Bloggang.com : timeofmylove : ปล่อยให้แสงความรักที่มีเพียงริบหรี่ ดับลงตลอดกาล

ปล่อยให้แสงความรักที่มีเพียงริบหรี่ ดับลงตลอดกาล

เราไม่ได้ .... ไม่รักกัน.....ซะหน่อย (ซึ้ง ๆ กับคำว่ารัก แท้)

บางที.. อาจไม่จำเป็น..เสมอไป
ที่ความ รัก..จะต้องจบลง
ด้วยการ..ได้เป็น..คนรัก
*.............
*
*

บนเตียงเล็กๆ.. ในบ้านอบอุ่น..หลังหนึ่ง
แดด ยามเย็น..ทอบางบาง..ผ่านหน้าต่าง

หญิงชรา..อายุราวๆ 70 ปี
นอนซม..อยู่บน เตียง

เธอรู้ว่า...นี่เป็นช่วงเวลาสุดท้าย..ในชีวิตของ เธอแล้ว
..แต่จะเป็นอะไรไปล่ะ ..เธอพอใจกับชีวิตทั้งหมด..ที่เธอได้ผ่าน มา

เธอ..ได้แต่งงาน ..มีครอบครัว..ที่อบอุ่น
แม้ จะไม่มีลูก..ก็ตาม

มีเพื่อนที่ดี ..ผ่านชีวิตการงานที่ดี
ถึงแม้ วันนี้..สามีของเธอจะตายไป..ร่วม 10 ปี

แต่..ในวันสุดท้าย..ของชีวิต
เพื่อน-ที่เธอ รักที่สุด..
ก็มานั่งเคียงข้างเธอ..อยู่ตรงนี้
มาส่งเธอ..เหมือนทุก ครั้ง..ทุกคราว

*

“หมอบอกว่า..ฉันคงอยู่ได้ไม่เกินพรุ่งนี้เช้า หรอก”
เธอ..เอ่ยบอกกับเขา ...
เพื่อนชรา..ที่รู้จักกับเธอมา..แต่ครั้ง ยังเด็ก

“ฉันรู้”
ชายชรา..พยักหน้ารับ

“เธอมาส่งฉัน..เหมือนทุกทีสินะ”
หญิงชรา..มอง หน้าชายชรา

“ใช่..ก็ฉันส่งเธอ..มาตลอดทั้งชีวิตนี่นา ..ขาดไป อย่าง..คงไม่ครบ”
ชายชราตอบ..ด้วยรอยยิ้มบางๆ

“ตอนเด็กๆ..บ้านเรา..อยู่ทางเดียวกัน..เรากลับ บ้านด้วยกันทุกเย็น..
บ้านฉัน..อยู่เลยบ้านเธอไปมาก..” เธอ..รำลึกความ หลัง
...

“แต่ฉัน..ก็ไปส่งเธอทุกวัน”
ชายชราบ อก

“ใช่..เธอทำอยู่อย่างนั้น..ตลอดชั้นประถม..และ มัธยม..ที่เราเรียนด้วยกัน
..จนเพื่อนๆล้อว่า..เราเป็นแฟนกัน” หญิงชราพูด ขึ้น

“สุดท้าย..ก็ต้องเลิกล้อกันไป”
เพื่อนชราของ เธอ..ต่อคำ

“ตั้งแต่..เธอคบกับแฟนคนแรกของเธอ..นั่น แหละ”
เธอเย้ายิ้มๆ

“แต่ฉันก็ไปส่งเธอทุกวัน..อยู่อย่างเดิม... จน ต้องเลิกกับแฟน..ไม่ใช่รึ”
ชายชรา..ทวนความหลัง

เธอจำได้ว่า..เธอบอกเขาอยู่บ่อยๆ ว่า..ไม่ต้อง เดินมาส่งเธอแล้ว..
เดี๋ยวแฟนเขาจะโกรธเอา.. แต่เขาก็ยังดึงดัน..ที่จะมาส่ง เธอ

“โกรธก็โกรธไป ..ฉันรู้จักเธอ-มาก่อนตั้งนาน .. ยังไงเธอ..ก็ต้องมาก่อน”
นั่น..เป็นคำพูดที่เธอจำได้-ไม่ลืม ..แม้ว่า..มัน จะผ่านมาเกือบ 60 ปีแล้ว..ก็ตาม..

เธอยังจำ..วันที่เขาต้องขึ้นรถไฟ..เพื่อไปเรียน ต่อในมหาวิทยาลัยได้

วันนั้น..เธอไปส่งเขาที่สถานี ..ร้องไห้จะเป็นจะ ตาย
..เขาวุ่นกับการปลอบเธอ..จนไม่เป็นอันได้ร่ำลาพ่อแม่

พอเธอสงบลง..และขอตัวเข้าไปล้างหน้าล้างตา..ใน ห้องน้ำ ..
พ่อแม่ของเขา..ไปเช็คเที่ยวรถไฟ ...
พอเธอกลับมา..ก็พบเขา นั่งร้องไห้คนเดียว..กับกองกระเป๋า...
เงยหน้าขึ้นบอกกับเธอ..ทั้ง น้ำตา

“กลับบ้านเอง..เดินดีๆ นะ”

…และนั่น..ทำให้เธอต้องเสียน้ำตา.. อีกรอบ

*
เธอจำได้ว่า..วันที่เขาปิดภาคเรียน..และกลับ มาบ้าน..
เธอแนะนำเขา..ให้รู้จักกับแฟนหนุ่มของเธอ

ตอนแรก..ทั้งสอง..เหมือนจะเข้ากันได้ดี ..แต่หลัง จากนั้น 2-3 วัน
..มีคนมาบอกว่า..แฟนเธอกับเพื่อนเธอ..ต่อยกัน

“มัน..นอกใจเธอ” เขาบอกเรียบๆ..

แต่..เธอไม่เชื่อ

วันนั้น..เธอเชื่อแฟนมากกว่า..ว่าเขาอิจฉาแฟน เธอ..จึงหาเรื่องชกต่อย
..เธอว่าเขา..ไปหลายคำ

อาทิตย์นึงให้หลัง..เธอจึงรู้ว่า..เขาเป็นคน ถูก
..เมื่อเธอไปหาเขาที่บ้าน..ก็เจอแต่..พ่อของเขา

“มันกลับไป..แต่อาทิตย์ก่อนแล้ว ..เห็นว่ามีธุระ ด่วน ..ไม่รู้อะไร”
...
เธอส่งจดหมายไปขอโทษ ..เขาบอกไม่เป็นไร..เขาไม่ เคยโกรธเธอ..แค่น้อยใจเล็กๆ
..ในจดหมายลงท้าย..ด้วยคำ-คำเก่า

'กลับบ้านเอง..เดินดีๆนะ'

เธอรู้ว่า..ในคำที่เหมือนสั้นๆ นั้น ..เขาพูดอะไร ออกมา..มากมายขนาดไหน..

เธอจำได้..ถึงวันที่เธอ..บอกเขาว่า..
เธอจะ แต่งงาน..

เขา..มองหน้าเธอ..
เธออ่านไม่ออกว่า..มันเป็น ความรู้สึกอะไร
..ดีใจ?
..เสียใจ?
และเมื่อเธอถามเขาตรงๆ ..เขาก็ ตอบว่า..

“..เราใจหาย..”
*

แต่ก่อนหน้านั้น.. ก็เขานี่แหละ..ที่เป็นคนช่วย เธอเลือก..
ช่วยเธอดูว่า..ผู้ชายคนนี้นิสัยดี ..และรักเธอจริง

“เรา-ผู้ชายด้วยกัน..เราดูออก”

ซี่งเขา..ก็ดูไม่ผิด ..สามีของเธอดี..เหมือนอย่าง ที่เขาบอก ..

วันแต่งงาน..เธอบอกเขาว่า..

“ความเป็นเพื่อนของเรา..ยังเหมือนเดิมนะ ..ไม่ ต้องห่วง”

เขามองเธอนิ่งๆ..พยักหน้าน้อยๆ.. ไม่ตอบ คำ

ถึงเวลารดน้ำสังข์ ..เขาอวยพรเธอมากมาย ..แต่พูด กับสามีเธอ..เพียงสั้นๆ ว่า..

“ฝากด้วยนะ..”
*

เขาแต่งงาน..มีครอบครัวของเขา
เธอ..ก็มีครอบ ครัว..ของเธอ

มีบางช่วงของชีวิต..ที่ห่างกันไป
แต่ก็ไม่ เคย..ลืมกัน

เธอ..ส่งการ์ดอวยพรวันเกิดให้เขา..ทุกๆปี
ตอน นี้..เขาน่าจะเก็บมันไว้ได้ 59 ใบแล้วล่ะ
เพราะเธอนับของเธอแล้ว..มันได้ 58 ใบ
น้อยกว่า..อยู่ใบนึง..
เพราะเธอ..เกิดทีหลังเขา 5 เดือน..

บางที ..เธอรู้สึกสนิทกับเขา..มากกว่า..คนรักของ เธอเสียอีก

หลายเรื่อง..ที่เขารับรู้..แต่คนรักของเธอ..ไม่ แม้แต่ระแคะระคาย..

และก็เช่นกัน..หลายความลับ..ที่เขาระบาย
.. ที่เขาฝากไว้ที่เธอ..เธอก็รับ..และเก็บงำมันไว้..ด้วยความเต็มใจ..
...

“คิดอะไรอยู่?”
เขาเอ่ยขึ้นมา..ทำลายความ เงียบ

“เรา..กำลังนึกแปลกใจ”
เธอเอ่ย..ด้วยท่าที ครุ่นคิด

“ทำไม..เราถึงไม่ได้เป็น..คนรักกัน?”

เขานิ่งไป..เหมือนกำลังคิดเช่นกัน

”เราสนิทกันมาก..มั้ง”
เขาว่า

“นั่น..ไม่น่าใช่เหตุผลนี่”
เธอ ว่า

“เธอ..ถามยากไปนะ”
เขาตอบ..หลังจากนิ่งคิด อีก..อยู่ครู่ใหญ่

“ไม่ยากหรอก ..ลองคิดเล่นๆ สิว่า..ทำไมเราถึงไม่ รักกันนะ?”

แววตาเธอ..มีแววขี้เล่นซุกซน ..เหมือนเด็กหญิง.. ครั้งกระโน้น

“อืมม..อันนี้..ค่อยง่ายขึ้นมาหน่อย”
เขาพูด ขึ้น

เธอมองหน้าเขา.. แปลกใจเธอว่า..เธอไม่ได้เปลี่ยน คำถาม..นี่นะ..

“ฉันไม่รู้หรอกว่า..ทำไม-เราถึงไม่ได้เป็น..คนรัก กัน”
เขามองหน้าเธอ..ด้วยสายตาอ่อนโยน

”แต่..ถ้าเธอถามว่า..ทำไม-เราถึงไม่รักกัน น่ะ”

เขาเว้นช่วง .....

“ฉันก็จะตอบว่า -- ฉัน ว่า..เราไม่ได้ - ไม่รักกัน.....ซะหน่อย”

เธอหลับตาลง.. คำถามที่ถูกซ่อนไว้..หลายสิบปี.. กลับตอบออกมาง่ายๆ..อย่างนี้เอง

“นั่นสินะ ..เราไม่ได้-ไม่ รักกัน..ซะหน่อย”

เธอตอบ..ทั้งๆที่หลับตาลง

ตอนนี้..เธอพร้อมที่จะจากโลกใบนี้ไป..อย่างมีความ สุขแล้ว

ในความรู้สึก..ที่เริ่มพร่าและเลือน...เธอสัมผัส ได้ถึงมือของเขา..ที่เอื้อมมากุมมือเธอไว้

“กลับบ้านเอง..เดินดีๆนะ..”

และนั่น..
คือ..คำสุดท้าย..ที่เธอได้ ยิน…

..............................

คงมีใครที่คงจะเคยเห็นและผ่านสายตาข้อความเหล่านี้มาบ้าง..
แต่เราได้อ่านครั้งแรกจากจดหมายที่ใครบางคนส่งมาให้เราอ่านในระหว่างทางที่เรากำลังคบกันและความรักกำลังเดินทางไปอย่างสวยงาม
.
ใครบางคนไม่ว่าจะดึกแค่ไหนก็จะไม่ยอมนอนทั้ง ๆที่เค้าต้องตื่นไปทำงานเจ็ดโมงเช้าเพราะต้องรอส่งเรากลับบ้าน เราจะต้องกลับจากทำงานเที่ยงคืนเกือบทุกวันและเค้าจะคุยโทรศัพท์เป็นเพื่อนเราตั้งแต่ออกจากที่ทำงานจนมั่นใจว่าถึงคอนโดแล้วเค้าถึงจะเข้านอน และบอกรักฉันทุกครั้งก่อนนอนเป็นแบบนี้ทุก ๆคืนติดต่อกันได้หลายเดือน
...
แต่วันนี้ ไม่มีวันนั้นอีกแล้ว ไม่มีใครมาส่งฉันกลับบ้านเหมือนที่เคยเป็นมา
ไม่มีความห่วงใย ไม่มีอะไรเหลือ นอกจากหัวใจฉันเองที่จะต้องเข้มแข็งและผ่านคืนวันที่ไม่มีเธอไปให้ได้
...
ฉันไม่รู้ว่าอะไรเกิดขึ้นระหว่างเราในช่วงเกือบสองเดือนที่ผ่านมา คนบางคนที่เปลี่ยนไปทุกอย่าง ฉันไม่เคยได้รับคำตอบจากคำถามที่ถามไป
.
แต่ฉันต้องมาถามตัวเองทุกวัน ว่าฉันผิดตรงไหน หรือเป็นเพราะเธอมีใคร ระยะห่างระหว่างเราเริ่มมากขึ้นทุกที ทั้งระยะทางและระยะห่างระหว่างใจ
.
คนดีที่ฉันเคยรัก หล่นหายไปแล้วในกาลเวลา คนที่พูดคุยกับฉันเมื่อคืนกลายเป็นใครไม่รู้...
.
อืมมม....แล้วตกลงเธอจะเอายังไง เลิกคบกันไปดีไม๊ เพราะฉันร้องไห้กับความเปลี่ยนแปลงที่เธอมีมา มากพอแล้ว
.
คำตอบของเค้าคือไม่เลิกแค่ห่างกันไปสักพัก...สักพักคืออะไร ห่างกันยังไง เพราะแค่ตอนนี้ก็ห่างจนไม่รู้จะห่างยังไงแล้ว โทรไปก็ไม่รับ วัน ๆแทบจะไม่ได้พูดคุยกัน...คำว่ารักและคิดถึงลืมมันได้เลย ฉันไม่เคยได้ยินจากเธอนานนับเดือนแล้ว
.
จากที่ฉันเคยได้ยินทุกวัน...แล้วเมื่อคืนเธอยังจะพูดอีกหรือไงว่า เธอไม่ได้มีอะไรไม่ได้เปลี่ยนไป
...
ฉันก็เป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่งที่มีหัวใจ เจ็บปวดเป็น ร้องไห้เป็น มีค่ามีความเป็นคนเหมือน ๆกับเธอ....เธอไม่รู้สึกอะไรเลยหรือไงกับทุกสิ่งที่เธอทำ
...
ฉันจะพยายามดูแลตัวเองให้เข้มแข็ง ฉันให้สัญญากับเพื่อนคนหนึ่งที่คอยเป็นห่วงฉัน และฉันจะไม่ให้ความอ่อนไหวของหัวใจฉันรวมถึงภาพความทรงจำที่เธอเคยเป็นคนแสนดี ทำร้ายฉันอีกต่อไป..
.......

.......

ความดีและความรักที่มีให้ถ้าเธอมองไม่เห็นค่า
...มันก็คงเหมือนตะเกียง ที่ส่องเพียงใด ก็ส่องไม่ถึงใจเธอ

..
...ใจร้าย...
จริงนะ ปล่อยให้เดียวดายอยู่ท่ามกลางความเยือกเย็น

เหมือนจะมีแสงให้
แต่กลับเป็นแค่แสงอันน้อยนิด...
ไว้พรางตากันให้เห็นแค่บางส่วน

หากไม่คิดจะเป็นแสงตะวันที่อบอุ่น
ก็ปล่อยฉันไว้อย่างนั้น
ในทุ่งหญ้าร้าง ๆ
หรือในเมืองใหญ่ที่พลุกพล่าน
แม้จะท่ามกลางผู้คนที่ฉันไม่รู้จัก
ก็ไม่เป็นไร

แต่.....

อย่าจับมือฉัน
อย่าทำเหมือนจะเป็นแสงสว่างให้กับฉัน

ทั้ง ๆ ที่แท้จริงแล้ว
เธอแค่จับและจูงหลอกให้ฉันเชื่อมั่น
หลอกให้ฉันไว้ใจ
แต่ท้ายที่สุด....

ฉันก็อยู่ในความมืดมนของรัตติกาล
อย่างเดียวดาย.......

บางครั้งการไม่รู้จักความรัก
อาจจะดีกว่า
รู้จักแล้วถูกปล่อยทิ้ง...ให้รวดร้าว
จนหัวใจไม่สามารถจับมือกับความรักได้อีก

และคิดได้แค่ว่า...

ความรักสำหรับฉัน..... คือรัตติกาลที่อ้างว้างและเดียวดาย

...และพาชีวิตฉันให้มืดมนอนธกาลไปตลอดชีวิต.....

เจ้าหญิงที่เจ้าชายตายจาก......

>

Create Date : 22 กันยายน 2551

Last Update : 9 มีนาคม 2554 21:34:13 น.

11 comments

Counter : 749 Pageviews.

เป็งกำลังใจให้คับ สำหรับการทำบล็อกดีๆ
เยยเอาของเล่นมาให้เป็งรางวัล
เคยเห็นที่เขาทำภาพตัวเองติดผนังไม๊คับ
บังเอิญไปเจอเลยเอามาให้ลองดูหนุกน๊า
ผมก็ทำไปตั้งหลายรูป 555
โปรแกรมทำภาพสวยๆหนุกๆ

โดย: พลังชีวิต

วันที่: 22 กันยายน 2551 เวลา:14:23:00 น.

มาให้กำลังใจค่ะ
เราเองก็เคยเป็น "เจ้าหญิงที่เจ้าชายตายจาก" เหมือนกัน
ไม่ใช่แค่ครั้งเดียว แต่ถึง 2 ครั้ง 2 หนในชีวิต
ทั้งจากโรคร้าย และอุบัติเหตุที่ไม่น่าให้อภัยของคนบางคน
เราเศร้าอยู่นานมาก...
จนคิดว่าจะไม่มีเจ้าชายคนไหนเดินผ่านเข้ามาในใจเราได้อีกแล้ว

แต่หลังจากผ่านไปเป็น 10 ปี ก็มีเจ้าชายอีกคนผ่านมาจริงๆ
จนเราได้มีชีวิตใหม่อีกครั้งอย่างเหลือเชื่อในวันนี้

เราไม่เคยเสียใจกับทุกอย่างที่ผ่านมาในชีวิต
ทั้งอดีต ปัจจุบัน และที่จะได้พบเจออีกในอนาคต
เพราะมันทำให้เราเข้มแข็งได้อย่างทุกวันนี้

เราไม่รู้ว่าชีวิตคุณจะคล้ายๆกับชีวิตเรารึเปล่า
แต่ขอเป็นกำลังใจให้นะคะ

โดย: sukh

วันที่: 22 กันยายน 2551 เวลา:15:34:49 น.

ความรักสำหรับฉัน..... คือรัตติกาลที่อ้างว้างและเดียวดาย

...และพาชีวิตฉันให้มืดมนอนธกาลไปตลอดชีวิต.....

สวัสดีค่ะ

ตามมาขอบคุณที่แวะเยี่ยมบ้านค่ะ

แสดงความเสียใจด้วยน่ะค่ะ

มีความสุขและรักษาสุขภาพน่ะค่ะ

โอกาศหน้าเชิญอีกน่ะค่ะ

ยินดีที่ได้รู้จัก

โดย: หมวย (เจ้านายหัวใจ

) วันที่: 22 กันยายน 2551 เวลา:15:43:24 น.

เศร้านะค่ะ สำหรับสิ่งที่ผูกพัน ความอบอุ่นที่เคยได้รับ
กลับมาหายไป
อาจต้องใช้เวลา...
แต่สักกี่วัน กี่เดือน กี่ปีล่ะ..
หรือ ตลอดชีวิต...แต่ก็คุ้มนะ
หากความอบอุ่นที่เฝ้ารอจะหวนกลับมาอีก...และเป็นนิรันดร์
^
^
ทำงานอย่างมีความสุขนะค่ะ

โดย: กชมนวรรณ

วันที่: 22 กันยายน 2551 เวลา:19:12:32 น.

เรื่องมันแซ่ดดดง่ะเราว่า ....งืออ

โดย: ซซ

วันที่: 22 กันยายน 2551 เวลา:21:04:50 น.

ซึ้งมาก.............

เชื่อเสมอว่า มิตรภาพที่ดี ไม่ต้องจบลงด้วยการแต่งงาน

โดย: ต้นข้าว_ต้นนั้น

วันที่: 22 กันยายน 2551 เวลา:22:50:54 น.

อีกเม้นท์นะ

เจ้าหญิงฯ ออกจะน่ารัก ......

โดย: ต้นข้าว_ต้นนั้น

วันที่: 22 กันยายน 2551 เวลา:22:53:27 น.

มีดอกไม้ มาฝาก จากเพื่อนบ้าน
อาจนานนาน แวะมา หาพลั้งเผลอ
ว่างจากงาน จักมา เพื่อพบเจอ
หวังเสมอ ไมตรีรัก เพื่อนนักกลอน

โดย: I_sabai

วันที่: 23 กันยายน 2551 เวลา:1:06:37 น.

ต้องใช้เวลาค่ะ
มีพี่ที่ทำงานคนนึงก็เป็นเเบบนี้ค่ะ
ห่างกันไปสักพักเเต่สุดท้าย
ก็ลงเอยด้วยดีค่ะ
เเต่ชีวิตมันก็มีสองด้านทั้งดีและไม่ดี
แต่ยังงัยข้างๆคุณก็ยังมีคนอยู่เคียงข้างเสมอนะค่ะ

โดย: fordear

วันที่: 23 กันยายน 2551 เวลา:9:26:50 น.

เหมียวจ๋า อย่าเครียดนะ อ้ายยังอยู่กับเหมียวนะ (พูดจริง ๆ )

ยังคิดถึงเสมอ ถ้ามีอะไร ไม่รู้จะพูดกับใคร บอกอ้ายได้เสมอ

คิดถึงตลอด

โดย: พยัคฆ์ร้ายแห่งคลองบางหลวง

วันที่: 23 กันยายน 2551 เวลา:10:49:42 น.

:-)
เวลายังมีเหลือที่จะต่อเติมความฝัน

โดย: Freetime IP: 124.121.194.11 วันที่: 3 เมษายน 2552 เวลา:6:36:14 น.