โลกที่ไม่เคยเปลี่ยน The unchanged planet

ปัญหาหนึ่ง ที่เป็นปัญหาสามัญสำหรับวัยรุ่นไทยทุกยุคทุกสมัยนั่นคือพ่อแม่ยังเห็นเราเป็นเด็กอยู่ได้ ที่จริงปัญหานี้ไม่ได้เป็นกันเฉพาะในวัยรุ่นวัยรุ่นที่อยู่มานานแล้วก็เป็น แต่ด้วยการมองโลกและอะไรหลาย ๆอย่างมันสอนให้เข้าใจว่า ทำไมถึงเป็นเยี่ยงนั้น
อันดับแรก เข้าใจให้ตรงกันก่อนว่า ไม่ว่าคุณจะอายุเท่าไหร่ ในสายตาพ่อแม่คุณคุณก็คือไอ้เด็กน้อยอยู่วันยังค่ำตรงจุดนี้ถ้าเข้าใจไม่ได้ก็จงเลิกอ่านบทความนี้ซะ เพราะข้อความที่ผมว่ามามันก็เหมือกับบอกว่าดวงอาทิตย์ขึ้นตอนเช้าซึ่งแม้คุณจะเชื่อหรือไม่ก็ตาม มันก็เป็นความจริงอยู่วันยังค่ำนั่นล่ะ
ย้อนอดีตกันไปสักเล็กน้อย ไม่ถึงร้อยปีแน่นอนตอนคุณเพิ่งออกมาสู่โลกภายนอก คุณทำอะไรได้บ้างนอกจากร้องขอความช่วยเหลือจากสิ่งมีชีวิตหนึ่งหรือสองคนที่ทำหน้าที่เป็นพ่อและหรือแม่ของคุณโดยที่ช่วงเวลาที่คุณไม่มีความสามรถที่จะช่วยตัวเองได้แม้แต่น้อยนั้น เบาะ ๆมันก็เป็นปีนะครับ ใครขวบเดียวเดินได้พูดได้หาอาหารทานเองได้อาบน้ำแต่งตัวทำภารกิจวัตรประจำวันเองได้แล้วบ้างถ้ามีช่วยบอกผมทีผมอยากไปเรื่องเด่นเย็นนี้
นักจิตวิทยา หรือนักอะไรซักอย่าง จะนักอะไรก็ช่างเหอะ บอกเอาไว้ว่าถ้าทำอะไรซ้ำ ๆกันติดต่อเป็นเวลา ๒๑ วันแล้วจะกลายเป็นนิสัย ใครไม่เชื่อก็ลองดูได้ทีนี้การที่พ่อแม่ของคุณต้องดูแลคุณแบบเต็มรูปแบบตลอด๒๔ ชั่วโมงเจ็ดวัน เป็นเวลาหลายร้อยวันสมมุติคุณเป็นคนยอดอัจฉริยะปีเดียวจัดเต็มได้แล้วพ่อแม่คุณก็ติดนิสัยที่จะดูแลคุณทุกฝีก้าวมากว่า ๑๗ ครั้งแล้วนะครับแล้วในความเป็นจริงมันใช่ปีเดียวที่ไหน ปีผ่านปี ผ่านปี ผ่านปีกว่าคุณจะเริ่มจัดการกับตัวเองได้บ้าง กว่าจะผ่านไป ๑๔-๑๕ ปีให้คุณเริ่มมีความสามารถที่จะเถียงท่านได้ท่านติดนิสัยดูแลคุณมาแล้วกี่ร้อยกี่พันครั้งกัน
เมื่อเป็นเช่นนั้น จะไม่ให้ท่านมองคุณเป็นเด็กตัวเล็ก ๆ อยู่ในผ้ารอง เปล เตียงนอนที่มีโอกาสแหกปากร้องขอความช่วยเหลือจากท่านไปได้อย่างไรเรื่องหลาย ๆ เรื่องเราไม่อยากหรอกครับ บางทีด้วยงานด้วยปัญหาประดังเบซากลับไปเราอยากนอนพักผ่อนมากกว่าจะทานข้าวเย็น แต่ท่านก็ทำไว้ให้เราเรียบร้อยตั้งแต่เรายังไม่ก้าวขาออกจากที่ทำงาน(สถานศึกษา)จะไม่กินท่านก็เป็นห่วงเราอีกแหละว่าเป็นอะไร ก็ทานกันไปตามระเบียบและอีกสารพัดล้านแปดแสนเรื่อง ที่ท่านคอยดูแลให้เราแม้บางทีเราจะไม่ต้องการแต่นั้นเป็นเพราะเมื่อไม่ถึงร้อยปีที่แล้ว ท่านต้องทำแบบนั้นซ้ำแล้ว ซ้ำเล่าซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า
ตัวผมเองนั้นเลิกบ่นเรื่องนี้ไปตั้งแต่คุณพ่อรีบไปทัวร์สวรรค์เมื่อหลายปีก่อนพ่อแม่ผมอยู่กันมาอย่างน้อยก็เกิน 20 ปีแล้วตามอายุพี่สาว ณตอนนั้น และด้วยเหตุนี้ผมจึงละทิ้งความตั้งใจเดิมมาอยู่กับคุณแม่แทนเหตุการณ์มันก็ผ่านมา ๕ ๖ ปีแล้วล่ะครับ แต่ภาพมันเหมือนเพิ่งเกิดเมื่อวานนี้เองนะผมแค่มานั่งคิดดูว่าถ้าซักวัน (ซึ่งต้องมีอยู่แล้ว ไม่วันใดก็วันหนึ่ง)แม่ผมตามพ่อไป ชีวิตที่ไม่มีคนเห็นเราเป็นเด็กแบเบาะมันจะใช้ยากเย็นสักเพียงไหนกันหนอ

รักแม่ ดูแลท่าน ตอบแทนท่าน ตอนที่ทั้งคู่ยังหายใจนะครับแประเภทเนื้อมังกรเคลือบห่านฟ้า เอาไปวางไว้หน้าโลง คุณเชื่อจริง ๆหรือว่าท่านจะรับรู้หรือต่อให้รับรู้ท่านจะดีใจไหมที่คุณอยากดูแลคนที่ดูแลคุณมาตลอดชีวิตของคุณตอนที่คนนั้นไม่หายใจแล้ว

Create Date : 07 สิงหาคม 2555		2 comments
Last Update : 7 สิงหาคม 2555 10:41:48 น.
Counter : 7000 Pageviews.
Share Tweet