของข้าระหว่างเทศกาลเรือมังกรทุกปี และอย่าให้เขารู้ว่าข้าได้จากโลกนี้ไปแล้ว ไม่ทราบจะเป็นไปได้หรือไม่ ยุนบกเอาภาพเขียนจำนวนมากออกมาส่งให้จุงโฮ
แต่ว่า ท่านจะปิดบังเขาได้นานแค่ไหน ยังไงก็ต้องมีวันที่ไม่มีภาพเขียนส่งให้เขา มือของจุงโฮสั่นระริกขณะยื่นไปรับภาพวาด เขาไม่อยากเชื่อเลยว่าเรื่องจะจบลงเช่นนี้
เช่นนั้นก็ยังล่วงเลยไปอีกหนึ่งปีกว่าเขาจะระแคะระคายเรื่องข้า ถึงตอนนั้นก็คงต้องปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไป
จุงโฮพยักหน้า หวนคิดถึงอารมณ์โกรธของทันวอนวันก่อน ที่ทำให้เขารู้สึกได้เลยว่าศิษย์อาจารย์คู่นี้ต่างเป็นผู้ที่มีความซื่อสัตย์และยุติธรรม
แล้ว อีกสิ่งหนึ่งที่ท่านจะฝากฝังข้าคืออะไร เขารอคำตอบจากยุนบก เขาพอเดาออกว่าเป็นเรื่องอะไร
แล้วก็เรื่องของ.... ก่อนที่ยุนบกจะพูดจบ จองฮยางก็ผลักประตูเข้ามาพร้อมด้วยถาดใส่กาน้ำชาชงใหม่ๆ พร้อมของว่าง
เช่นนั้นข้าคงต้องไหว้วานท่านและพี่สะใภ้แล้วล่ะ ยุนบกหยุดพูดเรื่องที่ตั้งใจจะพูดทันควัน เขามองไปที่จองฮยางแล้วก็ละสายตาหันกลับมาที่จุงโฮ แล้วพยักหน้านิดๆ จุงโฮเข้าใจคำขอร้องเรื่องที่สองของยุนบกแล้ว อย่าปล่อยให้จองฮยางตายไปพร้อมกับเขา เขาอยากให้นางมีชีวิตที่ดีต่อไป เขาพยักหน้าแสดงความเข้าใจข้อความของยุนบกโดยไม่ต้องพูด
ยามบ่ายคล้อยรถม้าขับมาอย่างรวดเร็วตามทางเล็กแคบที่เงียบสงบ ผู้หญิงที่นั่งอยู่ในรถม้าปิดตาแน่นสนิทคล้ายกำลังครุ่นคิดอย่างหนัก ชายหนุ่มที่กำลังขับรถม้าอยู่บังคับม้าให้หยุดเมื่อพวกเขากลับมาถึงบ้าน
พวกเขากลับมาแล้ว! พวกเขากลับมาแล้ว ฮูหยินและนายน้อยยูนกลับมาแล้ว มิน แด ร้องเอะอะโวยวายขึ้นมาอย่างตื่นเต้นที่ลานหน้าบ้าน ยุนบกนอนพักผ่อนอยู่ เขาไม่ได้ลืมตาเมื่อได้ยินเสียงตะโกน จองฮยางกำลังนั่งจับมือเขาอยู่ข้างๆ คิดในใจ พวกเขากลับมาแล้ว อ่า พี่สะใภ้และคนอื่นๆ กลับมาแล้ว นางเหมือนได้เกิดใหม่อีกครั้งเมื่อได้ยินเสียง มิน แด ตะโกน ดวงตาเกิดประกายวับวาวแจ่มใสชำเลืองมองมาที่ยุนบก นางถลันออกจากห้อง พี่สะใภ้คะ พี่สะใภ้ นางวิ่งออกไปต้อนรับฮูหยินมิน
อาการน้องซอเป็นอย่างไรบ้างสองสามวันมานี้ ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน ฮูหยินมินหลบสายตาจองฮยาง นางเดินอย่างกระฉับกระเฉงตรงเข้าไปหาจุงโฮถามไถ่อาการอย่างเร่งร้อน
รีบไปหาเขาเถอะ ไปตรวจดูอาการ จุงโฮฉวยมือภรรยา บ่งบอกว่าสภาพยุนบกตอนนี้สาหัสเพียงไร นางเข้าใจทุกอย่างจากท่าทางของสามี ฮูหยินมินกล่าวว่า อย่าเพิ่งกังวลใจไป พาข้าไปดูอาการน้องซอก่อน เร็วเข้า นางหันกลับมามองจองฮยางที่ดูซีดเซียวและเหนื่อยล้า
อืม โดยไม่เก็บท่าทางพวกเขามาครุ่นคิด จองฮยางรีบจูงมือฮูหยินมินเดินตรงไปยัง ปีกบ้านด้านใน
ยาพิษชนิดนี้ ข้าจะทำอย่างไรกับมันดี ฮูหยินมินมองหน้ายุนบกที่ซีดเซียวไม่มีสีเลือด ริมฝีปากซีดแห้งขาว ชีพจรเต้นไม่เป็นปกติ ดวงตาเหมือนมีอะไรปกคลุมทำให้ดูพร่ามัว ไม่มีแล้วดวงตาที่เคยกลมโตแจ่มใส ยาพิษแทรกซึมเข้าสู่ปอดและอวัยวะภายในแล้ว เหลือเวลาอีกเพียงคืนเดียว ข้าคงต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว
เป็นอย่างไรบ้างคะ พี่สะใภ้ จองฮยางถามอย่างร้อนใจขณะที่นั่งมองอยู่ข้างฮูหยินมิน
สองสามวันมานี้ ข้ารู้สึกอาการดีขึ้น พี่สะใภ้ ได้ดื่มยาอีกไม่กี่วัน ข้าก็จะหายใช่หรือไม่ ยุนบกกุอาการตัวเองขึ้นมา เขายิ้มอย่างผ่อนคลาย แต่จ้องมองฮูหยินมินเพื่อบอกความตั้งใจขณะพยักหน้าเพื่อบอกว่าเขาได้ไตร่ตรองมาอย่างดีแล้ว
อ้อ อาจารย์ข้า อาจารย์ของข้าได้บอกวิธีรักษามาแล้ว ตอนนี้ข้าเหลือแค่ทำตามและรอดูผล ฮูหยินมินเข้าใจคำพูดและท่าทางที่แฝงความนัยของเขา แต่ไม่รู้ว่าตนเองควรจะพูดอะไร นางจึงได้แต่พูดอะไรพึมพำผ่านๆ ไป แม้ว่ามันจะไม่ดีอย่างที่นางหวัง จองฮยางเหมือนคนกำลังจะจมน้ำแล้วในที่สุดก็มีทุ่นลอยมาให้เกาะ นางตรงเข้าไปจับมือยุนบก น้ำตานางพร่างพรูลงมาเป็นสาย ช่างเขียนคะ ทุกอย่างกำลังจะดีขึ้น ท่านจะต้องหายเป็นปกติ พี่สะใภ้มีวิธีรักษาแล้วค่ะ
เห็นไม๊ ข้าบอกเจ้าแล้วว่าข้าจะต้องหาย อย่าร้องไห้อีกเลยนะ ยุนบกปลอบนาง ขอบพระคุณพี่สะใภ้เป็นอย่างสูง เขากล่าว เห็นได้ชัดว่าฮูหยินมินกำลังรู้สึกสลดหดหู่ดูได้จากท่าทางกระวนกระวายเป็นทุกข์ของนาง
ยังไม่มีอะไรต้องขอบคุณ ไม่ต้องขอบคุณข้า ข้าต้องออกไปจัดการเตรียมปรุงยา นางเกรงว่าถ้านางพูดอะไรต่อไปอีก นางจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่ได้ ฮูหยินมินจึงต้องการออกไปห้อง เพื่อให้ทั้งสองได้ใช้เวลาอันมีค่าที่เหลืออยู่กันตามลำพัง
พระราชวังหลวง
ทันวอน เจ้ากลับมาแล้ว
พะยะค่ะ ฝ่าบาท ข้าทำตามที่รับปากไว้ว่าจะกลับมาแน่นอน ฮงโดค้อมกายลงถวายความเคารพ
ณ ห้องเรียนในพระราชวัง มีคนสามคนนั่งอยู่ จิตรกรเอกแห่งเกาหลี คิม ฮงโด คุกเข่าต่อหน้าพระราชา หน้าตาเขาดูร่าเริง มีความสุข กษัตริย์จองโจ รู้สึกประหลาดใจมาก ราวกับว่าเขาได้เห็นทันวอน คิม ฮงโด คนเดิมที่ใจร้อนมุทะลุ เมื่อหลายปีก่อนอีกครั้งหนึ่ง
เจ้าคงเดินทางมาเหนื่อย ไปพักผ่อนก่อนเถอะ
น้อมรับคำสั่ง ฝ่าบาท ทันวอนรู้สึกสับสนเล็กน้อยว่าทำไมพระราชาจึงไม่ถามถึงเรื่องที่ไปสืบ แต่แล้วเขาก็เข้าใจ และขอบพระทัยกษัตริย์อีกครั้งก่อนที่จะขอตัวออกไป
ฝ่าบาท มีคนตามไปสอดแนมท่านทันวอนตลอดทางที่ไปเปียงยาง ตอนนี้ถูกจับได้แล้วสืบทราบว่าเป็นคนของครอบครัวคิม ขุนนางฮง กุกยอง รายงาน
ดีมาก กษัตริย์ยิ้มและพยักหน้าด้วยความพอใจ
แต่ ฝ่าบาท ยังคงมีอีกอย่างที่ข้าไม่เข้าใจ และหวังว่าพระองค์จะสามารถอธิบายให้ข้าได้ ขุนนางฮงกล่าว
ฮ่าฮ่า อะไรกันรึ กษัตริย์ผู้สง่างามหัวเราะ แน่นอนว่าเขารู้ว่าขุนนางผู้ซื่อสัตย์และจงรักภักดีผู้นี้ต้องการจะถามเรื่องอะไร
ฝ่าบาท เฮวอนตายแล้วจริงหรือพะยะค่ะ แล้วทำไมพระองค์ไม่ทรงถามท่านทันวอน
ฮ่าฮ่า เฮวอนยังไม่ตายรึ กษัตริย์จองโจทำท่างงงัน
แต่ แต่ ขุนนางฮงไม่เข้าใจว่าพระราชาทรงหมายความว่าอย่างไร แล้วลูกสาวของ ซอ จิง ล่ะเป็นอย่างไรบ้าง
ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า เจ้าทำงานกับทันวอนมานานหลายปี แต่เจ้าก็ยังไม่เข้าใจเขา แสงสี ทองอมส้มในตอนแย็นทอแสงผ่านช่องหน้าต่างให้ความรู้สึกที่อบอุ่น กษัตริย์จองโจเดินตรงไปยังหน้าต่าง
ธรรมชาติของทันวอนเป็นสิ่งที่ควบคุมไม่ได้ เขาไม่ต้องการอยู่ในกฎระเบียบต่างๆ บุคลิกของเขาคล้ายคลึงกับสายลม เขาเข้ามาและจากไปตามใจปรารถนา ไม่เคยมีใครเหนี่ยวรั้งเขาไว้ได้ ไม่เคยมีใครผูกมัดและเก็บกักหัวใจที่แสนอิสระของเขาได้ กษัตริย์จองโจกล่าว และมองทัศนียภาพภายนอก วังแห่งนี้เป็นเสมือนกรงขนาดใหญ่ ที่กักขังคนจำนวนมากและหัวใจที่โหยหาอิสรภาพ ตั้งแต่โบราณกาลนานมาแล้ว ผู้คนจำนวนมากมายพยายามจะหนีออกไปจากที่นี่ โลกภายนอกกำแพงซึ่งล้อมรอบพระราชวังอยู่เท่านั้นที่เป็นโลกแห่งความจริง โลกภายนอกชวนให้หลงใหลเสียจริงๆ จะมีสักกี่คนที่ไม่สนใจในลาภยศ จะมีสักกี่คนที่สามารถละทิ้งความรับผิดชอบได้ นั่นแหละคือเหตุผลที่ว่าทำไมเขาถึงต้องกลับมาอย่างแน่นอน
ฝ่าบาท ขุนนางฮง ก็ยังไม่เข้าใจสิ่งที่พระราชากำลังพูดถึง
ฮ่าฮ่า สำหรับทันวอนแล้ว เขายังเต็มใจที่จะกลับมาพระราชวังแห่งนี้ที่มีแต่ความน่าเบื่อและอันตราย เจ้าคิดว่า ทำไมเขาถึงทำเช่นนี้
เพื่อ เพื่ออะไรหรือพะยะค่ะ
ก็เพื่ออิสระของคนคนหนึ่ง เขายินยอมเสียสละอิสรภาพของตัวเองเพื่อแลกกับอิสรภาพของคนคนนั้น นี่คือเหตุผลที่ทันวอนกลับมา
โอ้ ฝ่าบาทคงหมายถึงเฮวอน อ่า ไม่ ลูกสาวของซอ จิง ยังไม่ตาย
ฮ่าฮ่า เฮวอนที่เป็นผู้ชายได้ตายจากไปแล้ว เหลือเพียงหญิงสาวที่ทันวอนปกป้องไว้ในหัวใจเท่านั้นที่ยังมีชีวิตอยู่ และนางจะได้ใช้ชีวิตตามที่ใจนางปรารถนา
อ่า นั่นก็หมายความว่า ถ้าผู้หญิงคนนั้นตายไปแล้ว ข้าคิดว่าตามนิสัยท่านทันวอน เขาน่าจะออกจากสำนักศิลป์เพื่อไล่ตามหาชีวิตที่อิสระเสรี แต่ตอนนี้เขาก็เลือกที่จะกลับมา บางที เขาต้องการที่จะปกป้องผู้หญิงคนนั้นแม้ว่ามันจะมีโอกาสเพียงน้อยนิดก็ตาม ตราบใดที่ยังไม่มีข่าวเกี่ยวกับผู้หญิงคนนั้นในพระราชวัง นางจะยังคงปลอดภัย ท่านทันวอนช่างเป็นชายที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกที่ลึกซึ้งและซื่อสัตย์จริงๆ ขุนนางฮง คิดออกแล้วและรู้สึกชื่นชมทันวอนมาก
ฮ่าฮ่า ใช่ ข้าชื่นชมท่านทันวอนเสียจริงๆ กษัตริย์จองโจมักจะเห็นทันวอนเป็นเพื่อนที่เขาชื่นชมอยู่เสมอ และคิดว่าเขาเป็นเพื่อนแท้ เขาคิดว่าคนที่มีเกียรติไม่จำเป็นจะต้องมาจากตระกูลขุนนาง พวกเขาอาจจะมาจากคนสามัญก็ได้
*
ฮูหยินมินเริ่มร้องไห้ เมื่อเข้ามาในห้องตัวเอง อย่าร้องอีกเลยนะ จุงโฮปลอบภรรยาที่กำลังร้องไห้อยู่ในอ้อมแขน เขาตำหนิความผิดพลาดของตัวเอง เขาทำได้แค่เพียงสะกดข่มน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา พร้อมปลอบโยนและประคับประคองภรรยาของเขา ช่วงเวลาที่พวกเขาใช้ชีวิตร่วมกันมา พวกเขาไม่เคยเจอะเจอเรื่องราวเลวร้ายใดๆ เลย แต่ขณะนี้ ความเศร้าโศกเข้าเกาะกุมหัวใจพวกเขา ยิ่งเขาพยายามปลอบนางเท่าไร นางก็ยิ่งร้องไห้มากขึ้นเท่านั้น นางได้ยินเม้เสียงเจ็บร้าวในใจ นางได้แต่พูดพึมพำ เขากำลังจะตาย แต่ข้าช่วยอะไรเขาไม่ได้ ข้าเกรงว่าแม้อาจารย์ข้าอยู่ที่นี่ เขาก็อาจจะไม่สามารถช่วยชีวิตเขาไว้ได้เช่นกัน
หลายปีมาแล้ว เมื่อไรที่ฮูหยินมินไม่สามารถรักษาโรคหรือช่วยคนป่วยได้ นางจะรู้สึกเศร้าเสียใจมาก แต่ก็ไม่เคยต้องเจ็บปวดใจเท่านี้มาก่อน เพราะครั้งนี้ นางไม่ได้สูญเสียแค่คนที่นางรักเป็นอย่างมากและเพื่อนเท่านั้น นางยังสูญเสียคนที่นางยกย่องชื่นชมและเห็นใจด้วย
แล้วยังมีผู้หญิงที่อยู่กับยุนบกอีกคนที่ใจจดใจจ่อรอคอยนางให้นำมายาถอนพิษไปให้ หลังจากที่ได้ยินสามีนางเล่าถึงความเป็นอยู่ของพวกเขาในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา นางยิ่งทำอะไรไม่ถูก ถ้ายุนบกตายไป นางไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับจองฮยาง ไม่ นั่นเป็นเรื่องที่ไม่ควรจะเกิด นางส่ายหัว นางรู้ว่าจองฮยางตั้งใจจะทำอะไร
ฮูหยินเจ้าคะ เมื่อครู่แม่นางฮยางมาถามว่า ยาต้มเสร็จแล้วหรือยังเจ้าคะ ท่าน... เด็กรับใช้ซึ่งรับหน้าที่ต้มยาเข้ามาถามอย่างกล้าๆ กลัวๆ
แล้วนี่ ข้าจะทำอย่างไร ฮูหยินมินเงยหน้าขึ้นมองสามี น้ำตาคลอขอความช่วยเหลือจากสามี
เราต้องช่วยกันคิด คิดอย่างละเอียดถี่ถ้วนอีกครั้ง จุงโฮซึ่งปกติเป็นคนสงบ ใจเย็น ตอนนี้ใจเขาหวิวๆ งงงันไปเล็กน้อย ความหวังที่เหลืออยู่หลุดลอยไปเสียแล้ว ฮูหยินมินเช็ดน้ำตาจนแห้ง ไม่อยากให้พวกเขาเห็นความเศร้าโศกของนาง แล้วจึงรับยาจากสาวใช้ไป
น้องชาย พี่สะใภ้ต้มยานี้ให้ท่านเองเลยนะ เป็นยาที่ขมมากๆ ดื่มหน่อยนะ ฮูหยินมินพูดช้าๆ เมื่อนางถือถาดที่มีถ้วยยาสีดำเข้ามาในห้องยุนบกและเอาให้เขาดื่ม
พี่สะใภ้ กรุณาให้เป็นหน้าที่ข้าเถอะ จองฮยางยื่นมือไปรับถ้วยยา
ไม่ ไม่ ยานี้เป็นยาอันตรายอย่างยิ่งยวดสำหรับคนปกติ น้องซอควรจะถือดื่มด้วยตัวเองจะดีกว่า ฮูหยินมินคิดถึงวิธีที่จองฮยางมักใช้ป้อนยายุนบก ยาถ้วยนี้อันตรายสำหรับนางมาก
พี่สะใภ้ ข้าทำให้ท่านลำบากตลอดหลายวันที่ผ่านมาก ข้าขอขอบพระคุณสำหรับทุกสิ่งที่ท่านได้ทำให้ข้า ยุนบกยื่นมืออันสั่นเทามารับยาถ้วยนั้น เขาหายใจเข้าลึกๆ หลับตา เอาถ้วยไว้ที่ริมฝีปากแล้วดื่ม
รสชาติเหมือนที่คิดไว้จริงๆ เขาลืมตาขึ้น แม้ว่าปากเขาจะสั่นแต่ก็ยังหัวเราะ เขาหลับตาอีกครั้งแล้วดื่มยาจนหมดถ้วย
รสชาติยาถ้วยนี้เหมือนท่านผสมซีอิ้วกับน้ำเชื่อมลงไปรวมกัน ไม่มีรสขมแม้แต่น้อย มีแต่ความหวานกับเค็มเท่านั้น รสชาติของยาถ้วยนี้ช่างเหมือนความรู้สึกที่ได้อยู่ร่วมกับจองฮยางอีกครั้ง เป็นการอยู่ร่วมกันที่มีแต่น้ำตา ตอนนี้เขาสิ้นหวังแล้ว ได้แต่คิดถึงความสุขที่คละเคล้ากับความเศร้าเกี่ยวกับเรื่องราวที่ผ่านมา เขากล่าวขอบคุณฮูหยิน มินเมื่อมองดูนาง พี่สะใภ้ ขอบพระคุณมาก ขอบคุณจริงๆ
ใช่ค่ะ พี่สะใภ้ ขอบพระคุณท่านที่สุด จองฮยางซึ่งนั่งข้างๆเขา มีความหวังมากขึ้น ขณะที่กล่าวขอบคุณฮูหยินมินอย่างสุดซึ้ง
ไม่ เอ่อ ไม่จำเป็น ไม่ต้องขอบใจข้าหรอก ข้าจะ.. ข้าจะไปแล้ว ฮูหยินมินหลบตาลงขณะกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แม้ว่ามือทั้งสองของนางกำลังกำเสื้อไว้แน่น สะกดกลั้นความเจ็บปวดในหัวใจ
ถูกต้องแล้ว พี่สะใภ้ ท่านเดินทางมาเหนื่อยๆ ควรจะไปพักผ่อนได้แล้ว ยุนบกกล่าว มองออกว่านางจวนเจียนจะควบคุมอารมณ์ไว้ไม่ได้
ใช่ เจ้าทั้งสอง ข้า ข้าจะไปแล้ว ฮูหยินมินกล่าวพร้อมกับหันหลังกลับออกไปอย่างรวดเร็ว ต้องการเอาตัวเองออกจากห้องก่อนที่สะกดกลั้นอารมณ์ไว้ไม่ได้
พี่สะใภ้ ยานี่จะได้ผลจริงๆ หรือคะ แล้วเมื่อไหร่ช่างเขียนจะหายสนิทหรือคะ จองฮยางถามอย่างกระตือรือร้น น้ำเสียงเต็มไปด้วยความหวัง
นี่ นี่ น้องซอ ท่านโปรดฟังข้าให้ดีนะ บางที มันอาจจะได้ถึง อย่างมากที่สุด มากที่สุดเลย พรุ่งนี้ แม่นางฮยาง ท่าน ท่าน ท่านไม่ต้องเป็นกังวลไป ฮูหยินมินน้ำตาไหลเปรอะเลอะเต็มใบหน้าแล้วตอนนี้ นางถือถาดแน่น ไม่กล้าแม้แต่จะหันไปมองจองฮยาง นางรีบเดินออกจากห้องไปหลังจากตอบคำถามแล้ว
ช่างเขียน ข่าวดีมากเลย ท่านได้ยินไหม พี่สะใภ้บอกว่าท่านจะหายดีไม่เกินพรุ่งนี้ เป็นเรื่องดีจริงๆเลย ช่างเขียน ใจของจองฮยางเต็มไปด้วยความหวัง นางไม่แม้แต่คิดให้ลึกซึ้งว่าฮูหยินมินได้พูดอะไรออกมา
เจ้า สาวน้อย ทำไมเจ้าถึงมีน้ำตาให้กับทุกเรื่องไม่ว่ายามสุขหรือยามเศร้า ยุนบกหยอกนาง ใจก็คิดถึงแต่คำพูดของฮูหยินมิน ทำไมเขาจะไม่เข้าใจความหมายที่ซ่อนอยู่ ตอนนี้ เขาทำได้เพียงกอดผู้หญิงคนนี้ที่กำลังหลั่งน้ำตาแห่งความสุข ชีวิตของเขาขณะนี้เปรียบเสมือนทรายในนาฬิกาทรายที่เหลืออยู่เพียงน้อยนิดและกำลังไหลลงไปอย่างรวดเร็ว ต้องเป็นคืนนี้เขาตัดสินใจ สายตาของเขาพร่ามัวไปหมด ราวกับว่ามีเมฆหมอกมาปกคลุมดวงตา
นายน้อยยูน ท่านเหน็ดเหนื่อยมาหลายวันแล้ว ให้ข้าเป็นคนไปส่งคุณชายซอเถอะขอรับ มิน แด อาสาขณะที่เขาจูงม้าตัวที่นายน้อยยูนขี่เมื่อบ่ายมาให้ ชอนซังมีสีหน้าเศร้าหมอง
ไม่ ข้าจะไปด้วยตัวเอง ข้าจะไปส่งเขาด้วยตัวเอง ชอนซังพูดเสียงลึกในลำคออย่างตัดสินใจดีแล้ว ตาเขามองลงต่ำ สองมือกำแส้และเชือกไว้แน่น ยุนบกนั่งอยู่ใต้ผ้าใบบังแดดกับจองฮยาง กำลังชื่นชมพระอาทิตย์อัสดง อยู่ๆ เขาก็อยากจะไปเดินเที่ยวที่ตลาด จองฮยางยังกังวลเกี่ยวกับสภาพร่างกายของเขา แต่ก็ไม่อยากขัดใจ ด้วยเกรงว่าจะทำให้อารมณ์เขาขุ่นหมอง จองฮยางจึงได้แต่ขอคำปรึกษาจากสองสามีภรรยามิน
พี่ใหญ่และพี่สะใภ้ขอบคุณสำหรับความกรุณาของท่าน ยุนบกนั่งอยู่ในรถม้าด้วยท่าทางที่สุภาพ ขณะเดียวกันเขากำมือแน่นส่งสัญญาณมาทางสองสามีภรรยา มิน ใบหน้าเขามีรอยยิ้มที่แฝงความนัยไว้ ราวกับจะบอกลาตลอดกาล และย้ำเตือนเพื่อนของเขาที่ได้รับปากเรื่องของจองฮยางไว้
น้องชาย จุงโฮโต้ตอบอย่างเคร่งขรึม ดูแลตัวเองด้วยนะ ลาก่อนจุงโฮพูดคำที่เป็นความลับในใจ สิ่งที่ข้าจะรับปากไว้ ทุกอย่างจะเรียบร้อย
ยุนบกผงกหัวเบาๆ ขณะหันมามองฮูหยินมินเล็กน้อยพร้อมกับยิ้มนิดๆ ฮูหยินมินยืนก้มหน้า ตัวอิงพิงติดกับสามี นางยังไม่สามารถทำใจให้ตัวเองมองยุนบกได้ สักครู่นางจึงเงยหน้าขึ้นมองเขาผ่านดวงตาคู่ที่แดงกล่ำ จ้องมองยุนบกอย่างเศร้าเสียใจ
พี่ใหญ่ พี่สะใภ้ เราต้องไปแล้วค่ะ จองฮยางเข้าไปหยิบเสื้อคลุมในบ้าน ไม่ได้สังเกตสีหน้าแปลกๆ ของทุกคน
ชอนซัง รีบไปรีบมา ดูแลแม่นางฮยางและ และน้องซอให้ดี จุงโฮที่ปกติเป็นคนหนักแน่นกล่าวด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ แต่จองฮยางที่ตอนนี้ใจเปี่ยมล้นไปด้วยความสุข ไม่แม้แต่ใส่ใจน้ำเสียงของจุงโฮ พระอาทิตย์เริ่มคล้อยต่ำลงเมื่อรถม้าวิ่งไปเข้าสู่ตัวเมือง ทิ้งสองสามีภรรยา มิน ไว้เบื้องหลัง ทั้งคู่อยู่ในอ้อมแขนของกันและกันน้ำตาไหลพร่างพรู พวกเขากำลังเศร้าอย่างที่สุด พวกเขาไม่ได้ร้องไห้เพราะเรื่องของตัวเอง แต่เป็นน้ำตาที่หลั่งให้กับเพื่อน และคู่รักคู่หนึ่งที่กำลังจะต้องพรากจากกัน
น้องซอ ข้าคงส่งท่านทั้งสองได้เพียงเท่านี้ ชอนซังคำนับอำลาด้วยความเสียใจอย่างสุดซึ้ง บนทางแยกของถนนที่จอแจบริเวณย่านการค้า
พี่ยูน ขอขอบพระคุณท่านเป็นอย่างยิ่ง ยุนบกยิ้มให้เพื่อนที่เขาไว้ใจยิ่งชีวิต เขาวางมือบนบ่าชอนซัง ขออภัยที่ต้องรบกวนท่าน ได้โปรดกรุณารอสักครู่ ข้า... เราจะเดินเล่นสักครู่ แล้วเราจะรีบกลับมา
โปรดอย่ากังวล ชอนซังพูด กระพริบตาถี่ๆ เพื่อกล้ำกลืนน้ำตา
ฮยางของข้า ไปกันเถอะนะ ยุนบกจับมือจองฮยางเดินตรงไปเข้าตลาดที่มีผู้คนคลาคล่ำ หลังจากเดินไปได้ระยะหนึ่ง เขาอดไม่ได้ที่จะหันกลับมามองชอนซังที่ยืนอยู่ไกลๆ เขายังคงเอามือประสานกันไว้อย่างสุภาพในท่าทางแสดงความเคารพต่อยุนบก เงาที่ทอดยาวในเวลาเย็นชวนให้ผู้คนคิดถึงความอบอุ่นบนโลกนี้ เขาหันกลับมายิ้มนิดๆ ขณะดึงหนวดปลอมออก
ฮยางที่รัก ดูนี่สิ ข้าดูดีไม๊แบบนี้
อืม หน้าตาแบบนี้สิถึงจะเป็นท่านตัวจริง นางมองหน้ายุนบกใกล้ๆ ใบหน้าที่นางเก็บไว้ในความทรงจำตลอดหลายปีที่ผ่านมาผสมรวมกับใบหน้าที่อยู่ตรงหน้านาง ท่าน ยังคงเป็น ช่างเขียนของข้าเสมอ
ดี งั้นไปกันเถอะ
ฮยาง เจ้า เจ้าอยากได้อะไรหรือไม่ ข้าจะซื้อให้เจ้า ไม่เช่นนั้น อ่า ถ้าเจ้าไม่บอกข้าตอนนี้อาจจะไม่มีโอกาสแบบนี้อีกแล้วนะ เขาพูดทีเล่นทีจริงขณะหยุดยืนอยู่หน้าร้านขายเครื่องประดับสำหรับสตรี มีเหงื่อหยดเล็กเกาะเต็มหน้าผากเขา หยดผ่านร่องแก้ม เขากำลังฝืนพยายามทำให้จองฮยางเห็นว่าเขาเป็นปกติ
ช่างเขียน นางเริ่มรู้สึกคลางแคลงใจเมื่อได้ยินที่เขาพูด แต่เมื่อนางคิดถึงคำที่ฮูหยินมินพูดก็รู้สึกสบายใจขึ้น เช่นนั้นข้าอยากได้เครื่องประดับสวยๆ สักชิ้น ที่ท่านเป็นคนเลือกให้ค่ะ
ตกลงเขามองใบหน้าแย้มยิ้มของนาง แล้วก้มลงเลือกเครื่องประดับ ฮ่า ในที่สุด ในที่สุด เจอแล้ว อันนี้เจ้าต้องชอบ ต้องชอบอย่างแน่นอน นางเมินมองไปด้านข้างชั่วขณะหนึ่งนางรู้สึกแปลกใจในคำพูดของเขา เริ่มรู้สึกกังวลขึ้นมา เมื่อนางหันกลับมาที่ยุนบก เขามีสร้อยคอหยกรูปผีเสื้อสีเขียวสว่างใสอยู่ในมือ แขวนอยู่กับเชือกหลากสีสัน ที่พันวนอยู่โดยรอบ เป็นเครื่องประดับที่สวยงามจริงๆ
เจ้า ไม่ใช่เจ้า เจ้าให้เครื่องประดับชิ้นนั้นไปกับยุมบกแล้วไม่ใช่รึ ข้า ข้า จะซื้อให้เจ้าอีกอันหนึ่ง เจ้าชอบไม๊ เจ้าชอบอันนี้ไม๊ เสียงเขาฟังดูเหมือนคนไม่ค่อยมีแรง
ข้าชอบสิค่ะ ข้าจะไม่ชอบได้อย่างไร ข้าอยากใส่ตอนนี้เลยค่ะ ช่างเขียน ดูสิ ข้าดูดีใช่ไม๊ นางยิ้มนิดๆ ขณะที่ใส่สร้อยคอรูปผีเสื้ออย่างรวดเร็ว แล้วรีบอวดเขา
ฮ่า ฮ่า ดูดีจริงๆ เจ้าสวยจริงๆ เหมือนกับที่คิด ข้าคิดไว้แล้ว ดอกไม้จะต้อง จะต้องอยู่ร่วมกับผีเสื้อ อ่า ฮ่าฮ่า เขาพูดไปหัวเราะไป เริ่มหอบหายใจทางปาก ตัวงอ ช่างเขียนคะ ท่าทางท่านจะเหนื่อย เรา เรา พักกันสักครู่เถอะนะคะ นางมองเขาอย่างตระหนก
ได้ เรา เราจะพักสักครู่
นางพยุงยุนบกนั่งลงที่ยกพื้นหน้าร้านค้าข้างทาง ช่วยเขาซับเหงื่อที่หน้าผาก เขายิ้มอย่างหลงใหลโง่งมขณะมองดูนาง ปอดของเขาร้อนเป็นไฟ เขากำลังต่อสู้เพื่อให้หายใจได้เป็นปกติ
ข้าจะให้เจ้าดูอะไร ดูนี่สิ พู่กันที่ข้าพกติดตัวอยู่เสมอ พี่ชายให้ข้าไว้ก่อนที่เขาจะถูกส่งไปเป็นช่างผสมสี มันจึงเป็นพู่กันที่มีค่าที่สุดของข้า ฮ่าฮ่า เจ้ายังจำได้หรือไม่ เทศกาลโล้ชิงช้าปีนั้นข้าใช้พู่กันอันนี้เป็นปิ่นปักผม ฮ่า ฮ่า ปลอมตัวปะปนไปกับบรรดาผู้หญิงที่มาโล้ชิงช้า แล้วข้าก็ได้ภาพวาดเทศกาลโล้ชิงช้าภาพนั้น ฮ่า ฮ่า มันเป็นภาพที่น่าสนใจไม่ใช่รึ เขาพูดพร้อมกับหยิบพู่กันออกมาจากแขนเสื้อปัดแก้มตัวเองไปมาเบาๆ
เจ้าลองทำดูสิ มันสบายมากเลยใช่ไม๊ เขาได้ยินนางเรียกชื่อเขาจึงลืมตาขึ้นมา แล้วก็เอาพู่กันปัดไปมาอย่างอ่อนโยนที่หลังมือจองฮยาง
อืม มันนุ่มมากเลยค่ะ รู้สึกสบายขึ้นมาจริงๆ นางมองยุนบกแล้วก็ยิ้ม
ช่างเขียนคะ พู่กันที่อยู่ในมือท่านช่างน่าอัศจรรย์ มันสามารถวาดเรื่องราวที่น่าสนใจออกมาได้ ยังมีทั้งภูเขา น้ำ ผู้คน ความรู้สึก ความรัก และ หัวใจ...
นั่นเพราะว่าข้ามีเจ้า เจ้านำพาให้ข้าได้พบหัวใจตัวเอง ให้ข้าได้เข้าใจความรู้สึกที่อยู่ภายใน ให้ข้าได้เห็นความงดงามบนโลกใบนี้ เป็นเจ้าที่ชักนำให้ดวงตาของข้าได้ค้นพบความงาม เสียงดนตรีของเจ้าทำให้ข้าได้พบความอิสระในตัวเอง ข้าเห็นแม้กระทั่งเวลาที่ล่วงผ่านไป เห็นความเจ็บปวดของการแยกจาก เห็นความสุขของการพบเจอ เป็นเจ้าที่ทำให้ภาพวาดของข้ามีชีวิต ข้าต้องขอบใจเจ้าจริงๆ สำหรับการทำงานอย่างหนักของเจ้า เขากล่าวหยอกล้อนาง นางยิ้มมองดูเขาโดยไม่เอื้อนเอ่ยอะไรออกมา แต่ดวงตาของนางกล่าวอย่างชัดเจน ท่านเท่านั้นที่เข้าใจเสียงดนตรีข้า รู้ซึ้งถึงหัวใจข้า และมีเพียงเราเท่านั้นที่รู้ซึ้งถึงความรักที่เรามีให้กัน
เจ้าช่างงดงามนัก เขาพูด เขามองนางอย่างหลงใหลโง่งม นางได้แต่ยิ้มโดยไม่กล่าวแม้สักคำ
พู่กันของข้า ได้พาข้าเข้าไปเป็นช่างเขียนในสำนักศิลป์ ได้วาดพระบรมสาทิสลักษณ์ พาข้าเข้าไปอยู่ในห้องขัง พาข้าไปแม้ลานประหาร พู่กันทำให้ข้าประสบหายนะ ทำให้คนใกล้ชิดทุกคนต้องเจ็บร้าวทรมาน แล้วพู่กันก็นำพาข้าให้รู้จักความสุข พาข้าไปรู้จักเจ้า ไปรู้จักอาจารย์ ช่วยข้าแก้แค้นให้พ่อแม่ ข้าไม่รู้จริงๆ ว่าในชีวิตนี้ ข้าเป็นคนใช้พู่กันวาดชะตาของตัวเองหรือเหตุการณ์นำพาให้ชะตาข้าเป็นเช่นนี้ ยุนบกยิ้มเมื่อหวนระลึกถึงเหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้นในชีวิต
ข้าก็ไม่รู้ บางทีพู่กันอาจจะนำพาท่านไปสู่อนาคตที่ดีก็ได้ แล้วเราจะได้รู้ในภายหน้าเพราะชีวิตเรายังต้องดำเนินต่อไปไม่ใช่หรือคะ นางรู้สึกเจ็บปวดเล็กน้อยเมื่อได้ยินถ้อยคำของเขา นางจึงปลอบใจเขาไปพร้อมกับปลอบใจตัวเอง
บางที อ่า เจ้าคิดว่ายุมบกจะเติบโตขึ้นมาเป็นคนแบบไหน เขาจะจำข้าที่เป็นอาจารย์ของเขาได้หรือไม่ เขามองผู้คนและเด็กๆ ที่เล่นอยู่แถวนั้นไปรอบๆ
เขาต้องจดจำท่านได้อย่างแน่นอน เขาติดท่านมากกว่าข้าเสียอีกค่ะ ในหัวใจของเขา ท่านเป็นคนที่เขาเชื่อใจและหวังพึ่งพา เขาคิดว่าท่านเป็นเพื่อน เป็นคนในครอบครัว เมื่อไรที่ท่านหายดี และบาดแผลสมานกันสนิท เราจะไปเยี่ยมเขาด้วยกันนะคะ ช่างเขียน
แต่ถ้า ข้ากำลังจะพูดว่า ถ้า ข้ายุนบกลองเสนออีกทางเลือกหนึ่ง
มันจะไม่เกิดขึ้น ไม่มีคำว่า ถ้า คำว่า ถ้า มาจากไหน ถ้ามีคำว่า ถ้า ข้าก็จะไม่จากท่านไป นางตัดบท เขาผินหน้าออกมาหลับตาลงเจ็บช้ำทรมานนัก หมดหวังแล้วที่จะเปลี่ยนใจนางเป็นครั้งสุดท้าย
ฮยางที่รักของข้า เจ้าไม่อยากเห็นว่ายุมบกโตขึ้นหน้าตาจะเป็นอย่างไรหรือ ไม่อยากเฝ้ามองดูเขาแต่งงาน มีลูก และให้เขาได้ดูแลแสดงความกตัญญูต่อเจ้าหรอกหรือ เขาถาม
ไม่ค่ะ ข้าจะอยู่กับท่าน ข้าจะติดตามท่านไป ข้าไม่อยากไปไหนอีกแล้ว เขามองออกไปที่ผู้คนเหมือนคนตาบอด ไม่เห็นใครสักคน เขามองอะไรไม่เห็นแล้ว ความมืดเข้ามาห้อมล้อมตัวเขา ตอนนี้เขาเพียงได้ยินเสียงตัวเอง ได้ยินเสียงนาง ได้ยินเสียงรอบตัว โลกของเขาดับมืดลงแล้ว
ข้าจะไปรอเจ้าอย่างแน่นอน ข้าจะไม่ไปไหนไกล แม้ว่า ถ้าว่าข้าจากโลกนี้ไปก่อนเจ้า ณ ทางแยกแห่งความเป็นและความตาย ข้าจะไปรอเจ้าที่นั่นเสมอ ข้าจะรอเจ้าที่อยู่ในโลกนี้ ขอให้เจ้าได้เฝ้ามองยุมบกเมื่อเขาโตเป็นหนุ่ม ได้เห็นเขาสร้างครอบครัวและการงาน มีความสุขกับความเอาใจใส่ดูแลของเขา ตอบแทนให้สำหรับความรักและความดีของเจ้า ข้าจะไปรอเจ้า ขอเพียงให้เจ้าได้เห็นทุกภาพความสวยงามที่โลกนี้มีให้ เพลิดเพลินกับความสุขสนุกสนานบนโลกใบนี้ และเมื่อไรที่เจ้าจากโลกนี้ไปอย่างสงบ เมื่อนั้นเจ้ามั่นใจได้ว่าเจ้าจะได้พบข้าที่ทางแยกแห่งนั้น ข้าจะยังเป็นคนเดิมคนนี้ ข้าจะไม่ไปไหนไกล ข้าจะไปรอเจ้าที่นั่น เมื่อเจ้ามาหาข้า ฮ่า ฮ่า ข้าจะจับมือเจ้าไว้อย่างนี้ จริงๆ ข้าจะทำอย่างนั้นแน่นอน รอเจ้าอยู่ที่นั่น แล้วก็เราก็จะ จูงมือกันไปในที่ที่เราอยากไป หรือเจ้าว่าอย่างไร เขากล่าวอย่างจริงจัง เอื้อมมือแบบคนตาบอดไปหามือนาง
ไม่ จะต้องไม่เป็นเช่นนั้น ไม่ว่าท่านจะไปไหน ข้าจะไม่จากท่านไป ข้าไม่อยากให้ท่านพูดจาแบบนั้นอีก อย่าได้พูดอะไรเช่นนั้นอีกเลยนะคะ นางรู้ว่าเขาได้ให้สัญญาอะไรไว้
เจ้า...ตกลง ถ้างั้น เจ้าอย่าเสียใจนะที่เจ้าให้คำมั่นว่าจะติดตามข้าไป เขาพูดยิ้มๆ กับจองฮยาง ในใจแสนจะสลดหดหู่ เขาไม่สามารถทำให้นางอยากอยู่บนโลกนี้ต่อไปได้ ทั้งคู่หยุดพูด นั่งเคียงข้างกันมองคนที่เดินผ่านไปมา
อ่า ข้ารู้สึกกระหายเล็กน้อย เขาพึมพำเบาๆ
ช่างเขียน กลับกันเถอะนะคะ นางวิตกเกี่ยวกับสภาพร่างกายของเขา และก็เป็นเวลาที่เขาควรจะพักผ่อนได้แล้ว
อืม ยังก่อน ข้ายังอยากจะดูอะไรในตลาดต่อไปอีกสักหน่อย ดูสิ มีผู้คนมากมาย ทุกคนล้วนมีความลับ แต่ข้าไม่รู้ว่าพวกเขาคิดอะไร ถ้าข้าสามารถเอาทุกอย่างวาดลงไป ภาพนี้จะต้องน่าสนใจแน่ๆ เขาถอนหายใจ
ถ้างั้น ข้าจะไปร้านน้ำชาหาน้ำชามาให้ท่านสักกาหนึ่งนะคะ นางพูด ตามองอยู่ที่ร้านน้ำชาฝั่งตรงข้าม
เฮ่ เฮ้ ข้าอยากจะดื่มเหล้าของโรงเตี๊ยม แดง เขาพูด....
บาดแผลท่านยังไม่หายดี ท่านดื่มเหล้าไม่ได้ค่ะ นางพูดอย่างเข้มงวด
อ่า แค่ขวดเดียว อ่า ไม่ แค่ถ้วยเดียวก็ได้ ข้าไม่ได้ดื่มมานานมากแล้ว ข้าคิดถึงรสชาติมันจริงๆเลย เขาพูด ทำท่าเสียใจเล็กน้อย
เฮ้อ ถ้างั้นก็ไปกันเถอะค่ะ แต่โรงเตี๊ยมอยู่ไกลพอดูนะคะ
ข้าไม่มีแรงเดินขนาดนั้นหรอก ข้าจะรอเจ้าที่นี่ก็แล้วกันนะ เจ้ารีบไปรีบมาก็แล้วกัน เขากล่าวอย่างหนักแน่น ไม่เต็มใจจะยืนขึ้น
ไม่ค่ะ ไปด้วยกันดีกว่า นางพูดอย่างรีรอลังเลใจ
โธ่ ข้าไปไหนไม่ไหวแล้วล่ะ มันก็ไม่ไกลมากนี่ เจ้าอยู่ที่โน่นก็ยังมองเห็นข้าได้ ข้าจะนั่งอยู่ตรงนี้รอเจ้า แล้วข้าก็ไม่มีแรงเดินไกลๆ ซะด้วยสิ เฮ่ เฮ้ เจ้าไม่เชื่อข้ารึ ข้าจะให้เจ้าเอาพู่กันที่ข้ารักที่สุดไปเป็นประกัน นั่นพอเพียงหรือไม่ เขาพูดไปหัวเราะไปขณะเอาพู่กันออกมา
ถ้างั้น ถ้างั้น ข้าจะรีบกลับมา ท่านต้องรอข้าที่นี่นะคะ นางลุกขึ้นยืน จัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย มองไปที่ร้านเหล้า ที่อยู่ค่อนข้างไกลทีเดียว แต่ก็ยังอยู่ในระยะสายตา แล้วก็หันกลับมามองยุนบกอีกครั้ง นางถือพู่กันแล้วก็เดินตรงไปร้านเหล้า
ฮยาง เจ้ารีบไปรีบกลับนะ เขาส่งเสียงบอกนางเบาๆ
ค่ะ นางหันหลังกลับมาพยักหน้าพร้อมรอยยิ้ม แล้วก็รีบเดินเข้าไปในกลุ่มคน ยุนบกรอสักครู่ เงี่ยหูฟังเสียงเดินของนางค่อยๆ หายไป ก่อนที่เขาเดินโซเซ หัวใจเต้นรัวเร็วแรงไม่เป็นจังหวะ อ้าปากหอบหายใจเข้าปอด
ป่วยอย่างนี้ยังอยากจะดื่มเหล้าอีก ช่างเขียนนี่ นางยิ้มเมื่อคิดถึงท่าทางของเขาที่อยากจะดื่มเหล้า ขณะที่เดินออกมาจากร้านเหล้า นางมองพู่กันของที่มีค่าที่สุดของ ยุนบก ความคิดหนึ่งวาบผ่านเข้ามา ขวดเหล้าเกือบจะตกลงบนพื้น ช่างเขียน!!
ข้า ทำไมนะ ทำไมข้าจึงได้โง่เง่าอย่างนี้ ช่างเขียน ช่างเขียน!
ใครจะคิดว่าแสงยามเย็นจะเลือนหายไปได้เร็วเช่นนี้ มันหายไปได้แค่ชั่วพริบตา บรรยากาศโดยรอบมืดสนิทและมองเห็นได้ไม่ชัด นางมองไม่เห็นอะไรเลย
ช่างเขียน ช่างเขียน!
ในย่านการค้าที่เต็มไปด้วยเสียงเอะอะโวยวาย หญิงสาวหน้าตาดีคนหนึ่งเดินไปเดินมาท่ามกลางผู้คนมากมายราวกับคนบ้า นางไม่สนใจเสื้อคลุมที่หล่นออกจากศรีษะ ขวดเหล้าหล่นลงพื้นแตกกระจายละเอียดขณะนางวิ่งพรวดพราดไปมารอบๆ แล้วก็วิ่งไปข้างหน้า มือหนึ่งถือพู่กันเก่าๆ มีเครื่องประดับรูปผีเสื้อแสนสวยอยู่รอบคอนาง ทุกคนมองนางอย่างฉงน บ้างก็ชื่นชม บ้างก็อิจฉาความงามของนาง บ้างไม่รู้สึกอะไรนอกจากปรารถนาในตัวนาง บ้างก็อยากรู้อยากเห็นเป็นธรรมดาว่าหญิงสาวคนนี้กำลังหาอะไร หน้าสวยๆ เลอะเปรอะไปด้วยน้ำตา ใครคือคนที่นางกำลังเพรียกหา ใช่สามีนางหรือไม่ หรือเป็นคนในครอบครัว ใครที่นางทำหายไป ใครที่ทำให้นางเจ็บปวดและโศกเศร้า พวกเขาแยกจากกันนานแค่ไหนแล้ว หรือผู้หญิงคนนี้ถูกทอดทิ้ง คนคนนั้นต้องสำคัญกับนางมาก ดูจากท่าทางที่เสียขวัญของนาง จองฮยางกลับไปที่พวกเขานั่งพักเมื่อครู่ แน่ใจแล้วว่ายุนบกได้จากไปแล้ว
ช่างเขียน ช่างเขียน... นางน้ำตาคลอตามองทุกสิ่งอย่างพร่าเลือน ท้องฟ้าเริ่มมืดขึ้นเรื่อยๆ ผู้คนต่างพากันจุดโคมไฟ ทุกคนดูมีความสุข และอบอุ่น แต่นางกำลังหนาวเหน็บอย่างเหลือแสน นางมองคนที่เคลื่อนไหวไปมารอบๆ อย่างสิ้นหวัง ไร้แล้วซึ่งหนทาง นางไม่รู้ว่าจะไปหาคนที่กำลังจะจากโลกนี้ไปได้ที่ไหน นางเอามือที่สั่นระริกขึ้นมาปิดปาก พึมพำว่าเขาหายไป เสียใจ อ้างว้าง เศร้าสลด น้ำตารินไหลลงมาราวสายน้ำ
ช่างเขียน ท่านอยู่ที่ไหนคะ ช่างเขียน อย่า อย่าทิ้งข้าไว้คนเดียว ทำไมข้าถึงได้โง่อะไรเช่นนี้ ท่านให้สิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิตของท่าน ไม่ใช่ท่านตัดใจจะจากไปหรือ ทำไมข้าไม่คิดให้ลึกๆ ในคำพูดของพี่สะใภ้ ข้า ข้าช่างโง่เขลาอะไรเช่นนี้ ทำไมข้าถึงไม่รู้ ช่างเขียน ช่างเขียน!แสงอาทิตย์ยามเย็นลับเหลี่ยมเขาไปแล้ว
ท่ามกลางความมืด ในทางเดินแคบๆ ที่ไม่ค่อยมีคนเดินผ่าน ที่มุมมืดชายหนุ่มคนหนึ่งยืนกระปลกกระเปลี้ยหลังพิงกำแพง หน้าเขาซีดเผือดเหมือนขี้ผึ้ง บนใบหน้าที่นองไปด้วยน้ำตานั้นยังปรากฎรอยยิ้ม
ช่างเขียน ช่างเขียน! เสียงที่เต็มไปด้วยความทุกข์ใจได้ยินดังมาจากด้านหนึ่งของตลาด หญิงสาวไม่ได้เอาใจใส่ตรอกมืดๆ นางไม่ได้เดินเข้ามา ขณะที่เดินมองหาเขาไปทั่วตลาด
ยัง ยังไม่พอ ข้ายังต้องไปให้ไกลกว่านี้ เขากัดฟัน เขาคลำทางอย่างคนตาบอดหลังติดอยู่กับกำแพงขณะพยายามลุกขึ้นยืน เขาต้องทนกับความเจ็บปวดจากบาดแผลที่เหมือนจะฉีกขาดออกอีกครั้ง เขาหน้ามืดหัวหมุนมีเลือดไหลออกจากมุมปาก ถึงเพียงนี้แล้วใบหน้าเขายังปรากฎรอยยิ้ม รอยยิ้มที่มาจากส่วนลึกที่สุดของหัวใจ สาวน้อยเจ้าช่างน่าเวทนา น่าเวทนา น่าเวทนาเสียจริง ข้าขอโทษ ข้าไม่สามารถและไม่ควรให้คำมั่นใดๆ ต่อเจ้าอีกต่อไป ข้าขอโทษ ข้าไม่อาจ ไม่อาจพาเจ้าไปกับข้าได้
เจ้าควรจะได้รู้ว่า ไม่ว่าข้าจะอยู่ที่ไหน ข้าก็จะรอเจ้า ข้าจะรอเจ้าเสมอ คนงามของข้า เขาดิ้นรนเดินต่อไป เขาเอามือทั้งสองสัมผัสกับผนัง แต่ขาของเขายอมแพ้แล้ว เขาลงไปนอนแผ่หลาอยู่กับพื้น อ่า ข้ามองอะไรไม่เห็น อ่า ข้า บางที ข้ากำลังจะตาย ไม่ ข้าอยากจะไปให้ไกลอีกสักหน่อย อีกสักนิด ชายหนุ่มลงไปกองอยู่กับพื้นยังคงพยายามเคลื่อนไหวไปพร้อมกับรอยยิ้ม คลานไปข้างหน้าทีละน้อยทีละน้อย จนเขาหมดสติไปโดยสิ้นเชิง
#จบภาพวาดภาพที่ 17#
ผอ.อึ้งไม่มีอะไรจะพูดกับคนไข้ ขอให้คนไข้ทุกคนไปรายงานอาการของตนที่คอมเม้นท์ อย่าได้คิดปิดบังอาการ พิษร้ายอาจแทรกเข้าร่างพวกท่านเหมือนยุนบก หากพวกท่านรายงานอาการของพวกท่านได้เป็นที่ถูกอกถูกใจ ผอ ภาพวาดภาพต่อไปก็จะมาเร็วขึ้น
จงไปดีเถอะยุนบกของข้า อย่าพามูนกึนยองไปด้วยแล้วกัน
สุดท้ายนี้ข้าได้พิสูจน์อักษรด้วยตัวเองมา 3 ครั้งแล้ว ถ้าท่านเฮวอนนี่หาเจออีก ข้าขอยกให้เป็นยอดมนุษย์สุดละเอียด
อ๋อ เกือบลืม สิ่งสำคัญ สวัสดีปีใหม่ลูกบล็อกทุกคนค่ะ
Create Date : 30 ธันวาคม 2552 |
|
214 comments |
Last Update : 4 มกราคม 2553 10:14:38 น. |
Counter : 5871 Pageviews. |
|
|
|
|
| |
โดย: kai_lert IP: 124.122.220.241 30 ธันวาคม 2552 15:16:43 น. |
|
|
|
| |
โดย: auy IP: 180.183.149.96 30 ธันวาคม 2552 15:19:25 น. |
|
|
|
| |
โดย: chabori 30 ธันวาคม 2552 15:26:44 น. |
|
|
|
| |
โดย: ooyporn 30 ธันวาคม 2552 15:26:56 น. |
|
|
|
| |
โดย: N.K IP: 119.31.106.62 30 ธันวาคม 2552 15:27:43 น. |
|
|
|
| |
โดย: ตั้งตารอ IP: 202.29.5.242 30 ธันวาคม 2552 15:31:08 น. |
|
|
|
| |
โดย: KK IP: 210.246.181.3 30 ธันวาคม 2552 15:33:06 น. |
|
|
|
| |
โดย: Takky IP: 124.120.219.86 30 ธันวาคม 2552 15:43:41 น. |
|
|
|
| |
โดย: Won won (albatross11 ) 30 ธันวาคม 2552 15:54:00 น. |
|
|
|
| |
โดย: tama IP: 118.173.28.179 30 ธันวาคม 2552 15:54:48 น. |
|
|
|
| |
โดย: Rev IP: 58.8.192.6 30 ธันวาคม 2552 15:57:40 น. |
|
|
|
| |
โดย: ยายชา IP: 125.26.193.34 30 ธันวาคม 2552 15:58:39 น. |
|
|
|
| |
โดย: งุงิ IP: 58.8.122.200 30 ธันวาคม 2552 16:05:03 น. |
|
|
|
| |
โดย: N.K IP: 119.31.64.60 30 ธันวาคม 2552 16:08:24 น. |
|
|
|
| |
โดย: nift13 IP: 58.8.22.24 30 ธันวาคม 2552 16:15:13 น. |
|
|
|
| |
โดย: lucky IP: 119.31.84.96 30 ธันวาคม 2552 16:18:45 น. |
|
|
|
| |
โดย: ZIG_ZAG IP: 113.53.209.184 30 ธันวาคม 2552 16:22:35 น. |
|
|
|
| |
โดย: เกษตรศิลป์ IP: 58.9.95.82 30 ธันวาคม 2552 16:22:47 น. |
|
|
|
| |
โดย: ยามควงกะ IP: 124.121.96.65 30 ธันวาคม 2552 16:25:14 น. |
|
|
|
| |
โดย: R2M IP: 125.26.113.110 30 ธันวาคม 2552 16:25:27 น. |
|
|
|
| |
โดย: kai_lert IP: 124.122.220.241 30 ธันวาคม 2552 16:36:09 น. |
|
|
|
| |
โดย: สาวก won won & 2moons IP: 192.88.230.227 30 ธันวาคม 2552 16:36:24 น. |
|
|
|
| |
โดย: lucky IP: 119.31.84.96 30 ธันวาคม 2552 16:38:40 น. |
|
|
|
| |
โดย: haewonny IP: 118.175.82.37 30 ธันวาคม 2552 16:41:43 น. |
|
|
|
| |
โดย: bb21 IP: 58.8.20.202 30 ธันวาคม 2552 16:42:50 น. |
|
|
|
| |
โดย: Khimz IP: 112.142.57.46 30 ธันวาคม 2552 16:47:44 น. |
|
|
|
| |
โดย: ยามควงกะ IP: 124.121.96.65 30 ธันวาคม 2552 16:50:03 น. |
|
|
|
| |
โดย: gig IP: 125.26.175.178 30 ธันวาคม 2552 17:06:57 น. |
|
|
|
| |
โดย: บกน้อย IP: 58.136.8.176 30 ธันวาคม 2552 17:08:38 น. |
|
|
|
| |
โดย: รักอินเตอร์เน็ต IP: 125.27.163.64 30 ธันวาคม 2552 17:29:44 น. |
|
|
|
| |
โดย: Post Modern Girl IP: 114.128.188.180 30 ธันวาคม 2552 17:30:54 น. |
|
|
|
| |
โดย: Post Modern Girl IP: 114.128.188.180 30 ธันวาคม 2552 17:38:29 น. |
|
|
|
| |
โดย: เเพนดา IP: 110.164.47.232 30 ธันวาคม 2552 17:38:41 น. |
|
|
|
| |
โดย: เจ้าเงาะ IP: 113.53.11.145 30 ธันวาคม 2552 17:39:01 น. |
|
|
|
| |
โดย: tanjang IP: 58.8.175.104 30 ธันวาคม 2552 17:46:35 น. |
|
|
|
| |
โดย: Humoristisch IP: 58.8.39.252 30 ธันวาคม 2552 17:52:28 น. |
|
|
|
| |
โดย: snowprince IP: 125.27.213.134 30 ธันวาคม 2552 18:13:22 น. |
|
|
|
| |
โดย: รักมูนกึนยองงง IP: 124.122.217.252 30 ธันวาคม 2552 18:23:38 น. |
|
|
|
| |
โดย: jameza17 IP: 117.47.6.214 30 ธันวาคม 2552 18:25:30 น. |
|
|
|
| |
โดย: Pww IP: 202.12.73.5 30 ธันวาคม 2552 18:45:01 น. |
|
|
|
| |
โดย: oui IP: 58.9.57.94 30 ธันวาคม 2552 18:45:51 น. |
|
|
|
| |
โดย: U IP: 118.173.44.230 30 ธันวาคม 2552 18:46:00 น. |
|
|
|
| |
โดย: ไก่ IP: 112.142.42.136 30 ธันวาคม 2552 19:02:22 น. |
|
|
|
| |
โดย: oui IP: 58.9.57.94 30 ธันวาคม 2552 19:12:42 น. |
|
|
|
| |
โดย: หนอนผีเสื้อ IP: 202.28.35.2 30 ธันวาคม 2552 19:39:22 น. |
|
|
|
| |
โดย: เก๋ IP: 124.121.52.212 30 ธันวาคม 2552 19:44:23 น. |
|
|
|
| |
โดย: Humoristisch IP: 58.8.39.252 30 ธันวาคม 2552 19:45:48 น. |
|
|
|
| |
โดย: 한효린 IP: 125.24.140.237 30 ธันวาคม 2552 19:46:03 น. |
|
|
|
| |
โดย: งุงิ IP: 58.8.236.137 30 ธันวาคม 2552 20:06:57 น. |
|
|
|
| |
โดย: สุเกียง IP: 125.24.120.210 30 ธันวาคม 2552 20:26:40 น. |
|
|
|
| |
โดย: FC 2moons IP: 58.147.23.211 30 ธันวาคม 2552 20:28:23 น. |
|
|
|
| |
โดย: 9a9a9a IP: 10.1.181.46, 123.242.139.217 30 ธันวาคม 2552 20:35:51 น. |
|
|
|
| |
โดย: สาวก 2มุน IP: 125.26.224.44 30 ธันวาคม 2552 21:17:53 น. |
|
|
|
| |
โดย: machu pichu IP: 125.24.3.21 30 ธันวาคม 2552 21:56:52 น. |
|
|
|
| |
โดย: maewmew IP: 124.120.11.93 30 ธันวาคม 2552 22:23:59 น. |
|
|
|
| |
โดย: เติมเต็ม IP: 124.121.181.6 30 ธันวาคม 2552 22:35:32 น. |
|
|
|
| |
โดย: เติมเต็ม IP: 124.122.237.34 30 ธันวาคม 2552 22:41:06 น. |
|
|
|
| |
โดย: สาวก 2มุน IP: 125.26.224.44 30 ธันวาคม 2552 23:09:26 น. |
|
|
|
| |
โดย: ppp IP: 115.67.43.189 30 ธันวาคม 2552 23:24:50 น. |
|
|
|
| |
โดย: อยากรู้จริงๆๆ IP: 222.123.59.93 30 ธันวาคม 2552 23:38:45 น. |
|
|
|
| |
โดย: รัก..2มุน..หมดใจ IP: 114.128.50.133 30 ธันวาคม 2552 23:45:07 น. |
|
|
|
| |
โดย: เติมเต็ม IP: 124.121.192.127 30 ธันวาคม 2552 23:50:39 น. |
|
|
|
| |
โดย: เติมเต็ม IP: 124.121.192.127 31 ธันวาคม 2552 0:00:49 น. |
|
|
|
| |
โดย: okk IP: 114.128.46.165 31 ธันวาคม 2552 0:05:33 น. |
|
|
|
| |
โดย: รัก..2มุน..หมดใจ IP: 114.128.50.133 31 ธันวาคม 2552 0:07:55 น. |
|
|
|
| |
โดย: รัก..2มุน..หมดใจ IP: 114.128.50.133 31 ธันวาคม 2552 0:12:51 น. |
|
|
|
| |
โดย: รัก..2มุน..หมดใจ IP: 114.128.50.133 31 ธันวาคม 2552 0:17:57 น. |
|
|
|
| |
โดย: เติมเต็ม IP: 124.121.183.47 31 ธันวาคม 2552 0:20:51 น. |
|
|
|
| |
โดย: รัก..2มุน..หมดใจ IP: 114.128.50.133 31 ธันวาคม 2552 0:25:44 น. |
|
|
|
| |
โดย: nanan IP: 110.164.100.208 31 ธันวาคม 2552 0:28:36 น. |
|
|
|
| |
โดย: okk IP: 114.128.46.165 31 ธันวาคม 2552 0:31:12 น. |
|
|
|
| |
โดย: รัก..2มุน..หมดใจ IP: 114.128.50.133 31 ธันวาคม 2552 0:32:57 น. |
|
|
|
| |
โดย: เติมเต็ม IP: 124.121.183.47 31 ธันวาคม 2552 0:42:28 น. |
|
|
|
| |
โดย: okk IP: 114.128.46.165 31 ธันวาคม 2552 0:45:19 น. |
|
|
|
| |
โดย: okk IP: 114.128.46.165 31 ธันวาคม 2552 0:47:19 น. |
|
|
|
| |
โดย: เติมเต็ม IP: 124.121.183.47 31 ธันวาคม 2552 0:49:59 น. |
|
|
|
| |
โดย: okk IP: 114.128.46.165 31 ธันวาคม 2552 1:03:25 น. |
|
|
|
| |
โดย: ติดหนึบ IP: 58.8.153.158 31 ธันวาคม 2552 1:43:16 น. |
|
|
|
| |
โดย: Reader IP: 125.25.129.145 31 ธันวาคม 2552 2:09:53 น. |
|
|
|
| |
โดย: Rosaline.. IP: 202.129.13.5 31 ธันวาคม 2552 2:13:48 น. |
|
|
|
| |
โดย: oui IP: 58.9.60.43 31 ธันวาคม 2552 4:09:03 น. |
|
|
|
| |
โดย: ช้องนาง ( จองฮยาง ) IP: 124.121.114.205 31 ธันวาคม 2552 4:39:53 น. |
|
|
|
| |
โดย: ulwil IP: 222.155.101.225 31 ธันวาคม 2552 7:31:08 น. |
|
|
|
| |
โดย: เ้กษตรศิลป์ IP: 58.9.234.48 31 ธันวาคม 2552 8:25:42 น. |
|
|
|
| |
โดย: Song Hye Hee IP: 202.91.19.201 31 ธันวาคม 2552 8:35:42 น. |
|
|
|
| |
โดย: เกษตรศิลป์ IP: 58.9.234.48 31 ธันวาคม 2552 9:07:16 น. |
|
|
|
| |
โดย: ZIG_ZAG XL IP: 118.172.179.146 31 ธันวาคม 2552 10:30:24 น. |
|
|
|
| |
โดย: เกษตรศิลป์ IP: 58.9.234.48 31 ธันวาคม 2552 10:31:48 น. |
|
|
|
| |
โดย: april (full moon) IP: 71.108.177.37 31 ธันวาคม 2552 11:34:51 น. |
|
|
|
| |
โดย: Humoristisch IP: 58.8.248.114 31 ธันวาคม 2552 11:52:29 น. |
|
|
|
| |
โดย: ZIG_ZAG XL IP: 118.172.179.146 31 ธันวาคม 2552 12:29:29 น. |
|
|
|
| |
โดย: Tun IP: 124.120.173.51 31 ธันวาคม 2552 12:30:47 น. |
|
|
|
| |
โดย: เเพนดา IP: 110.164.50.99 31 ธันวาคม 2552 15:32:43 น. |
|
|
|
| |
โดย: เจ้าเงาะ IP: 113.53.14.93 31 ธันวาคม 2552 15:44:34 น. |
|
|
|
| |
โดย: shadowsun IP: 115.67.174.118 31 ธันวาคม 2552 16:12:26 น. |
|
|
|
| |
โดย: งุงิ IP: 58.8.121.123 31 ธันวาคม 2552 16:28:54 น. |
|
|
|
| |
โดย: งุงิ IP: 58.8.121.123 31 ธันวาคม 2552 16:31:15 น. |
|
|
|
| |
โดย: เกซตรศิลป์ IP: 58.9.100.48 31 ธันวาคม 2552 16:32:48 น. |
|
|
|
| |
โดย: งุงิ IP: 58.8.121.123 31 ธันวาคม 2552 16:59:58 น. |
|
|
|
| |
โดย: ulwil IP: 222.155.101.225 31 ธันวาคม 2552 17:18:51 น. |
|
|
|
| |
โดย: U IP: 118.173.33.156 31 ธันวาคม 2552 17:53:31 น. |
|
|
|
| |
โดย: ppp IP: 180.180.122.178 31 ธันวาคม 2552 18:40:38 น. |
|
|
|
| |
โดย: Post Modern Girl IP: 112.142.46.100 31 ธันวาคม 2552 18:58:06 น. |
|
|
|
| |
โดย: สาวก 2มุน IP: 125.26.225.245 31 ธันวาคม 2552 19:58:32 น. |
|
|
|
| |
โดย: งุงิ IP: 58.8.121.123 31 ธันวาคม 2552 20:08:45 น. |
|
|
|
| |
โดย: สาวก 2มุน IP: 125.26.225.245 31 ธันวาคม 2552 20:23:06 น. |
|
|
|
| |
โดย: Account_C1 IP: 119.31.126.141 31 ธันวาคม 2552 22:13:09 น. |
|
|
|
| |
โดย: lc IP: 118.174.29.0 31 ธันวาคม 2552 22:37:31 น. |
|
|
|
| |
โดย: L2M IP: 125.24.108.61 31 ธันวาคม 2552 23:04:38 น. |
|
|
|
| |
โดย: Rosaline... IP: 180.183.129.151 31 ธันวาคม 2552 23:15:10 น. |
|
|
|
| |
โดย: malee IP: 125.24.84.239 31 ธันวาคม 2552 23:18:45 น. |
|
|
|
| |
โดย: auy IP: 180.183.149.179 31 ธันวาคม 2552 23:50:56 น. |
|
|
|
| |
โดย: first impression IP: 58.8.108.145 1 มกราคม 2553 1:22:09 น. |
|
|
|
| |
โดย: gig IP: 125.26.178.73 1 มกราคม 2553 8:19:54 น. |
|
|
|
| |
โดย: เกษตรศิลป์ IP: 58.9.105.179 1 มกราคม 2553 9:10:15 น. |
|
|
|
| |
โดย: เกษตรศิลป์ IP: 58.9.105.179 1 มกราคม 2553 9:14:44 น. |
|
|
|
| |
โดย: snowprince IP: 125.27.220.185 1 มกราคม 2553 9:51:13 น. |
|
|
|
| |
โดย: dream IP: 111.84.114.71 1 มกราคม 2553 10:49:42 น. |
|
|
|
| |
โดย: งุงิ IP: 58.8.130.204 1 มกราคม 2553 10:51:27 น. |
|
|
|
| |
โดย: งุงิ IP: 58.8.130.204 1 มกราคม 2553 11:00:58 น. |
|
|
|
| |
โดย: เกษตรศิลป์ IP: 58.9.104.143 1 มกราคม 2553 14:21:27 น. |
|
|
|
| |
โดย: non IP: 180.183.243.248 1 มกราคม 2553 15:52:47 น. |
|
|
|
| |
โดย: mai.ka IP: 222.123.160.141 1 มกราคม 2553 17:45:30 น. |
|
|
|
| |
โดย: สาวก 2มุน IP: 125.26.203.61 1 มกราคม 2553 19:43:29 น. |
|
|
|
| |
โดย: เกษตรศิลป์ IP: 111.84.37.241 1 มกราคม 2553 20:06:27 น. |
|
|
|
| |
โดย: เติมเต็ม IP: 124.122.60.122 1 มกราคม 2553 21:11:25 น. |
|
|
|
| |
โดย: หนอผีเสื้อ IP: 111.84.53.9 1 มกราคม 2553 21:27:17 น. |
|
|
|
| |
โดย: เติมเต็ม IP: 124.122.60.122 1 มกราคม 2553 21:46:55 น. |
|
|
|
| |
โดย: Post Modern Girl IP: 112.142.44.21 2 มกราคม 2553 2:09:29 น. |
|
|
|
| |
โดย: lc IP: 118.174.1.180 2 มกราคม 2553 6:45:26 น. |
|
|
|
| |
โดย: งุงิ IP: 58.8.237.157 2 มกราคม 2553 10:41:11 น. |
|
|
|
| |
โดย: งุงิ IP: 58.8.237.157 2 มกราคม 2553 10:55:13 น. |
|
|
|
| |
โดย: ตั้งตารอ IP: 202.29.5.240 2 มกราคม 2553 13:02:17 น. |
|
|
|
| |
โดย: เกษตรศิลป์ IP: 111.84.93.232 2 มกราคม 2553 15:01:40 น. |
|
|
|
| |
โดย: สาวก 2มุน IP: 125.26.226.145 2 มกราคม 2553 15:12:37 น. |
|
|
|
| |
โดย: เกษตรศิลป์ IP: 115.67.20.192 2 มกราคม 2553 15:42:13 น. |
|
|
|
| |
โดย: avatar IP: 124.157.145.195 2 มกราคม 2553 15:50:30 น. |
|
|
|
| |
โดย: เกษตรศิลป์ (เกษตรศิลป์ ) 2 มกราคม 2553 17:44:43 น. |
|
|
|
| |
โดย: okk IP: 112.142.119.49 2 มกราคม 2553 18:56:03 น. |
|
|
|
| |
โดย: เจ้าเงาะ IP: 118.173.169.29 2 มกราคม 2553 20:34:45 น. |
|
|
|
| |
โดย: เจ้าเงาะ IP: 118.173.169.29 2 มกราคม 2553 20:36:23 น. |
|
|
|
| |
โดย: งุงิ IP: 58.8.237.166 2 มกราคม 2553 22:18:35 น. |
|
|
|
| |
โดย: เกษตรศิลป์ IP: 115.67.208.124 3 มกราคม 2553 6:30:35 น. |
|
|
|
| |
โดย: ulwil IP: 222.155.101.225 3 มกราคม 2553 9:11:07 น. |
|
|
|
| |
โดย: งุงิ IP: 58.8.238.115 3 มกราคม 2553 9:57:26 น. |
|
|
|
| |
โดย: ไม้หมอน IP: 110.49.170.190 3 มกราคม 2553 10:19:17 น. |
|
|
|
| |
โดย: april (full moon) IP: 71.108.177.37 3 มกราคม 2553 10:31:07 น. |
|
|
|
| |
โดย: ไม้หมอน IP: 110.49.170.190 3 มกราคม 2553 10:47:27 น. |
|
|
|
| |
โดย: ulwil IP: 222.155.101.225 3 มกราคม 2553 10:47:28 น. |
|
|
|
| |
โดย: งุงิ IP: 58.8.238.115 3 มกราคม 2553 10:48:09 น. |
|
|
|
| |
โดย: เติมเต็ม IP: 124.121.184.30 3 มกราคม 2553 15:03:25 น. |
|
|
|
| |
โดย: first impression IP: 58.8.107.133 3 มกราคม 2553 16:21:38 น. |
|
|
|
| |
โดย: ulwil IP: 222.155.101.225 3 มกราคม 2553 16:30:01 น. |
|
|
|
| |
โดย: เติมเต็ม IP: 124.121.184.30 3 มกราคม 2553 16:35:01 น. |
|
|
|
| |
โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.120 3 มกราคม 2553 16:39:40 น. |
|
|
|
| |
โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.120 3 มกราคม 2553 16:45:03 น. |
|
|
|
| |
โดย: เติมเต็ม IP: 124.121.184.30 3 มกราคม 2553 17:12:35 น. |
|
|
|
| |
โดย: first impression IP: 58.8.107.133 3 มกราคม 2553 17:15:06 น. |
|
|
|
| |
โดย: okk IP: 112.142.125.48 3 มกราคม 2553 17:41:49 น. |
|
|
|
| |
โดย: Humoristisch IP: 58.8.41.45 3 มกราคม 2553 17:51:25 น. |
|
|
|
| |
โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.120 3 มกราคม 2553 18:37:34 น. |
|
|
|
| |
โดย: เติมเต็ม IP: 124.121.185.234 3 มกราคม 2553 18:49:55 น. |
|
|
|
| |
โดย: เกษตรศิลป์ IP: 111.84.26.220 3 มกราคม 2553 18:51:25 น. |
|
|
|
| |
โดย: เติมเต็ม IP: 124.121.185.234 3 มกราคม 2553 19:05:25 น. |
|
|
|
| |
โดย: งุงิ IP: 58.8.238.115 3 มกราคม 2553 19:19:07 น. |
|
|
|
| |
โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.120 3 มกราคม 2553 19:19:18 น. |
|
|
|
| |
โดย: เติมเต็ม IP: 124.121.185.234 3 มกราคม 2553 19:33:25 น. |
|
|
|
| |
โดย: ชอง เฮฮี IP: 115.67.255.11 3 มกราคม 2553 19:40:23 น. |
|
|
|
| |
โดย: เติมเต็ม IP: 124.121.185.234 3 มกราคม 2553 19:48:25 น. |
|
|
|
| |
โดย: เติมเต็ม IP: 124.121.185.234 3 มกราคม 2553 19:52:06 น. |
|
|
|
| |
โดย: เติมเต็ม IP: 124.121.185.234 3 มกราคม 2553 20:06:04 น. |
|
|
|
| |
โดย: N.K IP: 180.183.116.227 3 มกราคม 2553 20:14:52 น. |
|
|
|
| |
โดย: เติมเต็ม IP: 124.121.185.234 3 มกราคม 2553 20:20:19 น. |
|
|
|
| |
โดย: okk IP: 112.142.2.169 3 มกราคม 2553 20:47:46 น. |
|
|
|
| |
โดย: งุงิ IP: 58.8.238.115 3 มกราคม 2553 21:01:14 น. |
|
|
|
| |
โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.120 3 มกราคม 2553 21:04:37 น. |
|
|
|
| |
โดย: ใจเอย IP: 113.53.45.206 3 มกราคม 2553 21:36:55 น. |
|
|
|
| |
โดย: okk IP: 112.142.2.169 3 มกราคม 2553 21:47:23 น. |
|
|
|
| |
โดย: FC 2moons IP: 58.147.23.211 3 มกราคม 2553 21:54:33 น. |
|
|
|
| |
โดย: okk IP: 112.142.2.169 3 มกราคม 2553 22:03:53 น. |
|
|
|
| |
โดย: งุงิ IP: 58.8.238.115 3 มกราคม 2553 22:13:06 น. |
|
|
|
| |
โดย: okk IP: 112.142.2.169 3 มกราคม 2553 22:41:12 น. |
|
|
|
| |
โดย: งุงิ IP: 58.8.238.115 3 มกราคม 2553 22:46:17 น. |
|
|
|
| |
โดย: okk IP: 112.142.2.169 3 มกราคม 2553 23:00:35 น. |
|
|
|
| |
โดย: ยามควงกะ IP: 124.121.89.241 3 มกราคม 2553 23:04:47 น. |
|
|
|
| |
โดย: okk IP: 112.142.2.169 3 มกราคม 2553 23:11:36 น. |
|
|
|
| |
โดย: งุงิ IP: 58.8.238.115 3 มกราคม 2553 23:12:57 น. |
|
|
|
| |
โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.120 3 มกราคม 2553 23:17:43 น. |
|
|
|
| |
โดย: okk IP: 112.142.2.169 3 มกราคม 2553 23:22:26 น. |
|
|
|
| |
โดย: okk IP: 112.142.2.169 3 มกราคม 2553 23:32:59 น. |
|
|
|
| |
โดย: งุงิ IP: 58.8.238.115 3 มกราคม 2553 23:42:13 น. |
|
|
|
| |
โดย: ออกัส IP: 114.128.129.11 3 มกราคม 2553 23:48:17 น. |
|
|
|
| |
โดย: okk IP: 112.142.2.169 3 มกราคม 2553 23:51:45 น. |
|
|
|
| |
โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.120 3 มกราคม 2553 23:53:27 น. |
|
|
|
| |
โดย: งุงิ IP: 58.8.238.115 3 มกราคม 2553 23:58:43 น. |
|
|
|
| |
โดย: okk IP: 112.142.2.169 4 มกราคม 2553 0:04:20 น. |
|
|
|
| |
โดย: ยามควงกะ IP: 124.121.89.241 4 มกราคม 2553 0:07:50 น. |
|
|
|
| |
โดย: งุงิ IP: 58.8.238.115 4 มกราคม 2553 0:13:20 น. |
|
|
|
| |
โดย: ยามควงกะ IP: 124.121.89.241 4 มกราคม 2553 0:15:09 น. |
|
|
|
| |
โดย: okk IP: 112.142.2.169 4 มกราคม 2553 0:56:53 น. |
|
|
|
| |
โดย: okk IP: 112.142.2.169 4 มกราคม 2553 1:03:43 น. |
|
|
|
| |
โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.120 4 มกราคม 2553 1:14:49 น. |
|
|
|
| |
โดย: ยามควงกะ IP: 124.121.89.241 4 มกราคม 2553 1:25:54 น. |
|
|
|
| |
โดย: ยามควงกะ IP: 124.121.91.14 4 มกราคม 2553 1:54:32 น. |
|
|
|
| |
โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.120 4 มกราคม 2553 1:59:03 น. |
|
|
|
| |
โดย: ยามควงกะ IP: 124.121.91.14 4 มกราคม 2553 2:46:49 น. |
|
|
|
| |
โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.120 4 มกราคม 2553 2:50:39 น. |
|
|
|
| |
โดย: เกษตรศิลป์ IP: 58.9.92.136 4 มกราคม 2553 7:56:51 น. |
|
|
|
| |
โดย: เติมเต็ม IP: 172.18.252.54, 202.44.7.67 4 มกราคม 2553 8:11:09 น. |
|
|
|
| |
โดย: งุงิ IP: 58.8.238.180 4 มกราคม 2553 10:04:44 น. |
|
|
|
| |
โดย: ธารใส IP: 118.172.24.183 4 มกราคม 2553 10:27:26 น. |
|
|
|
|
|
|
รักกันเพียงใดก็ต้องพลัดพราก
หวงไว้เพียงใดก็ต้องจำจาก
ข้ามาคนเดียวข้าไปคนเดียว
ไม่มีใครเป็นอะไรของใคร
ต่างคนมาต่างคนไป
ยิ่งยึดยิ่งทุกข์
ปล่อยวางได้จึงเบาสบาย...
เมื่อปัญญาแจ่มแจ้งจะสลัดคืน
เมื่อมาจากดิน
ท้ายที่สุดก็สลายกลายเป็นดิน
ยึดเอาไว้ก็ได้แต่ทุกข์ตอบแทน
อยากโง่ก็ยึดต่อไป
คิดได้ก็วางเสีย
พุทธทาสภิกขุ............
..............................
..............................
ความทุกข์ที่เกิดจากการพลัดพรากจากสิ่งอันเป็นที่รักที่พอใจนั้น
เป็นเรื่องทรมานยิ่ง และเรื่องที่จะบังคับมิให้พลัดพรากก็เป็นสิ่งสุดวิสัย...
ทุกคนจะต้องพลัดพรากจากสิ่งอันเป็นที่รัก ที่พอใจ ไม่วันใดก็วันหนึ่ง...พุทธโอวาท
---------------------------
พระราชดำรัส ในรัชกาลที่ 7 เมื่อทรงสละพระราชสมบัติ เพื่อประชาชน
ข้าพเจ้ามีความเต็มใจที่จะสละอำนาจ อันเป็นของข้าพเจ้าอยู่แต่เดิม ให้แก่ราษฎรทั่วไป ข้าพเจ้าไม่ยินยอมยกอำนาจทั้งหลายของข้าพเจ้าให้แก่ผู้ใด คณะใดโดยเฉพาะ เพื่อใช้อำนาจโดยสิทธิ์ขาด และโดยไม่ฟังเสียงอันแท้จริงของประชาราษฎร
|
|
|
|
|
|
|
ขอบคุณมากๆๆๆๆๆ ไม่รู้จะกล่าวอย่างไร
ย่อหน้าที่ 2
เขารับจับมือนางไว้
เขารีบจับมือนางไว้