BlogGang.com : : thanawat_orf : ไม่รู้นะ...ความรู้สึกมันบอก

ไม่รู้นะ...ความรู้สึกมันบอก

รักแรกพบ.......มีเห็นกันบ่อยๆ
รักกันแล้วห่างไกล อันนี้รับรู้ (...คุณล่ะ..เคยมีมั้ย )
ฟ้าสั่งให้ผมเกิดมา และฟ้าก็ไม่ผูกนาฬิกามาให้ผมด้วย
เราพบกันด้วยเวลาที่ไม่มากนัก จากการที่เรามีทัศนคติตรงกันความผูกพันธ์ของเราจึงบังเกิดได้เร็วขึ้น เราทำงานที่เดียวกัน เจอกันบ่อยๆ จนกลายเป้นความรัก แล้วเราก็วางแผนอนาคตเราทั้งสองไว้ว่าเราจะสร้างครอบครัวด้วยกัน ด้วยเหตุผลนี้เราจำต้องแยกจากกัน
17 มกราคม 2543 เราแยกกันด้วย อาการที่ไม่อยากจะจาก คุณลองคิดดูสิครับ ความรู้สึกจะเป็นเช่นไรเมื่อคนสองคนต้องมาแยกกัน แล้วอีกนานที่เราสัญญากันว่าจะกลับมาหากัน ตอนเราแยกกันพยายยามไม่มองหน้ากัน เห็นหน้ากันแล้วกลัวว่าจะเปลี่ยนใจไม่ไปน่ะสิครับ หันหลังให้ ฟังเสียงว่ารถเมล์วิ่งผ่านไปหรือยัง
จากวันเป็นเดือน เราติดต่อกันอย่างสม่ำเสมอ
จากเดือนเลื่อนไปเป็นปี เราก็ยังคงใจเป็นหนึ่ง
จากปี เพิ่มไปเป็นสองปี เราวาดอนาคตร่วมกันมากขึ้นวางแผนการดำเนินชีวิต
ปี่ที่สามเรายังติดต่อกัน ไม่ขาดหายไปไหน เราเริ่มประหยัดการใช้โทรศัพท์ เพราะผมเองใกล้ครบกำหนดกลับเมืองไทย จากทุกอาทิตย์ก็เป็นสอง-สามอาทิตย์ครั้ง และท้ายสุดก็เดือนละครั้ง
ครบสามปี ผมก็ได้เวลากลับบ้านเมืองไทย อ้อผมไปทำงาน ที่ไต้หวันครับ

สามปีผ่านไปไวเหมือนโกหก การติดต่อของเราเริ่มจะห่าง ไป จากเดือนละครั้ง ก็กลายมาเป็นสองเดือนครั้ง ผมก็เริ่มทวงคุณเธอ ครบกำหนดที่เรานัดกันแล้วนะ เธอก็มีเหตุผลอย่างหนึ่งมา...ผมก็ไม่ว่าอะไร รอได้เพียงแค่อีกไม่นานไหนๆก็สามปีแล้วเรายังรอได้ พอถึงวันที่เธอบอก ท่านผู้อ่านครับเธอบอกว่าเอกสารยังไม่เสร็จยังกลับไม่ได้ อ้าว.....ผมเริ่มมีโมโหแล้วสิ....อะไรกัน...เอ้าให้โอกาสครั้งสุดท้าย....ตกลงจะเสร็จเมื่อไร.....เธอบอกวันเวลามาเลยครับ...เอ้าได้..............อีกไม่กี่วันก็ครบกำหนดที่เธอบอก.......เธอโทรมาหาผมครับบอกว่าเพื่อนที่ไปด้วยกันเขาจะกลับมาเมืองไทย อยู่ 20 วันก็กลับเพราะญาติป่วยหนักให้ผมฝากเอกสารไปให้ด้วยเพราะเอกสารยังไม่ครบเรื่องไม่เสร็จ ยังกลับไม่ได้ ครับท่าน ถ้าท่านเป็นผมจะรู้สึกยังไง ผมน่ะหน้าชาเลยครับเมื่อได้ยินคุณเธอบอก อ้าว นี่มันอะไรกันตั้งนานทำไมไม่บอกจะได้ส่งให้แบบด่วนไปเลย (แบบว่าจะได้เสร็จๆน่ะครับผมคิด)ปล่อยให้มันครบเดือนทำไม...เหตุผล......ฯลฯ ไม่อยากบรรยายครับ ผมเริ่มทวงสัญญาอีกครั้ง จากที่เราสองคนทัศนคติตรงกัน เราก็เริ่มจะขัดกัน เหตุผลอะไรต่างๆที่คุณเธอยกมาอ้างผมเริ่มฟังไม่รู้เรื่อง ฟังออกครับภาษาไทย แต่ผมน่ะไม่รู้เรื่องกับเหตุผลของคุณธอ คุณเธอผิดนัดผมบ่อยๆ ในความรู้สึกของผม การที่เราอยู่ไกลกันมันเปลี่ยนเธอได้ขนาดนี้เลยหรือ เมื่อก่อนเราสองคนไม่เคยโกหกกันมีอะไรเราจะคุยกันทุกๆเรื่อง ไม่มีความลับกันและกัน แต่วันนี้ผมรู้สึกว่าเธอพูดอะไรๆไม่ตรงกับความเป็นจริงผมจับผิดได้ เธอก็ยอมสารภาพว่าไม่อยากให้ผมผิดหวัง ที่เฝ้ารอวันเวลาที่คุณเธอจะกลับมาเลยต้องพูดอย่างนี้ วันนั้นผมเสียใจกับการโกหกของเธอมาก ผมเริ่มทำใจ เตรียมใจ พยายามลดความคิดถึงเธอลง ( ความสามารถพิเศษครับ) ตั้งใจไว้ว่า จะไม่เชื่อเธออย่างเดิมอีกแล้ว ยามที่เธอโทรมาผมจะไม่ถามถึงวันเวลาที่เธอจะกลับเมื่อไร และตัดเวลาการคุยให้สั้นลง ผมตั้งใจทำงานครับทำให้มันเหนื่อยแล้วก็หลับ ถ้านอนไม่หลับผมลุกขึ้นมาเปิดไฟทำงาน เอาจนง่วงนั่นแหละจึงจะนอน ผมเปิดร้านซ่อมฯอีเล็กทรอนิกส์ครับ ของตัวเอง ทำอย่างนี้เรื่อยมาแต่นับจากวันนั้นจนวันนี้ 13ตุลาคม 2548 ท่านผู้อ่านลองกดเครื่องคิดเลขสิครับ ครบมกราคมปี49 นี้ก็ 5ปีเต็ม ผมว่าผมจำหน้าเธอคนนี้ไม่ได้แล้วล่ะครับ ผมยังไม่มีใครอื่นอีกเลย (ผมเก่งมั้ยครับ) แล้วท่านผู้อ่านครับผมควรทำอย่างไรดี......อ๊ะ..ไม่ต้องบอกครับ ผมจัดการเอง
ผมก็มนุษย์เดินดินธรรมดาๆคนหนึ่ง ยังมีเลือดเนื้อ จิตใจเหมือนๆท่านๆนั่นแหละ ให้ท่านติดตามชีวิตช่วงต่อไปของผมครับ

วันที่ 25 พ.ย.2548
ข่าวมาแล้ว.....เขาได้รับการอนุมัติออกวีซ่า
เข้าออกแคนาดาได้แล้ว
จะให้ผมรู้สึกยังไงดีล่ะ เขาจะมาก็คงมาได้แล้วสิ แล้วทำไมยังไม่มา (คำถามนี้เก็บไว้ในใจตลอดมา)
กำลังใจผมยังมีอยู่เต็ม 100%
ชีวิตผม..ผมจะไม่ทำให้ขึ้นอยู่กะคนๆเดียว แล้วต่อไปนี้มาหรือไม่ ค่อยว่ากัน ผมจะขอเดินตามทางของผม
อ่านแล้วอย่าเพิ่งเห็นใจนะครับ
1 ผมอาจมีอะไรที่ไม่ดี....ไม่เป็นหลักที่จะยึดใจเธอไว้
2 เขาอาจเจอคนที่...อยู่ใกล่แล้ว......ไม่อยากคิด
ช่างเขาเถอะ
แต่ไม่ช่างผมนะ....ความรู้สึก..อ้างว้างเหมือนลอยอยู่กลางทะเลอีกครั้ง มองไปทางไหนคือฟ้ากับน้ำ
ทางที่จะเดินได้คือพื้นที่ไม่กี่ตารางเมตร กิจประจำวันทำอะไรก็คงยังทำอยู่อย่งนั้นต่อไป
ไม่ได้มองเห็นคนอื่นๆว่าเขาไปกันอย่างไร
คงได้แต่แค่เพียงรับรู้ข่าวคราวความเคลื่อนไหว
พอก่อนดีกว่าครับวันนี้

ติดตามตอนต่อไปนะครับเรื่องนี้ยังมีอีก.......

Create Date : 05 ตุลาคม 2548

Last Update : 28 พฤศจิกายน 2548 13:39:31 น.

9 comments

Counter : 315 Pageviews.

ยังไงก็รีบทำตอนต่อไปนะคะ พอดีชอบอ่านเรื่องราวลักษณะนี้และกำลังลุ้น + ให้กำลังใจคุณนะ ว่าการรอคอยจะสมหวังหรือเปล่า ยังไงก็ขอให้สู้ต่อไปนะ อย่าท้อแท้และอย่าสิ้นหวังนะจ๊ะ

โดย: แวะมาอ่าน IP: 61.90.117.166 วันที่: 15 ตุลาคม 2548 เวลา:17:49:05 น.