จากชิคาโก้ถึงเชียงใหม่ 1(16/6/08)
มันเป็น Project "กลับบ้านเรา รักรออยู่" อย่างแท้จริง เพราะผม เดินทาง กลับไทย เพื่อ "รัก" ล้วน ๆ ด้วย ความ กระตือรือร้น อย่างออกนอกหน้า และ คุณแม่ Sally ก็รู้อยู่แก่ใจ ว่า ลูกของเธอ ต้องการ กลับไปหา แฟน ที่เมืองไทย ด่วน!!! แบบไม่มีข้ออ้าง เหมือนตอนมัธยมว่า "ไปทำรายงานบ้านเพื่อนตอนเย็น แต่ที่จริงแล้วไปทำอย่างอื่น" ใด ๆ ทั้งสิ้น
กล้าทำแม้กระทั่ง เดินเรื่องขอ "out of the country" จากที่รร.กระทันหัน (นักศึกษามีสิทธิ์ขอออกนอกประเทศอเมริกาเพื่อกลับบ้านเกิดได้สูงสุด 5 เดือน) และกลับไทยใน ช่วงที่ตั๋วแพงที่สุดใน สหรัฐอเมริกา
แม้จะมีปมหวาดกลัวในจิตใจ "กลัวการขอวีซ่าอเมริการอบ 2 สุดชีวิต" แต่ลูกของเธอก็ยังไม่หวั่น ยังยืนยันชู 2 นิ้วสู้ตาย!!! (วันขอวีซ่าจริง ๆ ค่อยว่ากันอีกที)
ที่จริงแล้ว.....
คุณแม่ Sally นี่แหละที่ ทำให้ผมมี ทริปนี้!!!
เพราะหลังวีซ่าแป้งไม่ผ่าน ผมมืดแปดด้าน ขาดสติสัมปะชัญญะ คิดอะไรไม่ออก บอกไม่ถูก เอาแต่ซึมเศร้า กินความเศร้าเคล้าความซึมเป็นอาหารหลัก ได้แต่นอนเอามือก่ายหน้าผากฟังเพลงอกหัก คิดไม่ตกว่า จะทำยังไงต่อไปกับ ชีวิตรักนักศึกษา!!! เอาแต่อยากจะกลับไทยอย่างเดียว ผมหมายถึงกลับอย่างถาวร!!!
แต่ เหตุผลสั้น ๆ ง่าย ๆ ที่แป้ง ถูกเจ้าหน้าที่สถานทูตสหรัฐ ทิ้งไว้ให้หลังการ ถูกปฎิเสธ ซึ่งดัง echo อยู่ในหัวของผมตลอดเวลา และผมก็เอาไปบอกให้แม่ได้รู้ว่า.......
"ภาษาคุณไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ไปเรียนภาษามาก่อนแล้วค่อยกลับมาขออีกที"
ประโยคนี้เองที่ทำให้คุณแม่ Sally ค้นพบทางสว่าง.......
"ทำไมไม่ให้แป้งไปลงเรียนภาษาซัก 2-3 เดือน แล้วค่อยขอใหม่ล่ะ ถ้าต้นอยากกลับ ก็ไปเที่ยวซัก 2-3 เดือนสิ จะได้มีกำลังใจ ไม่ต้องกลับถาวร ดีมั้ย? กลับไปเที่ยวพักผ่อนซัก 2 เดือน แล้วค่อยขอวีซ่า มาด้วยกัน"
ขอบคุณครับคุณแม่ ที่ทำให้ผมมีวันนี้......
อีก 24 ช.ม ถึง เชียงใหม่.....
Create Date : 20 มิถุนายน 2551 |
|
16 comments |
Last Update : 20 มิถุนายน 2551 8:37:51 น. |
Counter : 608 Pageviews. |
|
|
|