ปัญหาก็คือ อิชั้นก็เมาท์มอยกับเพื่อนสาวรุ่นใหญ่วัยเดียวกันมีเพื่อนนางหนึ่งบอกกับอิชั้นว่า "นางเอก ส.ว. ไปนะ" 

ป้าดติโท้อิชั้นตบเข่าฉาด ทั้งที่ตัวคนพูดก็อายุไม่น้อยแล้วนะคะทำไมหล่อนยังกล้าว่าคนอื่นแก่นิ อิชั้นอดสะเทือนใจกับทัศนคติของเพื่อนไม่ได้ซึ่งก็ไม่ได้มีแต่นางที่คิดเช่นนี้ ชั้นเคยไปหาที่เมาท์มอยเรื่องละครตามโลกออนไลน์ก็พบว่า ผู้ชมที่รังเกียจนางเอกรุ่นใหญ่นั้นมีไม่น้อยเลย (น่าสังเกตว่าผู้ชายจะโดนเหน็บเรื่องอายุน้อยกว่าผู้หญิง อย่างคุณติ๊ก คุณก้องก็เป็นพระเอกได้สบาย สาวๆ ตามกรี๊ดกันมากมาย แต่คุณแอนกลับโดนว่าเรื่องนี้มากกว่า)

คือ อิชั้นจะไม่มีปัญหาเลยถ้าบทในเรื่องเป็นเด็กมัธยม หรือมหาวิทยาลัยทั้งเรื่อง แล้วนักแสดงวัยสามสิบปลายๆมาเล่นโดยแอ๊บแบ๊วเป็นเด็ก คือแบบนี้อิชั้นก็ถือว่า ส.ว. จริง แต่หมายถึง ส.ว.เกินบทมากเกินไป แต่มิได้หมายความว่า ส.ว. เกินกว่าจะรับบทอื่นๆ ที่เหมาะสมซึ่งในเรื่องอย่าลืมฉัน อิชั้นก็ว่า มันไม่ได้มีอะไรน่าเกลียดเลยตามบทนางเอกต้องรับบทเป็นคุณแม่ พระเอกต้องเป็นเจ้าของบริษัทใหญ่โต เอาเด็กน้อยวัยขบเผาะมาเล่นมันจะคือมั้ยค้า

หลายเรื่องตะล๊กตลกเอาเด็กน้อยไม่พ้นยี่สิบดีมาใส่สูทผูกไทด์เป็นเจ้าของบริษัทพันล้าน ทำยังกะละครเวทีโรงเรียนมัธยมไปได้อิชั้นไม่เสียเวลาดูจริงๆ แต่พอเรื่องที่นักแสดงอายุก็เหมาะกับบทแล้วดั๊นมามีเสียงแขวะว่า “แก่” อิชั้นคิดว่าทัศนคติ "เหยียดวัย" เช่นนี้มันไม่โอเค ศรีรับบ่ได้

บางคนก็หาว่าอิชั้นคิดมากเกินไปคนเค้าดูละเม็งละครเพื่อความบันเทิง ใครก็ต้องอยากดูคนหนุ่มๆ สาวๆ หน้าตาดีๆ เฮ้ออิชั้นว่า บางเรื่องคิดมากดีกว่าคิดน้อย ไม่เห็นหรือว่าทุกวันนี้ผู้หญิงอายุเกินสามสิบ พอใครถามว่าอายุเท่าไหร่คะ ก็กระบิดกระบวนไม่อยากจะตอบละหรือไม่ก็โดนล้อเลียนว่าป้าว่ายาย ทำราวกับว่า ความแก่คือเชื้อโรคทั้งที่ชีวิตมันมีความหลากหลาย คนวัยกลางคนนี่แหละ ทำประโยชน์ได้มากมายนักแลชีวิตก็น่าสนใจ แต่ในสื่อกลับถูกเหยียดไม่เป็นที่ต้องการ อย่างดาราสามสิบกว่าๆบางทีโดนจับไปรับบทแม่ ป้า ยาย ส่วนคนที่อยู่ในวัยพอจะรับบทเหล่านั้นได้ก็ได้รับบทไก่กาไร้ความสำคัญทั้งที่มีฝีมือ

เรื่องอย่างนี้อิชั้นว่าควรคิดมากไว้บ้างก็ดีเพราะเรากำลังปลูกฝังทัศนคติที่ไม่เห็นค่าคนอายุมากให้ลูกหลานรุ่นต่อๆ ไปของเรา ซึ่งอิชั้นว่าสิ่งสำคัญของความเป็นมนุษย์คือ คุณต้องเคารพมนุษย์อย่างเท่าเทียมกันมิใช่แค่เขาแก่ก็เบ้ปากใส่ ไม่อยากให้เขาเล่นละคร สักวันหนึ่งเราๆ ท่านๆก็ต้องแก่กันทุกคน ก็คงไม่อยากให้ใครมองข้ามหัวของเราหรอกใช่ไหม

มันเป็นทัศนคติที่ฝังรากลึกในวงการสื่อของไทย(หรืออาจจะทั่วโลก) ว่าพระเอกนางเอกต้องละอ่อนน้อย วัยไม่เกินสามสิบเท่านั้นมันฝังแน่นจนเรามองว่ามันคือเรื่องธรรมดา เหมือนที่เราต้องกินข้าวอาบน้ำแต่อิชั้นว่ามันไม่ใช่ การที่เราคิดว่าคนสามสิบกว่าไม่ควรเป็นนางเอกอิชั้นว่ามันไม่ปกติแน่ๆ ความคิดเหล่านี้มันแก้ไขได้ แม้จะต้องใช้เวลาก็ตาม

อย่าง “อย่าลืมฉัน” และ“ก๊วนคานทองกับแก๊งพ่อปลาไหล” ที่นำแสดงโดย พรชิตา, รินลณี, สุนิสา ทฤษฎี, วิทยานี่อิชั้นก็ว่าใช้ได้เลย นักแสดงนำไม่ใช่เด็กหน่อมแน้ม มีฝีมือกันทั้งนั้นถือว่าเริ่มมีความหวังกับวงการละครไทย

อิชั้นก็ขอวอนว่า ถ้าตอนนี้ละครร้อยเรื่องมีเด็กหนุ่มเด็กสาวเล่นเก้าสิบแปดเรื่องก็ปล่อยให้มีสักเรื่องสองเรื่องให้คนที่เค้าไม่ถือสาเรื่องวัยแต่ใส่ใจที่ฝีมือได้ชื่นชมกันบ้างเถ๊อะขอพื้นที่ให้คนกลุ่มเดียวกับอิชั้นบ้าง

อย่างตอนนี้ ละครไทยต้องใช้ดาราหน้าตาสวยหล่อและอ่อนเยาว์มาเป็นตัวดึงดูด อิชั้นว่า ส่วนหนึ่งเพราะบทมันไม่ไปไหนวนเวียนกะเรื่องพระเอกนางเอกตีกัน รักกัน ตบๆ จูบๆ แต่ถ้าบทดี คมคาย หลากหลายน่าติดตาม ออกไปนอกวงโคจรของความรักประโลมโลกย์บ้าง อย่างซีรีส์เกาหลีหรือฝรั่งบางเรื่องแล้วเลือกตัวละครให้เหมาะสมกับบท แม้จะไม่สวยไม่หล่อ ก็ไม่เห็นเป็นไรเพราะตัวบทละครและการแสดงนั้นเอาอยู่ นักแสดงดังๆแถวฮอลลีวู้ดนี่หลักสี่ถมถืดใช่มั้ยล่ะ

อย่างปีที่แล้วมีเรื่อง"ทองเนื้อเก้า" ที่อิชั้นต้องขอชม ในแง่ที่ทำให้นักแสดงรุ่นใหญ่อย่างคุณชลิตเฟื่องอารมณ์ คุณทัศวรรณ เสนีย์วงศ์และคุณอำภา ภูษิต ได้เป็นที่กล่าวขวัญอิชั้นเคยดูสัมภาษณ์ของทั้งสามท่าน บอกเหมือนได้เข้าวงการใหม่ปกติไม่เคยมีคนมากรี๊ดกร๊าดขอถ่ายรูป พอเล่นละครเรื่องนี้ก็กลับมีเพราะบทมันแซ่บถูกใจท่านผู้ชมมาก 

นั่นปะไร คนอายุจะมากจะน้อยมีฝีมือ ได้รับบทเหมาะสม มันก็เด่นดังขึ้นมาได้ขอชมเชยคุณพงพัฒน์ วชิรบรรจง ผู้กำกับด้วยค่ะที่ให้เกียรตินักแสดงอาวุโสเหล่านี้ รวมถึงคุณหทัยรัตน์อมตวณิชย์ ผู้จัดละครอย่าลืมฉัน คุณนิธิภัทร์ เอื้อวัฒนสกุล ผู้จัดละครก๊วนคานทองฯ