ช่วงเด็กๆ(ม.ต้นอ่ะนะ)เรามีเรื่องกับเพื่อนผู้หญิงค่อนข้างบ่อย

สาเหตุส่วนใหญ่มาจากเรื่องผู้ชาย...

ถ้าพูดกันแบบไม่ต้องอ้อมค้อมเลยก็คือว่าผู้ชายที่ชอบเค้า

บางคนก็มาคุยกับเราสนิทกับเราบางคนก็แอบชอบเราบ้าง

คือสมัยเด็กอ่ะนะ ก็แหม ชอบคืออะไรรักคืออะไรมันก็ไม่ค่อยรู้หรอก

ก็รู้แค่ว่าคุยกับใครแล้วสนุกดีรู้เรื่องดีก็คุยกันต่อแค่นั้นเอง

เราก็ไม่ระวังตัวด้วยแหละ เพราะเราเฮียผู้ชายเยอะใช่ป่ะ

ธรรมดาก็ต้องรู้พื้นฐานนิสัยของผู้ชายอยู่แล้วแล้วเฮียเรามีตั้งห้าคน

อย่างน้อยก็ผู้ชาย 5แบบแหละที่เรารู้แบบอินไซด์ แล้วเพื่อนๆ

ที่โรงเรียนมันก็ไม่ได้ต่างจากพวกเฮียๆเท่าไหร่หรอก

บางทีบางคนก็ไม่ได้คุยกับเราบ่อยเพราะเราเองหรอกคุยกับเราบ่อย

เพราะมันสนิทกับเฮีย เลยมารบกวนบ่อยเอานี้ฝากให้เฮียหน่อย

ฝากแผ่นเกมส์ให้เฮียหน่อย บลาๆๆอีกมากมาย

แต่สิ่งที่เพื่อนผู้หญิงในตอนนั้นเห็นก็คือเราคุยกับผู้ชายไม่ซ้ำหน้า

คุยไปเรื่อยบางคนก็มโนไปเลยว่าเราเป็นคนบอกให้พวกผู้ชายไม่ไปคุยกับเค้า

เพราะเรากับเค้าไม่ค่อยถูกกันบ้างแหละเรากับเค้าเกลียดขี้หน้ากันบ้างแหละ

จนช่วงนั้นหนักๆเข้าเรากลายเป็นคนที่ไม่มีเพื่อนผู้หญิงคบอย่างเต็มรูปแบบ

และก็อีกพวกเพื่อนผู้ชายก็ไม่ได้สนิทขนาดที่จะมาช่วยอะไรกันขนาดนั้น

ถึงมันจะไม่ค่อยสนว่าผู้หญิงเกลียดเราก็เถอะแต่ก็เหมือนไม่มีเพื่อนอยู่ดี

เรากินข้าวกลางวันคนเดียวเรียนคนเดียว โต๊ะที่เรานั่งเรียน ยังโดนแยกออกมาคนเดียว

งานกลุ่มถึงเราจะมีกลุ่มแต่สุดท้ายทุกคนก็โยนให้เราทำคนเดียว เพราะไม่อยากเสวนาด้วย

แต่ถามว่าสิ่งที่เราทำให้สังคมรับรู้คือแบบไหนเราทำให้เค้ารู้สึกว่า ที่เธอทำน่ะ

มันไม่สะทกสะท้านฉันเลยซักนิดมันก็แค่เด็กๆป้ะ แต่จริงๆในใจเราอยากจะวิ่งออกจากตรงนั้น

อยากจะหนีไปไกลๆไม่อยากจะมาโรงเรียนรับรู้เรื่องราวอะไรทั้งนั้น

ทั้งเรื่องที่คนแต่งขึ้นเพื่อด่าเราทั้งเรื่องที่คนเค้าเอาสิ่งที่เราทำไปใส่ใข่เพิ่มซะจนเยอะไปหมด

เราก็เก็บไว้ ไม่ได้บอกใครตอนนั้นคิดแค่ว่า ไม่อยากทำให้คนที่บ้านไม่สบายใจ

จนมีวันนึงเราทนไม่ไหวแล้ว ก็คือวันก่อนเราทำเวรกวาดทำความสะอาดห้องอ่ะนะ

แล้วเราเก็บกวาดไรปกติ ทีนี้มันก็มีสมุดการบ้านเพื่อนคนนึงอยู่แถวๆถังขยะ

เราก็เลยถามเค้าว่า เออเอาเปล่าเค้าบอกไม่เอาแล้ว เราก็เลยเก็บไปทิ้ง

สรุป มีเพื่อนคนอื่นไปฟ้องครูว่าเราเอาสมุดของเพื่อนไปทิ้ง มีพยานเห็นเยอะ

โอเค เราเอาไปทิ้งจริงแต่ไม่มีใครรู้หนิว่าทำไมเราถึงทิ้ง ณ ตอนนั้นไม่ว่าเราจะพูดอะไร

ก็ไม่มีใครเชื่อแล้วอ่ะเพราะว่าเพื่อนคนที่บอกให้เราทิ้ง ก็บอกว่า ไม่ได้บอก

คิดว่าด้วยความที่เป็นเด็กม.ต้นด้วยแหละพอโดนเข้าไปแบบนั้น

รู้ว่าคนข้างหน้ามันตอแหลเราคิดแค่ว่า อืม ไหนๆในสายตาเธอฉันก็เลวแล้วใช่ป่ะ

เอาแบบเลวให้เต็มที่เลยมั้ย?เราเดินไปที่โต๊ะของเพื่อนคนนั้นอ่ะ แล้วหยิบทุกอย่างใส่กระเป๋า

โยนทิ้งลงถังขยะถึงขยะที่เป็นเศษอาหารอ่ะ เอาแบบไม่ให้หยิบขึ้นมาอีกได้

แล้วก็บอกไปเลยว่า ถ้าจะทำจริงๆไม่ทิ้งแค่สมุดในถังขยะแห้งที่หยิบมาได้หรอก

ณ ตอนนั้นเราว่าเรามารมากอ่ะ 555อืม ครูก็โทรไปเรียกผู้ปกครอง ป๊าม๊าก็มาตอนเย็น

มาคุยกับครูเรื่องเราพวกเฮียๆก็แอบงอนๆนิดหน่อยว่าทำไมมีเรื่องแล้วไม่บอก เก็บไว้ทำไม

ระหว่างทางกลับบ้าน ในรถบรรยากาศแย่มากเงียบ อึมครึม

จนป๊าถามว่า เสียใจมั้ยที่ทำหรือรู้สึกผิดรึเปล่า?

เราก็บอกไปตามตรงว่า ไม่ไม่ได้เสียใจ แล้วก็ไม่ได้รู้สึกผิด สมควรแล้ว

ป๊าไม่ว่า ม๊าไม่ว่าไม่มีใครว่าอะไรเรา จนเรารู้สึกว่า เราทำให้พวกเค้าผิดหวังรึเปล่า

ทำไมถึงทำอะไรไร้สติแบบนี้ทำไมถึงไม่คิดก่อนว่าถ้าทำแบบนี้ใครจะด่าป๊าด่าม๊าว่าอะไร

แล้วเราก็ร้องไห้ในรถเหมือนคนบ้าร้องแบบบ้าไปแล้ว

พอถึงบ้าน ม๊ากอดเราไว้แล้วก็บอกว่า

ถ้าม๊าอายุเท่าเรา ม๊าก็จะทำแบบเรามันอาจจะไม่ใช่เรื่องที่ดีเท่าไหร่ที่บอกแบบนี้

เพราะอะไรม๊าถึงเลือกทำแบบเราหนึ่งให้มันรู้ว่า ที่นิ่งๆไม่ใช่เพราะสู้ไม่ได้ แต่แค่ขี้เกียจจะสู้

สองต่อให้ไม่มีพวกก็โต้ตอบได้เหมือนกัน เพราะฉะนั้นทางใครทางมันดีกว่า

เธอต้องมีพวก แต่ฉันไม่ต้องมีแค่นี้ก็น่าจะคิดได้ว่าเป็นไง นิ่งๆต่อไปก็มีแต่โดนเรื่อยๆ

ตอนนั้นเราคิดว่า อืมม๊าให้กำลังใจเราแหละ ม๊าไม่ได้อยากทำแบบนี้หรอก

ม๊ามีความคิด มีสติกว่าเราเยอะสิ่งที่เราทำไปเราว่ามันโง่ชัดๆ

อืม แล้เรื่องราวก็ผ่านไปอะไรๆก็ดีขึ้น คนก็ไม่ค่อยกล้ามาอะไรกับเรามาก 55

เราก็กลับมาเป็นคนเดิมในที่สุด แล้วก็ไปนั่งคุยกับป๊าว่า

เออตอนนั้นไม่คิดว่าจะผ่านมันมาได้เลยตอนนั้นคิดว่าพรุ่งนี้จะเป็นยังไงวะ

จะต้องใช้ชีวิตทุเรศๆแบบนี้ในโรงเรียนทุกวันเลยหรอแล้วสุดท้ายมันก็ไม่ใช่

มันก็ผ่านไปอย่างแบบงงๆ ป๊าก็บอกว่าเออเนี่ย จำตอนเด็กๆที่ป๊าพาไปฉีดวัคซีนได้มั้ย

วัคซีนน่ะทำมาจากเชื้อโรคที่ใกล้ตายแล้วนะ ฉีดเข้าไปเพื่อให้ร่างกายเราไปสร้างภูมิคุ้มกัน

จะได้ไม่เป็นโรคนั้นอีก ก็เหมือนกันสิ่งที่แย่ๆที่ผ่านเข้ามาในชีวิต มันก็คือวัคซีนชั้นดี

ที่เป็นภูมิคุ้มกันชีวิตให้กับเรายิ่งวัคซีนนั้นแรงแค่ไหน มันก็เป็นหลักประกันได้ว่า

ภูมิคุ้มกันเราจะดีขึ้นแค่นั้นถามว่าจะป้องกันได้ร้อยเปอร์เซ็นมั้ย มันไม่มีทางเป็นแบบนั้น

แต่อย่างน้อยก็ไม่ต้องเป็นหนักๆแบบที่เคยเป็นลุกได้ง่ายกว่าที่เคยล้ม

คนที่ไม่เคยได้รับวัคซีนชีวิตเวลาเจอครั้งแรกอาจจะเป๋ไปเลยก็ได้

เพราะฉะนั้นอย่ากลัวที่จะเจอเรื่องร้ายๆคิดซะว่ารับวัคซีนเยอะตอนเด็กๆที่ยังมีกำลังจะสู้

ดีกว่าไปเจอตอนโตๆที่คนอื่นเค้าได้รับวัคซีนกันมาหมดแล้วแล้วเราเพิ่งเคยเจอ

ถ้าเป็นอย่างนั้น เราคงสู้เค้ายากเค้าภูมิคุ้มกันดี ส่วนเราเปราะบาง

ตอนเด็กๆถลอกปอกเปิกไปเถอะแผลหายง่าย

ยิ่งโตมาเท่าไหร่เป็นแผลก็ยิ่งหายยากแล้วก็ช้า จนกลายเป็นเรื้อรังและฝังลึก

ขอบคุณศัตรูที่ทำให้เราเข้มแข็งขึ้น

ขอบคุณศัตรู ที่ทำให้เรารู้ว่าใครเป็นศัตรู ใครเป็นมิตรแท้

ของคุณศัตรู ที่ทำให้เรารู้ว่าอะไรที่เรายังขาดอะไรที่เราอ่อนแอ และอะไรที่เป็นจุดอ่อนของเรา

ขอบคุณศัตรูที่ทำให้เราค้นพบว่าจริงๆแล้วเรามีศักยภาพในการต่อสู้มากกว่าที่เราคิดไว้

และขอบคุณศัตรูที่มอบวัคซีนชีวิตและสร้างภูมิคุ้มกันให้กับเรา ในการเผชิญหน้ากับอนาคต

เราขอบคุณศัตรู ที่ทำให้เรารู้ว่าตัวเองก็เข้มแข็งไม่แพ้ใครในโลกนี้เหมือนกัน

ps.รอบนี้ยาวมากเลยแหะ 55 ขอโทษทีนะ