ตามที่ได้แปลประวัติศาสตร์ของมวยจีน

มาซักพัก ผมพบข้อเท็จริงอย่างหนึ่งว่า
.
"แม้แต่ครูมวยยังต้องทำมาหากิน
บ้างเป็นจับกัง ช่างตัดเสื้อ พ่อค้าหมู
ช่างนาฬิกา ช่างแว่น พ่อค้าผ้า
นักล่าเงินรางวัล ผู้คุมขบวนสินค้า
พ่อค้าเงินตรา หมอยา เภสัชกร ฯลฯ
แม้กระทั่งเป็นเจ้าของบ่อน
นักเลงเรียกเก็บค่าคุ้มครอง
พ่อค้าฝิ่นก็มี
.
ส่วนครูมวยในกองทัพ
ก็กินเบี้ยหวัดของทางราชการ
และเป็นอาชีพอย่างหนึ่ง
.
แต่ไม่เห็นมีใครไม่ทำมาหากิน
.
การฝึกมวยและสอนมวย
เป็นเรื่องหลังเลิกงาน
และเป็นงานอดิเรก
.
สมัยนั้น
ถ้ามุ่งแต่สอนมวยอย่างเดียว
มักไส้แห้ง ลูกเมียอดอยาก
และถูกตราหน้าว่าเกียจคร้าน"