หากมีสิ่งใดที่รอมานานเสนนาน แล้วต้องมารับรู้กระทันโดยไม่ได้เตรียมใจไว้ก่อน หลายคนเป็นเหมือนจขบหรือไม่....หลายคนบอกว่า เรื่องอะไร..เมื่อวานนี้เราไปที่ว่าการเขตไปคัดสำเนา รับรองการตายของมารดาก็เลยให้เช็คสถานะภาพ ของพ่อด้วยว่าท่านจะยังอยู่หรือป่าว..ไม่ได้แช่งนะ คิดเสมอว่าท่านเสียชีวิตแล้ว...เพราะขาดการติดต่อ ตั้งแต่เราอายุ 3 ขวบ ท่านติดต่อมาครั้งเดียวเท่านั้น คือตอนขอให้แม่คัดสำเนาทะเบียนบ้านเพื่อย้ายกลับ และทิ้งข้อความไว้ว่าหากเราเข้าโรงเรียนก็ให้แจ้งท่าน เฮ้ยยย..ทำไมต้องรอให้เข้าโรงเรียนด้วยนะ ซึ่งน้าชายโมโหมาก.จึงเขียนตอบไปว่าหลานสองคน น้าของมันเลี้ยงได้(คำบอกเล่าของน้าชายซึ่งท่าน บอกว่าเสียใจมากที่พูดออกไปอย่างนั้น ซึ่งเราก็ไม่เคยจะติดต่อกลับไปเหมือนกัน ถามว่าคิดถึงหรือป่าว..คิดถึงสิ เพราะตลอดว่า แม่ไม่เล่าว่าพ่อไม่ดีเลย มักเล่าถึงความรักของพ่อ มีต่อลูก..ซึ่งผิดกับแม่หรือพ่อบ้างคนเมื่อเลิกกัน ก็สาดโคลนใส่กัน..จนเราโตรู้ความจึงรู้ถึง ความเจ้าชู้ของพ่อ...และความไม่ชอบในตัวแม่ ของญาติ ๆ ข้างพ่อ ที่อยากให้พ่อแม่เลิกกัน และอาจเป็นเพราะภาระหน้าที่ที่คอยดูแลเม่ ตั้งแต่เด็ก ทั้งเลี้ยงครอบครัว เรียนหนังสือ ต้องดิ้นรนพาครอบครัวให้อยู่รอดได้ทำให้เรา ลืมเลือนเรื่องพ่อไปเสียทีเดียวและคิดว่า หากติดต่อไปแล้วเขาไม่ยอมรับล่ะ ภาพพจน์ดีของพ่ออาจจะเสียก็ได้ อย่างน้อยทุกวันนี้ความเข้าใจว่าพ่อรัก เป็นอาหารหล่อเลี้ยงใจเราไว้ว่ามีคนรัก เราปล่อยให้เวลาล่วงเลยโดยไม่ติดต่อ แม้เมื่อน้องชายเสียจะต้องรับเงินประกันสังคม เรายอมไม่รับเงินด้วยไม่รู้จะเริ่มติดต่อพ่อได้อย่างไร แต่พอถึงคราวที่เราต้องทำผู้รับมรดกตกทอดตาม ระเบียบราชการ..จึงต้องค้นหาว่าพ่อยังมีชีวิตหรือไม่ ตอนที่น้องเจ้าหน้าทีเขตหาให้ได้เราดีใจมากนะ แต่แอบเศร้าใจ...ในขณะที่เราและแม่ดิ้นรนอยู่นั่น พ่อสามารถปลูกบ้านใหม่อยู่กับครอบครัวใหม่ได้ พอกลับถึงที่ทำงานน้อง ๆ ที่ทำงานถามว่า จะติดต่อไปหรือป่าว...ติดต่อสิ...ที่ติดต่อเพื่อบอกท่านว่า "รักที่ท่านทิ้งขว้าง...รักท่านและโหยหาอ้อมกอดของพ่อ"
|
พูดไม่ออกค่ะ
ขอให้คุณมีความสุขมาก ๆ นะคะ