ความสุขอยู่ที่นี่..... พวกเราคงเคยฝันถึงอนาคตกันเมื่อตอนเด็กๆหรือตอนหนุ่มสาว อยากเรียนในโรงเรียนหรือมหาวิทยาลัยดีๆ อยากเรียนให้ได้เกรดสูงๆ อยากเรียนจบภายในสองปีสี่ปี เรียนจบเร็วได้ยิ่งดี อยากไปเที่ยวต่างประเทศ ไปดูบ้านเมืองสวยๆทิวทัศน์งามๆ อยากมีแฟนน่ารักๆ ช่างเอาอกเอาใจ เป็นได้อย่าใจเราทุกอย่าง อยากมีหน้าที่การงานดีๆทำ ได้ใส่เสื้อสูททำงานบนตึกสูงๆในเมือง อยากกินอาหารดีๆจากทั่วทุกมุมโลก กินของแปลกๆอร่อยๆมากๆ อยากมีบ้านหลังใหญ่สวยงาม มีสนามกว้างๆ ห้องหับหรูหราทันสมัย อยากมีรถยนต์คันงามไว้ขับ หลายๆคันให้เลือกยิ่งดี อยากมีปริญญาโทอีกสักใบสองใบเพื่อโอกาสในอาชีพและเงินเดือนที่ดีขึ้น อยากมีกิจการเป็นของตัวเอง หรือถ้าเป็นลูกจ้างก็อยากได้เลื่อนตำแหน่งเป็นผู้บริหาร หรือข้าราชการก็อยากเป็นอธิบดี อยากได้โน่น อยากมีนี่ อยากเป็นนั่น ฯลฯ และด้วยความอยากนี่เอง ทำให้เราต้องขวนขวายเพื่อให้ได้มา เราอดตาหลับขับตานอนท่องหนังสือหรือไปเรียนพิเศษเพิ่มเพราะอยากสอบได้ เราอัดวิชาเรียนมากๆในแต่ละเทอมเพื่ออยากเรียนให้จบเร็วๆ เราเก็บเงิน ซื้อเสื้อกันหนาว หากระเป๋าใบใหม่ ไปทำพาสปอร์ต ขอวีซ่า เพราะอยากไปเมืองนอก เป็นหนี้บัตรเครดิตไปก่อนก็ยอม เราทุ่มสุดตัวเพื่อให้คนที่เราชอบเขาหันมาชอบเราตอบ อยากให้เขาดูแลใส่ใจและเป็นอย่างที่เราอยากให้เป็น เรายอมเดินทางไกลเข้ามาทำงานในเมือง ตื่นแต่เช้าไปทำงานและกลับมาในสภาพนกปีกหักทุกวัน เราขวนขวายหาร้านอาหารดีๆ เดินทางไปกินร้านอาหารไกลๆที่ได้ยินกันมาว่าอร่อย เรายอมกู้เงินแบบผ่อนชำระสามสิบปีเพื่อบ้านหนึ่งหลัง ดอกเบี้ยทบเงินต้นแทบเท่ากับเงินเดือนของเราทั้งเดือน เราต้องหาเงินและคิดเรื่องเงิน เงิน เงิน เพิ่มขึ้นเพื่อไม่ให้บ้านหลุดจำนอง เราต้องกู้เงินอีกก้อนเพื่อมาผ่อนรถยนต์ จากนั้นเมื่อผ่านไปสักสามสี่ปีเราก็ต้องพามันเข้าอู่เพื่อซ่อมส่วนที่เริ่มหมดอายุการใช้งาน เราต้องไปสอบเรียนปริญญาโท ทบทวนตำราหนาหนัก นั่งทำวิทยานิพนธ์ให้เป็นแบบที่อาจารย์ของเราต้องการ อดหลับอดนอนอยู่นานกว่าจะถึงวันจบการศึกษา เราพยายามอย่างหนักเพื่อเปิดกิจการของตัวเองให้ได้ ยอมทำในสิ่งที่เราไม่ชอบเพื่อให้เจ้านายพอใจและได้เลื่อนตำแหน่ง เราทำโน่น ทำนี่ ทำนั่น เพราะเราอยากได้โน่น ได้นี่ ได้นั่น ฯลฯ ผมเองก็เป็นคนๆหนึ่งที่อยากมีความสุข.... วงจรชีวิตของผมไม่แตกต่างไปจากมนุษย์เงินเดือนนับล้านในป่าคอนกรีต ตื่นแต่เช้าไปทำงานแบบหุ่นยนต์ นั่งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์เต็มวัน กลับบ้านแบบหมดเรี่ยวแรง รู้สึกว่าตัวเองเป็นมนุษย์ก็ในวันหยุดเท่านั้น ความคิดคำนึงส่วนใหญ่หมดไปกับการคำนวนค่าใช้จ่ายว่าจะพอกินพอใช้พอให้อนาคตได้ไหม ฯลฯ เมื่อหลายเดือนก่อนผมลงมือเขียนเรื่องสั้นความสุขอยู่ที่ใด เพราะต้องการสะท้อนให้เห็นถึงภาวะ “การขาดความสุข” ของคนในเมืองซึ่งนับวันจะมองข้ามสิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิตไปทุกที เราอาจมีบ้านใหญ่ มีรถสวย มีเงินมาก แต่ยิ่งมีของพวกนี้มากเรากลับรู้สึกว่าทำไมความสุขมันยิ่งน้อยลง ในขณะที่คนที่ไม่มีอะไรมากมายเท่ากลับมีความสุขความพอใจมากกว่า วันเสาร์-อาทิตย์ที่แล้วผมไปเชียงใหม่มา ใครจะว่าเชียงใหม่อย่างไรก็ช่าง แต่สำหรับผมแล้ว เชียงใหม่คือเมืองที่ผมจะมีชีวิตแบบหยุดเวลาไว้ที่นั่น ห้าปีที่ผมเคยเรียนและทำงานที่เชียงใหม่นับเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขมากที่สุดช่วงหนึ่งในชีวิต เป็นเวลาแห่งความสุขสงบโดยแท้จริง ผม้ว่าต่อมาผมจะต้องกลับมาทำงานในเมืองกรุง แต่ผมก็มักจะหาโอกาสไประลึกถึงความหลังและสัมผัสความสงบสุขแบบในวันวานที่นั่นเสมอ ผมเดินทางออกจากเมืองหลวงที่วุ่นวาย กลับมานั่งพักผ่อนเงียบๆคนเดียวที่ริมทะเลสาปอ่างแก้วเหมือนกับที่เคยทำเมื่อสิบปีก่อน นั่งมองท้องฟ้ากว้าง มองภูเขาเขียวขจี มองใบไม้ใบหญ้า ทุกอย่างเงียบเหมือนกับว่าโลกทั้งโลกกำลังพักผ่อนอยู่เช่นกัน แสงแดดยามสายอบอุ่นอาบใบหน้าของผม สายลมเองก็พรูพัดผ่านร่างเหมือนจะแสดงความยินดีต้อนรับในการกลับมาของผม ไม่ว่าโลกภายนอกจะเป็นอย่างไร แต่ริมทะเลสาปแห่งนี้เวลาได้หยุดลงแล้วจริงๆ..... ผมนั่งนึกอะไรไปอีกครู่หนึ่งจึงค่อยๆได้ยินเสียงเบาๆแว่วมาตามสายลม มันเป็นเสียงกีตาร์โปร่งและเสียงใครบางคนกำลังร้องเพลง ผมหันไปมองตามที่มาของเสียง นักศึกษาหญิงคนหนึ่งคงกำลังเล่นดนตรีและร้องเพลงขับขานให้อ่างแก้วได้ฟังอยู่ตรงปลายสะพานโน้น.... ผมกดชัตเตอร์ไปหลายครั้ง จากนั้นก็วางกล้องลงและหลับตา ริมฝีปากปรากฎรอยยิ้มและเข้าสู่ภวังค์ มันเป็นเวลาที่ผมไม่อยากได้ ไม่อยากมี ไม่อยากเป็นอะไรอีกนอกจากในสิ่งที่เป็นอยู่ในเวลานั้น ผมพอใจแล้วกับชีวิต ณ วินาทีนั้น และสามารถจดจำความรู้สึกนั้นไว้ได้ตลอดไป ขอบคุณทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำให้ผมได้มีวันนี้ ผมมีความสุขแล้วครับ......   Create Date : 29 สิงหาคม 2550 11 comments Last Update : 29 สิงหาคม 2550 12:01:29 น. Counter : 790 Pageviews. Share Tweet

เข้ามายินดีกับความสุขนะ   โดย: sanomaru 29 สิงหาคม 2550 13:18:08 น.

บางทีหนูก็มานั่งคิดนะคะ ว่าทำไมต้องเป็นบ้าเป็นหลังขนาดนี้ พอเครียด ก็ช้อปกระจาย Consume มันเข้าไป จริงๆ ถ้าตัดต้นตอของวงจรคือความเครียดได้ ก็คงไม่มีรายจ่ายตามมา 555+ แต่ก็อีกอ่ะค่ะ บางทีมันเหมือนกับว่างานเป็นตัวสร้างคุณค่าอย่างหนึ่งเหมือนกัน สุดท้ายก็วนเข้าอิหรอบเดิมอีกตามเคย ^^""   โดย: p_jung IP: 125.24.43.208 29 สิงหาคม 2550 17:35:55 น.

เข้าใจ   โดย: ใครหนอ IP: 202.28.179.3 5 กันยายน 2550 14:54:43 น.

ยิ้มให้กับความสุขด้วยคนค่ะ   โดย: ... IP: 125.25.159.112 6 กันยายน 2550 10:53:30 น.

เฮีย . . เค้าก็ไปมากับแฟนหล่ะ ไปมอชอมาด้วย เฮ้อ คิดแล้วก็อยากกลับไปเที่ยวอีกบ่อย ๆ S U N D A Y   โดย: WaN-r-Tit (WaN-r-Tit ) 7 กันยายน 2550 16:15:13 น.

โดย: tidken 14 กันยายน 2550 21:28:33 น.

อยากไปนั่งเล่นที่ริมอ่างแก้วอีกครั้ง   โดย: dinkun IP: 58.9.46.127 15 กันยายน 2550 11:20:00 น.

ฉันเคยฝันถึงเรื่องราว ต่าง ๆ ตอนที่ยังเด็ก ฉันต่างก็ฝันอยากได้โน่น อยากเป็นนี่ แต่คุณรู้ไหมว่าความฝันของเด็ก ๆ ที่แต่งแต้มออกมาด้วยจินตนาการที่บริสุทธิ์ มันช่างสวยงามและสดใส และช่างน่าสุขสมยิ่งภิรมย์นัก หากว่าเราสามารถแต่งแต้มมันให้เป็นความจริงได้..... จนกระทั่งฉันได้เรียนรู้สิ่งต่าง ๆ ด้วยชีวิต ได้เรียนรู้ด้วยประสบการณ์ ได้เรียนรู้ว่าตัวของฉันเอง ฉันได้รู้ว่าความฝันของเด็กตัวเล็ก ๆ มันช่างน่าเก็บออมไว้เพื่อเป็นพลังให้ฉันได้เติบโตมาอย่างมาพลังของความฝัน..... ฉันเพิ่งรู้ว่าความฝันของฉันมันก็เป็นได้แค่ความฝัน ในขณะที่ฉันเดินมาคนละทางที่ฉันใฝ่หา...... ความฝันที่ห่างไกล แต่เราต้องเดินต่อไปในทางฝัน   โดย: คนผ่านทาง IP: 202.28.179.3 26 กันยายน 2550 16:16:14 น.

ว่าแล้วก็คิดถึงบ้านค่ะ   โดย: เม-ดา 26 กันยายน 2550 22:25:21 น.

อยากไปเที่ยวบ้านนายธามาดา อ่ะ   โดย: dinkun (กริชครับผม ) 7 ตุลาคม 2550 13:59:09 น.

ใจเย็นๆครับพี่ดิน กำลังเอาเฟอร์นิเจอร์ลงอยู่ เดี๋ยวอีกอาทิตย์จะเอามาให้ดูนะ แหะๆๆๆ   โดย: ธามาดา IP: 203.146.150.130 8 ตุลาคม 2550 8:45:12 น.