วันนี้อุตส่าดีใจ ลัลล้า~*
ได้กลับบ้านเร็วในรอบ 365 วัน
เอากุญแจรถไปคืนแม่ที่โรงบาลก่อน ไม่งั้นแม่กลับบ้านไม่ด้ายยยย
แล้วก็เดินมาขึ้นรถเมล์ตรงโบ๊เบ๊ ตอนขึ้นรถเมล์ก็ไม่ได้คิดอะไร เดินไปนั่งเบาะคู่ ข้างหลังๆหน่อย
ซักพักมีผู้ชายคนนึง แต่งตัวเป็นนักศึกษาธรรมดา เดินมาตรงที่เรานั่ง
แล้วถามว่า
"ตรงนี้มีคนนั่งป่าวครับ"
นึกในใจ ชั้นคงจองไว้ให้เพื่อนมั้งคะ แต่ปากก็บอกไปว่า
"ไม่มีค่ะ" พอผู้ชายคนนั้นนั่งลง ก็หันมาคุยกะเราทันที
ผู้ชายคนนั้น: กลับบ้านเหรอครับ
ผู้หญิงคนนี้: เอ่อ...ค่ะ
ผู้ชายคนนั้น: ไปส่งมั้ยครับ
ผู้หญิงคนนี้: ฮะ อะไรนะคะ
ผู้ชายคนนั้น: งั้นขอเบอร์ก็ได้ครับ
ผู้หญิงคนนี้: หา o_O!!
ถึงตรงนี้ เริ่มกลัวแล้วหงะ จะลุกหนีก็ไม่ได้ เค้านั่งกันไว้
ร่ำๆจะกระโดดออกหน้าต่าง ก็ไม่กล้า
ก็เลยตัดสินใจ เอาวะ นั่งต่อ คงไม่มีอะไรมั้ง
ผู้ชายคนนั้น: นี่ผมเพิ่งเลิกกับแฟนมา
ผู้หญิงคนนี้: อ้าว เหรอคะ
(ทำหน้าเสียใจสุดชีวิต แต่ในใจอ่ะ กลัวมาก ตะกายหน้าต่างแล้วตอนนี้)
ผู้ชายคนนั้น: ครับ
ผู้หญิงคนนี้: เดี๋ยวต้องเปลี่ยนรถตรงนี้ค่ะ
ผู้ชายคนนั้น: ไป ครับ
คือรถสาย 53 มันหมดระยะตรงหน้าวัดอะไรก็ไม่รู้ ต้องเปลี่ยนคัน
พอลงจากรถได้ เราก็รีบวิ่งไปขึ้นรถอีกคันแล้วเลือกนั่งคนเดียวหน้าๆเลย
ผู้ชายคนนั้นก็ขึ้นรถมาแล้วเดินไปนั่งข้างหลัง
นึกในใจ ปลอดภัยแล้วเรา
แต่มันไม่จบแค่นั้น
พอเราลงรถ ตรงเทเวศน์ ผู้ชายคนนั้นก็ลงตาม
ถึงตอนนั้นมันไม่ไหวแล้ว กลัวมากๆ มือสั่นไปหมดเลย
รีบกดโทรศัพท์โทรหาจอย แมร่งก็ไม่รับอีก
คิดไปในทางที่ดีว่า เค้าอาจจะมาต่อรถที่เดียวกันก็ได้
แต่ก็กลัว ยังไงก็กลัวฟ่ะ
ไม่รู้เราดันหน้าเหมือนแฟนเก่าเค้ารึเปล่า
เดี๋ยวแค้นแฟนเก่า แล้วมาฆ่าเราทำไงหงะ
รีบแจ้นไปที่ป้ายรถ หันไปข้างหลัง พี่แกก็ยังเดินตามมาอีก
และแล้ว...จอยก็รับโทรศัพท์
ก็เลยคุยกะจอย จอยบอกให้กลับไปหาแม่
ตอนนั้น ไม่กล้าแม้แต่จะขยับ นี่ถ้าแกล้งตายได้ ทำไปแล้ว
จอยก็แนะนำไปต่างๆนานา แต่บอกตามตรง ตอนนั้นหูอื้อหงะ แกพูดไรมาก็ฟังไม่ค่อยรู้เรื่องหรอกจอย
รู้แต่ว่า แกแซวว่า ดีใจละสิ
จากก้นบึ้งของหัวใจเลยนะ ไม่ได้ดีใจซักกะนิด กลัวฉี่จะแตก
คิดดู หน้างี้ยังมีคนตาม...หน้าอย่างงี้ หน้าอย่างชั้น
แล้วก็พยายามเรียกสติกลับคืนมา ตัดสินใจขึ้นรถเมล์กลับบ้าน
ช็อคอีกรอบ o_O!! แมร่ง ยังตามมาอีกหงะ
จะร้องไห้ T_T
โทรหาจอย บอกจอยว่ากลัวเค้าตามถึงบ้าน เลยกะจะนั่งให้สุดสาย 32
จอยบอกว่า สุดสายก็ไปออกปากเกร็ดเลย
เอาละสิ ถ้านั่งถึงปากเกร็ด ได้เป็นเมียเค้าแน่
ก็เลยตัดสินใจลงบ้าน
แล้วจอยบอกว่าถ้าเค้ายังตามอีกก็ให้นั่งค่าแท็กซี่เข้าบ้าน พอจะถึงบ้าน ลุ้นมาก
ลุกขึ้นเดินไปที่ประตูรถเมล์
นั่นไง เอาแล้ว เค้าก็เดินมายืนข้างๆ มองหน้าเรา
สติแตกมากๆ แทบจะกรี๊ดดดดเลย
คิดในใจ มึงจะเอาไงกะกรูฟ่ะ
แต่ไม่รู้จะทำไงแล้ว
ลงก็ลง ลงจากรถก็ต้องข้ามถนนเข้าบ้าน
ตอนนั้นอยากโดนรถชนตายให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย
แต่ก็ข้ามมาได้ เค้าก็เดินมาข้างๆด้วย แต่ไม่ได้พูดอะไร
เราเห็นพี่มอไซค์จอดอยู่หน้าปากซอย เลยรีบโดดขึ้นมอไซค์
พี่มอไซค์: แล้วเพื่อนอ่ะ??
(คิดดู มอไซค์ยังนึกว่าเป็นคนรู้จัก)
ผู้หญิงคนนี้: ไม่ช่ายเพื่อน!!! ใครไม่รู้ มันตามมา กลัวง่า ฮือๆๆ พี่อย่าให้มันมาบ้านเบลล์นะ
พี่มอไซค์: อ้าว งั้นเดี๋ยวบอกที่ปากซอยให้
ผู้หญิงคนนี้: ขอบคุณมากพี่ จัดการให้หน่อยนะ
พี่มอไซค์ก็บ่นอะไรไม่รู้คนเดียวตลอดทางเลย
รู้สึกว่า วันนี้ขับช้ากว่าทุกวันวุ้ย
ถึงบ้านด้วยความระทึก
รีบเข้าบ้าน แล้วบอกพี่โป้ให้ล็อคประตู หน้าต่างทุกบาน
บ้าไปแล้วกรู เราว่าเราก็โรคจิตแล้วนะ
เจอโรคจิตตัวจริงแล้วหนาวขี้ไปเลย
คิดถึงตอนนั้นที่ไปโพสไว้ในเฉลิมไทยว่า
"ชอบผู้ชายโรคจิตๆหน่อยอ่ะค่ะ"
ขอคืนคำโดยด่วน ไม่เอาแล้ว ไม่อยากพบอยากเจอ
กลัวหงะ ฮือๆๆๆ ไอ้บ้ร้าๆๆๆ
ตอนที่คุยกะจอยจับใจความได้ว่า
จอยถามว่า ใช่แฟนท่อมรึเปล่า
ก็แอบดีใจนิดนึง ที่เราได้เป็นคริสตินแล้ว
| Create Date : 02 กุมภาพันธ์ 2548 |
| Last Update : 2 กุมภาพันธ์ 2548 17:31:38 น. |
|
18 comments
|
| Counter : 685 Pageviews. |
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [