Bloggang.com : จังงัง - ๏๏๏ จิตรกรเอกผู้ลำเค็ญ..วินเซนต์๏๏๏

๏๏๏ จิตรกรเอกผู้ลำเค็ญ..วินเซนต์๏๏๏

อุปัฏฐิตาฉันท์ ๑๑
แด่วินเซนต์ วิลเลียม แวนโก๊ะ ...ด้วยหัวใจ

(๑)
๏ ราตรีศศิงาม...............และอร่ามนภาพราว
คราเขียนอุระราว............ผิว์ทะท้าวละเลงสี -
ฟ้าเทาขณะป้าย.............สิระบายระทมมี
มองด้วยศมนีย์*.............อรดี ณ คิมหันต์ ๚
(๒)
๏ แสงเงารุจิรา...............กระจะตา ณ ไพรวัลย์
ทอดผ่านคิริอัน...............ฐิติยั้งตระหง่านคง
ร่างเส้นผิว์พินิจ...............และลิขิตวนาพงษ์
มาลาจะประจง................จิตคงละเลงไป ๚
(๓)
๏ งานศิลปะนี้.................มิจะมีวิธีใด
อ้างอิงนิติใคร.................ดุจให้ประหลาดฤๅ
เขียนลมขณะพัด.............และนิทัศน์ขยับมือ
ป้ายสีมติคือ...................มุติสื่อสนองตน ๚
(๔)
๏ เขียนรูปฤตุหนาว..........อุระร้าวและอับจน
แต่งแต้มมหิดล...............และสกลสะอ้านงาม
คลุมด้วยหิมะมวล............ขณะง่วนระบายความ
เป็นภาพปริณาม..............และนิยามนิรันดร ๚
(๕)
๏ มองภาพ มน เพ่ง..........สิเชลงนิพนธ์กลอน-
กาพย์ฉันท์ขณะตอน.........อุระร้อนหทัยครวญ
เข้าใจนยะนี้....................และวิธีสิสื่อมวล-
เรื่องราวนิติถ้วน...............สิคระหวนคะนึงนาน ๚
(๖)
๏ คุณคล้ายดุจทุกข์........มิสนุกเกษมศานต์
ว้าวุ่นทรมาน.................จิระกาลสะท้านทรวง
จึ่งคิดวิธิคลาย...............สิสลายระทมปวง-
อ่อนล้าสละยวง.............และระลวงสยบลง ๚
(๗)
๏ เพียงอิสระนั้น.............บ่มิหวั่นฤทัยคง-
หมั่นขีดและผจง.............ดุจบ่งประสงค์จริง
หากมีทุรชน...................สิวิจลวิจารณ์ชิง-
ชังว่า นรศฤงค์*..............มิวิจิตรตระการตา ๚
(๘)
๏ พวกเขาบ่มิฟัง.............จรคั่ง*ทุวาจา
ไร้ซึ่งสติมา-...................จะวิเคราะห์และไตร่ตรอง
ตราบสิ้นบริคนห์ ..............อนุชนประสงค์มอง
เป็นแบบนิติต้อง-.............สิสนองและบูชา ๚
(๙)
๏ ราตรีศศิงาม..............ชุติวามสบายตา
ไม้ดอกผลิ ฤ ว่า.............สิประภาประดุจไฟ
มวลเมฆ ณ นภา.............ผิว์ถลาละลิ่วไกล
แปลกตาคละประไพ........สิสลับละไมคง ๚
(๑๐)
๏ มวลภาพบ่มิเลือน.......ดุจเหมือนสถิตตรง-
ปรากฏมุติบง................คติตรง ณ ดวงตา-
วินเซนต์ ฯ ขณะเขียน.....และมุเพียรละเลงครา-
รุ่งโรจน์รวิจ้า..................สิสว่างกระจ่างครัน ๚
(๑๑)
๏ ทุ่งข้าวกระจะนัก..........ดุจลักษณ์ ณ อำพัน
โศกเศร้า ตม นั้น.............สรพัน ณ หทัย
เคยทุกข์และระทม...........บ่มิสมระเริงใด
กลับชื่นรติใคร่................ณ ทิวากระไรมี ฯ
(๑๒)
๏ โอ้ว่าจิตรกร................ฤ ฉะอ้อนและโศกี
แม้ไร้รติที่-....................นรชนสิให้มา
หากแม้นมตินั้น...............ดุจมั่นนิรันดร์นา
ปราศสุข ณ อุรา..............มิมล้างและเปลี่ยนไป ๚
(๑๓)
๏ ราตรีศศิงาม...............ระดะวามนภาไกล
ฆ่าตนเพราะอะไร............ฤ หทัยมิไตร่ตรอง
เปรียบผัวภริยา...............รติมาสลายกอง
ฤาคุณสิคะนอง...............วิเคราะห์ผอง มิ ตรองดี ๚
(๑๔)
๏ ฉันควรอธิบาย............และขยายระบานี*
บอกว่าปฐพี..................มิเหมาะที่สิควรคุณ-
ผู้ซึ่งมนงาม...................มุจะข้ามนิยามดุลย์
เขียนรูปและพิธุร*..........ผิว์สลดและวุ่นใจ ๚
(๑๕)
๏ ราตรีศศิงาม...............และอร่ามนภาไกล
ภาพเขียนระดะไป...........ณ นิวาสและปราศชน
ภาพเขียนสิริลักษณ์........และวิจักขณ์คละรูปตน
ไร้ชื่อสิฉงน...................ดุจคนปะปนกัน ๚
(๑๖)
๏ สายตามิผละหนี..........ผิว์ฤดีมิลืมวัน
โลกหล้าสรพัน...............มิสลายมลายเลือน
คล้ายมวลนรชน.............และวิกลจริตเบือน
เสื้อผ้าดุจเหมือน............สติเฟือนคละเกลื่อนตา ๚
(๑๗)
๏ แปลกหน้าขณะพบ.......ฤ ประสบอนาถา
โปรดจงกรุณา................มุทุตาและเกื้อกูล
ดุจไม้ศุจิแย้ม.................ผิว์กุหลาบและแหลมบูรณ์
ถูกบีบสิกระลูน*..............มิเสถียรจรูญใด- ๚
(๑๘)
๏ ยังเกลื่อนหิมะขาว........อุระร้าวและร่ำไร
ยามนี้ระบิใด..................ดุจะได้กระจ่างจริง
รู้ว่าขณะนี้......................มุติที่สิอ้างอิง
คุณบอกมติสิ่ง.................ผิว์พะพริ้ง*ณ ผลงาน ๚
(๑๙)
๏ คุณคล้ายดุจทุกข์.........มิสนุกเกษมศานต์
ว้าวุ่นทรมาน...................จิระกาลสะท้านทรวง
จึ่งคิดวิธิคลาย.................สิสลายระทมปวง-
อ่อนล้าสละยวง...............และระลวงสยบลง ๚
(๒๐)
๏ เพียงอิสระนั้น.............บ่มิหวั่นฤทัยคง-
หมั่นขีดและผจง.............ดุจบ่งประสงค์จริง
หากมีนรชน...................สิวิกลวิจารณ์ชิง-
ชังว่า นรศฤงค์*..............มิวิจิตรตระการตา ๚
(๒๑)
๏ โอ้ว่าจิตรกร................ฤ ฉะอ้อนและโศกา
แม้ไร้รติครา-.................ทุรชนประณามใด
หากไร้มุทิตา-.................มติพาระทมใจ
บางทีรติใฝ่....................ดุจไร้นิรันดร ๚ะ๛