สงคราม มิตรภาพและรอยยิ้ม

พี่อัปสรและสามีต้องไปงานศพพ่อของเพื่อนที่นครสวรรค์ ในวันที่พี่เลี้ยงเด็กลาหยุด เป็นเหตุให้ต้องฝากลูกชาย”หมีพู” ไว้กับก้องที่เป็นทั้งน้องและเพื่อนร่วมงานคนสนิท พีไม่ชอบเด็ก แต่ก้องบดินทร์รักเด็ก สงครามแย่งก้อง .... จึงบังเกิด น้องก้องของพี่พี แต่เป็นพี่ก้องของน้องพู !!! ก้อง..
จะรับมือยังไงกับเด็กขี้แง และ ผู้ใหญ่ขี้งอน ..

พีเดินตามก้องเข้าบ้านมาแบบหงุดหงิด ทำไมต้องมีเด็กมาอยู่ที่บ้านในช่วง
วันหยุดด้วยนะ ... ทั้งนี้ก็เพราะความใจดีของก้อง และความเกรงใจ
พี่อัปสรของพี ทำให้ต้องรับฝากลูกพี่อัปสรเป็นเวลา อย่างน้อยก็ครึ่งวัน
ด.ช. หมีพู อายุ 4 ขวบ .. ตัวขาวๆ กลมๆ หน้าตาน่ารัก แต่ทว่า ...พีกลับมองเห็นแววตากรุ้มกริ่ม เจ้าเล่ห์ จากตาตี่ๆ คู่นั้น ได้แต่คิดในใจ “ท่าจะบ้า แค่เด็ก 4 ขวบจะมีอะไร”

“พี่ก้องคับ ... พูอยากกินขนม” หมีพูที่เดินจูงมือก้องบดินทร์อย่างสนิทสนมพูดเจื้อยแจ้วทันทีที่ก้าวเท้าเข้าบ้าน ..

“แน่ะ .. ไม่ทันไรก็จะกินโน่นกินนี่ละ .. มิน่า .. พุงล้ำซะขนาดนั้น” พีค่อนขอดเด็กน้อย

“ได้ครับน้องพู .. กินอะไรดีล่ะ พี่มีขนมเตรียมไว้เพียบเลย แต่พูต้องไปล้างมือก่อนนะครับ”
ก้องตอบอย่างใจดี แต่หันไปเขวี้ยงค้อนใส่คนรัก

“ก้อง...ผมอยากดื่มชาอะ” เสียงพีร้องบอกความต้องการทันทีที่ก้องบดินทร์พูดจบ

“อะไรกันพี คุณเพิ่งดื่มไปตะกี้ก่อนน้องพูมา เดี๋ยวก่อนละกัน ผมดูแลน้องพูก่อน” ก้องตอบเสียงเรียบๆ

“ก้องไม่ทันไร คุณก็หันไปเอาใจเจ้าเด็กนั่นแทนผม ..คุณเป็นแฟนผมนะ ต้องดูแลผมซิ” พีท้วงเสียงเข้ม

“ลุงพีอะ .. โตจนป่านนี้แล้ว .. ทำเองดิ พูยังเป็นเด็กพี่ก้องต้องดูแลพู” หมีพูตอบแทนก้อง

“นายว่าอะไรนะ” พีหันขวับพร้อมคำรามใส่

“บอกว่า ลุงพีอะ .. โตจนจะแก่แล้ว ไม่ได้ยินเหรอค้าบลุงพี” พีกระโดดเข้าใส่หมายจะแทคให้น่วม แต่.. “ป้าบ” เสียงจับกบดังสนั่น .... พลาดซะแล้วพี

“หมีพูไม่ใช่หมูนะค้าบ” เจ้าเด็กน้อยยังคงแหย่ต่อไป

“พี่ก้องๆ ช่วยพูด้วยคับ ช่วยพูด้วย” หมีพูกอดก้องแน่น และซบหน้ากับพุงของก้อง

“เฮ้ย!!” พีร้องลั่นยิ่งกว่าโดนต่อย

“พี .. พอเถอะ.. คุณนี่จะอะไรกับเด็กนะ... ไปพู พี่พาไปล้างมือที่ห้องน้ำ” ก้องแปรพักตร์ซะแล้วพีเอ๋ย

หมีพูแลบลิ้น “แบร่” ใส่พี “แค้นนี้ต้องชำระ” เสียงรอดไรฟันพีไปกระทบหูหมีพู .. เด็กน้อยหันมายิ้มหยันโชว์ฟันหลอ “เหอๆๆ” ก้องไม่มีโอกาสได้รู้ และไม่ทันได้เห็นว่า ... เด็กน้อยแต่ฝีมือไม่ย่อยได้ประกาศสงครามกับ
คนรักของตัวเองแล้ว ณ จุดนี้

ที่หน้าทีวี 3 หนุ่ม 3 มุมนั่งอยู่ด้วยกันแต่ต่างอารมณ์กันโดยสิ้นเชิง

"อะไรของเค้ากันนักหนานะพีเนี่ย ปกติก็ไม่เคยเห็นสนอกสนใจ อยากจะดูทีวีอะไรกับใครเค้า ทำไมวันนี้มาแย่งกันกดรีโมทกับน้องพูแบบนี้เนี่ย ผู้ใหญ่แบบไหนกันนะ เฮ้อ!!! ไม่ยอมโตจริงๆ"

"หนอยแน่ะ เจ้าหมูพี คิดจะมาแย่งก้องเหรอ ไม่มีทาง ชั้นไม่มีวันยอมให้นายมีความสุขแม้แต่น้อย ชิ ... มาใช้ความเป็นเด็กอ้อนขอความอบอุ่น ขอการดูแล อย่าหวัง เพราะก้องน่ะแฟนชั้น ชั้นจะขวางให้ถึงที่สุด คอยดู"

หมีพู (ที่ตอนนี้โดยพีเปลี่ยนชื่อไปเรียบร้อยแล้วเป็น “หมูพี”) : นั่งเคี้ยวขนมตุ้ยๆ ไม่ได้รู้อิโหน่อิเหน่กับสายตาพิฆาตจากลุงพีแม้แต่น้อย

“ฮึ่มฮั่มๆๆ” แย่งกันกินขนม จนกระทั่งชิ้นสุดท้าย มองดูท่าทีกันไปมาแล้ว
ก็เป็นพีที่ฉกชิ้นสุดท้ายไปได้ “ฮะฮะฮ่าๆๆๆ” ดีใจประหนึ่งเป็นอุลตร้าแมนได้กินขนมที่มีเหลือชิ้นเดียวบนโลกใบนี้ หลังจากกำจัดสัตว์ประหลาดไปจากโลกได้

“โป๊ก!!! โอ้ยยยยยยย” เสียงหัวโขกกันดังสนั่นจนก้องตกใจ สองหนุ่มเอาหัวชนกันเพราะล้มตัวลงนอนหนุนตักก้องพร้อมๆ กัน ก่อนจะยกมือกุมหัวของใครของมันกันป้อยๆ ก้องได้แต่ส่ายหน้ากับการปะทะกันของสองหนุ่ม

“พี่ก้องคับพี่ก้อง ... พี่ก้องกดช่องการ์ตูนเน็ตเวิร์คให้พูหน่อยคับ” หมีพูเขย่าแขนก้องที่นั่งห้ามทัพอยู่ตรงกลาง หยอยๆ เพื่อขอความช่วยเหลือ

“ไม่เอาอะก้อง .. ผมจะดูฟุตบอล” พีเขยิบเข้าเบียดก้องพร้อมยกมือโอบไหล่ก้อง

"งั้นเราดูสารคดีสัตว์โลกละกัน เป็นกลางดี ไม่ต้องเถียงไม่ต้องแย่งกัน”

บรรยากาศมาคุ ส่งกลิ่นตุๆ เมื่อสายตาของสองหนุ่มต่างวัยปะทะกัน ถ้ามีเสียงคงเป็นเสียงดัง “เปรี๊ยะๆๆ”

“ลุงพี .. รังแกพู ฮือๆๆๆ” หมีพูส่งเสียงร้องแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย ไม้นี้ใช้ได้ดีเสมอ

“เฮ้ย อะไรกัน ..ชั้นไปทำอะไรนาย อย่ามาบีบน้ำตาไปหน่อยเลย มาคุยกันแบบลูกผู้ชายดีกว่า”

ได้ผล ... หมีพูเงียบเสียงร้อง ส่วนน้ำตาน่ะ ไม่มีหรอกเพราะบิวต์ยังไม่เสร็จ

“ตกลง ..งั้นเรามาคุยกันแบบแมนๆ ลุงพี” สองหนุ่มลุกเดินออกไปทาง
หน้าบ้าน

ทิ้งให้ก้องนั่งงง ตาโต อ้าปากค้าง “นี่มันอะไรกันเนี่ย ?? แบบแมนๆ
ลูกผู้ชาย ... แล้วเราล่ะ?? ”

ที่สนามหน้าบ้าน

“จะเอาไง .. หือ .. นายหมูพี” พีพูดพร้อมเอานิ้วจิ้มลงไปที่พุงกลมๆ ของ
หมีพู

“ผมชื่อหมีพู ไม่ใช่หมูพี .. ลุงพีหูไม่ดีเหรอ อ้อ .. ลืมไป..ว่าลุงพีน่ะแก่แล้ว แม่เคยบอกว่าคนแก่แบบคุณตาของพูจะหูตึง ต้องพูดดังๆ ถึงจะได้ยิน”

พีกัดฟันกรอดดดด นี่ถ้าเขกหัวเจ้าเด็กนี่ไปซักโป๊กก้องจะโกรธแค่ไหนเนี่ย ฮึ่มฮั่มในลำคอ ส่วนหมีพูยังคงพูดต่อไปเหมือนไม่มีอะไรในกอไผ่

“แล้วลุงพีจะเอาอะไร ไม่มีไรทำเหรอ มายุ่งกับพูทำไม” หมีพูถามเพราะปกติที่บ้าน ถ้าตัวเองอยู่กับแม่ พ่อก็จะไปนั่งทำงาน ทำสวน ล้างรถ แต่ทำไมลุงพีไม่มีอะไรทำ หมีพูอยู่ตรงไหน ทำอะไรพีก็อยู่ด้วยตลอดเวลา

“ชั้นน่ะ ... ไม่อยากยุ่งกับนายหรอก ถ้านายไม่มายุ่งกับก้อง” พีเข้าประเด็นแบบไม่อ้อมค้อม

“อ้าวๆๆ ก็พี่ก้องจะช่วยดูแลพูนี่นา แม่บอกให้อยู่กับพี่ก้อง ไม่ใช่ลุงพี” หมีพูสวนกลับทันที

“เอางี้ ... ชั้นรักเด็ก .. ชั้นอยากเล่นกับเด็กมานานแล้ว นายมาเล่นกับฉัน
ดีกว่า อย่าไปกวนก้องเลย เดี๋ยวเค้าจะเหนื่อยใจ” ปรายตามองแบบหมิ่นศักดิ์ศรีหมีพู หวังจะแยกเจ้าเด็กแสบออกมาให้ห่างจากก้อง โดยไม่ทันนึกว่า .. ตัวเองกำลังจะกลายเป็นเหยื่อของหมีพู

“ลุงพี .. พูดจริงๆ เหรอ” หมีพูทำตาโต ทั้งๆ ที่มันก็โตกว่าเดิมเพียงนิดเดียว นิดเดียวจริงๆ

“อือ .. ว่าไง ..จะเล่นด้วยกันรึเปล่าละ แต่นายต้องเลิกเรียกชั้นว่าลุงก่อน ..โอเค?” พีเสนอข้อตกลง

“ตกลงๆ .. พี่พี ..เตะฟุตบอลกันนะ ที่นี่สนามกว้างดี บ้านพูไม่มีสนาม
ไม่ค่อยได้เล่นบอลเลยอะ” หมีพูดีใจตาเป็นประกายเปลี่ยนสรรพนามเรียกเพื่อนใหม่ทันที

แล้วมิตรภาพต่างวัยก็เกิดขึ้นไม่รู้ตัว .. ฟุตบอล .. กีฬาละลายพฤติกรรม .. แย่งกันเตะลูกกลมๆ คนตัวเล็กได้รับการอนุญาตให้ใช้มือช่วยได้ด้วย
ส่วนคนตัวโตยอมใช้แค่ขาขวาเพียงข้างเดียว กติกาที่กำหนดขึ้นโดยสองหนุ่ม ^__^ ผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ กว่าสองหนุ่มจะเดินกอดคอกอดขากันเข้าบ้านไปขอน้ำ ขอขนมกิน แต่ก้องไม่อนุญาต

“คุณพี คุณหมีพู .. ช่วยดูนาฬิกากันหน่อยนะครับว่าเนี่ยมันกี่โมงแล้ว ถ้า
ไม่กินตอนนี้ก็ไม่ต้องมาขอกินทีหลังนะ เพราะจะเอาไปทิ้งให้หมดเลย”
ก้องขู่ไม่จริงจังอะไร

“ดุชะมัด ก้องเนี่ย” พีแอบบ่นคนรัก ที่ชักจะกลายเป็นคุณแม่ขึ้นทุกที

“นั่นดิ พี่พี .. เราอยากกินขนม ไม่ได้อยากกินข้าวซักหน่อย เหมือนแม่เลยอะ .. จะให้กินแต่ข้าว พูละเบื่อ” ขุนพลอยพยักร่วมด้วยช่วยกันบ่น

“สองคนนี่ .. เข้ากันได้เป็นปี่เป็นขลุ่ย แล้วเลยมารุมพี่นะ หมีพูนะ .. ไปหลงเสน่ห์อะไรคุณเข้านะพี” ก้องต่อว่าหมีพูเล่นๆ แล้วก็หันมาเหน็บพี

“ก็ .. ผมมันคนน่ารัก .. ใครๆ ก็ต้องรัก .. หรือคุณว่าไงครับ คุณก้อง” มุขเสี่ยว เลี้ยวมาหาก้อง(อีกครั้ง) แล้วก็เลยได้ค้อนสวยๆ ไปหนึ่งวง

อาหารมื้อเย็นง่ายๆ สำหรับสามคน ประกอบไปด้วย ไข่เจียวหอมใหญ่ แกงจืดเต้าหู้หมูสับ ผัดผักบุ้งหมูกรอบ .. ฝีมือก้อง..หายวับไปกับตาจนต้องไปเจียวไข่มาเพิ่มเพราะสองหนุ่มเจริญอาหารกันเหลือเกิน โดยเฉพาะหมีพู .. ใส่หายใส่หาย เหมือนยัดนุ่น ..จนพุงกลมป๊อก แทบจะลุกไม่ไหว

“หมีพู เดี๋ยวขึ้นไปเล่นบนห้องพี่มั้ย มีเครื่องบินรบกับทหารด้วยนะ” พีชวนไปดูของเล่นที่สะสม
ไว้อย่างใจดี

“จริงเหรอพี่พี เอาดิ .. พูอยากเล่นทหาร” หมีพู ท่าทางกระตือรือร้นมากมาย ถูกใจเพื่อนรุ่นพี่เหลือเกิน

“พี .. อาบน้ำให้หมีพูด้วยนะ .. อย่าขึ้นที่นอนก่อนอาบน้ำเด็ดขาด” ก้องร้องเตือนพี เป็นผลให้เพื่อนซี้ต่างวัย มองหน้ากัน ยิ้ม แล้วประสานเสียงตอบพร้อมกัน “คร้าบคุณแม่” ก่อนจะวิ่งตึงตังขึ้นชั้นบนไป โดยไม่รอรับค้อนวงงามๆ

ที่ห้องนอน ... ก้องอมยิ้มกับภาพที่เห็น ... พีนั่งหลับคอพับหลังพิงกับหัวเตียง มือขวาจับอยู่ที่พุงของหมีพู มือซ้ายยังคงถือเครื่องบินรบลำจิ๋วค้างอยู่ หมีพูนอนหลับขาพาดอยู่บนลำตัวพี มือซ้ายถือตุ๊กตาทหารบก มือขวาถือเครื่องบินรบอีกลำหนึ่ง ทั้งสองคนกำลังยิ้ม ... เฮ้อ นี่นะเหรอคนไม่ชอบเด็ก แล้วนี่นะเหรอเด็กจอมแสบของพี อันที่จริง ก็แสบไม่แพ้กัน และ ... น่ารักไม่น้อยไปกว่ากันเลย

ก้องเขย่าแขนพีเบาๆ “พี ๆ ตื่นเถอะ ไปพักได้แล้ว เดี๋ยวผมดูหมีพูไว้เอง
พี่อัปสรโทรมาบอกว่าอีกสิบนาทีจะมาถึงบ้านเราแล้ว” ก้องบอกพร้อมลูบแก้มของคนรักที่แม้จะคล้ำแต่ก็สะอาดเนียน

“อืมมม .. ผมหลับไปได้ยังไงเนี่ยก้อง” พีขยี้ตา แล้วจับมือก้องที่ข้างแก้มไว้แบบนั้น ยังไม่ขยับตัวเพราะขาหมีพูยังพาดอยู่บนตัวเค้า

“ก็เห็นเงียบไปตั้งแต่สามทุ่มละมั้ง .. สงสัยหมีพูจะถ่านหมด” ก้องพูดยิ้มๆ พลางช่วยจับขาหมีพูออกจากตัวพี

“ก้อง .. ขอกอดหน่อยนะ .. วันนี้ทั้งวันผมยังไม่ได้กอดคุณเลย หมีพูขวางตลอด ผมละอยากจะเขกหัวซักโป๊กสองโป๊ก” พีกอดก้องหลวมๆ และซุกหน้าที่ข้างแก้มป่อง นานและเงียบไปหลายอึดใจ ก่อนจะผละออกพร้อมรับรางวัลพี่เลี้ยงเด็กแสบจากก้องไปหนึ่งจุ๊บ แต่มีรึที่พีจะปล่อยให้โอกาสหลุดไป .. มือชั้นนี้แล้วมันก็ต้องขออีกสอง สาม สี่ ห้า หก เจ็ด แปด...

หลังเที่ยงคืน ... หมีพูถูกพ่ออุ้มขึ้นรถและกลับบ้านไปแบบไม่รู้สึกตัวเพราะดึกมากแล้ว พี่อัปสรและสามีขอบคุณชายหนุ่มทั้งสองมากมาย ก่อนจะลากลับไปในที่สุด

พีได้ความสงบและก้องกลับคืนมาโดยไม่ต้องเสียเลือดเนื้อ ก้องได้เห็นพีในอีกด้านหนึ่งซึ่งไม่เคยเห็น ผู้ชายคนที่บอกว่าไม่ชอบเด็ก กลับกลายเป็นเพื่อนเล่นกับเด็กสี่ขวบได้แบบเนียนๆ จนน่าอิจฉาในความสนุกสนาน ความเป็นเด็กมีอยู่ในหัวใจเราทุกคน
...............................The End………………………………………

Create Date : 11 มิถุนายน 2553		5 comments
Last Update : 11 มิถุนายน 2553 21:06:05 น.
Counter : 3855 Pageviews.
Share Tweet