ถึงเวลาออกไปเที่ยวข้างนอกกันแล้วค่ะ Anis กับคุณลูกค้าพิเศษรายใหญ่ทั้ง 4 คน รวมทั้งเจ้าหน้าที่อีก 2 คน เราออกไปทานอาหารกลางวันแถวชายทะเลค่ะ วันนี้คุณลูกค้าที่พาไป เป็นลูกค้าในห้อง “Special Need” คือคนด้อยโอกาสที่ไม่สามารถช่วยเหลือตนเองได้เลย นั่งหรือนอนอยู่บนรถเข็น ไม่สามารถพูด หรือบางรายขยับได้เพียงใบหน้าเท่านั้น แต่สำหรับ “ใจ” พวกเค้าเหล่านี้ ขยับและเต้นได้เต็มร้อย ซึ่ง Anis และเจ้าหน้าที่ก็พยายามอย่างเต็มที่ ที่จะสนองตอบความต้องการของพวกเค้า

ลูกค้ารายใหญ่ 4 คน ของวันนี้ มีสาวน้อยคนเดียวคือ Catty และหนุ่มๆ อีก 2 คน Jimmy และ John ทั้ง 3 คนนี้ อยู่บนรถเข็น เป็นออทิสติก โปลิโอ และความสามารถในการรับรู้บกพร่อง ขณะที่หนุ่มน้อย Dock มีระดับปัญญาต่ำกว่าเกณฑ์มาตรฐาน Dock รูปร่างตุ้ยนุ้ย ชอบเดินนำ และช่วยลากรถเข็น วันนี้เจ้าหน้าที่กะไว้ว่าจะไปหาพิซซาหรือแซนวิสอร่อยๆ กินกัน แต่พอเดินผ่าน ร้านเวียดนาม ที่ Anis รู้จักกับเจ้าของร้าน จึงถามเจ้าหน้าที่ว่าจะเปลี่ยนบรรยากาศทานอาหารเวียดนามกันไหม เจ้าหน้าที่ให้ Anis ไถ่ถามเจ้าของร้านก่อนว่าเต็มใจให้พวกเราเข้าไปรึปล่าว? เมื่อทุกอย่างลงตัวไร้ปัญหา เราก็เคลื่อนพลบุกเข้าร้านอาหารเวียดนามกันเลยค่ะ

Tenn หญิงเวียดนามเจ้าของร้านใจดี เลี้ยงซุปฟรีแก่คุณลูกค้ารายใหญ่ทั้ง 4 คน ตอนแรก Tenn จะให้พวกเราทั้งหมดกินฟรีไม่ต้องจ่ายเงิน ทำให้ Anis ซาบซึ้งใจมาก ไม่เสียทีที่ได้คบกับคนจิตใจดีๆ แบบนี้ แต่ Anis ก็ปฏิเสธบอกกับ Tenn ว่าคุณลูกค้าพิเศษกลุ่มนี้ เค้าก็มีเงินในกระเป๋าเล็กๆ น้อยๆ ที่ได้จากรัฐบาล ขอให้พวกเค้าได้จ่ายเงิน ให้มีความรู้สึก Dignity และ Empowerment คือความภูมิใจในตัวเองและรู้สึกว่าตนอำนาจ เมื่อได้จ่ายเงินเมื่อซื้อสิ่งของ หรือรับประทานอาหาร

เรื่องตลกของวันนี้... Jimmy หนุ่มน้อยบนรถเข็น ไม่ยอมกินซุปด้วยตัวเอง ทั้งที่เคยทำได้ (แม้จะทุลักทุเล แต่เราก็พยายามสอนให้เค้าพึ่งพาตัวเอง คือจะช่วยเมื่อเค้าต้องการเท่านั้น: Independent) เมื่อ Tenn เห็นก็อดไม่ได้ จึงมาขอเจ้าหน้าที่ป้อนอาหารให้ Jimmy หลังจากผู้ด้อยโอกาสได้รับประทานอาหารเสร็จสิ้นลง อาหารกลางวันของ Anis ก็มาเสริฟ ข้าวผัดไซ่ง่อนที่น่ากินมากๆ ทำให้ Jimmy เหลือบมองหลายหน Anis จึงถามเจ้าหน้าที่ว่าสามารถแบ่งให้ Jimmy กินได้หรือปล่าว? เจ้าหน้าที่บอกว่า ถึงเวลาที่พวกเราต้องทานอาหารกลางวันแล้วเหมือนกัน แต่ก็แล้วแต่ Anis นะ (ฝรั่งมักจะใช้ประโยคทิ้งท้ายแบบนี้ จะให้เราตัดสินใจเอง) Anis ก็คิดในใจ เอาล่ะนะ ป้อน Jimmy อีกซักหน่อยคงไม่เป็นไร แต่พอตักแบ่งข้าวผัดเป็นถ้วยเล็กๆ วางไว้ตรงหน้า Jimmy แทบไม่น่าเชื่อ เจ้าเล่ห์ Jimmy รีบจับช้อน ตักข้าวผัดเข้าปากเลย ทำได้เองหน้าตาเฉย ตรงข้ามกับก่อนหน้านี้ ที่อ้อน Tenn ป้อนอาหารให้ พลอยทำให้ทุกๆ คนหัวเราะออกมา นี่แหล่ะหนา ใครจะบอกว่าคนด้อยโอกาสไม่มีหัวใจ Anis ขอเถียงคอเป็นเอ็นเลยค่ะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า

NB: The names used herein are fictitious. (บุคคลในเรื่องนี้ Anis ใช้ชื่อสมมติทั้งสิ้น)

Create Date : 25 สิงหาคม 2552
Last Update : 22 กรกฎาคม 2553 17:12:57 น.		0 comments
Counter : 659 Pageviews.
Share Tweet