มีหนังสือเล่มหนึ่ง ที่จำนวนครั้งในการหยิบขึ้นมาอ่าน มากจนติด Top 5 ของเราBecause of Love : เหนื่อยใจ.. แต่ไหวอยู่เขียนโดยดีเจในดวงใจเราเอง =)พี่อ้อย นภาพร ไตรวิทย์วารีกุลหลายๆ บทความในหนังสือเล่มนี้ของพี่อ้อย เปิดกลับมาอ่านทีไร ทำให้เรารู้สึกดีทุกครั้งได้คิดตาม ได้รู้สึกซึบซับ ได้มองเห็น ได้อะไรหลายๆ อย่าง ได้ทำให้เราย้อนกลับมามองตัวเองที่สำคัญ มีคำว่า..กำลังใจ..และ..ข้อคิด อยู่ในตัวอักษรของพี่อ้อย เสมอๆวันนี้ว่างๆ ได้มีโอกาสกลับมาอ่านอีกครั้งเลยยกมาให้อ่านเป็นบางส่วนละกันเนอะไว้วันหลังจะเอาบทอื่นๆ มาให้อ่านกันต่อขออนุญาตพี่อ้อยไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะคะ-----------------------------------------------..ให้มากไปก็รับไม่ไหว.."คนเราทุกคนต้องการความรัก แต่ทุกคนต้องการเวลาที่จะเป็นอิสระส่วนตัวบ้างแบบเดียวกับที่ทุกคนอาจจะมีกล่องเก็บของสักใบในตู้เสื้อผ้าที่แม้แต่แม่ ก็ไม่อยากให้มาเปิดดูการเอาอกเอาใจจนเกินไปทำให้ผมรู้สึกเหมือนว่ากล่องเก็บของของผมกำลังตกอยู่ในอันตรายมันเหมือนความรักของคนเป็นโรคประสาท..."ถึงจะไม่ได้มีการวิจัยเก็บตัวเลขกันละเอียด แต่เชื่อว่าอย่างน้อยต้องมีสักครั้งในชีวิตที่เรามักจะถามตัวเองว่า เราเข้าไปยุ่งในชีวิตเขามากเกินไปหรือเปล่า?เขาจะรำคาญมั้ย? ถามเราก็คงตอบว่า ไม่มั้งแต่ถ้าถามเขาตรงๆ คำตอบคงออกมาอย่างถนอมน้ำใจเธอผู้ทุ่มตรงทั้งหลายว่า ไม่หรอก ซึ่งทำให้รู้สึกดี อิ่มเอม และตั้งหน้าตั้งตา "ให้" หนักขึ้นไปอีก..."ปล่อยให้เขามีความสุข แทนที่จะเฝ้าคิดว่า จะต้องทำให้เขามีความสุข"...รักมากเป็นเรื่องดี และเป็นเรื่องช่วยไม่ได้เสียด้วย ก็เธอทำให้รักเองนี่นาเมื่อรักมากก็ทำให้ห่วงมาก แต่ก็ต้องห่วงอย่างที่เชื่อว่าเขาดูแลตัวเองได้ดีไม่แพ้เราอย่าห่วงอย่างวีรบุรุษที่เชื่อว่า เราคนเดียวเท่านั้นที่จะกู้โลก เพราะรักไม่ใช่สงครามและเขาไม่ได้อยู่ในฐานะเชลยศึกคิดถึงมากคงไม่ต้องแสดงออกถึงความคิดถึงทั้งหมดที่มี การคิดถึงอยู่คนเดียวเงียบๆก็ดีเหมือนกัน บางทีช่วงเวลานี้แหละที่ทำให้เราค้นพบว่า..เราสามารถคิดถึงคนคนหนึ่งได้มากขนาดนี้เชียวเหรอและในเวลาเดียวกันนี้ที่เราห่างออกมาได้บ้าง เผื่อเขาจะสามารถถามตัวเองได้ว่า ขาดเราได้จริงๆ เหรอให้.. เท่าที่อยากให้ แต่อย่าลืมนึกเสมอว่า การให้มาก ไม่ได้หมายความว่า คนรับจะมีความสุขเสมอ
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
อ่านแล้วเกิดอาการเหมือนจุกๆชอบกลค่ะน้องเม มันโดนใจจัง
เพราะรู้สึกตัวเลยว่าตัวเองชอบเป็นผู้ให้มากกว่าเป็นผู้รับมากๆ
ถามตัวเองอยู่ก็บ่อยว่ามันมากไปมั้ย ทุกวันนี้คนรอบข้างชอบบอก
ให้รู้จักเป็นฝ่ายรับบ้างนะแป้ง ตอนนี้เริ่มทำได้บ้างแล้วค่ะ แต่ก็ยังยากอยู่ดี