สี่ทุ่มของคืนวันศุกร์ แผ่นหลังเล็ก ๆ ใต้แจ๊คเก็ตยีนส์สีน้ำเงินเข้มกำลังขยับไปมาอยู่เบื้องหน้าโดยมีผมเป็นผู้เดินตาม ... ท่าเดินของเธอคล้ายนกเพนกวินที่รู้จักแต่เขตขั้วโลกที่กำลังพยายามทำหน้าที่ผู้นำทางให้กับหมีขนน้ำตาลเข้มหนาตัวโตร่างตุ้ยนุ้ยกับจมูกเปียก ๆ ของมันไปยังป่าเขตร้อน (จะพากันไปรอดมั๊ยนี่ ^0^ ... )

ผมปล่อยให้เจ้าหญิงตัวน้อยเดินนำหน้าไปโดยทิ้งเสียงหัวเราะน่ารักของเธอไว้ให้ปลิวมาตามลม ,, ท่าทางเธอกำลังสนุกกับการตากความฝันเปียก ๆ ผืนใหญ่ของเธอไปบนราวที่ทอดขนานไปกับชีวิตจริงอย่างไร้จุดสิ้นสุด ,,, ผมพยายามไล่คว้าเก็บเสียงหัวเราะใส ๆ ของเธอที่ล่องลอยมาตามลมและประติดประต่อมันเข้าเป็นประโยค ครบบ้าง ขาดหายไปบ้าง แต่สีหน้าเธอก็ยังดูมีความสุขกว่าใคร ๆ ,,,

ผมนิ่งอยู่นานเท่าที่จะสามารถทำได้,, มันคือค่ำคืนที่ถูกประดับไว้ด้วยเสียงเพลงแห่งเทศกาล และแสงไฟเรียงรายตามทางเดิน ที่ไม่เคยว่างเว้นคือเสียงลมหายใจที่ขาดห้วงลึกของตัวเอง,,,

วันนี้เธอและผมมุ่งไปสู่จุดหมายเดียวกัน เลยตรงหัวถนนตรงนั้นไปไม่ไกลนักจะถึงต้นไม้ใหญ่ในตำนาน ต้นไม้ที่สามารถเรืองแสงระยับได้ในยามค่ำคืน ว่ากันว่าการหายใจเพียงหนึ่งครั้งจะยังผลให้เกิดสารเรืองแสงสีเขียวเรื่อเรืองปริมาณมากระเหยออกจากใบไปไกลทีเดียวนะ ...

สองพันธมิตรที่ต่างขั้วยังมุ่งหน้าเดินทางต่อไป ในไม่ช้าทั้งสองก็ถึงจุดหมาย ผมแหงนหน้ามอง เป็นอีกสิ่งที่ไม่ค่อยได้มีโอกาสจะทำนัก .. สูงขึ้นไปต้นไม้ใหญ่กำลังเรืองแสงอวดพวกเรา ผมรู้สึกได้ว่าม่านตาเริ่มหรี่ลดเพื่อปรับระดับรับบแสงให้ภาพตกกระทบชัดเจนขึ้น ,,,

พร่าจนเลือนกว่าจะเชื่อว่าเป็นความจริง ผมทิ้งร่างอันหนักอึ้งลงบนบันไดคดขั้นที่สามข้างต้นสูงตระหง่านที่กำลังอวดศักดิ์ดาต่อสายตาต่อทั้งสองอยู่ . .. เรานั่งจ้องมันแบบตาไม่กระพริบราวกับเด็กน้อยสองคนที่คอยเฝ้ามองสิ่งของมีค่าอยู่ ราวกับเมื่อใดที่เรากระพริบตามันจะเลือนหายจากเราไปตลอดกาล ..

ไม่ช้าตามทางเดินก็ค่อยสว่างขึ้นด้วยแสงสว่างที่ไร้ความอบอุ่น เหมือนใช้อุ้งมือเปล่าสัมผัสกับเปลวดวงอาทิตย์ที่เย็นเฉียบ ช่างเสแสร้งได้อย่างหน้าตายราวกับภาพลวงตาที่ถูกสร้างขึ้นอย่างไม่ตั้งใจ ,,, อากาศเริ่มเย็นลง เพนกวิ้นตัวน้อย

เริ่มถูมือน้อย ๆ และส่งผ่านลมหายใจอุ่น ๆ ลงบนมือเพื่อสร้างความอบอุ่นให้ตัวเอง ... ผมเองก็บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าติดใจอะไรกับภาพแบบนี้ ... เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ กับหมีดำขี้โมโหตัวใหญ่ ... เราจะเดินไปด้วยกันได้ถึงไหน

กันนะ ... ผมเริ่มสงสัยว่าเมื่อผ่านฤดูหนาวนี้ไป เธอจะยังสนุกกับการปีนป่ายไปตามตัวเจ้าหมีดำขนหนา ๆ ตัวนี้อีกมั๊ย ... ใครจะรู้เธออาจจะพบกับน้องหมาที่รู้ใจในฤดูร้อนนี้ก็ได้ ...

ไอขาวกระจายฟุ้งกระจายในอากาศ ...

เจ้าหมีดำถอนหายใจเฮือกใหญ่ ...

"เสียงหัวเราะของเธอจะจางหายไปในอากาศเหมือนที่ผ่านมามั๊ยนะ ?.. "

,,,เป็นสิ่งที่ถูกอ้างถึงอีกครั้งเมื่อเวลาผ่านไป

||| ผู้สูญเสียนางฟ้านำโชคไประหว่างการเดินทาง |||

| 21 ธันวาคม 2548 | 15 : 30 |

Create Date : 10 สิงหาคม 2551
Last Update : 10 สิงหาคม 2551 11:04:05 น.		1 comments
Counter : 525 Pageviews.
Share Tweet