สวัสดียามเช้าครับพี่หมี

เป็นหนังอีกเรื่องที่อยากดูมากครับ

ดีมากเลยค่ะเรื่องนี้ เศร้าแบบไม่รุนแรงหวือหวา แต่ซาบซึ้งไปกับหลาย ๆ ฉาก รวมถึงมีตลกได้อย่างไม่น่าเชื่อ ที่ชอบที่สุดคือที่คุณลุงคนนึงพูดถึงคุณป้าเจ้าของร้านอาบน้ำที่ตายว่า "แล้วเจอกันนะ"

เริ่ดค่ะคุณพี่!!! ชอบ....

หนังน่ะชอบอยู่แล้ว แต่ชอบบทวิจารณ์พี่จ้ะ

เอ้า เมาธ์เรื่องหนังนะ ตอนดู มันมีฉากหนึ่งที่ตอนแรกไม่เข้าใจว่าจะใส่มาทำไม เอาไว้สวยๆ เหรอ คือฉากที่พระเอกเล่นเชลโลบนคันดิน กลางท้องทุ่ง ฉากหลังเป็นท้องฟ้ากว้างใหญ่ ซ้วย-สวย มีนกบินไปมา พอออกจากโรง ค่อยๆ ทบทวน (หนังดีๆ จะเป็นหยั่งงี้เนอะ คือดูจบแล้ว แต่ในใจ ในหัวเรา ยังไม่ยอมจบ แบบว่าดูอิ่ม+โดนหนังกระแทกจนเบลอร์ อะไรเงียะ) พอทบทวนแล้ว ถึงได้ get แถมยังอยากกลับไปดูฉากนี้ใหม่

คือพระเอกเนี่ย ฮีมีแผลเหวอะหวะในใจแต่เด็กว่าพ่อทิ้งไปใช่ปะ แล้วโมเมนต์ที่สลักปักตรึงอยู่ในความทรงจำที่แสนหวาน ก็คือตอนเล่นเชลโล่แล้วมีพ่อนั่งชื่นชมอยู่ เป็นช่วงความสุขที่สุดในชีวิต ก่อนพ่อจะทิ้งแม่ไป (นอกเหนือจากฉากเก็บหิน ที่เป็นความสุขอีกฉาก) หนูเลยเข้าใจว่า การเล่นเชลโล่ก็เสมือนเยียวยาบาดแผลในใจ เพราะฮีก็ยังคงรัก คิดถึง โหยหาความรักจากพ่อตลอดเวลา ผ่านไป 30 กว่าปี แผลก็ยังไม่หาย มีแต่จะบ่มลึกอยู่ข้างใน เพราะงั้นเวลาคิดถึงพ่อ สิ่งเดียวที่จะทำได้ก็คือเล่นเชลโล่ อะไรแบบเนียะ แถมยังต้องมาเล่นในที่กว้างๆ คล้ายจะระบายปลดปล่อยความอัดอั้นที่เก็บกักข้างในออกมา

พี่ว่าไหม?

อีกฉากที่อยากกลับไปดูสีหน้าพระเอกอีกทีคือ ตอนยืนบนสะพาน มองดูลำธาร และเกาะแก่งที่เคยมาเก็บหินกับพ่อ อยากดูฮีทำสีหน้าเจ็บปวดอะ (my sadistic pleasure ฮ่าๆๆๆ)

เห็นด้วยกับพี่ที่ว่าฉากสุดท้าย สุดยอดมากกกกกกกกกกก โอ๊ย ตอนดูนะพี่ น้ำตาไหลเผาะๆๆๆ พี่เห็นตอนพระเอกเอามือลูบไล้ใบหน้าพ่อ แล้วก็บีบๆๆ มั้ย กล้องจับภาพแค่มือ แต่โห...ความรู้สึกมันถ่ายทอดอยู่ในนั้นหมดเลย ทั้งความรัก ความโหยหา ความเจ็บปวด ความเศร้าสร้อย ความเสียดาย แล้วฮีก็น้ำตาร่วงทีละหยดๆ ดูแล้วจะตายเอา เลิศมากๆๆ สมควรได้เลย รางวัลตุ๊กตาทองเนี่ย (อยากเอาตัวเองใส่พานเป็นรางวัลให้พระเอกมากๆ แต่ไม่รู้เค้าจะนึกว่าโดนลงโทษหรือเปล่า)

ความไม่ได้ระวังของตัวเอง ก็เลยเที่ยวไปบอกใครต่อใครว่าหนังเรื่องนี้ได้ตุ๊กตาทองญี่ปุ่นถึง 14 ตัว แบบว่าอ่านจากไหนจำไม่ได้ แล้วก็ไม่ได้เช็คข่าว เอาเข้าจริงถึงเพิ่งได้เห็นจากโปสเตอร์ว่าแค่ 13 แล้วก็เป็นแค่ nominations และจริงๆ ได้แค่ 10 รางวัลใช่มั้ยพี่ เห็นพี่เขียนอยู่

แต่เอาเถอะ แค่นี้ก็ถือว่าเลิศมากพอแล้ว รางวัลแต่ละรางวัล ฆ่าคนอื่นตายทั้งนั้น

สุดท้ายนี้ ขอบคุณสำหรับรีวิวฮ่ะ xoxo

ยังไม่ได้ดูเลย นักศึกษาที่คุยกันบ่อย ๆ เวลาเจอหน้าก็ชอบถามว่าอาจารย์ไปดู Departure มาหรือยัง

ถามทุกวัน 555

พี่หมีๆ ขอเมาธ์พระเอกต่ออีกหน่อย

ก่อนอื่น เอาลิงค์นี้มาแปะหน่อย เค้าไม่ว่าใช่ปะ 55555 (ดูแล้วอย่าเอ็ดไป เพื่อนส่งมาให้)

//www.imagebam.com/gallery/5321b220c95ba109987184cb44bfedf3/

อันนี้อีกอัน แบบว่าลามก เลยหาจนเจอเอง 5555 66666
//media.photobucket.com/image/shibugakitai/TenshiGackt/JGN.jpg

มาจากบล็อกนี้ฮ่ะ (ซุกซนๆ เหอๆๆๆ)
//tenshi-gakuto.livejournal.com/19907.html

เพราะรูปเซ็ตข้างบนเนี่ย ส่งกระจายในแก๊งค์ เลยเพิ่งรู้จากเพื่อนว่าพระเอกคือหนึ่งในอดีตสมาชิกวง โชเนนไต อันโด่งดัง ตอนนั้น(หรือแม้แต่ตอนนี้) ก็ไม่ได้เคยเลิฟ หรือบ้าคลั่งอะไรหรอก ที่จริงไม่เคยอะไรเลยด้วยซ้ำ พอเพื่อนบอก เลยรีบไปหาข้อมูลใหญ่เลยอะจ้ะ อ๊าย เกิดจะมาหลงรักเค้าเอาตอนแก่เนี่ย ...เฮอ....

แล้วก็โป๊ะจนได้พี่ ปรากฏว่าไม่ใช่วง โชเนนไต จริงๆ คือวง shibugakitai แบบว่าเนี่ย-ถ้าไม่คัน ไม่เช็คข้อมูลก่อน ก็คงไม่รู้อยู่ดี แต่ไงทั้งสองวงนี้ก็ดังอยู่ในยุคเดียวกันเลย คือยุค 80's (รีพลายฟ้องอายุมั่กๆ)

สุดท้ายนี้ หวังว่า คนเข้ามาอ่านบล็อกพี่คงไม่ติดโรคตากุ้งยิงกลับไปนะ 55555 44444

น้องหมิงก๋า..สมควรไปดูอย่างยิ่งจ้ะ อย่ามัวคุยโทรสับเพลินล่ะ..

ขอบคุณที่แวะเวียนมานะครับ คุณ hamuhamoo

แทงคิวจ้า หนูปรี อย่างน้อยเราก็มี something in common ที่จะแชร์กันได้นะ

หนูช่างคิดดีนะ กับฉากบนโปสเตอร์เนี่ย จริงๆ คุณพี่รู้สึกว่ามันโดดๆ เหมือนกันกับสไตล์เรื่อง แต่เหมือนกับว่า ผู้กำกับเขาเป็นคนชอบ Symbolic ทั้งเชลโล่ และก้อนหิน ถือเป็นสัญลักษณ์ที่สำคัญของหนังทีเดียว

ฉากนั้นในความเห็นของพี่หมี มันคือสัญลักษณ์หนึ่งที่บ่งบอกอิสระเสรีของการปลดปล่อยตัวเองจากพันธนาการสู่โลกกว้างของอีตาพระเอก เชลโล่สำหรับตัวเขาเปรียบเสมือนจิตวิญญาณ(ของตัวเองที่ผูกพันกับพ่ออย่างที่หนูว่า) แล้วเวลาที่ผ่านไปเขาก็ได้เปิดโลกทัศน์จากการที่ได้ไปทำงานกับครอบครัว"ผู้จากไป" ได้เรียนรู้ความรู้สึก ความสัมพันธ์อันมีค่าของมนุษย์ ที่มักจะมารู้ตัวเอาเมื่อสายเสียแล้ว... เหมือนกับเขาได้เติบโตเรียนรู้ชีวิตไปพร้อมๆ กัน (เห็นได้จาก situation ของแต่ละพิธีการตัดสลับกับฉากเล่นเชลโล่กลางท้องทุ่ง) ซึ่งดนตรีประกอบได้แสดงพลังของมันออกมาอย่างเต็มที่ในตอนนี้ คุณพี่กลับมาดูซ้ำฉากนี้ก็ยังได้ความรู้สึกเต็มตื้นประทับใจเหมือนเคย

นี่แหละ ที่เรียกว่าฝีมือจริงๆ ..ถ้าประพันธกรทางดนตรีของเราตีโจทย์แตกได้แบบนี้ รับรองแม่นาคไม่ว่าเวอร์ชั่นไหนก็ดูแล้วปลื้มทั้งนั้น.. (อุ๊ย ไม่ได้แขวะนะจ๊ะ)

มีบางฉากบางตอนเหมือนกันที่ยัง cloudy เป็นปริศนาในใจสำหรับคุณพี่อยู่ อยากให้หนูปรีช่วยพี่หมีวิเคราะห์วิจารณ์สักหน่อย นั่นคือ ช่วงที่ตาพระเอกเพิ่งกลับมาจากทำงานหนแรกอันหนักหนาสากรรจ์ มากินข้าวกับเมียก็พาลจะอ้วกไปอีก แต่แล้ว อยู่ดีๆ เมื่อได้สัมผัสกับมือศรีภรรยา ก็เกิดอารมณ์ขึ้นมากระทันหัน แล้วก็จุดๆๆๆ ในครัวตอนนั้น...(อันเป็นแรงจูงใจให้เกิดผลลัพธ์อื่นตามมา...)

หนูคิดว่าฉากนั้นเขาอยากบ่งบอกอะไรกับเราน่ะ ช่วยแจ้งแถลงไขคุณพี่เอาบุญหน่อยเถอะ อยากรู้ว่าจะคิดตรงกันไหม....

อ้อ..เกือบลืมพูดถึงไปนิด หนูปรีจำได้เปล่าที่ยัยเลขาเล่าถึงเรื่องที่ตัวเองเคยทิ้งลูกมาก่อน แล้วรู้สึกผิดอย่างมาก เลยพยายามผลักดันให้พระเอกกลับไปรับ (ศพ)พ่อ ซึ่งเหมือนกับลูกชายยายเจ้าของ Bath house ที่ไม่เคยเหลียวแลช่วยเหลือแม่เลย แล้วมารู้ตัวเอาเมื่อสาย ซึ่งคุณพี่คิดว่ามันคือ Key message สำคัญที่กำลังบอกเราว่า มนุษย์เรานั้น ล้วนทำผิดพลาดมากมายกับชีวิตมาทั้งนั้น บางครั้งอยากจะกลับไปแก้ไขก็ได้แต่สายไปเสียแล้ว ดังนั้น ถ้ามีโอกาสที่จะทำอะไรดีๆ กับคนที่เรารัก ก็รีบทำเสียเถอะ อย่าปล่อยให้มันผ่านไปโดยไร้ค่า

ซึ่งตรงนี้แหละที่พี่หมีคิดว่ามันเป็น Theme ที่ชาญฉลาดอย่างมากในการนำเสนอผ่านศิลปะแห่งความตายเช่นนี้

....................................................

อุ๊ย OMG!!!!!!!!!!!!!!!

ลิงค์อารายของมานกานเนี่ย...อ๊ากกสสส

โอ..มายกร๊อดด เด็ดเจงๆ แหม ดาราญี่ปุ่นเขากล้าหาญชาญชัยมาแต่ไหนแต่ไรเนอะ พระเอกบ้านเรา แหม้..มาทำหนีบๆ มันต้องใจถึงแลกหมัดไปเรยแบบเนี้ยะ...

วงนี้ไม่รู้จักเนอะ โชเนนไตพอนึกออก สมัยนั้น ตานี่คงยังเอ๊าะๆ อยู่ เลยขอถ่ายเก็บไว้เป็นเกียรติประวัติเป็นแน่แท้....

อ้อ น้องดอง พี่หมี recommend ว่าสมควรไปดูเป็นอย่างยิ่ง อยากรู้เหมือนกันว่าน้องมีความเห็นเป็นเช่นไร...

สวัสดียามเช้าครับพี่หมี

ไม่ใช่ "ปรัชญา" หรอกพี่
เป็น "ปัดยา" น่ะครับ

อิอิอิ

ฉากปริศนาที่พี่หมีว่า นู๋คิดงี้ฮ่ะ พระเอกไปทำศพมาครั้งแรกใช่มะ แล้วก็เกิดอาการช็อค ช็อคแบบหลุดโลกเลย เพราะมันมาทั้งรูป ทั้งกลิ่น ทั้ง

สัมผัส ประสาทรับรู้ทั้งตา จมูก กาย และใจพังพินาศแหลกลาญ เพราะไม่เคยเจออะไรงี้มาก่อน ซึ่งเป็นเรื่องธรรมดาของคนทั่วไปนะพี่ ชาว

บ้านอย่างเราๆ ที่ไม่เคยเจอศพแบบใกล้ชิดนี่แหละ อย่าว่าแต่ศพตายขึ้นอืดมาหลายวันเลยคุณพี่ หนูว่านะ แม้แต่ศพธรรมดา เราเจอก็คงต้องมี

แหยงๆ มั่งล่ะน่า

ความหลอนที่เจอกับคนเดินดินในสภาพตายหลายวันมันเลยโหมกระหน่ำเข้าใส่จนขวัญกระเจิง พอกลับมาบ้าน เจอเมียทำกับข้าว เห็นซากศพไก่

เลยทนไม่ได้ ถึงกับอ้วกออกมาอีก การที่พระเอกเข้าไป xxx กับเมียนั่น หนูมองว่ามันคงไม่ใช่เซ็กส์หรอก แต่เป็นความโหยหาสิ่งมีชีวิตมากกว่า พี่

เห็นใช่ไหมว่าเขาลูบไล้วนเวียนไปมาทั้งเนื้อทั้งตัว ราวกับอยากจะกลืนกิน สูดดมกลิ่น และอื่นๆ อีกทุกอย่าง เพียงเพื่อตอกย้ำกับตัวเองว่านี่คือ

ของจริง พยายามเรียกสติตัวเองให้กลับมาสู่โลกที่จับต้องได้ พยายามดึงตัวเองกลับออกมาจากความหลอนจากการเจอศพอะพี่ ฉากนี้หนูว่าเขาก็

เล่นเก่งมากๆ เลย

ที่ห้องเฉลิมไทยพันทิพก็มีคนตั้งกระทู้ถามประเด็นนี้เหมือนกัน ตอนแรกว่าจะเข้าไปตอบ แต่พออ่านๆ ไป มีรีพลายหนึ่ง เขาตอบไว้ดีแล้ว หนูเลย

ไม่ได้แจม พี่หมีลองเข้าไปอ่านดูสิ อันนี้ฮ่ะ

เอ่อ แล้วตกลง พี่กับหนูคิดเหมือนกันไหมคะ ฉากนี้น่ะ

ลืมแปะกระทู้ อันนี้ฮ่ะพี่หมี

//www.pantip.com/cafe/chalermthai/topic/A8078900/A8078900.html

เอ...ก๊อปที่ตัวเองเขียนใน notepad มาแปะ แล้วทำไมบรรทัดขาดๆ วิ่นๆ ไม่รู้

เดี๋ยวลองแปะจาก Word นะพี่

ต่อฮ่ะ...

จะเล่าให้ฟังว่า หนูเคยขอเข้าไปดูเขาผ่าชันสูตรศพด้วยล่ะ ของจริงเลยพี่ แบบว่าจะเข้าไปปลงอสุภะแหละ ก็ได้คิดอะไรกลับมาเยอะเหมือนกันนะ แต่ไม่หลอน ไม่งั้นคงกลับมาเอ็นจอยรูปโป๊ และหนังลามกไม่ได้ ฮิๆ

ได้ดูหมดเลยพี่ ทุกขั้นตอน ทุกกระบวนการ จะจาระไนให้ฟังนะ มีผ่ากะโหลกศีรษะ นึกภาพนะพี่ เหมือนผ่าแตงโมออก 1 เสี้ยวอะ แนวเหนือคิ้ว ไปถึงขมับทั้งสองข้าง ผ่าจรดกับแนวด้านบนลงมา พอเอาฝากะโหลกออกมา อ้อ..ลืมไป หนังไม่ได้ผ่าออกนะคะ เขาปลิ้นเอาหนังออกมาพับมาบนหน้าค่ะ จากนั้น ก็เอาสมองออกมา ชั่งน้ำหนัก อะไรก็ว่าไป ส่วนท่อนร่างกาย ก็ผ่ากระดูกหน้าอกเป็นตัววี (มีดที่ใช้ผ่า คมมากกกก ค่ะ ดูเขาเลาะแล้วทำไมมันทำ ง้าย-ง่าย) แล้วก็เอาอวัยวะเครื่องในโน่นนี่นั่น ออกมาชั่งน้ำหนักค่ะ รู้สึกคนตายจะเสียชีวิตด้วยโรคอะไรเกี่ยวกับลำไส้นี่แหละ เลยต้องวินิจฉัยนิดนึง พอตรวจทุกอย่างหมดแล้ว ก็เอาใส่กลับเข้าไปเหมือนเดิมค่ะ หน้าก็พับขึ้นไปเหมือนเดิม กลายเป็นศพใหม่เอี่ยมเหมือนเดิม เพื่อจะส่งกลับไปให้ญาติทำพิธี ญาติไม่มีทางรู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นกับศพบ้าง ไม่ได้เห็นอย่างที่เราเห็นหรอกค่ะพี่

นี่แหละค่ะพี่ขา ที่หนูบอกว่า ไปดูมาก็ได้คิดอะไรเยอะเลย แต่เล่าแค่นี้พอนะคะ ไม่งั้นจะนอกประเด็นหนังแระ ส่วนที่หนูเอาเรื่องนี้เล่าให้ฟังก็เพราะว่า จากเหตุการณ์นั้น เลยพอจะเข้าใจความรู้สึกพระเอกตอนไปทำศพคุณป้าตายขึ้นอืดมาสามวัน อะไรงี้ค่ะ (แต่อันนั้น sense ของพี่พระเอกต้องโดนทะลุทะลวงมากกว่าหนูแน่ๆ เพราะสภาพคงไม่สวยงาม แอนด์กลิ่นคง smell welcome สุดริด ขณะที่ของหนูเอง เป็นแค่ศพฉีดยา ซึ่งถึงขนาดนั้น คือตาเห็นรูป กับกายสัมผัส – คือคุณหมอบอกให้ลองจับเนื้อหนังศพดูอะค่ะ - เป็นการแหย่แค่ต่อมประสาทสัมผัสสองอย่างเท่านั้น ก็ยังเรียกว่าสุดๆ แร้ว....)

ตอนดูผ่าศพเสร็จ กลับออกมา เราหิว พี่ผู้หญิงที่ไปดูผ่าศพด้วยกันก็ชวนกันไปกินมื้อกลางวัน ยังมีแซวกันเล่นๆ เลย ไปกินก๋วยจั๊บกันเหอะ ...คุณพี่หมีขรา...ให้หนู กินก๋วยจั๊บใส่เครื่องในตอนนั้นเลย หนูก็กินไม่ลงเหมือนกันนะคะ 55555 ก็แหม-ไส้ ตับ ปอด หัวใจ ฯลฯ เราเห็นมาหมดเลย เพิ่งเห็นหยกๆ ด้วย เลือดก็มี ก็ไหลออกมาตามธรรมชาติของมันนั่นแหละ (แต่เขามีตะแกรงรอง มีวิธีจัดการที่ดีค่ะ)

แล้วเลยนึกเปรียบเทียบไปถึงอีกเรื่องคือ พวกพนักงานในห้องนิติเวช วันหนึ่งๆ เขาต้องผ่าศพเป็นหลายสิบ หลวงพี่ที่เคยเข้าไปดูก็มาเล่าให้ฟัง (อันนี้ รพ.ตำรวจ แต่ตอนหนูไปดู หนูไปที่ รพ.ภูมิพล หลายปีแล้ว แต่คงไม่ต่างกัน) หลวงพี่เล่าว่า เจ้าหน้าที่ที่ผ่า ผ่าไปเขาก็กินข้าวไปด้วยเฉ๊ย แบบว่า อะ-หิวแล้ว ลุกไปกินข้าว ชามข้าวก็วางไว้แถวนั้นแหละ เสร็จแล้วก็ผ่าศพต่อ อะไรเงียะ เนี่ย..เห็นมั้ยพี่ ประสาทสัมผัสชินชาแล้วไง เห็นจนไม่รู้สึกอะไรแล้ว ก็เหมือนอวัยวะชิ้นหนึ่งทำนองนั้น

แต่บรรยากาศที่ รพ.ตำรวจ ว่าไปแล้ว ฟังจากที่เล่า ก็ไม่น่าพิศมัยนัก เพราะกลิ่นเอย อะไรเอย ต้องมีมากๆๆๆ แล้วศพก็ไม่ใช่ตายเรียบร้อยเสียเมื่อไร คุณพี่คะ รพ.ตำรวจใช่มั้ยคะ ศพต่างๆ ก็มาจากทั่วทุกสารทิศ ตายจากอุบัติเหตุมั่ง ไฟไหม้มั่ง ฆาตกรรมมั่ง โน่นนี่นั่น ทุกรูปแบบสารพัด ศพคงไม่สวยนัก บวมอืดก็คงมี หรือบางเคสก็ต้องรีบผ่าด่วน เพราะเป็นเรื่องของการสืบสวนอาชญากรรม ฯลฯ คงบันเทิงใจอยู่หรอก แต่เจ้าหน้าที่ผ่าศพ เค้าก็คงไม่ได้รู้สึกอะไรแล้ว ไม่เหมือนคุณพี่พระเอกของเรา... (หาทางกลับมาที่หนังถูกจนได้ ค่อยยังชั่ว)

อ้อๆๆๆ คุณพี่ขา อีกนิส...ตอนหนูไปดูเขาผ่าศพ ขออนุญาตเขาถ่ายรูปเก็บไว้ด้วย รูปชุดนั้น หนูก็มีนะ ยังเก็บไว้เลย คุณพี่อยากดูปะ ประกอบการรีวิว Departures จะได้เข้าใจพระเอกได้ลึกซึ้งยิ่งขึ้น 55555

หมายเหตุ - รีพลายนี้มีสปอยล์ ใครยังไม่ดู ห้ามอ่าน

ลืมไปอีกอย่าง

จะบอกว่า หนูชอบประเด็นที่พี่พูดถึง ความสัมพันธ์ของมนุษย์ ที่ว่ามีค่า แล้วคนเรามักจะคิดขึ้นได้เมื่อสายแล้ว เพราะฉะนั้น ในเวลาที่ยังไม่จากกัน ถ้าทำดีได้ ก็จงรีบๆ ทำเสีย อย่ารอ

ตอนดูหนังจบ หนูก็ลืมคิดถึงเรื่องนี้เลย พอพี่บอกอย่างนี้เลย get ค่ะ เออ หนังมันทำได้สมบูรณ์จริงๆ ด้วย เป็นรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ที่เขาใส่มาในฉากทำศพเกือบทุกรายเลยนะคะ เลิศมาก ตั้งแต่ฉากแรกที่พ่อแม่มีลูกเป็นกะเทย รายที่เมียตาย แล้วก็แต่งหน้าให้เมียสวย จนตาผัวหายโกรธที่สองคนมาสาย ฉากคุณยายของหลานๆ ฉากคุณป้าโรงอาบน้ำที่ยาวไปถึงฉากเผา โดยมีคุณลุงกับลูกชายมาดู จนถึงฉากยอดเยี่ยมฉากสำคัญตอนจบ

รายละเอียดความสัมพันธ์ของตัวละครเล็กๆ พวกนี้ ทำได้ดีหมดเลยค่ะ เนื้อเรื่องแน่นมากๆ เลิศๆๆๆๆ

เผอิญได้คุยเรื่องนี้กับพี่แพทของหนูพอดี...เห็นตรงกันอยู่อย่างว่า ประเด็นของฉากนี้มันไม่ใช่สูตร 1+1=2 มันอาจจะไม่จำเป็นต้องชัดเจนมีเหตุผลไปทุกเรื่อง ก็เหมือนปล่อยให้มันคลุมเครือไปอย่างนั้นแหละ ให้คนดูซึมซับเข้าใจกันไปเอง

แต่ที่หนูปรีตีความมานั้น คุณพี่ก็มองไม่ต่างกันเท่าไร ซึ่งหนูได้มองอย่างละเอียดละออ (เพราะอินกะอีตาพระเอกซ้า...คงแอบจิ้นตัวเองเป็นศรีภรรยาอยู่ตอนนั้นอะจิ ) และอธิบายได้ความรู้สึกลึกซึ้งดีกว่าคุณพี่มาก

หากแต่พี่หมีมีความรู้สึกว่า ผู้กำกับเล่าเรื่องตรงส่วนนี้รวบรัดไปนิด การทอดจังหวะความรู้สึกของพระเอกที่มีต่อความสับสนในจิตใจมันยังไม่ทันให้คนดูได้ตั้งตัว มันเปลี่ยนแปรอย่างรวดเร็วจนเหมือนคนไร้สติ จนสื่อออกมาเหมือนสัญชาตญาณดิบ และอย่างที่ว่า เขาคงไม่คิดจะให้ฉากนี้เคลียร์อยู่แล้ว ปล่อยให้มันตะคุ่มๆ อย่างนี้ไปนั่นแล

เพียงแต่เรารู้สึกตะหงิดๆ เพราะเราไม่ค่อยเข้าใจปมทางจิตวิทยาเบื้องลึกของตัวเอก และคนที่มีบุคลิกแบบเขาจะมาทำอะไรแบบนี้ มันขัดๆ ความรู้สึกอยู่ และที่สำคัญ มันส่งผลที่ทำให้เกิดความเปลี่ยนแปลง และเกิดจุดหักเหในเรื่องทีหลัง (Melodrama ซ้าไม่มี) เลยทำให้เรารู้สึกว่า เอ่อ ชะตาชีวิตคนเนี่ยมันบังเอิ๊น บังเอิญอะนะ

เกือบลืมต่อเรื่อง Departures ภาคสยองขวัญ..อื๋ยยยย

คุณน้องปรีจ๋า คุณพี่คงไม่ต้องไปปลงอสุภะมัสดุถึงขนาดนั้นหรอกจ้ะ เพราะโดยส่วนตัว ตัวเองก็เข้าใจความตายโดยธรรมชาติอยู่แล้ว แล้วก็มิได้เปี่ยมด้วยราคะจริต จนต้องเอาอสุภะเข้ากำราบ และก็ได้แง่คิดดีๆ จากหนังว่า การส่ง"ผู้ที่จากไป"สู่สัมปรายภพด้วยภาพสุดท้ายที่สวยงามนั้น มิได้เป็นเรื่องเสียหายขัดกับหลักธรรมทางพุทธศาสนาแต่ประการใด เป็นการ imply กรรมวิธีที่ให้ผลทางจิตวิทยาต่อผู้ที่เกี่ยวข้องหันมามองโลกในแง่ดีต่อกันมากกว่า เหมือนอย่างที่เห็นๆ ในหนังนั่นแหละจ้ะ

หูยย แต่หนูบรรยายซะละเอียดยิบยับได้อารมณ์ S&M มากกก แถมเก็บรูปไว้ชมอีก... อ๊ากกส ไม่ทราบว่าเป็นรสนิยมส่วนตัวป่าวจร๊า...

ล้อเล่นนาจ๊ะ ช่างเป็นคนเอาจริงเอาจังกับการปฏิบัติอย่างไม่น่าเชื่อ สมแล้วกับที่ได้ไปแสวงบุญมาทั่ว ขอให้จำเริญๆ เถิด

ไม่เคยชอบดูหนังญี่ปุ่นเลย ไม่ชอบการเดินเรื่อง แต่อ่านแล้วอยากดูเรื่องนี้ครับ ต้องลองดูซะหน่อย บรรยายซะอยากดูเลยครับ

พ่อกับแม่ไม่ตามใจหรอกครับพี่หมี
แต่อาก๋ง อาม่า อาแปะ อาอึ้ม
เลี้ยงซะหมิงหมิงจะเป็นเทวดาอยู่แล้วครับ 55555

ผมคิดว่าการได้ดูแลลูกด้วยตัวเอง
เป็นความจำเป็นนะครับ

แต่หลายคนคงไม่คิดแบบนี้
โดยเฉพาะถ้ามีเหตุผลเรื่องปากท้องมาเกี่ยวข้อง


ความแตกต่างที่เห็นชัดที่สุดก็คือ การที่ลูกได้อยู่กับพ่อแม่ตลอด
พัฒนาการของเด็ก เราจะเห็นชัดครับพี่

กฏหมายลางาน 90 วันของเมืองไทย
มีคนทำได้คงน้องมาก
เพราะส่วนใหญ่เดือนเดียวก็ต้องกลับไปทำงานต่อ
ไม่งั้นเจ้านายไล่ออก

ผมอยากออกเป็นกฏหมายให้แม่หยุดทำงาน 1 ปี
แล้วบริษัทจ่ายเงินเดือนให้จังเลยครับ

ตามไปอ่านแล้วคะรับ สหายแว่น หนุกหนานเช่นเคย..

หุๆๆ พ่อก๋าก้า..น่าจะแจกรางวัลพ่อลูกอ่อนดีเด่นซะให้เข็ด..

สวัสดียามสายครับพี่หมี

Hey, you used to write wonderful, but the last several posts have been kinda boring?K I miss your great writings. Past several posts are just a bit out of track! come on!
cheap snapback hats //www.jcobfreight.com/raterequest.asp

Very descriptive blog, I enjoyed that a lot. Will there be a part 2?
mulberry outlet //www.tnsi.com/pinterests.aspx