ในวันนี้ จำใจ ต้องจำจากลาพลัดพราก แสนลำบาก จะลืมหนอบูรพา ดินแดน อันเติมต่อที่สานทอ ตัวข้านี้ ให้เป็นคนขอวันทา อภิวาท กราบแทบดินคน-คนนี้ หากไม่สิ้น จักกลับหวนจิตดวงนี้ ยังคง ไม่เรรวนสีเทานวล ทองสว่าง จักตรึงใจ ตลอดกาล
เมื่อไหร่เราจะจบมั่งน้อ