ด้วยงานอดิเรกที่รักยิ่งคือการอ่าน ทำให้เคยคิดอยากมีผลงานเป็นของตัวเอง และได้แบ่งปันให้คนอื่นอ่านอยู่บ่อยครั้ง แต่ทุกครั้งก็จบอยู่แค่ในจินตนาการของตัวเองคนเดียว

หลังจากได้คุ้นเคยกับโลกไซเบอร์ และได้อ่าน ได้ชื่นชมกับเรื่องราวของหลายๆ คนที่นำมาเผยแพร่ด้วยใจรัก และเพื่อสร้างมิตรภาพ ทำให้อาการอยากเขียนถูกกระตุ้นขึ้นมาเป็นระลอกๆ

ในที่สุด เราก็มีโอกาสได้นำเสนอเรื่องนี้ในบอร์ดแห่งหนึ่ง...เรื่องสั้นเรื่องแรก (ที่เขียนจบ) ในชีวิต

แรงบันดาลใจมาจากเพื่อนคนหนึ่งที่เล่าให้ฟังถึงชีวิตคู่ของพี่ชายที่ยืนยาวเพียงแค่ 3 เดือน เพราะหลังจากแต่งงาน ฝ่ายหญิงก็ล้มป่วยและจากไปในเวลาอันสั้น

ฟังแล้วก็เศร้าลึกๆ อยู่เป็นวัน (ฮา...ขนาดนั้น) เกิดอาการหมกมุ่นเหมือนทุกครั้งที่ได้อ่าน (ดู/ฟัง) เรื่องราวที่สิ้นสุดด้วยความเศร้า และการลาจาก มันทำให้เราอดไม่ได้ที่จะคิดว่าถ้าตรงนั้นเป็นเรา...เราจะทำอย่างไร จะทนมีชีวิตต่อไปได้หรือ เมื่อใครคนหนึ่งที่เรารักเหลือเกินไม่อยู่ตรงนั้นอีกแล้ว คงอยู่ก็เพียงรอยจารจำที่บันดาลทั้งความสุขและเศร้าเมื่อได้นึกถึง

ตอนที่นั่งคิดโครงเรื่องในใจ ก็คิดไปน้ำตาซึมไป (เว่อร์) แต่พอเขียนออกมาจริง... แหะๆ ไม่เศร้าอย่างที่คิดแฮะ

สรุปก็คือต้องปรับปรุงฝีมือการเขียนต่อไป ฮา

จำได้ว่าอ่านเรื่องนี้ของติ้นเป็นเรื่องแรก (หรือว่าเคลย์ดีหรือเคลย์ไดนะ จำชื่อเรื่องไม่ได้เสียที แต่ไม่ลืมแน่นอนว่าติ้นยังเขียนไม่จบ ฮา) ชอบสำนวนการเขียน แต่มันเศร้า T-T ไม่ถูกกับเรื่องเศร้าๆ เพราะว่าอ่านทีไรอินติดไปนานทุกที ฮา แต่ชอบนะ ^^

อ่านเรื่องนี้แล้วน้ำตานองหน้าค่ะ มักจะคิดไม่ออก สมองไม่ทำงาน ต่อมน้ำตาทำงานอย่างเดียว เวลาเจอเรื่องของคนที่รักกันมากๆ แล้วต้องจากกันค่ะ

ทนไม่ได้อ่ะ

แวะมาเยี่ยมหลังสอบมิดเทอมเสร็จค่ะพี่ติ้น