|
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 |
6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 |
13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 |
20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 |
27 | 28 | 29 | 30 | 31 | |
|
|
|
|
|
|
|
21/104 พูด-ทำ-คิด...ถึงแต่เธอ (ว่าด้วย กลบทนายโรงลืมกรับ)
*พูด-ทำ-คิด...ถึงแต่เธอแบบเพ้อหนัก คงเพราะรักเจียนบ้าพาตระหนก ถึงร้อยเรื่องพันราวคราวหยิบยก หวังได้กกกอดกลมให้สมคิด
*อยากเอ่ยคำฉ่ำหวานน้ำตาลหยด เพื่อปรากฏรสถ้อยรอยสนิท เพราะห่างไกลเกินใฝ่จะใกล้ชิด เหมือนถูกปิดจิตใจใช่ไหมนะ
*ทำแต่งานการกิจรับผิดชอบ ไร้คนปลอบเปล่าดายหลายขณะ แอบเหงาหงอยคอยอยู่มิรู้ละ กี่ครั้งนะรักนั้นหวั่นใจนิด
*หรือแค่ครวญป่วนแล้วเห็นแววหยุด กลัวรักสุดสิ้นไปจนไร้สิทธิ์ หากบอกไปใจฉันทุกวันคิด เธอคือจิตคือใจที่ใฝ่พบ
*เธอคือฝันนิรันดร์ปลุกปั้นสุข ให้มาลุกปลุกฝันคืนจันทร์หลบ เป็นแสงทองส่องใสในพิภพ รวมบรรจบชายหญิงพักพิงรัก...
บทกลอนโดย...
กวีน้อยเจ้าสำราญ
|
Create Date : 19 ธันวาคม 2552 |
Last Update : 19 ธันวาคม 2552 4:39:58 น. |
|
2 comments
|
Counter : 211 Pageviews. |
|
|
|
โดย: พฤกษา,,,,สื่อเคียงวัน (Bua_Jantra ) วันที่: 20 ธันวาคม 2552 เวลา:14:43:00 น. |
|
|
|
|
|
|
|
กลบทนายโรงลืมกรับ คือ ทุกบรรทัด จะต้องลงส่งสัมผัสนอก ด้วย คำ ลหุ(คำตาย เสียงสั้น) เท่านั้น
เรื่องเล่ามีอยู่ว่า ครั้งเมื่อวางโกลนเรือ เอนกชาติภุชงค์ แล้วเสร็จ จำต้องมีการลองน้ำ พระราชวังบวรฯ โปรดที่จะเสด็จล่องเรือจากท่าวาสุกรีไปขึ้นที่วังหน้า ด้วยความฉุกละหุก นายโรงผู้จัดเตรียมอุปกรณ์ ลืมนำ กรับ ลงเรือให้อาลักษณ์ขับเห่ พอเรือออกจากท่า อาลักษณ์ก็เริ่มเห่ แต่หา กรับ ไม่เจอ ด้วยปรีชา จึงต้องว่ากลอนท้ายหัก จะได้ไม่ต้องลง กรับ กรมพระราชวังบวร เห็นเป็นการแปลก เลยถามอาลักษณ์ว่า เฮ้ย นี่มึง ด้นกลอนกลอะไร อาลักษณ์ จึงตอบไป ว่า นี่เป็นกลบท นายโรงลืมกรับ พระเจ้าข้า