วันนี้เป็นอีกวันที่ทำไมโลกมันดูเศร้าเหลือเกิน


พี่ของเราคนนึง ..เพิ่งจะจากไป
ตอนรู้เรื่อง ได้ยินรุ่นพี่กับเพื่อนคุยกันแว่วๆ เรื่องงานศพ
ตอนนั้นแค่นึกสงสัยว่า พูดถึงงานใครกัน
ว่าจะไม่ถาม แต่สุดท้าย ปากก็ถามออกไปก่อนใจคิดว่า พี่.. งานศพใครหรอ
พี่ไม่พูดอะไร สงสัยไม่ได้ยิน เพื่อนก็เงียบ ตอนนั้นทำไมรู้สึกใจไม่ดีเลย
ตัดสินใจถามอีกที พี่กอล์ฟ งานใครอ่ะ พี่กอล์ฟตอบว่า ..งานเพื่อนพี่ พี่หญิง 65
ทั้งอึ้งและช็อค เหมือนหัวใจจะหยุดเต้น ทำอะไรไม่ถูกไปพักใหญ่
ได้แต่ถามว่า เมื่อไหร่ ทำไม
ทำไมถึงต้องเป็นแบบนี้..
เพื่อนบอก รถชนเมื่อวันพฤหัสที่ 16 ตอนบ่ายที่ราชบุรี
เพิ่งเสียเช้าวันศุกร์ เมื่อวานนี้เอง
น้ำตามันจะไหล แต่ต้องกลั้นไว้ไม่ให้มันไหลออกมา
ตอนนั้นเคสเยอะ ทำไงดี สมองไม่วิ่งแล้ว มันอื้ออึงไปหมด
ภาพเก่าๆ มันวิ่งเข้ามาในหัวเราตลอดเวลา จนเลิกฝึกงาน
เจอเพื่อนคนอื่นๆ ก็คุยกันเรื่องนี้ ก่อนพี่เค้าจะไป สมองบวม กระดูกหัก ค่อนข้างสาหัสมาก
ที่แย่กว่านั้น พี่เค้าสุขภาพไม่ค่อยแข็งแรงอยู่ก่อนแล้ว เค้าจะวูบอยู่บ่อยๆ
เพราะภาวะ thrombocytopenia ต้องมีเพื่อนอยู่ข้างตัวตลอดเวลา
เป็นอะไรจะได้ส่งรพ.ทัน
พอมาเจออุบัติเหตุแบบนี้ เค้าเลยค่อนข้างอาการแย่กว่าคนอื่น
เดินคุยกับเพื่อน ใจสั่นมาตลอดทาง ..ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยล่ะ
มันไวเกินไป ..จริงๆ


เรารู้จักกันตอนเมย์อยู่ปี 1 พี่อยู่ปี 2 ผ่านมา 5 ปีกว่าแล้ว ..จำได้มั้ยพี่ยิ๋ง..
พี่มักจะเขียนชื่อตัวเองด้วย ย.ยักษ์ เสมอๆ
พี่เป็นพี่คณะคนแรกที่เมย์รู้จักเลยนะ
(ถ้าไม่นับพี่กอล์ฟที่รู้จักกันตั้งแต่วันทดลองเลือกคณะที่ห้องแนะแนวรร.หอวัง)
รู้จักกันเพราะพี่เป็นพี่บ้านของเมย์ตอนรับน้องคณะที่นครปฐม
เพื่อนพี่บอกว่า เราหน้าตาคล้ายกัน ผมทรงเดียวกัน สูงเกือบเท่ากัน แต่งตัวคล้ายกัน
(วันนั้นใส่เสื้อสีน้ำเงินเหมือนกันอีก) ดูห้าวพอกัน ใช้มือถือรุ่นเดียวกัน
จะเหมือนกันไปไหน..
วันแคมป์ไฟ จำได้มั้ยว่าพี่ให้เมย์ยืมเสื้อรักบี้ของพี่มาใส่
ข้างหลังเป็นเบอร์ 24 เลขสายรหัสของพี่
..แล้วก็มีพี่หลายคนเข้ามาทักเมย์ว่า เสื้อยิ๋งนี่หน่า น้องรหัสยิ๋งหรอ
แห่ะๆ ไม่ใช่เลย ยืมพี่ยิ๋งมาตะหากล่ะ
หลังจากนั้น เราก็แลกเบอร์กัน แล้วก็ติดต่อกันมาตลอด
คุยกันบ่อยเนอะ msg มาทุกวัน เปลืองมั้ยน่ะ =)
..แต่พี่ก็คงไม่เคยรู้ ว่าเมย์จด msg ทุก msg ของพี่เก็บไว้ในไดอะรี่ด้วยนะ..
พี่เป็นที่ปรึกษาที่ดีของเมย์เสมอเลยอ่ะ เราคุยกันทุกวัน มีอะไรเล่าให้ฟังทุกเรื่อง
ทั้งเรื่องเรียน เรื่องบ้าบอไร้สาระ จากที่เมย์ไม่เคยติดโทรศัพท์ ก็คุยได้เป็นชม.
พี่เคยบ่นว่าพี่เกรดไม่ดี แล้วมาบอกเมย์ให้ขยันๆ
บอกไม่พอยังแอบไปดูคะแนน anatomy เค้าอีก - -''
พอเมย์กังวล พี่มักจะปลอบและมีกำลังใจมาให้ จะสอบทีก็มี msg มาเสมอ..
ตอนวันเกิดพี่ เมย์หาพี่ไม่เจอ ฝากการ์ดไปกับเพื่อนที่อยู่หอในเหมือนกัน
พร้อมกับคืนเสื้อรักบี้ที่พี่ให้ยืมมาตั้งหลายเดือนโดยไม่เคยออกปากทวงคืน
..ที่คณะนี่เราเจอกันไม่บ่อยเลยเนอะ ทั้งๆ ที่ห้องเลคเชอร์ก็ชั้นเดียวกัน
คุยโทรศัพท์ซะมากกว่า ..แต่พอปีหลังๆ มา พี่ก็เรียนหนัก เมย์ก็เรียนหนัก
เราเจอกันน้อยมาก คุยกันน้อยลง จนเรื่องบางเรื่องมันก็จางหายไปกับกาลเวลา..
และพี่ก็คงไม่เคยรู้ว่าจนถึงเดี๋ยวนี้ แม้เราจะไม่ค่อยได้ติดต่อกันเท่าไหร่แล้ว
แต่เมย์ก็ยังจำเบอร์พี่ได้ เบอร์เก่า เบอร์ปัจจุบัน เบอร์ที่หอใน ..ยังจำได้ จำได้เสมอ


ที่ผ่านมา..
เมย์ขอโทษนะที่มักจะเอาแต่ใจ แต่พี่ก็รับได้ทุกเรื่องอ่ะ ไม่เคยบ่น เคยโกรธเลย
เมย์ขอโทษที่ชอบทำให้พี่เป็นห่วง ตอนนี้ไม่ต้องห่วงแล้วนะ เมย์ดูแลตัวเองได้แล้วล่ะ
เมย์ขอโทษที่ชอบลืมเรื่องสำคัญของพี่ ให้พี่ต้องคอยเรียก 'เด็กขี้ลืม' อยู่บ่อยๆ
เมย์ขอโทษที่บางทีทำเหมือนไม่แคร์
..แต่พี่คงไม่เคยรู้ ว่าเมย์เองก็ห่วงความรู้สึกของพี่เสมอ
เมย์ขอโทษที่หลังๆ มา เมย์ไม่ได้โทรไปหาพี่อีกเลย
ขอโทษที่พอถึงวันเกิดพี่ เมย์ก็ไม่ได้ msg ไปหา จะบอกว่าเมย์ไม่เคยลืมเลยนะ
..11 กันยา ทุกปี..ตั้งแต่เรารู้จักกันมามันเป็นวันที่มีความหมายกับเมย์เสมอ
เมย์ขอโทษที่เมื่อวันรับปริญญาที่ผ่านมา ก็ไม่ได้ไปแสดงความยินดีกับพี่
..ขอโทษนะพี่ยิ๋ง ขอโทษจริงๆ
เมย์ขอโทษ สำหรับทุกๆ อย่างที่ผ่านมา ที่อาจจะเคยทำให้พี่เสียใจ
ถ้ารู้ว่ามันจะเป็นแบบนี้ เมย์จะไม่ทำอย่างนั้น
ย้อนเวลากลับไป ..ได้มั้ย..


เมื่อปีที่แล้วที่เราเจอกันที่คณะที่นครปฐม ..หลังจากไม่ได้เจอกันมาเกือบชาตินึง
ตอนหัวค่ำพี่ไม่สบายวูบไปจนเพื่อนพี่ต้องพาส่งรพ.
ครั้งนั้นเป็นครั้งแรกที่เพิ่งได้รู้ว่าพี่มีโรคประจำตัว เมื่อก่อนพี่ไม่เคยบอกเรื่องนี้เมย์เลย
ช็อค ตกใจ แต่เมย์ก็ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่นั่งรอจนดึก
พี่กลับมา เดินเองได้แต่ยังทรงตัวไม่ดี
พี่ไม่ได้ใส่คอนแทค แล้วยังถอดแว่นออก
..จำได้มั้ย เมย์เรียกพี่แล้วพี่หันมา ยังเบลอๆ อยู่
แต่พี่ก็ยังยิ้มให้ แล้วบอกเมย์ว่า ..เมย์หรอ ไม่ได้เจอกันตั้งนาน ไม่ต้องห่วง โอเคแล้ว
ขอโทษนะ ที่วันนั้นเมย์ไม่ได้พูด ไม่ได้คุยอะไรกับพี่มากกว่านี้เลย ขอโทษนะพี่ยิ๋ง


ที่ผ่านมา..
ขอบคุณสิ่งดีๆ ความรู้สึกและความทรงจำดีๆ ทุกสิ่งทุกอย่างที่พี่เคยให้เมย์
ชีวิตนี้จะไม่ลืมเลยว่าเมย์ได้เคยรู้จักพี่ที่แสนดีอย่างพี่
ขอบคุณที่เมื่อก่อนเวลาเมย์รู้สึกแย่ พี่ก็จะโทรมา
พี่คงไม่เคยรู้ว่าความสุขและกำลังใจที่ได้จากพี่ มันมีค่ามากแค่ไหนสำหรับคนๆ นี้
ขอบคุณช่วงเวลาหนึ่งของชีวิต ที่ถึงแม้ว่ามันจะสั้นเหลือเกิน
..แต่มันก็ทำให้เราได้เคยรักและผูกพันกัน..


ในช่วงชีวิตหนึ่งของเรา เราจะต้องเจอกับเรื่องเสียใจแบบนี้อีกซักกี่ครั้ง
เกลียดการจากลาที่สุด โดยเฉพาะ ..การตายจากกัน..
ถึงวันนี้ ตอนนี้ ต่อให้อธิษฐาน บนบาน ร้องขอวิงวอนพระเจ้าที่ไหน
เสียน้ำตาอีกเท่าไหร่ พี่ก็คงไม่กลับมา


หลับให้สบายนะพี่ยิ๋ง ถึงเวลาพักผ่อนที่แสนยาวนานแล้ว
ขอให้พี่หมดห่วง หมดกังวล ทิ้งทุกอย่างเอาไว้ที่นี่
ขอให้ชาติหน้าเราได้เกิดมาเจอกันแบบนี้อีก
เมย์จะเก็บความรู้สึกดีๆ ระหว่างเราเอาไว้ในความทรงจำตลอดชีวิต


สู่สุขคตินะ "พี่ยิ๋ง..พี่สาวที่แสนดี.."

Create Date : 19 สิงหาคม 2550
Last Update : 10 กันยายน 2550 23:39:56 น.		20 comments
Counter : 564 Pageviews.
Share Tweet