Bloggang.com : The Lookwa : แอ่ว ลอนดอน ตอนจบ

แอ่ว ลอนดอน ตอนจบ

ไปเที่ยวลอนดอนสามสี่วันมีเรื่องเล่าเป็นกระบิ นี่ย่อแล้วก็ได้สามภาคนี่แหละ ฮิๆ
หลังจากที่นั่งหน้างิกอยู่กะไอ้เตี้ยและสาวๆ ก็ได้เวลากลับ เราออกจากgreenwichเกือบห้าทุ่มเพราะจะได้ทันเวลาใต้ดินและรถไฟ ขากลับเราไม่หลงแล้ว เย้เย

เราสองคนต้องมาเปลี่ยนสถานี แต่เราสองคนปวดฉี่มาก ปวดจนจะราดเลยลงที่Bankใกล้กะสถานีที่เราต้องเปลี่ยนก็ไปไกลนัก เมื่อเราโผล่ขึ้นไปที่สถานีBankมองซ้านมองขวาหาผับไม่เจอสักที่ ถามทางคนแถวนั้นเพื่อหาร้านที่เราสามารถปัสสาวะได้ แต่ละคนไม่มีใครรู้อะไรสักอย่าง เราก้เดินหีบกันไปเรื่อยๆเดินมาถึงห้องน้ำสาธารณะก็ดันปิดซะแล้ว โรงแรมก้ไม่มี โอ๊ยจะบ้าตาย จนเดินไปเจออยู่ผับหนึ่งตั้งใจจะเข้าไป แต่มีการ์ดตัวควายๆยืนอยู่หน้าร้าน เป็นปาร์ตี้อะไรสักอย่างไม่สามารถเข้าได้ เราแทบกรี๊ด เดินไปสักพักเจอแทสโก้ แมร่งงงงเอ๊ยย ปิด!!

ที่ไหนๆก็มีกล้องวงจรปิด จะหาหลืบก็ไฟสว่างยังกะเวทีคอนเสิร์ต เอาสิ หากันเข้าไป เราแข่งกันเดินเร๊วเพื่อหาที่ปลดปล่อย เบนอาหารหนักจัด เค้าหาที่ที่ไม่มีวงจรปิด แล้วก็ปล่อยยย ปล่อยให้ไหลไป ไหลลงสู่พื้นปูน เรานี่แบบ ไม่ได้ห่วงตูเลยยย เราจะได้ฉี่ไหมว๊า พอเบนสบายตัวปุ๊บ พวกยิ้มร่าเล้ย ปล่อยให้เราเดินขมิบอยู่ได้ เราแอบได้ยินเสียงเพลงมาจากที่แห่งหนึ่ง ก็เดินตามไปเรื่อย แต่ทว่า ไอ้เสียงนั้นมาจากชั้นบนสุดของที่พักไอโซในย่านนั่น อด!!อดฉี่เลยเรา โอยๆๆๆ จะไหลแว้ววว เราบอกเบน เราสองคนเดินวนไปก็วนมาหาที่หาทางไม่ได้ซะที จนถึงถนนใหญ่ มันเป็นตึกกำลังสร้าง มีรั้วกันอะไรเต๊มไปหมด และแล้ว..................

เฮ้ออออ หลังจากที่เราสองคนถึงชายฝั่ง โฮ่ๆ เราก็หาทางกลับบ้าน แต่เรื่องยังไม่จบแค่นี้ ใต้ดินปิดง่ะ ตึงงง

ทำไงดี โทรไปหายัยชานก็ไม่รับโทรศัพท์เพราะคืนนั้นชีไปเมาบ้านเพื่อน
เราสองคนก็เดินว้าเหว่กันอยู่งั้นอ่ะ เที่ยงคืนกว่าแล้ว เดินกันไปถามกันไป รถเมล์สายที่รูจักก็ไม่มีผ่าน แท๊กซี่ก็แพงเกิน ทำไงดี เราถามกลุ่มแก๊งดำกลุ่มเบ้อเร้อ พวกดำไฮโซเช่ารถลิมูซีนไปเมากัน แหม่ แต่ละคนไม่น่าเกิน22เด็ดๆกันออกมาทั้งนั้น เราถามทางเค้า แล้วก็ได้การตอบรับที่ดี แต่ก็นะรถเมล์ที่น่ไม่เหมื่อนบ้านเรา ไม่ได้นึกจะมาก็มา เราไปดูตารางไอ้สายที่เราต้องขึ้นอ่ะ หว่าจะมาก็อีก40นาที แทบร้องไห้ รอไปได้15นาที เห็นรถเมล์มาไปไหนไม่รู้ รู้แต่ว่าผ่านที่ไหนสักที่ ที่เราเคยไปก็เลยขึ้นซะเลย ผ่านไปไม่ถึงห้านาทีรถจอดที่ไหนไม่รู้ แต่เห็นรถสายที่เราต้องขึ้นผ่านหน้าเราไป แล้วที่รถเมล์จอดอ่ะ คืออู่.....อย่างน้อยก็คิดถูกที่นั่งมานี่ แต่ก็นะรออีกพักใหญ่ๆก็เป็นอันว่าเรามาต้นสายของปลายทางที่เราจะไป เราต้องไปลงที่ Elephant&Castle ซึ่งคนดำอยู่เยอะมากกก แอบหน้ากลัวอ่ะ ลืมบอกว่าคนขับรถเมล์เพิ่งขับได้แค่สองวันเลยไม่รู้อะไรมาก เวรกรรม(ของเรา)แล้วที่เราลงอ่ะมันเป็นวงเวียน คิดซะว่าเค้าปล่อยเราลงเลี่ยงดินแดงเข้าอนุสาวรีย์อ่ะ แต่นี่มันลอนดอน เราก็งงกันอ่ะเด่ เราก็ต้องเดินเพื่อมาวงเวียนแล้วต่อรถเมล์ รถเมล์ที่เราต้องขึ้นต้องรอถึง45นาที ยามนั้นก็ตีหนึ่งกว่าแล้ว แง่อยากกลับบ้าน รถเมล์ก็ไม่มาซะที มองดูนาฬิกากว่าจะผ่านไปแต่ละนาทีก็หัวใจแทบวาย

เบนบอกว่า จะขึ้นแท๊กซี่แทน แพงก็ยอมทน จากวงเวียนนั้นอ่ะนั่งรถเมล์ก็ประมาณครึ้งชั่วโมง ตั้งแต่นั้งรอเราไม่เห็นแท๊กซี่สักคัน แย่กว่ารถเมล์อีก พ่อเจ้าแม่เจ้า ผ่านนนนนไป45นาทีบริบูรณ์ รถเมล์ที่รอคอยมานานแสนนานก็โผล่มาซะที คนบนรถก็ยืนเบียดกันซะแทบท้อง รถขับรถเมล์ก็แสนจะนานโบกให้หัวแตก ใครกดกริ่งก็ไม่จอด คนก็เยอะมากๆๆๆ กว่าจะจอดก็ปาเข้าไปห้าป้ายรถเมล์ค่อยจอดที
ไปได้กลางทาง แฟนหนุ่มเราปวดฉี่อีกแล้ว ยังไงก็ทนไม่ได้ เราก็แบบไม่เป็นไร มาถึงหม่องนี้แล้ว ลงเลย พอลงปั๊บ เบนหามุมมืดหลังตึก ปาเข้าไปตีสองกว่า เราก็ไม่กล้ายืนตรงป้ายกลัวเงาตัวเอง ฮิๆ เลยไปยืนตรงมุมมืดทางเข้าตึก แล้วเราก็เห้นรถเก๋งเปิดไฟเลี้ยวมาจอดหน้าเรา เราก็แบบ เย้......TAXI!!คนขับเปิดจก โห ดำกว่ากูอีก...(เราคิดในใจ)ฮ่าๆๆ เราบอกไปว่า รอแป๊บนึง แฟนเราไปฉี่ แล้วพี่ดำพูดไรไม่รู้ เราบอกว่า แท๊กซี่ใช่ม๊ะ รอแป๊บนะ เด๋ยวเราไปตามแฟนเรา พี่ดำขำคิก แล้วตอบว่า ไอไม่ใช่แท๊กซี่ เราก็อึ้งไปพักนึง แล้วถามไปว่า อ้าวไม่ใช่แท๊กซี่หรอ แล้ว ยูเป็นใคร พี่ดำก็ขำคิกๆ เราก็ใช้สมองส่วนน้อยที่นี่คิดว่า เอ...มันมาจอดไมว่ะ ถ้ามันไม่ใช่แท๊กซี่

เราแทบกร๊ด แล้วเราก็ขำออกมา ตอบพี่ดำไปว่า ไอไม่ใช่หนูหรี่โว้ยยยย ฟายยยย ฮ่าๆๆแล้วพี่ดำก็ขับออกไป ดู้ ดู พอเบนออกมาก็มีแท๊กซี่จริงๆออกมาจากซอยพอดี โชคดีโคตร เราเล่าให้เบนฟัง พี่คนขับแอบฟังด้วย เค้าบอกว่านี่แหละมีบ่อยที่เป็นงี้ โว๊ะ เซ๊ง ค่าแท๊กซี่สนนไป16ปอนด็กว่า ขนาดนั่งไปไม่ถึง10นาทีนะ มิเตอร์ขึ้นแบบ หายใจออก ขึ้น หายใจเข้า ขึ้น ตายๆๆแพง!

ถึงหน้าอพาท์เมนต์ก็จะตีสาม คืนนั้นทรหดกันเหลือเกินกว่าจะได้นอน ยัยแม่ชานก๋ยังจะมานั่งแพ่มๆๆๆกะเราอีกนะ โอ๊ยไม่ไหว เราสองคนหลับเป็นตาย วันรุ่งขึ้นเราตั้งใจจะไปทัวร์สนามบอลกัน แต่เวลาเราก็มีไม่มาก ก็เลยได้ไปแค่ The Emirates Stadium, Arsenalทีมโปรดเราเอง เย้........!!!!!!!!!!!!ตื่นต่ตื่นใจเป็นที่สุด แทบจะยกมือไหว้ขูดหวยกันเลยทีเดียว หลังจากเดินไปรอบๆเราก็กลับมาที่แม่น้าเทมส์เพื่อล่องแม่น้าไป O2 อะไรสักอย่างมันเป็นคล้ายๆimpact arenaอ่ะ แต่ดูดีกว่าเยอะ ไฮโซโคตร และก้ได้กินซูชิเป็นครั้งแรกตั้งแต่มาที่นี่ 2อันก็ตก 1.50ปอนด์ แต่ก็นะ อดใจไว้กินโออิชิไม่ไหว เลยกินไปซะหกอัน เราหมกกันอยู่ในนั้นเกือบสามชั่วโมงมีอะไรหนุกๆให้ทำกับมือถือ เบนเอาเพลง หมีแพนด่ไปให้รีมิกซ์ เราล่ะอ๊ายยย อาย แค่ค่อนเพลงปาเข้าไปสามชั่วโมงอ่ะ เราก็เลยยืนถ่ายรูปหาไรทำอีกมุมนึงของโทรศัพท์ ก็เป็นอันว่าได้ฤกษ์ขึ้นรถกลับเวลา 6.30น. จบข่าว....คุยกะเบนว่าถ้าไม่จำเป็นเราก็คงไม่ไปลอนดอนอีก ผู้คน หนทาง สายรถไฟใต้ดิน จะทำเราตาย แถม vodka-tonicที่เราชอบเป็นทีดก็เเพงเกิ้น เฮ็อ ปวดกะเบล ดูรูปได้ที่ album londonนะจ๊ะ
ที่นี่-1องศา

จะชักแล้วววว

Create Date : 15 พฤศจิกายน 2550

Last Update : 15 พฤศจิกายน 2550 6:24:43 น.

6 comments

Counter : 373 Pageviews.

สวัสดีค่ะ... เห็นเป็นเรื่องลอนดอนเลยขอมาอ่านหน่อยอ่ะจ๊ะ...

มีความสุขมาก ๆ เน้อ...

โดย: Jannyfer

วันที่: 15 พฤศจิกายน 2550 เวลา:7:32:02 น.

ไม่รู้อ่านแล้วจะช่วยไรได้ป่าว

คิดซะว่าอ่านเอาขะเน้อ

โดย: The Lookwa

วันที่: 15 พฤศจิกายน 2550 เวลา:7:47:25 น.

แวะมาอ่าน
อยู่ลอนดอนสนุกน้า ชอบตรงรถไฟใต้ดินนี่แหละ สะดวกสุดๆแล้ว

โดย: หูแหลมแก้มชมพู

วันที่: 15 พฤศจิกายน 2550 เวลา:8:19:54 น.

โอ๊ย อ่านแล้วต้องลุกไปฉี่

โดย: ตา (ta/'o-o/'

) วันที่: 15 พฤศจิกายน 2550 เวลา:17:37:58 น.

มันส์ดีอ่ะ ความจำเป็นเลิศ ยังจำชื่อสถานีรถไฟใต้ดิน ด้วยนะ เสียดายเนอะ เรากลับก่อน ไม่ได้ไปแจมด้วย แต่อย่างนึงที่ยังจำได้คือเพื่อนของเบน ชาร์ิล อ่ะ จำได้ดี 555

โดย: ต้องเองนะ (สาวบ้าน้ำลาย

) วันที่: 15 พฤศจิกายน 2550 เวลา:20:05:55 น.

ชอบ Whistle for the choi ป่าว อ่ะ

โดย: เมย์ (snailfamily

) วันที่: 15 พฤศจิกายน 2550 เวลา:23:39:12 น.