Bloggang.com : nyx : บันทึก..แด่คนพิเศษของหัวใจ

บันทึก..แด่คนพิเศษของหัวใจ

:~:~:~:~:~:~:~:~:~:~:~:~:~:~:~:~:~:

"หวัดดี อยู่ห้องนี้เหมือนกันเหรอ"

นับย้อนไปแปดปีที่แล้ว คำทักทายในเช้าวันสดใสวันหนึ่งคือจุดเริ่มต้นของเรา

ฉันจำได้ว่าความรู้สึกในวันนั้นคือความตื่นเต้นกับบรรยากาศใหม่ๆของเช้าวันเปิดเทอม

..โรงเรียนใหม่ ชุดนักเรียนใหม่ และแน่นอน..เพื่อนใหม่..

เก้าปีเต็มที่ฉันใช้ชีวิตอยู่ในรั้วโรงเรียนเดิม กับเพื่อนหน้าเดิมที่เห็นกันมาตั้งแต่ใส่กระโปรงเอี๊ยม จนผูกคอซอง และเกือบจะเปลี่ยนเป็นเนคไท ถ้าฉันเกิดสอบเข้าโรงเรียนใหม่นี้ไม่ติด

ดังนั้นวันนี้จึงเป็นเสมือนก้าวแรกที่ฉันย่างออกจากความจำเจของชีวิตที่หมุนเวียนเป็นวัฏจักร ไปสู่โลกภายนอกที่ฉันเคยได้แต่เฝ้ามอง

ฉันไปถึงโรงเรียนตั้งแต่เช้าตรู่ ใครจะว่าบ้าเห่อก็เอาเถอะ ฉันเอากระเป๋าเข้าไปวางในห้อง นั่งหันรีหันขวางด้วยความไม่คุ้นเคยอยู่พักนึง ก่อนจะรู้สึกว่าแล้วจะมานั่งคนเดียวทำไม(วะ) จึงตัดสินใจเดินออกจากห้อง

และตรงนั้นที่ระเบียงห้องหน้าประตู ใครคนหนึ่งนั่งอ่านหนังสืออยู่บนขอบที่ยื่นออกมาจากระเบียงตลอดแนวเพื่อใช้เป็นเก้าอี้

ด้วยนิสัยไม่ค่อยดีของฉันที่ไม่ชอบการทักทายหรือทำความรู้จักกับใครก่อน ฉันจึงทรุดตัวลงนั่งเลี่ยงไปอีกทาง

และแล้ว..เสียงหนึ่งก็เอ่ยทักขึ้นมา เมื่อเงยหน้าขึ้นมอง..ฉันก็ได้พบเธอ

เรานั่งคุยกันเงียบๆด้วยความขัดเขิน..หรือถ้าจะพูดกันตรงๆก็คือ..ฉันกลัวเธอน่ะ

หลังจากหนึ่งปีที่เราคบกัน เธอเป็นคนที่ฉันสนิทด้วยน้อยที่สุดในกลุ่มพวกเราหกคน แต่เรากลับโดนจับแยกห้องไปอยู่ด้วยกันในปีการศึกษาต่อไป บอกตรงๆ..ฉันออกจะห่อเหี่ยวพิลึกเลยล่ะ เมื่อได้รู้การย้ายห้องตอนนั้น

แต่พอถึงวันนี้ ฉันกลับขอบคุณโชคชะตาหรืออะไรก็ตามที่มอบช่วงเวลาอันมีค่านั้นแก่ฉัน

เพียงวันเดียวผ่านไป ฉันก็ได้ค้นพบว่าภายใต้ใบหน้าที่หารอยยิ้มไม่ค่อยจะเจอของเธอคืออารมณ์ขันมากมาย และเมื่อเวลาผ่านไปนานกว่านั้น ฉันก็ได้เรียนรู้ถึงหัวใจอันอบอุ่นและสวยงามของเธอ

..เธอต้องฉุดกระชากลากถูฉันไปห้องพยาบาลแทบจะทุกวัน เนื่องจากฉันเกิดจะป่วยแทบทั้งปีนั้น และเมื่อฉันกลับเข้าห้องเรียนทุกเย็น กระดาษโน้ตการบ้านอย่างละเอียด และสมุดจดทั้งหมดจะอยู่บนโต๊ะเรียบร้อย..

..เธอจิ๊กไม้เทนนิสแสนรักของพี่ชายมาให้ฉันยืมหวดลมหวดแล้งในวิชาพละอยู่ครึ่งเทอม ก่อนที่จะต้องช่วยไอ้เป๋คนนี้กะเผลกไปทั่ว..

..เธออัดเทปรวมเพลงที่ฉันพร่ำเพ้อว่าชอบนักหนามาให้โดยไม่มีโอกาสพิเศษ และไม่บอกกล่าวล่วงหน้า แค่ยื่นให้ด้วยหน้าตาเฉยเมย พร้อมคำพูดเพียงว่า 'อยากให้'..

..เธอบอกเล่าความฝันของเธอ ที่ทำให้ฉันเริ่มสร้างความฝันของฉันบ้าง..

เธอมักมีความคิดแปลกๆ แต่เมื่อมองลึกลงไป ในความแปลกนั้นคือแง่มุมดีๆอีกมุมหนึ่งที่ฉันไม่เคยคิดถึง มุมที่ไม่เพียงมองจากหัวใจของตนเอง หากแต่ทำความเข้าใจคนอื่นบ้าง และไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ..มันทำให้ชีวิตมีความสุขและมองโลกได้สวยงามขึ้นอีกมากมายเชียวล่ะ

หนึ่งปีนั้นผ่านไปอย่างรวดเร็ว..พร้อมกับเส้นทางของเราเริ่มแยกออกจากกัน

ฉันอดใจหายไม่ได้ เมื่อคิดว่า..จะไม่มีอีกแล้ว..วันที่เรานั่งคู่กันในห้องเรียน แอบกินขนมกัน ส่งซิกนินทาอาจารย์ด้วยสายตา โดดเรียนไปทำกิจกรรมสารพัดที่เพื่อนอีกคนจะสรรหามาได้ หรือผลัดกันทำความเคารพครูทุกๆสองวินาทีด้วยอาการสัปหงก

แต่เพราะงานเลี้ยงต้องมีวันเลิกรา เช่นเดียวกับที่เราต่างมีทางของตน ฉันจึงได้แต่ทำใจยอมรับความเปลี่ยนแปลง และความห่างเหินที่จะตามมา

แต่เหมือนกงล้อโชคชะตายังคงเข้าข้างฉันอยู่ เพราะชีวิตเราไม่ได้ห่างหายกันไปอย่างที่คิด

..แม้ไม่ได้นั่งเรียนด้วยกัน แต่เราก็นั่งทานข้าวด้วยกัน..

..แม้ต่างคนต่างมีเพื่อน แต่เราก็รู้จักเพื่อนของกันและกัน..

..แม้สิ่งที่เราเรียนจะต่างกันโดยสิ้นเชิง แต่เราก็ทำให้อีกฝ่ายเข้าใจบทเรียนเราได้ดีเท่าเราเอง..

และแม้บางเวลาภาระความรับผิดชอบและสังคมส่วนตัวจะทำให้เราต้องหายไปจากชีวิตของกันและกัน เราก็ต่อกันติดได้เสมอ

ด้วยความช่วยเหลือทั้งกำลังกายและกำลังใจ..เราก็ก้าวถึงความสำเร็จพร้อมกัน

ถ้าจะให้กล่าวขอบคุณผู้มีอุปการะคุณที่ทำให้ความฝันก้าวแรกของฉันเป็นจริง เหมือนที่คนส่วนใหญ่ชอบทำในงานประกาศรางวัลทั้งหลาย ลิสต์ของฉันคงยาวไม่ใช่น้อย..และแน่นอน เธอคือหนึ่งในอันดับต้นๆของรายชื่อนั้น

ฉันยังจำได้ดี ถึงข้อความในบัตรอวยพรที่เธอให้มาในวันสำคัญของฉัน
"เราเชื่อว่าอีกหกสิบปีข้างหน้า เราสองคนก็จะยังเป็นแบบนี้เหมือนเดิม"

คำอวยพรและขอบคุณสามหน้ากระดาษของฉันที่ให้เธอ เทียบไม่ได้เลยกับประโยคนั้นประโยคเดียว

วันครบรอบการเริ่มต้นของเราสองคนกำลังจะเวียนมาครบรอบที่แปด เวลาผ่านไปเร็วอย่างไม่น่าเชื่อ

ฉันอาจจะเคยฝัน แต่ไม่เคยคิดว่าจะเป็นจริงได้ ที่จะมีใครสักคนอยู่เคียงข้างเสมอ แบ่งปันทุกข์สุขร่วมกัน และมั่นใจว่าความจริงใจที่ให้ไปจะได้รับกลับคืนมาแน่นอน

เธอไม่ใช่คนแรกของฉัน และฉันก็ไม่ใช่คนเดียวของเธอ แต่เราสามารถผูกพันหัวใจและชีวิตของเราไว้ด้วยกันอย่างสมบูรณ์และเนิ่นนาน

อัลบั้มรูปเล่มเล็กที่เธอส่งมาให้โดยไม่บอกกล่าวเป็นสิ่งยืนยันได้ดี โดยไม่ต้องมีข้อความใดๆแนบมา เพียงเปิดหน้าแรกของสมุดเล่มนี้ ความทรงจำที่มีค่าระหว่างเราก็กางแขนโอบล้อมหัวใจที่กำลังอ้างว้างและท้อแท้ของฉัน
ฉันรับรู้ความตั้งใจของเธอได้ เช่นเดียวกับที่เธอเข้าใจความรู้สึกของฉัน

ในวันนี้..ชีวิตฉันกำลังจะก้าวไปข้างหน้าอีกก้าว และแน่นอน..ด้วยความช่วยเหลืออย่างที่ไม่รู้อีกนานเท่าใดจะตอบแทนให้เธอได้หมด

ณ เวลานี้ฉันคงให้ได้เพียงคำว่า 'ขอบคุณสุดหัวใจ' สำหรับมิตรภาพ ความรัก และหัวใจที่แสนดีที่เธอเป็นฝ่ายให้ฉันมาตลอด

เธออาจจะไม่รู้ตัว ว่าเธอได้ให้ฉันมากกว่าความเป็นเพื่อน มากกว่าความช่วยเหลือใดๆ

เธอชี้ให้ฉันมองโลกในมุมต่าง เธอสอนให้ฉันเป็นผู้ให้อย่างที่เธอเป็น เธอเปลี่ยนความอ่อนแอของฉันให้เป็นความอ่อนโยน โดยไม่ละความเข้มแข็ง และเธอทำให้ชีวิตฉันมีค่า รวมทั้งภูมิใจในความเป็นคน

สิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตฉัน คือการได้พบและรู้จักเธอ..เพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน

แม้เธอจะไม่ได้อยู่ข้างๆฉันตอนนี้ แต่ฉันก็มั่นใจว่าเธอจะต้องยินดีกับฉันแน่นอน

ฉันจินตนาการความรู้สึกบนหน้าเธอในตอนที่อ่านบันทึกนี้ได้ชัดเจน เธอกำลังจะเริ่มบ่นว่าฉันทำอะไรที่เป็นการทำลายสภาพแวดล้อมของน้ำอย่างที่ถนัดอีกแล้วล่ะสิ
แต่เธอก็รู้ใช่มั้ยล่ะ..ว่าทุกคำที่ฉันเขียนสั่งตรงมาจากความจริงของหัวใจทั้งนั้น

และก่อนที่เธอจะบ่นเสียดายกุ้งเผาของโปรดที่เพิ่งทานเข้าไป ฉันก็ขอจบบันทึกหน้าพิเศษนี้ไว้เพียงเท่านี้ แต่ฉันมั่นใจว่า..ไม่ว่าเราจะอยู่ไกลกันเพียงใด ความผูกพันของเราจะดำเนินไปบนถนนแห่งมิตรภาพ ที่อบอุ่นไปด้วยความรักและห่วงใย..ตลอดกาล

แด่เธอ..คนพิเศษของหัวใจ

รักเสมอ..และตลอดไป
นกฮูกของการ์ฟิลด์

May 11, 2002
12:39 AM
บ้าน..นิวเจอร์ซี่

Create Date : 15 กรกฎาคม 2548

Last Update : 15 กรกฎาคม 2548 21:35:12 น.

3 comments

Counter : 468 Pageviews.

บทความนี้เขียนขึ้นหลังจากได้รับของขวัญชิ้นหนึ่งจากเพื่อนที่พูดได้เต็มปากเต็มใจว่าเป็นเพื่อนรักที่สนิทที่สุด เป็นเพื่อนที่ทำให้เราซึ้งในคำว่าเพื่อนมากมาย และอยากจะทำอะไรสักอย่างตอบแทน

พอเขียนเสร็จก็ส่งให้อ่าน ไม่รู้อ่านแล้วเจ้าตัวคิดยังไง คงเลี่ยนน่าดูเหมือนกัน ฮา

แต่ยังไง ก็ยังยืนยันคำเดิมว่า...รักเพื่อนนะ

โดย: tintin (nyx

) วันที่: 15 กรกฎาคม 2548 เวลา:21:50:05 น.

ชอบสัมพันธ์น่ารักๆ แบบนี้จัง

โดย: เด็กทะเล (ลิปิการ์

) วันที่: 25 กรกฎาคม 2548 เวลา:10:00:43 น.

อ่านแล้วคิดถึงเพื่อนจัง

โดย: คอเล่า IP: 203.172.116.65 วันที่: 1 พฤศจิกายน 2548 เวลา:21:23:16 น.