*..ความในใจที่กำลังจะวาง..*
ไม่แปลกสินะ...ที่ไม่มีใครรู้จักและเข้าใจตัวเราได้มากที่สุดเท่ากับตัวเราเอง.เหนื่อยจังเลย ... รู้สึกหนักอึ้งกับปัญหาและเรื่องราวที่แบกไว้อยู่บนบ่ามานานนับหลายปี คอยบอกกับตัวเองเสมอว่าวันนึง "ทุกอย่างจะต้องดีขึ้น" และเราต้องทำทุกอย่างให้ดีขึ้น ต้องทำได้...แต่ ณ.เวลานี้ หัวใจอ่อนแรงและหมดกำลัง...บ่าที่คอยแบกรับเรื่องราวมากมาย สองมือที่คอยพยายามหาทางแก้ใขกำลังหมดเรี่ยวแรง. คงถึงเวลาที่ฉันต้องยอมรับความจริงสักที ว่าที่ผ่านมาฉันไม่สาวมารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้ ... หมดเวลาที่จะนั่งหลอกตัวเองอีกต่อไปแล้ว!แต่...ก็อดน้อยใจไม่ได้อยู่ดีตรงที่..เราพยายามเหลือเกินที่จะเข้าใจคนอื่นๆ แม้บางสิ่งที่พวกเขาทำนั้น เราไม่ได้เห็นด้วยเลยแม้แต่น้อย แต่เราก็ยังพยายามทำความเข้าใจและไม่เคยตำหนิ.หรือบางครั้ง ... แม้จะเสียใจกับสิ่งที่เขาพูดหรือทำ แต่ท้ายที่สุดแล้ว...เราก็ยังคงพยายามมองให้ลึกถึงก้นบึ้งแห่งความเป็นเขา กระทั่ง...ไม่เคยเหลือ "ความไม่เข้าใจ" หรือ "ความโกรธ" เลยแม้แต่น้อย...ฉัน ... พยายามเข้าใจพวกเขาเสมอแต่..ทำไมฉันต้องเข้าใจพวกเขาเสมอ ในเมื่อพวกเขาไม่เคยนึงถึงและเข้าใจความรู้สึกของฉัน..แต่พวกเขาเลือกที่จะคิดแทนฉัน และทำให้ฉันกลายเป็นคนแบบนั้น แบบนี้...บางทีฉันก็อดถามตัวเองไม่ได้ว่า.. "ทำไม"ฉันคงทำให้ทุกคนเข้าใจในสิ่งที่ฉันคิด...พูด...แสดงออก..ไม่ได้ทั้งหมด.และฉันก็คงไม่อธิบาย...ไม่พูดพร่ำใดๆ ทั้งที่ตามปรกติแล้ว..ฉันคงต้องอธิบาย คงต้องชี้แจง.เพราะ...เรื่องราวบางเรื่องราว... ปัญหาบางปัญหา... สถานการณ์บางสถานการณ์... มันมีทางออกได้หลายทาง.. มีทางแก้ปัญหาได้มากกว่า 1 วิธี. หากได้ทดทองหนึ่งๆวิธีดูแล้วไม่เป็นผล ก็ต้องปล่อยทุกอย่างไปตามวิถีทางของมัน..วันนึง..มันจะคลี่คลายไปเองเวลาจะกลืนทุกอย่างให้เป็นเพียงแค่ความทรงจำในบางช่วงของชีวิต.
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
ยังไงซะเราก็ต้องผ่านปัญหานั้นไปได้ด้วยดีค่ะ
ปัญหาหลายๆอย่างที่แบกไว้
ก็ถ้ามันเหนื่อยก็วางมันบ้างดีมั้ยค่ะ
เพราะว่าเราไม่อาจแบกรับเรื่องทั้งหมดที่มันหนักอึ้ง
แบบนั้นไว้ได้คนเดียวหรอกนะคะ
ยังไงก็สู้ๆอะไรที่เค้าคิดแทนเรา
ก็...ต้องก้มหน้ายอมรับอ่ะค่ะ
ถ้าเรามีเหตุผลพอเค้าน่าจะฟังนะคะ
ลองพูดลองคุยกันดูค่ะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ