โดย เชา หมัดทศพืช

20 พฤษภาคม 2558
.
เรื่องราวที่จะเล่าดังต่อไปนี้
เป็นเรื่องเล่าเกี่ยวกับจารีต
ของนักวิทยายุทธ์จีนโบราณ
ซึ่งแตกต่างจากจารีตของนักวิทยายุทธ์
ระบบอเมริกัน
.
ระบบอเมริกันคือระบบที่ใครใคร่เรียน
ก็เรียน ทุกคนเสมอภาคกัน
ไม่มีศิษย์พี่ศิษย์น้อง อาจารย์ลุง
อาจารย์อา อย่างในระบบของจีน
.
ระบบอเมริกันวัดกันที่ความสามารถ
และความเก่งมากกว่าการวัดที่ระบบอาวุโส
แบบจีนซึ่งมีการเขียนเทียบยกน้ำชา
จัดลำดับผังการสืบทอดอย่างเป็นระบบ
.
ระบบนี้เรียกว่าใครเก่งก็ตั้งสำนักสอนได้
ครูบาอาจารย์ที่สอนก็วัดกันแค่ที่เรียนมา
จากไหน ใครสอน ศิษย์ของใคร
เวลาตั้งสำนักก็มักตั้งชื่อเอาเอง
อาจตั้งชื่อจากนามสกุล ชื่อสัตว์
ชื่อทีม หรืออะไรก็แล้วแต่
ให้เห็นว่าตนมีเอกลักษณ์แตกต่างจากสำนักอื่น
.
การสอนก็มีลักษณะแบ่งแยกเป็นเอกเทศ
แบบทางใครทางมัน
.
ข้อดี มันก็มีคือมันสามารถพัฒนาผู้ฝึก
ไปจนถึงขีดสุด คนอ่อนแอ
มักอยู่ในระบบไม่นาน
สุดท้ายก็เลิกเรียนไปในที่สุด
ส่วนตนเก่งก็อยู่ในระบบทำหน้าที่แข่งขัน
หรือสอนต่อไป
.
ข้อเสียคือ ในบรรดาศิษย์มักปีนเกลียวกัน
เพราะไม่มีศิษย์พี่ศิษย์น้อง เรียกพี่ เรียกน้อง
ไม่มีความเกรงใจ ใครอยากไขว้กับใคร
ก็ลงมือ เมื่อพ่ายแพ้แทนที่จะจบเรื่อง
กลับเป็นที่นินทาลับหลัง
จนกลายเป็นเรื่องบาดหมางในสำนัก
อาจารย์เองก็จัดการไม่ได้
เพราะตนสอนมาในระบบแบบนั้น
ซึ่งก่อปัญหามาตั้งต้น
.
ศิษย์บางคนก็แยกตัวออกไปสอนมวยเอง
หรือไปตั้งสำนักมวยใหม่ใช้ชื่อของตนเอง
มากกว่าที่จะใช้ชื่อของสำนักมวยเดิม
อาจารย์คนเดิม มีฐานะเพียงสอนมวยให้
ความผูกพัน หรือความกตัญญูที่มีต่ออาจารย์
กลายเป็นเรื่องรองลงมา
.
ปัจจุบันพบว่ามีสำนักตั้งขึ้นใหม่มากมาย
และใช้ระบบนี้ ลูกศิษย์อยากเรียนอะไรก็สอนให้
เรียกว่ามีวิชาให้เลือกเหมือนห้างสรรพสินค้า
ขึ้นอยู่กับความต้องการของผู้เรียนและค่าสอน
เป็นสำคัญ
.
ระบบของจีนเป็นอย่างไร?
ผมจะกล่าวในตอนถัดไป
-จบ-