::::ทักทายจากชาน่า ณ บ้านเชียงราย พักร้อนปี 09 เดินทางไกลพึ่งมาถึงเมืองไทยเจ้า..จากลูกเรือสาวเจ้า..

หวัดดีเจ้า..
ฝนตกทั้งวันทั้งคืน ตั้งแต่มาถึงตอนเช้าตรู่ของเชียงรายเมื่อวาน
พอเครื่องแลนด์ที่สุวรรณภูมิเสร็จ วิ่งแจ้นกลับเชียงรายทันใด

เมื่อวานถึง ชร ตอนเช้าฝนตกจนถึง ณ บัดนาว มากกว่าซาวสี่ ชั่วโมงแล้วอ่ะ


แล้วค่อยเม้าท์กันนะคะ

กลับไป กทม เพี่อรายงานตัวเอเจนซี่วันที่เก้านี้ค่ะ




ขอบคุณเจ้า...

::::คุณเคยมั้ยคะ ..การเดินทางที่แสนพิเศษ&ทรหด (เกือบตาย)จาก Venice to Chiang rai by ชาน่า..ใช่ว่าจะดอก..ท้อ:::


กลับแต่ตัวหัวใจยังฝากบางคนไว้ที่มหาวิทยาลัยเรือสำราญ ... ขออยู่ต่ออีกเดือนบริษัทก็ไม่อนุมัติ..อารมณ์เสีย ดิฉันชอบยุโรปมากกว่าอเมริกาค่ะ พึ่งมายุโรปได้ไม่กี่เดือนต้องหมดสัญญา เฮ้อ... เสียดายพึ่งพบใครบางคนที่ถูกใจแต่ต้องจากกันไกลขนาดนี้... เรากินอยู่ด้วยกัน is this love Is this love .. I wanna know ,wanna know now…พอถึงวันที่ต้องออกจากเรือ ยังมีความรู้สึกว่าตัวเองจะกลับเมืองไทยแล้วเร๊อะเนี่ยยยยย .. ก่อนออกฟังเพลงทะเลใจแล้วน้ำตาไหลไม่รู้ตัว คิดถึงเค้าอ่ะคะ...
อีกใจก็สุดแสนดีใจจะได้กลับมากราบแม่หญิง คุณแม่ที่ดิฉันเคารพรักมากที่สุด รวมทั้งตัวเล็กหลานน้อยวัยสองขวบกำลังพูด ทั้งแก่นแก้วแสนซน ...
กำหนดออกจากเรือ สิบโมงเช้า แต่ว่าไม่รู้ไฉนต้องเปลี่ยนสายการบินจากเดิม เทอร์กิชแอร์ไลน์ แต่ก็ต้องเปลี่ยนเป็น Lufthansa ณ บัดดล ซึ่งชาน่าเคยบินแล้วเส้นทางเดิมเมื่อปีที่แล้ว จากเวนิส ไปต่อที่แฟรงเฟิร์ต เยอรมัน ปีที่แล้วเครื่องเสีย ต้องนอนค้างโรงแรมที่เยอรมัน ปีนี้จึงไม่คิดจะจองตั๋วบินกลับเชียงรายกะว่า ถึงเมื่อไหร่ก็เมื่อนั้น เดี๋ยวผิดพลาด หรือไม่บางทีก็มีเหมือนกัน กำหนดกลับแต่ไม่มีคนมาแทน ก็ต้องทำงานอยู่ต่ออีก จึงไม่ได้จองตั๋ว จากกรุงเทพ ไปเชียงราย

เครื่องออกจากเวนิส โดยสายการบินลุฟธันซ่า ได้ที่นั่งติดทางเดินซึ่งดิฉันขอไว้ เมื่อคืนอำลา อาลัยผู้ชาย ทำให้ง่วงนอนสุด ๆ พอนั่งเครื่องแป๊บเดียว กัปตันประกาศว่าให้นั่งและรัดเข็มขัดทุกคนเพราะจะผ่านมรสุม อาจทำให้ตกหลุมอากาศ (อิฉันเข้าใจอย่างนั้น) สักพักฉันและเพื่อนผู้หญิง แก้ม ก็หลับไปไม่รู้ตัว มารู้สึกตัวอีกที .... โครมมมมมมมมมมมมม เสียงเหมือนเครื่องจะระเบิด ดิฉันและเพื่อนสะดุ้งตื่นและตกใจเป็นที่สุด ประโยคที่หลุดออกมาคือ F_ck ทำเอาฝรั่งผู้ชายทราบจากการแอบดูชื่อเป็นดอกเตอร์ นั่งหัวเราะ ไอ้เราก็ด้วยความสลืมสลือ สโล๋สเล๋ มองหน้ากับเพื่อนนังแก้มตกใจกันสุด ๆ นึกว่าตายยยยยยยยแล้วตู แล้วไอ้บ้านี่หัวเราะทำไมเพคะ ที่ไหนได้เครื่องแลนดิ้ง ไอ้เราก็ไม่รู้ ความรู้สึกตอนนั้นมันไปแล้วค่ะ ตายแน่ เครื่องระเบิดหรือเปล่านี่ ... หัวใจเกือบวาย เราทั้งสอง-ยัยแก้มกอดกันอย่างปลอบขวัญซึ่งกันและกัน เหอ้...........

จากนั้นก็รอเครื่องที่แฟรงเฟิร์ต เยอรมัน ด้วยสายการบินเดิมคือ รู้ทันฮ่า หรือเค้าอ่านว่าลุฟธันซ่า พอเช็คตั๋ว อ้าววววววววว คุณหลอกดาว ... ก็ตอนที่เช็คอินกำชับนักหนาบอกว่าขอนั่งติดทางเดิน ยิ่งลองไฟล์ท แบบนี้อิฉันเป็นคนที่มีความอดทนน้อย นั่งนานแล้วทวารจะบาน เส้นเลือดจะตีบ รัดเท้า แทบแดดิ้นตาย ดันจัดที่นั่งให้นั่งตรงกลาง ความรู้สึกตอนนั้นกริ้วสิคะ เพราะตอนที่เช็คอิน สิ่งที่ลุ้นคือ เกรงว่าน้ำหนักจะเกินเพราะเป็นลูกเรือ ทำงานเรือสำราญเค้าให้หนักไม่เกิน 40 กิโลกรัม ก็อุตส่าห์ ตอหะแล...คุยดีกับคนเช็คอิน ผู้ชายก็ยังแซว ๆ ว่าเป็นลูกเรือมีแฟนกี่คน เค้าบอกว่าคนเรือน่ะเป็นคนเจ้าชู้ มีแฟนทุกท่าเรือ อิอิ...อิฉันก็บอกว่า ฉันไม่มีแฟนผู้หญิง แต่แฟนผู้ชายน่ะไม่แน่ อิอิ... แหม..แหม...แหม...คงหมั่นไส้เรา ดันจัดให้นั่งตรงกลางระหว่างสองหญิง หนึ่งหญิงเป็นแม่นางจาก มาเลเซีย (เพราะเครื่องจะไปต่อจาก กรุงเทพ ไปกัวลาลัมเปอร์) อีกฝั่งหน้าต่างเป็นหญิงไทย ไม่ทราบนาม บินกลับบุรีรัมย์ มากันสี่คนตอนที่เค้าจะนั่งก็ลุ้นใจจะขาดอยากให้ลูกชายวัยรุ่น ลูกครึ่งไทย สวิส ลูกของเธอมานั่งข้าง ๆ อิฉัน อุ๊บส์.... แต่ดันเป็นคุณแม่ ซ้า.... แต่เธอน่ารักคุยด้วยกัน นิสัยดี แต่ไฟล์ทนี้คนเยอะมาก ที่นั่งเต็ม เชื่อมั้ยคะ มีนั่งเบาะเสริมด้วย ดิฉันก็ถามแอร์คนไทยว่าพอจะมีที่นั่งข้างทางเดินมั้ย ชีบอกเต็มหมดเลย ตอนนั้นก็ได้แต่ทำใจฮ่ะ ตูจะรอดมั้ยเนี่ย เพราะแม่นางจากมาเลเซีย พอหล่อนได้ที่นั่งเสร็จ โอ้โห..นึกว่าตูนั่งมากับศพ หล่อนไม่สนใจชาวบ้านหลับเยี่ยงตาย ดิฉันพยามหันไปมองทางอื่นเพราะสยองเธอเหลือเกิน (เม้าท์นะยะ แต่จริ๊งงงงง) เพื่อนไทย ที่กลับด้วยกัน เก้าคนก็โดนแยกนั่งกันหมดเลย อารมย์เสียซ้ำซ้อน จริง ๆ



เอ้าล่ะคะ เครื่องแตะพื้นที่สุวรรณภูมิ เสียงปรบมือกราว ดิฉันก็ร่วมปรบเป็นพิธีสามครั้งงาม ๆ ตามสไตล์มิสไทยแลนด์
ดีใจเหลือเกินได้กลับสู่แผ่นดินแม่ มาตภูมิ ระลึกถึงพระคุณแผ่นดิน น้อมกราบสิ่งศักดิ์สิทธิ์ และพ่อหลวงของไทย กราบพ่อที่จากดิฉันไป กราบแม่ที่รอ ณ เชียงราย กราบอย่างไม่อายใครเลยนะ ทำไมอะ... นานทีกลับไทยปีละหนเน๊าะ อายทำไมไม่ได้ไปขอเงินใครนี่นา ...

คราวนี้แตะพื้นซะสมูธเชียว นะยะ เจ้ารู้ทันฮ่า..แอร์ไลน์
ดิฉันออกเครื่องสิบคนแรกเลยมั้ง รีบไปรอรับกระเป๋า

ฝากบอกนิ๊ดนึงว่า ก่อนออกจากตอมอ ก็มีเครื่องสแกนไข้หวัดอยู่ค่ะ พนักงานบางคนก็ยังใส่หน้ากากกันไข้หวัดอยู่ค่ะ

หิ้วคอมมาสองเครื่อง เครื่องเก่า และเครื่องใหม่ แต่ศุลกากรก็ไม่ว่าไร เค้าบอกให้ยกเครื่องผ่านเอ็กซเรย์พอเป็นพิธี
รีบเลยฮ่ะ รีบไปสายการบินภายใน จำก็ไม่ค่อยได้ต้องถามเจ้าหน้าที่หลายคน ไม่ใช่ว่กระเดะนะคะ คือต้องการความไว เพราะเข้าใจว่าอาจจะมีไฟล์ทบินบ่ายสามโมง เพราะดิฉันลงเครื่องบ่ายสองโมงเวลาท้องถิ่นที่เมืองไทย รีบไปติดต่อ การบินไทย แอร์เอเซีย วันทูโก (ปล.เดี๋ยวนี้วันทูโก มีบินไปเชียงรายด้วยค่ะ เพราะปีที่แล้วไม่มี ปีก่อนหน้านั้นยังมีรึเปล่าไม่แน่ใจ ) การบินไทย เต็ม วันทูโก มีบินบ่ายสามครึ่งแต่ดอนเมือง ว๊ายยยยยยยยไปไม่ทันแน่ ส่วนแอร์เอเซียนั้นเต็มเช่นกันและที่สำคัญ กระเป๋าดิฉันนำเข้าจากต่างประเทศ น้ำหนักเกิน 25 Kg. คือตั้งใจจะไปการบินไทย เพราะเข้าใจว่าหากบินตรงจากต่างประเทศภายในวันนั้นอาจจะไม่โดนชั่งคิดตังค์เพิ่ม เพราะไม่งั้นค่าตั๋ว สี่พัน กับน้ำหนักเพิ่ม รวมคงเป็นเกือบหกพัน (กิโลละ 84 บาท) ที่สำคัญมันเต็มก็ต้องรอ สแตนบาย ถามว่ามีโอกาสมั้ยก็อาจจะมี แต่ก็ไม่รับประกัน ดิฉันโทรปรึกษาพี่สาวว่าอาจจะค้างคืนที่ห้องของดิฉันที่กทม ก่อน แหมคุณคะ จากบ่ายสองต้น ๆ รอกว่าจะรู้คำตอบสแตนบายได้ก็เกือบหกโมง เน่าพอดีค่ะ ฟอมาลีนคงเอาไม่อยู่เป็นแน่แท้

ตัดสินใจกลับดินแดง ห้องเรา ด้วยแท็กซี่ ตอนออกจากอาคาร ก็เดินเลือกแท็กซี่นะคะ เพราะเข้าใจว่าเราต้องใช้ชีวิตช่วงหนึ่งอยู่กับเค้า แม้ไม่สวยอย่างชาน่า แต่ขอโทษบางเรื่องก็ขอเลือกได้(บ้าง)ละกันฮ้า...


เลือกนายหนึ่งวัยรุ่นปลาย ๆ ชื่อนพดล ทราบภายหลัง
“ตอนพี่เดินออกมาแท็กซี่คนอื่นไม่ถามพี่ให้ไปกับเค้าเหรอครับ”
“ถามซิ หลายคนด้วย แต่ก็เดินไปเรื่อย ๆ ขอเลือกอันใหญ่ ๆ ว๊ายยยย พูดผิดขอเลือกคันใหม่ ๆ แอร์เย็ง ๆ อ่ะครับ” ชาน่าตอบ
“เพราะแท็กซี่บางคน จะรุกไปรับกระเป๋า แทบจะไปกระชากกระเป๋าให้มานั่งด้วยซ้ำ”

คุณคะ พูดเรื่องแท็กซี่ เค้าบอกว่าเมื่อสี่ห้าวันก่อนก็มีคดี ผู้โดยสารที่นั่งปล้น แทงพรุน ปาดคอ ทิ้งข้างถนน โชคดีพลเมืองดีนำส่งโรงพยาบาลทัน แจ้งตำรวจ ขโมยอายุ 18 ปีโดนจับได้ สองคนหนีไปได้ เพราะร่วมแกงค์กันสามคน โดนจับได้แถวซอยมหาดไทย นายนพดลบอกว่าไม่กล้าวิ่งกลางคืน น่ากลัวเดี๋ยวนี้เมืองไทย หรือที่ไหน ๆ ก็อันตรายก็ต้องระวัง

นายนพดล เข้าใจว่าดิฉันพึ่งบินกลับมาจาก ตจว เพราะออกมาจากอาคารบินภายใน วันเสาร์รถไม่ติดตรงจากสนามบิน สู่ดินแดงรถไม่ติดเลยเข้าใจว่าคนกลับ ตอจอวอ กันเยอะค่ะ อิฉันไม่ได้โกหกนะคะเพียงแต่พูดไม่ครบประโยค ไม่บอกให้หมดว่าบินมาจากไหน เพราะในใจก็เกรง ๆ เหมือนกันดันพกเงินสดมาด้วยจำนวนหนึ่ง เพราะเดือนสุดท้ายส่งเงินกลับไทยไม่ทัน คิดเป็นเงินก็เกือบสามแสนสดๆ แต่ก้ไม่ได้แต่งตัวหรูหรา ใส่แก้วแหวนเงินทองอะไรเยอะ เพราะลำพังตัวเองก็ทอง..อยู่แล้ว อิอิ..แต่ไม่ค่อยแถมทองบ่อยนะฮะ

ถึงห้องแล้วด้วยความดันทุรังสูง เพื่อนก็ไม่อยู่ จึงไม่อยากอยู่คนเดียวตัดสินใจเก็บกระเป๋ากลับเชียงรายดีกว่า ชั่วโมงกว่าเก็บของ อาบน้ำ สระผม กะว่าจะให้สยายผมตอนนั่งมอไซด์ เผื่อแชมพูยี่ห้อดัง ๆ เห็นแล้วจักได้เป็นพรีเซนต์เตอร์ให้ซักหน่อย อิอิ.. แต่งองค์ทรงเครื่องใหม่โดยตั้งใจจะนั่งมอเตอร์ไซด์ไปหมอชิต บินไม่ได้ ไม่สนใจลุย ๆ ไปนั่งรถทัวร์กลับเจียงฮายดีกว่า
ว่าแล้วก็...ลงจากคอนโด วิ่งรี่ไปหามอไซด์
“ร้อยยี่สิบบาทเพ่ไปหมอชิต” วินมอไซด์บอก
“ดั๊ยฮ่ะ...ไปโลด”
สะพายกระเป๋าแบกเป้ เตรียมไปแต่ของฝาก และเสื้อผ้าน้อยชิ้น รวมทั้งคอมเครื่องเก่าเอาไปฝากพี่สาว

“จ๊ออออดดดดดดดดดดด รอแป๊บบบบบบบบบบบบ”
ดิฉันเห็นรถทัวร์ของบริษัท โชคทวีรุ่งทัวร์จอดตรงหัวมุมทางโค้งถนนวิภาวดีรังสิต ติดดินแดง บอกมอไซด์จอดถามก่อนเผื่อมีตั๋ว
“ เหลือที่สุดท้ายหนึ่งที่ค่ะงั้นขึ้นรถเลยค่ะห้าโมงครึ่ง รถจะออกแล้ว”

มาเขียนต่อนะคะ ขอไปช่วยพี่สาวทำอาหารเหนือกินก่อน... วันแรกของการพักร้อนปีนี้ที่เมืองไทย
รับรองโหดมันฮา มากการนั่งรถทัวร์โดยสารกลับเชียงราย ได้อะไรหลายอย่างมากกว่าที่คิด...





เม้าท์สบาย ๆ สไตล์(เกย์)ชาน่า
ส่งมาเมื่อ 03 ก.ค. 2009 - 09:49:48. หมวด: LGBT ป้าย:


เข้าสู่กลางปีของ พ.ศ . 2552 เหตุบ้านการเมืองก็ยังคงทรง ๆ ทรุด ๆ ส่วนภาวะเศรษฐกิจนั้นเห็นได้ชัดว่าย่ำแย่ ส่งผลกระทบต่อทุกคน ทั้งลูกเล็กเด็กแดง รวมทั้งพลเกย์อย่างเรา ๆ เช่นกัน ธุรกิจของเกย์บางอย่างก็ได้รับผลกระทบเป็นอย่างมาก แต่บางอย่างก็ไปรุ่งอยู่รอดได้ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ถึงอย่างไรก็คงต้องสู้กันต่อไปเพื่อความอยู่รอด และประคับประคองบ้านเมืองให้ไปถึงจุดหมาย พร้อมด้วยสภาวะเศรษฐกิจ การเมือง และสังคมให้เป็นสุข


ชาน่าจากเมืองไทยมาเป็นเวลา ๙ เดือน สัปดาห์นี้จะกลับมาเยือนแผ่นดินแม่ แม้จะไปกลับทุกปีแต่วามรู้สึกของคนไกลบ้านนั้นเหมือน ๆ กันคือเฝ้ารอวันที่จะพบเจอคนรัก โดยชีวิตส่วนตัวของดิฉันนั้นถือครองสถานภาพโสดอย่างไม่ได้ตั้งใจมานานแสน แต่ความรักที่มีต่อครอบครัวนั้นยังสำคัญเสมอ ในฐานะของสมาชิกคนหนึ่งในครอบครัว หลายคนเคยบอกกับชาน่าว่าคนที่เป็นเกย์จะรักครอบครัวมาก อิฉันเห็นด้วยเพราะครอบครัวคือสถาบันแรกที่สร้างเราให้เป็นคนในสมาชิกของสังคม แม้ความรักที่โหยหาหรือขาด ๆ เกิน ๆ จากคู่รักชายที่รักชาย ชายที่หลอกชาย กึ่งชายกึ่งหญิง ไม่ว่าจะผิดหวัง หมดหวัง ล้มลุกคลุกคลาน หรือเปี่ยมสุขเท่าไหร่ ก็ไม่เคยคิดจะลืมบุคคลในครอบครัว






การกลับมาพักร้อนปีนี้ ดิฉันขอบริษัทพักร้อนนานกว่าปกติเป็นเวลา ๓ เดือน อยากจะพักผ่อนและใช้ชีวิตอยู่กับครอบครัวมากขึ้น โดยเฉพาะพี่สาวที่อยู่ในครอบครัวเดียวกันกำลังจะคลอดน้อง ประมาณวันคล้ายวันเกิดของฉันคือวันที่เก้าเดือนเก้า และคุณหลานน้อยคนเล็กอายุสองขวบก็กำลังซน และที่สำคัญได้อยู่กับคุณแม่มากขึ้น ทำตัวเป็นแฟมิลี่(เกย์)แมน แหม...คนไม่มีแฟนแต่อย่างน้อยก็ยังมีครอบครัว เพราะบั้นปลายของชีวิตไม่รู้จะไปพึ่งใครก็คงต้องอาศัยครอบครัวนี่ล่ะฮ่ะ นั่นก็เป็นอีกหลายคำถามที่หลายคนถามเสมอว่า “ถ้าเป็นเกย์ไม่มีลูก ไม่มีเมีย แก่ตัวมาจะทำอย่างไร” คำตอบที่ให้ไปคือดังที่กล่าวมาเบื้องต้น ขอเป็นคำตอบสุดท้ายนะคะ


วันนี้ดิฉันนั่งทำงานกลางวันทำหน้าที่รับโทรศัพท์ที่ผู้โดยสารจองห้องอาหาร กลางคืนก็ตะบี้ตะบันเป็นนางแบก สาวเสิร์ฟเรือจอดอยู่ประเทศกรีซ เมืองอารยธรรมประวัติศาสตร์ ๕ พันปี ผู้โดยสารส่วนมากออกไปเที่ยว ไปทัวร์ข้างนอก บรรยากาศรับโทรศัพท์จึงเงียบเป็นปกติของช่วงเทศกาลทะเลเมดิเตอร์เรเนี่ยน นั่งทบทวนเก้าเดือนที่ผ่านมา กับการใช้ชีวิตเกย์ (สาว) ไทยในต่างแดน มีทั้งสุข ทั้งเปรี้ยว หวาน มันส์ ฮา หลากรสชาด หากจะจำกัดไลฟ์สไตล์แบบเกย์ๆ แล้วก็มีเรื่องราวเม้าท์แตก สามวันเจ็ดวันไม่หมด มันทำให้ฉันนึกถึงเพลงหนึ่ง “Never been to me” เนื้อหาของเพลงตัดพ้อว่า เธอ (ผู้หญิงจริง) ไปเที่ยวมาแทบทั่วโลก แต่สุดท้ายเธอก็ไม่ได้เป็นตัวเธอเอง มีสถานที่หลายแห่งที่กล่าวในเนื้อเพลงซึ่งชาน่าได้มีโอกาสไปเยือนมา อาทิ เกาะของกรีซ โมนาโค อิตาลี สเปน คงจะเปรียบเปรยเหมือนชีวิตนักเที่ยวของเกย์ที่ต้องพบเจอคนมากมายหลายประเทศ บ้างดี บ้างร้าย อยากจะเก็บเกี่ยวเรื่องราวนั้นเป็นประสบการณ์ “ครั้งหนึ่งในชีวิต” แล้วจะนำมาเล่าสู่กันฟังโอกาสหน้า







เมื่อวานได้มีโอกาสไปงานปาร์ตี้ชายหาดที่ประเทศตุรกี ซึ่งทางผู้บริหารของบริษัทจัดให้พนักงานพันสองร้อยคน ที่มาจาก 42 ชาติภาษาทั่วโลก ดิฉันและเพื่อนเกย์อีกคนจึงถือโอกาสเปรี้ยวปรอทแตก ทั้งเต้น เดินแบบให้โลกตะลึงถึงความแรงและเป็นตัวเรามากที่สุด เรื่องงามๆ (หน้า) ขอให้บอก สนุกสนานให้รางวัลกับบางวันของชีวิตค่ะ


อีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะถึงเมืองไทยแล้ว คงจะมีเรื่องราวจากเกย์เมืองไทย หลายเรื่องที่จะนำเสนอในโอกาสหน้า คงมีโอกาสได้ไปเยือนถิ่นต่างๆ ตามผับ บาร์ เกย์สถาน แหล่งสิงสถิตย์ของเกย์เมืองไทย ต้องกราบขอบพระคุณพี่ๆสมาคมเกย์ต่างๆ ที่ช่วยเหลือชาน่าเสมอมา หากมีอะไรให้รับใช้ยินดีเสมอ แล้วเจอกันนะฮะ



ข้อความจาก ...
จาก คอลัมน์ของ ชาน่า พาเม้าท์ชีวิตชาวเกย์ โดย ชาน่า ณ เว็บข่าว ประชาไท ดอท คอม

ชมภาพและอ่านได้ที่ ลิงค์นี้ฮ่ะ

//blogazine.prachatai.com/user/chana/post/2269



ขอบคุณสำหรับการติดตาม ..
ปล หากข้อความใด กระเทือนต่อท่าน ข้าน้อยขออภัยไว้ ณ ที่นี้ค่ะ

Create Date : 06 กรกฎาคม 2552		6 comments
Last Update : 6 กรกฎาคม 2552 7:17:27 น.
Counter : 818 Pageviews.
Share Tweet