พบกันครั้งแรก

ยัยแพรวเมื่อไหร่จะเจอหอพักที่แกต้องการสักทีเนี่ยนี่เราเดินมาจนจะสุดซอยอยู่แล้วนะเว้ย ฉันเหนื่อยจะแย่แล้วนะแก"หญิงสาวร่างอวบบ่นกับเพื่อนสาวที่เดินมาด้วยกัน ด้วยน้ำเสียงที่หงุดหงิดไม่ใช่น้อย  ก็จะไม่ให้โมโหได้อย่างไรกันก็ตั้งแต่เช้าหลังจากที่ทั้งคู่ทำการรายงานตัวและลงทะเบียนเรียนเสร็จเรียบร้อยแล้วแทนที่จะได้นั่งรถโดยสารกลับบ้าน ก็กลายเป็นว่าต้องมาเดินฝ่าแสงแดดจ้าของวันเป็นเพื่อนกันกับแม่เพื่อนตัวดีเพื่อที่จะหาหอพักไว้สำหรับเป็นที่พักเมื่อตอนเปิดเทอมแต่เดินมาทั้งวันตั้งแต่เช้าจนนี่ก็ปาเข้าไปตั้งบ่ายสองโมงแล้ว ก็ยังไม่เห็นแม่เพื่อนตัวดีจะถูกใจหอพักไหนซักทีจนอดใจไม่ไหวต้องบ่นออกมาให้ได้ยินกันนั่นแหล่ะ “ฉันบอกแกแล้วใช่ไหมว่าให้พักหอในซะก็สิ้นเรื่อง แล้วนี่ดูดิ เดินหามาจนจะสุดซอยอยู่แล้ว ฉันยังไม่เห็นแกจะถูกใจหอพักไหนซะที แล้วนี่ก็จะค่ำแล้วนะจะกลับบ้านทันไหมเนี่ยแก” “เอาน่ายัยแพรบ่นเป็นหมีกินผึ้งอยู่นั่นแหล่ะก็ฉันบอกแกแล้วนี่หว่าว่าหอใน อ่ะนะถ้าอยู่นะจะต้องเจอพวกพี่ ๆ ในหอรับน้องหนักไม่ใช่เล่น แล้วลองใช้สมองอันอัจฉริยะของแกตรองดูนะเว้ยว่า ลำพังแค่รับน้องวิชาเอกก็หนักจะแย่อยู่แล้วถ้ายังต้องมาเจอรับน้องหออีก ฉันว่าฉันต้องบ้าแน่ ๆ แกเอ๊ย แล้วอีกอย่างนะหอในอ่ะ ระเบียบนั่นนี่ เยอะแยะไปหมด ไม่เอาด้วยอ่ะ ฉันมันพวกไม่ค่อยชอบอยู่ในกรอบในระเบียบสักเท่าไหร่ซะด้วย” “อ๋อ..เหรอ แล้วแกก็เลยต้องโกหกพ่อแกว่าหอในเต็มแล้วก็มาเดินหาหอพักเองเนี่ยนะ เจริญจริงเพื่อนฉัน แต่ว่าตอนนี้ตอนนี้มันก็จะค่ำอยู่แล้ว แล้วฉันก็เหนื่อยแล้วด้วยทำไมแกไม่เอาหอนี้เลยวะ ฉันว่าทุกอย่างก็โอนะเว้ยห้องก็ไม่แคบกำลังดีเลย แถมหอก็เป็นหอหญิงด้วยไม่วุ่นวายดีออก” “ไอ้บ้าแพร ฉันอุตส่าห์หนีจากหอในมาเนี่ยแกจะให้ฉันมาอยู่หอหญิงที่มีระเบียบจุกจิกเปิด-ปิดหอ เป็นเวลานี่อีกเนี่ยนะ แกบ้าเปล่าวะ” “แล้วแกจะเอายังงัยเนี่ยเหอะ สรุปจะอยู่หอรวมว่างั้น แล้วแถมต้องเป็นหอที่คนไม่พลุกพล่าน วุ่นวายด้วย เจริญล่ะแกคงหาเจอล่ะไม่รู้เว้ย ฉันให้แกหาดูได้อีกหอเดียว เพราะตอนนี้ฉันเหนื่อยแล้ว ถ้ายังไม่ถูกใจอีก ฉันจะเป็นคนตัดสินใจเลือกเองแล้ว เพราะขืนมัวแต่รอแกนะ พอดีวันนี้ไม่ต้องกลับบ้านกัน” “เออๆๆๆๆถ้าแกเหนื่อยนัก แกก็เดินไปนั่งตรงม้านั่งโน่นก่อนเลยไปเดี๋ยวฉันขอดูอีกหน่อยก็ได้ แกไม่ต้องเดินแล้วนั่งรออยู่นั่นแหล่ะ เดี๋ยวฉันมา”   แพรวชี้ให้แพรไปนั่งตรงม้านั่งหน้าบ้านไม้หลังหนึ่งซึ่งดูท่าแล้วเจ้าของบ้านคงเอาออกมาไว้ให้คนที่เดินผ่านไปมาได้นั่งพักส่วนตัวเองก็เร่งเดินเข้าไปในซอยฝั่งตรงข้ามเพื่อที่จะไปหาดูหอพักตามที่ต้องการโดยไม่สนใจว่าเพื่อนจะตอบรับคำของตนหรือไม่ เพราะขืนมัวแต่ยืนเถียงกันอยู่อย่างนี้มีหวังไม่ใครก็ใครต้องได้หลุดโมโหบีบคออีกฝ่ายแน่ เพราะต่างคนต่างก็เหนื่อยไม่แพ้กันนั่นเอง  เมื่อแพรวเดินออกไปแล้วแพรจะทำอะไรได้นอกจากเดินไปนั่งยังม้านั่งที่เพื่อนชี้ให้เห็นเมื่อครู่ แต่ขณะที่กำลังนั่งพักให้หายเหนื่อยอยู่นั้น แพรก็ต้องสะดุ้งกับเสียงทักทายที่ดังมาจากข้างหลังอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย “โทษครับ พี่ไม่ได้ตั้งใจให้น้องตกใจนะ แต่พี่เห็นว่าน้องมานั่งถอนหายใจเฮือกๆ อยู่ตั้งนานแล้วเนี่ย มีอะไรให้พี่ช่วยมั้ย” “ว๊าก...เอ่อ...พี่เล่นโผล่มาอย่างนี้ใครจะไม่ตกใจล่ะคะ แต่ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ พอดีนั่งรอเพื่อนค่ะ เค้าเดินเข้าไปหาดูหอพักในซอยตรงข้ามนี้ค่ะน้องเองเมื่อย ๆ ขาก็เลยนั่งรออยู่เนี่ยค่ะ”  แพรตอบกลับให้คนที่โผล่มาทักทายได้ทราบหลังจากที่พิจารณาดูแล้วว่า ไม่น่าจะมีพิษภัยอะไร เพราะเครื่องแบบที่เขาใส่ก็คือเครื่องแบบของสถาบันที่หล่อนและเพื่อนกำลังจะได้เข้าไปศึกษาเมื่อเปิดเทอมนี้นั่นเอง....   

Create Date : 19 ตุลาคม 2551		0 comments
Last Update : 19 ตุลาคม 2551 21:45:46 น.
Counter : 519 Pageviews.
Share Tweet